บทที่ 61 ความจริงที่โหดร้าย (ii) (คำเตือน: เรท Y)

เมื่อทั้งสองตื่นขึ้นมาในตอนสายของวันรุ่งขึ้น ภายนอกหน้าต่างสว่างจ้าแม้ว่าจะมีผ้าม่านสีขาวกั้นอยู่สองชั้นก็ตาม ... เจฟบอกให้วิทไปอาบน้ำก่อน เพื่อที่หลังจากนั้นจะได้ออกไปกินอาหารข้างนอกกัน ...

กว่าทั้งสองคนจะพร้อมออกจากหอพักก็เป็นเวลาเกือบ 11 โมง เจฟจึงพาวิทเดินไปคาเฟ่เล็กๆที่อยู่ไม่ไกล พร้อมกับบอกว่า "เรารวบอาหารเช้ากับกลางวันเป็นมื้อเดียวเลยก็แล้วกัน" ซึ่งทั้งสองจึงสั่งอาหารเช้าแบบอังกฤษมาคนละชุด ซึ่งมีทั้งไ่ข่ดาว ไส้กรอก เบคอน ขนมปังปิ้ง และกาแฟ ...

ในระหว่างอาหารมื้อนั้น ขณะที่ทั้งสองนั่งกินอาหารกันเงียบๆ แทรกด้วยบทสนทนาแกนๆที่ดูเหมือนจะเป็นไปตามมารยาท มากกว่าการพูดคุยของคนรักที่ไม่ได้เจอหน้ากันเป็นเวลานาน ... วิทนั่งทบทวนสิ่งต่างๆที่เกิดขึ้นอยู่ในใจ ด้วยความรู้สึกสับสน พร้อมกับคำถามหลากหลายที่ยังไม่ได้คำตอบให้กับตัวเอง "ความรักในความหมายของเจฟคืออะไร?" ... "เจฟจะสามารถหายไปเป็นเดือนโดยไม่ได้ติดต่อกัน และไม่รู้สึกอะไรเลยหรือ?" ... "และวิทมีสำคัญสำหรับเจฟเพียงใด?" ...

อย่างไรก็ตาม สิ่งหนึ่งที่วิทค่อนข้างแน่ใจคือ "เจฟรักวิท" แต่สิ่งที่สำคัญคือ "นิยามของความรักของเขาและเจฟเหมือนหรือต่างกันอย่างไร?" ... ฉากหนึ่งในภาพยนตร์เรื่อง "ไททานิค" ที่วิทประทับใจมากที่สุดคือ ตอนที่โรสซึ่งลงไปในนั่งในเรือเล็กแล้ว ตัดสินใจปีนกลับไปยังเรือไททานิคที่ำกำลังจะจมเพื่อไปหาแจ็ค ทั้งๆที่อาจจะมีความตายรออยู่ข้างหน้า ... และนั่นคือความรักในความหมายของวิท ... แต่ของเจฟเล่า?

********************************************************************************

เมื่อทั้งสองกลับมาถึงหอพักอีกครั้งในช่วงบ่าย ก็ไม่มีอะไรทำมากไปกว่าการนอนคุยกัน เพราะห้องของเจฟไม่มีโทรทัศน์หรือวิทยุ บนชั้นหนังสือก็มีเพียงหนังสือวิชาการ และหนังสือเกี่่ยวกับดนตรีเท่านั้นเอง

การนัดเจอกันที่ Oxbridge ในครั้งนี้ ทั้งสองมีเวลาอยู่ด้วยกัน 4 วัน 3 คืน ซึ่งในความเป็นจริงคือวันแรกและวันสุดท้ายจะหมดไปกับการเดินทาง ดังนั้นจึงเหลือเวลาอีกเพียงวันครึ่งและสองคืนเท่านั้น ...

วิทใช้เวลาตลอดทั้งบ่ายอยู่ในอ้อมกอดของเจฟ และพยายามแสดงความรักที่เต็มเปี่ยมอยู่ภายในใจให้เจฟได้รับรู้ ... แต่ระหว่างนั้นเจฟกลับมีท่าทางครุ่นคิด เหมือนมีอะไรอยู่ในใจ จึงไม่ได้แสดงออกถึงความรักมากมายอย่างที่ผ่านๆมา และสิ่งที่ปรากฏออกมาจึงเกือบเหมือนกับการฝืนใจหรือเสแสร้ง ซึ่งวิทก็ได้แต่บอกกับตัวเองว่า "คงเป็นเพราะเจฟยังไม่หายเหนื่อยจากทัวร์คอนเสิร์ตที่ต้องตระเวนไปตามเมืองต่างๆเกือบครึ่งประเทศ เป็นเวลาหลายๆวัน"

********************************************************************************

หลังอาหารมื้อเย็น ทั้งสองกลับมานั่งที่โซฟาริมหน้าต่าง ... เจฟหยิบหนังสือเล่มบางซึ่งเนื้อหาข้างในเป็นโน้ตเพลงต่างๆขึ้นมาพลิกดู ...

"นี่เจฟ เวลานายอ่านโน้ตแล้วจะได้ยินเป็นเสียงเพลงเลยมั้ย?" วิทถาม กึ่งสงสัยกึ่งชวนคุย

เจฟไม่ตอบ และไม่เงยหน้าขึ้นจากโน้ตเพลงนั้น ... แต่กลับพูดขึ้นมาว่า "เราเลิกกันเถอะ"

ประโยคสั้นๆนั้นเหนือความคาดหมายใดๆทั้งสิ้น และถึงแม้ว่าวิทจะได้ยินประโยคนั้นเต็มๆ แต่ก็ยังคิดว่าตัวเองกำลังฝันไป ... วิทอึ้งไปพักหนึ่งกับสิ่งที่เกิดขึ้นแบบไม่ทันตั้งตัว แต่ในที่สุดก็พูดออกมาได้เพียงว่า "นายหมายความว่ายังไง?"

"เราเลิกกันเถอะ ..." เจฟย้ำประโยคเดิม ทั้งๆที่ยังก้มหน้าก้มตาอยู่กับโน้ตเพลง "เราสองคนไม่ได้เป็นแฟนกันอีกต่อไปแล้ว" น้ำเสียงของเจฟราบเรียบราวว่ากำลังพูดเรื่องดินฟ้าอากาศที่ไม่ใช่สิ่งสลักสำคัญ ทั้งๆที่ในความเป็นจริงจะเรียกว่าเป็นเรื่องคอขาดบาดตายก็คงไม่ผิด

วิทอึ้งไปอีกพักใหญ่ ก่อนที่จะหลุดคำถามออกมาว่า "เราทำผิดอะไร?"

เจฟเงยหน้าขึ้นมองวิทเป็นครั้งแรก ... ม่่านน้ำตาที่หล่ออยู่ในดวงตาของวิท ดูเหมือนจะบดบังแววตาของเจฟ จนจับไม่ได้ว่าเจฟรู้สึกอย่างไร ... เจฟถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงราบเรียบเช่นเดิม "นายไม่ได้ทำผิดอะไรทั้งนั้น ... เพียงแต่ว่า ... เราไม่พร้อมที่จะคบกับใครเป็นแฟนในตอนนี้"

"แล้วที่ผ่านมาทั้งหมด มันไม่มีความหมายอะไรเลยเหรอ?"

เจฟถอนหายใจ "ความรักของนายลึกซึ้งและจริงจังมากเกินไป ... จนทำให้เรา 'หายใจไม่ออก' ..."

"เราเคยคิดว่า ... ความรักที่ลึกซึ้งและจริงจัง น่าจะหมายถึงความรักแท้ ..." วิทพูดเบาๆเหมือนจะบอกกับตัวเอง "แต่นี่ แสดงว่าเราเข้าใจผิดมาตลอด"

"วันหนึ่งข้างหน้า นายอาจจะเจอคนอื่นที่มีความรักแบบนั้น" เจฟตอบ "แต่เราไม่ใช่"

"นายตัิดสินใจดีแล้วหรือ ... นายแน่ใจแล้วใช่มั้ย?" วิทถามเหมือนพยายามจะยื้อเยื่อใยบางๆไว้ก่อนที่จะขาดหลุดลอยไป ...

"ในอนาคตข้างหน้า ... เราอาจจะกลับมาคบกันใหม่ก็ได้ เมื่อเราพร้อมมากกว่านี้ ... แต่ไม่ใช่เวลานี้แน่นอน" นั่นคือคำตอบของเจฟ ซึ่งทุกคำเหมือนคมมีดที่กรีดเข้าไปในหัวใจของวิทซ้ำแล้วซ้ำเล่า ...

วิทรู้สึุกเหมือนสมองถูกทุบด้วยค้อนจนมึนชา และนึกคำพูดอะไรไม่ออกอีกต่อไป ... เจฟก้มมองนาฬิกาข้อมือ แล้วบอกว่า "ดึกแล้ว คืนนี้นายค้างที่นี่ก่อนก็แล้วกัน ... แล้วค่อยกลับพรุ่งนี้" ทั้งๆที่ในตอนนั้นจิตใจของวิทก็ไม่มีเรี่ยวแรงพอแม้แต่จะคิดเดินทางกลับในกลางดึกแบบนั้น ... ดังนั้นคำพูดนั้นจึงเป็นเหมือนบทสรุปไปในตัว

********************************************************************************

คืนนั้นวิทไม่สามารถข่มตาให้หลับลงได้ เจฟจัดให้วิทนอนใกล้ขอบเตียงด้านหนึ่ง ในขณะที่ตัวเองนอนอีกฝั่งหนึ่ง ... วิทรับรู้ถึงอาการปวดหัวที่สะสมมากขึ้นเรื่อยๆจนทนไม่ไหว จึงต้องไปหยิบยาพาราเซตามอลที่พกมาในกระเิป๋าเดินทางออกมากิน ในขณะที่เจฟมองดูเฉยๆโดยปราศจากคำพูดใดๆทั้งสิ้น ...

ดึกมากแล้ว วิทยังคงนอนไม่หลัีบ ในโสตประสาทก้องไปด้วยคำพูดของเจฟที่บาดลึกเข้าไปในหัวใจที่บอบช้ำ ... ในความมืด วิทแน่ใจว่าเจฟที่แม้จะนอนบนเตียงเดียวกันแต่ก็อยู่ห่างไกลจนเกินเอื้อม ก็นอนไม่หลับเช่นกัน ...

"เจฟ ..." วิทพูดขึ้นเบาๆ "กอดเราหน่อยได้มั้ย?"

"อย่าเลย ..." นั่นเป็นคำตอบจากเจฟที่ยังคงนอนหันหลังให้วิทอยู่ที่ขอบเตียงอีกด้านหนึ่ง และเป็นคำตอบสุดท้ายที่ชัดเจนยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด ... แม้ว่าความมืดที่ปกคลุมห้องนั้นจะมืดมิดจนมองแทบไม่เห็นอะไรแล้ว แต่ภายในหัวใจของวิทนั้นรู้สึกมืดมนยิ่งกว่าสิ่งใดทั้งหมด ...

สงวนลิขสิทธิ์บทความ ห้ามเผยแพร่ ทำซ้ำ โดยไม่ได้รับอนุญาตจากผู้เขียนเป็นลายลักษณ์อักษร

Create Date : 12 พฤษภาคม 2553 Last Update : 12 พฤษภาคม 2553 10:51:54 น. Counter : 433 Pageviews.		6 comments
Share Tweet