ทำแบบนี้ได้ยังไง

ตอนที่ฉันยังเป็นลูกหมาตัวน้อย ฉันให้ความบันเทิงแก่นายและทำให้นายหัวเราะ นายเรียกฉันเป็นลูกของนาย และถึงแม้ฉันจะเคี้ยวร้องเท้าของนายเล่นไปหลายคู่ ทำลายหมอนอิงไปอีกหลายใบ เราก็กลายเป็นเพื่อนซี้กัน...

เมื่อไหร่ที่ฉันทำตัว “ ไม่ดี “ นายก็จะสั่นนิ้วใส่ฉัน แล้วพูดว่า “ทำแบบนี้ได้อย่างไง” แต่ไม่นาน นายก็จะยกโทษให้ แล้วจับฉันหงายท้องเกาพุงให้ฉัน...

ตอนที่นายฝึกให้ฉันถ่ายเป็นที่ เราใช้เวลานานหน่อย เพราะงานนายยุ่งมาก แต่เราก็ช่วยกันร่วมมือทำจนสำเร็จ

ฉันจำได้ถึงคืนที่ฉันนอนซุกอยู่บนที่นอนของนาย ฟังนายพูดถึงความลับ และความฝันของนาย ตอนนนั้นฉันเชื่อว่า ชีวิตคงไม่สมบูรณ์เพอร์เฟคไปได้มากไปกว่านี้อีกแล้ว..

เราไปเดินเล่นกันนานๆ ไปนั่งรถเที่ยวกัน แล้วก็ไปหยุดกินไอติมกัน (แต่ฉันได้กินแต่โคน เพราะนายบอกว่า “ไอติมนี่ไม่ดีสำหรับหมา”) และฉันก็นอนงีบอาบแดดซะนานรอให้นายกลับบ้านมาเมื่อหมดวันนึง..

แล้วนายก็ค่อยๆใช้เวลาทำงานของนายมากขึ้นเรื่อยๆ และใช้เวลาค้นหาคู่ที่เป็นคนเหมือนนายมากขึ้น..

ฉันรอนายอย่างอดทน ปลอบใจนายเมื่อนายอกหัก และ ผิดหวัง ไม่เคยตำหนินายเมื่อนายตัดสินใจผิดพลาด และกระโดดโลดเต้นทุกครั้งที่นายกลับบ้านหรือกำลังมีความรัก

หญิงคนนั้น ซึ่งตอนนี้คือภรรยาของนาย ไม่ใช่คนที่รักหมานัก แต่ฉันก็ยินดีต้อนรับเธอคนนั้นเข้ามาในบ้านของเรา พยายามแสดงความรักต่อเธอ และเชื่อฟัังเธอ ฉันมีความสุขเพราะนายมีความสุข..

แล้วก็มีทารกมนุษย์ขึ้นมา ฉันแบ่งปันความตื่นเต้นกับเธอ ฉันทึ่งในเนื้อตัวสีชมพูและกลิ่นของทารก ฉันอยากดูแลเจ้าตัวน้อยด้วย แต่เธอคนนั้นและนายกังวลว่าฉันจะทำร้ายหนูน้อย ฉันจึงต้องใช้เวลาส่วนใหญ่ในห้องอื่น หรือในกรงหมา โอ ฉันอยากรักลูกของนายเหลือเกิน แต่ตอนนี้ ฉันได้กลายเป็น “นักโทษแห่งรัก” ไปเสียแล้ว

เมื่อลูกๆของนายเริ่มโตขึ้น ฉันก็กลายเป็นเพื่อนของพวกเขา พวกเขาเกาะเกี่ยวขนของฉันและดึงตัวเองขึ้นยืนบนขาที่ยังไม่เเข็งดี เอานิ้วจิ้มตาฉัน และสำรวจในรูหูของฉัน จูบฉันที่จมูก ฉันรักทุกสิ่งเกี่ยวกับลูกๆของนาย เพราะฉันแทบไม่ได้รับสัมผัสจากนายเลยในตอนนี้...

ฉันจะปกป้องลูกๆของนายด้วยชีวิตฉันเลยทีเดียวถ้าจำเป็น

ฉันแอบไปนอนเตียงเดียวกับลุกๆนาย ฟังเค้าพูดถึงความกังวล และความฝันของเค้า และเราก็นอนรอฟังเสียงรถของนายกลับบ้านด้วยกัน...

เมื่อก่อนนั้น เวลามีใครถามว่า นายมีหมาหรือเปล่า นายจะอวดรูปฉันในกระเป๋าสตางค์ของนาย และเล่าเรื่องของฉันให้คนอื่นๆฟัง....
แต่ไม่กี่ปีให้หลังนี่ นายแค่ตอบว่า “มี” เท่านั้น แล้วก็เปลี่ยนเรื่องพูด ฉันกลายสภาพจาก “หมาของนาย” เป็นแค่ “หมาตัวหนึ่ง” และนายก็เหนื่อยหน่ายที่ต้องเสียค่าใช้จ่ายใดๆเพื่อตัวฉัน...

ตอนนี้ นายได้งานใหม่ในตัวเมือง และนายกับครอบครัวของนายจะย้ายไปอยู่อพาร์ทเม้นท์ใหม่ที่ห้ามเลี้ยงสัตว์ นายตัดสินใจถูกสำหรับ ”ครอบครัว” ของนาย แต่ก็เคยมีช่วงเวลาที่ฉันเป็นครอบครัวเดียวเท่านั้น....ของนาย

ฉันตื่นเต้นมากที่จะได้ไปนั่งรถเล่น จนกระทั่ง เรามาถึงที่สถานสงเคราะห์สัตว์.....

กลิ่นที่โชยมาเป็นกลิ่นของหมาและแมว กลิ่นของความกลัว ความสิ้นหวัง นายกรอกแบบฟอร์มและพูดว่า “ผมรู้ว่าคุณจะหาบ้านดีๆให้เจ้านี่ได้” พวกเจ้าหน้าที่ยักใหล่แล้วจ้องหน้าฉันด้วยสายตาเจ็บปวด พวกเค้าเข้าใจดีถึงความเป็นจริงที่หมาวัยขนาดนี้ต้องเผชิญ แม้แต่ตัวที่มี
“แบบฟร์อม”

นายต้องแกะนิ้วลูกชายของนายออกจากปลอกคอของฉัน ในขณะที่หนูน้อยร้องลั่น “ ไม่นะพ่อ ได้โปรดอย่าให้เขาเอาหมาของฉันไปเลย”

ฉันห่วงลูกของนาย และห่วงว่านี่นายกำลังสอนบทเรียนอะไรให้ลูกนายกันแน่ บทเรียนเกี่ยวกับมิตรภาพ และความซื่อสัตย์ เกี่ยวกับความรัก และความรับผิดชอบ และเกี่ยวกับความเคารพที่ควรมีต่อทุกชีวิต นายตบหัวลาฉัน... หลบตาฉัน... และปฏิเสธไม่รับปลอกคอและสายจูงของฉันคืนอย่างสุภาพ....

นายมีกำหนดเวลา เส้นตายของงานที่ต้องทำ และฉันก็มีกำหนดเวลา เส้นตายของฉันเหมือนกัน....

เมื่อนายจากไป ผู้หญิงน่ารักสองคนก็พูดว่า นายคงจะรู้มาตั้งนานหลายเดือนแล้ว เรื่องการโยกย้าย แต่ก็ไม่ได้พยายามหาบ้านดีๆให้ฉันอยู่ พวกเขาส่ายหัวแล้วพูดว่า “ทำแบบนี้ได้ยังไง”......

พวกเจ้าหน้าที่เอาใจใส่พวกเรา มากเท่าที่ ตารางทำงานวุ่นๆ ของเขาจะอนุญาติ แน่นอนเค้าให้อาหารพวกเรา แต่ฉันกินอะไรไม่ลงมาหลายวันแล้ว ในตอนแรกเวลาใครเดินผ่านคอกของฉัน ฉันจะรีบวิ่งไปด้านหน้า หวังว่าอาจจะเป็นนาย ว่านายเปลี่ยนใจ และที่ผ่านมานั้นเป็นแค่ฝันร้าย หรือฉันหวังเพียงว่า อย่างน้อยคนที่เดินมาจะเป็นคนที่สนใจใส่ใจ ใครก็ได้ที่จะมาช่วยฉันออกไป....

เมื่อฉันเข้าใจว่า ฉันไม่สามารถจะไปแข่งขันกับพวกลุกหมาตัวเล้กๆ ที่แข่งกันแย่งความสนใจอย่างมีความสุข อย่างไม่รับรู้แม้แต่อนาคตของตัวเอง ฉันก็แอบหลบไปอยู่ในมุมไกลๆ และเฝ้ารอ

ฉันได้ยินเสียงฝีเท้าของเจ้าหน้าที่หญิง เมื่อเธอเข้ามาหาฉันในตอนเย้น และฉันก็เดินเตาะแตะไปกับเธอตามระเบียง เข้าไปในห้องแยกอีกห้องหนึ่ง ห้องที่เงียบสงบ...

เธออุ้มฉันไปวางบนโต๊ะ แล้วเกาหูให้ฉัน บอกให้ฉันไม่ต้องกังวลอะไร หัวใจฉันเต้นแรงจากการเฝ้ารอในสิ่งที่กำลังจะมาถึง แต่ในขณะเดียวกัน ฉันก็รู้สึกได้ ถึงความโล่งใจ.....

หมดเวลาสำหรับนักโทษแห่งรักแล้ว เพราะธรรมชาติของฉัน.....

ฉันเป็นห่วงเธอมากกว่า ภาระที่เธอต้องรับมันหนักหนาเหลือเกิน ฉันรู้เหมือนอย่างที่ ฉัันรู้จักความเคลื่อนไหวทุกย่างก้าวของเธอ เธอค่อยๆรัดสายยางรอบๆขาหน้าของฉัน และน้ำตาของเธอก็ไหลลงอาบแก้ม....

ฉันเลียมือเธอเหมือนกับ ที่ฉันเคยปลอบใจนาย เมื่อหลายต่อหลายปีมาแล้ว เธอใส่เข็มฉีดยาเข้าไปในเส้นเลือดของฉันอย่างชำนาญ.....

เมื่อฉันรู้สึกถึงเส้นสายเหล่านั้น และของเหลวเย็นๆไหลเข้ามาในตัวของฉัน ฉันนอนลงอย่าง ง่วงๆ มองไปในตาที่มีแววตาแห่งความใจดีของเธอ และพึมพำเบาๆ “ทำแบบนี้ได้ยังไง”....

เธอคงเข้าใจที่หมาอย่างฉันพูด เธอจึงพูดว่า “ฉันเสียใจจริงๆ” แล้วเข้ามากอดฉัน พร้อมกับอธิบายอย่างรวดเร็วว่า มันคืองานของเธอ ที่จะทำให้แน่ใจว่า ฉันจะได้ไปอยู่ในที่ๆดีกว่านี้ ที่ๆฉันจะไม่ถูกเมินเฉย ทอดทิ้ง หรือถูกทำร้าย หรือที่ๆฉันต้องต่อสู้เพื่อความอยู่รอด เธอต้องส่งให้ฉันไปอยู่ในที่ๆเต็มไปด้วยความรักและแสงสว่าง ที่ๆแตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับโลกใบนี้......

และด้วยพลังเฮือกสุดท้ายของฉัน ฉันพยายามสื่อสารให้เธอได้รู้ ด้วยการกระดิกหาง ให้เธอได้รู้ว่า ที่ฉันบอกว่า “ทำแบบนี้ได้ยังไง” นั้น ไม่ได้หมายถึง "เธอ" แต่หมายถึง "นาย"

เจ้านายที่รักของฉัน ที่ฉันกำลังนึกถึง และจะคิดถึงนาย และรอนายอยู่ตลอดไป.... ฉันก็ได้แต่ขอให้ทุกคนในชีวิตของนาย จงมีแต่ความซื่อสัตย์ต่อนาย ไปให้มากๆ และตลอดไป.....

ขอขอบคุณน้าซีมากคับ ที่เอาบทความดีๆแบบนี้มาให้พวกหนูฟัง แม่แนนบอกว่า ทุกครั้งที่แม่แนนอ่าน จะร้องให้ทุกครั้งเลย รวมถึงครั้งนี้ที่แม่เล่าให้พวกเราฟัง แม่ก็ต้องสั่งน้ำมูกไปด้วย
และก็ทำให้พวกหนูคิดว่า ถ้าแม่มีน้อง แม่จะทำแบบนั้นกับพวกเราไหม๊.......
แม่โยกหัวพวกเราสี่ตัวเบาๆ แล้วบอกว่า หนูก็เป็นลูกของแม่ ถ้าแม่มีน้อง น้องก็คือน้องของพวกหนู แม่จะไม่รักน้องมากกว่าพวกหนูแน่ๆ.......อย่ากังวลเลย

แต่เมื่อฟังแม่เล่า พวกเราก็อดกังวลไม่ได้.....
แต่เมื่อวันนั้นยังไม่มาถึง ทุกวันในตอนนี้ คือวันที่มีความสุขของพวกเรา.... พวกผมได้แต่หวังว่าแม่จะรักษาคำพูด....แต่แม่ไม่เคยโกหกพวกเราเลย นอกจากเวลาที่จะหลอกให้พวกเราไปหาหมอ และกินยา.......แต่นั่นแม่ก็ทำเพื่อพวกเราอีกนั่นแหล่ะ........

ตอนนี้แม่มีงานทำ เวลาของแม่ที่มีให้เราจึงน้อยลง...
แต่แม่ก็เลือกที่จะทำงานแค่วันละ 6 ชั่วโมง ได้เงินน้อย เหนื่อยหน่อย แต่แม่บอกว่า แม่จะได้กลับมาทันก่อนพวกเราเข้านอน และได้เล่นกับพวกเราก่อนที่เราจะหลับ....
แม่บอกกับหัวหน้าว่า แม่อยากหวีขนให้พวกเรา และคุยกับพวกเราก่อนนอน ......เท่านั้น แม่จึงเลือกที่จะทำงานไม่เต็มเวลา ซึ่งได้เงินน้อยกว่าทำงานเต็มเวลา แต่เหนื่อยเท่ากับทำงานเต็มเวลา.......
แม่จะบอกกับพวกเราทุกคืนก่อนแม่เข้านอนว่า.....
"แม่รักพี่แมมนะ" "แม่รักน้ำข้าวนะ" "แม่รักถุงทองนะ" "แม่รักฟ้าใสนะ" พร้อมกับลูบหัวพวกเราเบาๆทุกครั้งที่แม่พูดคำนี้.....

สุดท้ายพวกหนูก็อยากบอกว่า "รักแม่ที่สุดเลย" พร้อมกับเลียจมูกแม่เบาๆ มันเป็นสิ่งเดียวที่พวกเราทำได้ และเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้แม่หายเหนื่อย และพวกเราก็รู้ว่าแม่ชอบมัน......

Create Date : 11 สิงหาคม 2549		11 comments
Last Update : 8 มกราคม 2550 0:38:45 น.
Counter : 621 Pageviews.
Share Tweet