เพียงแค่สายลมรำเพยพริ้ว  เพียงแค่สายลมรำเพยพริ้ว  สองหัวใจก็โปรยปลิวไปตามฝัน  ข้ามขอบฟ้าขอบน้ำค่ำคืนวัน  มาแบ่งปันกลิ่นหอมหวานของความรัก  ฉันเขียนกวีบทนี้ไว้เป็นที่ระลึกสำหรับการเดินทางไปเยี่ยมเยือนเชียงคาน อำเภอเล็กๆ ในจังหวัดเลยที่ชีวิตของผู้คนช่างเรียบง่ายและไหลเอื่อย ไม่ต่างจากแม่น้ำโขงที่ทอดตัวอย่างอบอุ่นคั่นกลางระหว่างพี่ไทยกับน้องลาวเอาไว้  ทริปรียูเนียนของชาว ‘บ้านสีฟ้า’ ครั้งนี้ถูกวางแผนนานข้ามปีกันเลยทีเดียว ไม่ว่าใครจะลีลา ‘ไป’หรือ ‘ไม่ไป’ ยังไง ฉันก็ตั้งใจอย่างเต็มที่ว่าจะไปเก็บเกี่ยวสิ่งดีๆ ร่วมกับเพื่อนๆ ที่ไม่ได้ออกเดินทางไปไหนไกลๆ ร่วมกันนานแล้ว หลังจากที่พวกเรา ‘เติบโต’ และต่างมีเส้นทางเล็กๆ เป็นของตัวเอง  แต่ราวกับมีใครต้องการทดสอบอะไรบางอย่าง...  สองสัปดาห์ก่อนกำหนดการเดินทางจะมาถึง ฉันถูกมรสุมการงานรุมเร้าด้วยการต้องทำสกู๊ปไปพร้อมกับเขียน Advertorial จำนวนมหาศาล ถึงขนาดตื่นเช้าไปสัมภาษณ์และกลับมาเขียนงานถึงตี 1 ตี 2 ทุกคืนก็ยังไม่มีวี่แววว่างานจะเสร็จทันกำหนด จึงมีคำถามเกิดขึ้นว่าจะยอมบอกเพื่อนไปเสียแต่โดยดีดีไหม ว่าไม่สามารถร่วมขบวนไปเที่ยวเชียงคานได้แล้วเพราะภาระที่ต้องรับผิดชอบอันมากมายเหลือเกิน ฉันคิดเรื่องนี้อยู่ในใจกลับไปกลับมาหลายรอบ...  แล้วค่ำคืนของสุดสัปดาห์นั้นฉันก็ลากกระเป๋าใบใหญ่ (มาก) ไปเจอกับสมาชิกที่มากันพร้อมหน้า ณ สถานีหมอชิต ซึ่งคราคร่ำไปด้วยนักเดินทาง...  ตั้งแต่เรียนจบและทำงานมาหลายปีแล้ว ฉันไม่เคยยอมให้ใครพูดได้ว่าเป็นคนไม่รับผิดชอบต่อหน้าที่ เพราะทุกครั้งที่ได้ยินใครบอกว่าตัวหนังสือที่ฉันเขียนเป็นผลงานที่ดี นั่นเป็นการเติมพลังขับเคลื่อนชีวิตได้อย่างวิเศษ  แต่สำหรับการออกเดินครั้งนี้ ความคิดของฉันซับซ้อนและต่างออกไป...  ระหว่างการทำงานอย่างหนัก เพื่อแลกกับเสียงชื่นชมและความภูมิใจในตัวเอง กับการได้ร่วมทางกับผู้คนที่มีความหมายกับชีวิตและได้สูดลมหายใจในบ้านเมืองที่ไม่เคยคุ้นร่วมกัน  มันก็ยากอยู่เหมือนกันที่จะตัดสินใจว่าจะเลือกสิ่งไหนดี แต่เมื่อให้คำตอบกับตัวเองได้ว่าจะจัดกระเป๋า หัวใจของฉันก็ราวกับโปรยปลิวไปตามสายลม ลองคิดในทางกลับกันว่าถ้าฉันตัดสินใจนั่งทำงานทั้งๆ ที่เป็นวันหยุด งานที่เสร็จออกมาอาจจะทำให้โล่งอก แต่ก็ไม่รู้ว่าหัวใจจะห่อเหี่ยวสักเพียงไหนที่พลาดคืนวันดีดีในชีวิต  ที่ตัดสินใจได้อย่างนั้นคงเป็นเพราะสองสัปดาห์อันสาหัสที่ผ่านมาฉันอ่อนล้าเหลือเกิน กระทั่งคิดว่าทำไมจะต้องทำงานหนักเพื่อให้คนอื่นชื่นชม ในเมื่อคนที่เราต้องอยู่ด้วยไปชั่วชีวิตคือตัวของเราเองไม่ใช่หรือ?  ถ้ามองในอีกแง่มุมหนึ่งก็อาจจะเป็นความคิดที่ไร้ความเป็นผู้ใหญ่สิ้นดี แต่ในบางเช้าเราก็อยากตื่นขึ้นมามองโลกด้วยแววตาของเด็กบ้างไม่ได้หรือไง เด็กที่เห็นโลกเป็นเรื่องน่าสนุกและค้นหา มากกว่าจะเป็นสถานที่แห่งเกียรติยศและความภาคภูมิใจ  แล้วฉันก็พบว่าตัวเองตัดสินใจไม่ผิดที่ยอมให้รถบัสพาฉันและเพื่อนๆ ไปปล่อยไว้กับสายหมอกยามเช้าที่เชียงคาน ความเล็กและเงียบสงบของเมืองอาจจะทำให้เรามีกิจกรรมไม่มากนัก แต่ทุกความเคลื่อนไหวของพวกเราก็เป็นไปตามจังหวะของความสุข ไม่ว่าจะเป็นการโพสต์ท่าถ่ายรูปทั่วทุกมุมของร้านลมรำเพย ร้านที่เจ้าของถูกสายลมพัดพามาจากแดนไกล การชื่นชมผลงานศิลปะของตัวเองและคนอื่นๆ ที่แปะอยู่บนฝาผนัง  การเดินเล่นผ่านบ้านเรือนสีไม้ การยิ้มตอบให้กับไมตรีของคุณลุงคุณป้าและเด็กๆ ในท้องถิ่น การชิมอาหารรสชาติแปลกใหม่ การค้นพบเครื่องดื่มที่อร่อยซ่ามากกว่าโค้ก การเขียนโปสการ์ดส่งตรงถึงตัวเอง การนั่งจิบเบียร์แกล้มลมหนาวเคล้าละอองน้ำค้าง การปั่นจักรยานริมแม่น้ำโขง รวมไปถึงการปล่อยให้บทสนทนาระหว่างเพื่อนรื่นไหลไปตามทิศทางของมัน  ต่อให้ต้องรีบกลับมาตั้งหน้าตั้งตาปั่นงานเต็มสปีด หรือต้องเผชิญกับการทวงงานที่บั่นทอนความรู้สึกแค่ไหน ฉันก็ไม่คิดว่าตัวเองทำอะไรผิดเลยแม้แต่นิดเดียว...  เพราะคืนวันอันงดงามของชีวิตแบบนี้ไม่ว่าจะทำงานหนักอีกสักกี่ปีก็ไม่อาจซื้อหาได้หรอกใช่ไหม?   Create Date : 20 กุมภาพันธ์ 2552 8 comments Last Update : 20 กุมภาพันธ์ 2552 17:30:48 น. Counter : 708 Pageviews. Share Tweet

ชิ... ไม่อ่านหรอก ชิ... ขอให้ทุกคนที่ได้ไป ขึ้นคานด้วย ชิ...   โดย: iammonkey IP: 58.147.43.185 20 กุมภาพันธ์ 2552 17:40:53 น.

ดีแล้ว ๆๆ เขียนต่อไป   โดย: พี่จี IP: 202.142.193.15 20 กุมภาพันธ์ 2552 18:14:18 น.

อยากไปอีกอ่ะ คิดถึงเชียงคานว่ะ   โดย: naonok IP: 58.8.75.42 20 กุมภาพันธ์ 2552 19:13:24 น.

เค้ามีงานศิลปะเด็กแสดงแล้ว อย่าลืมแวะไปดูอีกนะตะเอง ไปเที่ยวกันอีกน๊า หนุก...หนุก ^^   โดย: megapor IP: 202.142.193.15 23 กุมภาพันธ์ 2552 13:06:48 น.

กระเป๋าหนักเว้ย!   โดย: ตีตี้ IP: 202.142.193.15 23 กุมภาพันธ์ 2552 13:15:12 น.

เพียงแค่สายลมรำเพยพริ้ว ชาวคณะนั่งชิว กาแฟหอม ขนมจีนแกงเนื้อแมงวันตอม เข้าคิวกันอึดังจ๋อมสบายใจ ตื่นเช้ามาไปดูทะเลหมอก หลายคนบอกไม่ต้องปลุกกูไม่ไหว แต่ก็ทนอุตส่ามาตั้งไกล พอได้เห็นช่างปลื้มใจมิเสียแรง กินทั้งวันเลยไปออกกำลังบ้าง ขี่จักรยานริมโขงพระอาทิตย์ส่องแสง เหนื่อยหน่อยกินบิ๊กวุ้นฉลากแดง แถมไม่แพงหมอนนุ่นบอกโคตรถูกใจ อยากจะกลับไปเยี่ยมเยือนอีกหลายหน ไปนอนเฉยๆเดินวนบ้างไม่ไปไหน ถึงจะนั่งรถเมื่อยตูดเพราะโคตรไกล แต่ถ้าไปกับพวกเธอทุกคนชั้นก็ยอม   โดย: monchanok IP: 58.10.65.133 23 กุมภาพันธ์ 2552 16:38:07 น.

กูจะหมั่นไส้ดีเปล่าว่ะนี่ อิอิ ป.ล. ฉันตรวจข้อสอบไฟนอลกับงานวิชาการเขียนเบื่ออ่านงานเด็กไปเลยเธอ มีแต่งานแบบเบสิคมากให้อ่าน   โดย: I will see U in the next life. 24 กุมภาพันธ์ 2552 11:38:43 น.

^_______________^ ยินดี   โดย: กอบมณี IP: 158.108.225.154 25 กุมภาพันธ์ 2552 15:01:20 น.