เคยได้ยินคนพูดมา...(ขอโทษที่จำที่มาไม่ได้จริงๆ)
เค้าบอกว่าชีวิตคนเราน่ะที่เราเรียกว่าความสุขนะไม่ใช่หรอก
ที่จริงมันมีแค่ "ทุกข์น้อย กับ ทุกข์มาก สุข คือ ทุกข์น้อย ทุกข์ คือ สุขน้อย"
ก็เห็นด้วยนะ โลกนี้จะมีความสุขความทุกข์ใดจีรังยั่งยืน
บางครั้งเวลาเรามีความสุขหัวเราะสนุกสนาน
คิดว่าคงไม่มีวันไหนจะสุขเท่ากับวันนี้อีกแล้ว
วันที่อะไรล้วนราบรื่น ทั้งสถานะการณ์ บรรยากาศและผู้คนรอบกาย
แต่ใครจะรู้ว่าวันต่อมาเราอาจต้องเสียน้ำตามากมาย
ร้องไห้ฟูมฟายประหนึ่งโลกนี้ไร้ซึ่งความหวังใดๆ
และชาตินี้คงจะไม่มีเสียงหัวเราะจากตัวเองอีกต่อไป....
แต่แล้วเราก็ยังกลับมายิ้มหัวเราะ วนเวียนกับการร้องไห้ เสียใจ เหมือนเดิม
การคิดว่า โลกนี้ล้วนมีแต่ ทุกข์มากกับทุกข์น้อย
จึงเป็นการเตือนสติตัวเองไม่ให้หลงระเริงกับอารมณ์ฉาบฉวยได้เป็นอย่างดี และอารมณ์ของเราล้วนถูกกำหนดจากจิตใจของเราเอง
ที่บอกว่าอย่างนั้นเราสุข อย่างนั้นเราทุกข์
ตัดสินด้วยความพึงใจเป็นที่ตั้ง สุขกับการยกย่อปอปั้น
สุขกับการกินอาหารที่เราชอบ สุขกับการที่ไม่มีใครขัดใจ
สุขกับ... ฯลฯ
แต่หากเหตุการณ์อย่างที่กล่าวมาเป็นในทางตรงกันข้าม
คือความไม่พึงใจเป็นที่ตั้งเราก็จะทุกข์ทันทีเหมือนกัน
จริงๆการคิดอย่างนี้ให้ได้เป็นเรื่องง่ายนิดเดียว
แต่ส่วนใหญ่ยากกว่า...หากใครคิดได้ก็ถือว่าเป็นโชคดีในใจที่จะได้
ตายก่อนตาย (ท่านพุทธทาสภิกขุเคยกล่าว...
ตายจากอารมณ์และกิเลสทั้งปวง)
วันนี้จึงอยากตะโกนในใจดังๆแทนคำพูดเดิมๆ
ที่ว่า"วันนี้มีความสุขมากจังเลย"เป็น"วันนี้มีความทุกข์น้อยจังเลย".....

อยากคิดได้อย่างนี้ตลอดไป....

แต่...

Create Date : 29 กรกฎาคม 2553
Last Update : 30 กรกฎาคม 2553 6:12:51 น.		2 comments
Counter : 971 Pageviews.
Share Tweet