ช่างว่างเปล่าดีแท้...
ทั้งความจริง ความฝัน
ใสเสียจนมองไม่เห็นอนาคต ลืมอดีต
เสียงเพลงแห่งความหลังกรีดใจ
ความทรงจำเลือนลาง
เสียหายเหมือนเมล็ดข้าวโดนแมลงกัดกลืน
แมลงปอบินร่อนตามหาความทรงจำ
มันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเป็นอะไร
ดอกหญ้ากระจัดกระจายตามสายลมแห้งๆ
กลางแสงแดดเกรี้ยวกราด...
วิหคหิวตัวหนึ่งไม่สนใจว่าแมลงปอตัวนั้น
จะมีความทรงจำหรือไร้ความทรงจำ
ในเมื่อท้องมันร้องมันย่อมหาทางสยบเสียงร้อง
ตาวิหคเขม่นมองอย่างตั้งใจด้วยสมาธิเฮือกสุดท้าย
ปีกกระชับขยับ เขย่งขาก้าวจากกิ่งไม้ โผสู่อากาศเบื้องหน้า
เพียงเสี้ยวนาทียุติทุกอย่าง
ดอกหญ้ากระจัดกระจายทั่วทุ่ง
คงดีเหมือนกันที่ไม่ต้องตามหาอะไรอีกแล้ว...
ชอบประโยคนี้จังเลยครับ ให้ความรู้สึกอิสระแบบแปลกๆ อิอิ