Les Zone 10

                วันนี้เป็นการเริ่มงานวันแรกของฉันและเพื่อนๆในวง ที่ร้านLes Zone พอเริ่มดึกผู้คนก็เริ่มเยอะขึ้นเหมือนผับทั่วๆไปแต่ที่ต่างจากผับเก่าๆที่ฉันเคยทำงานก็คือ ที่นี่จะเน้นลูกค้าเป็นพวกเลสเบี้ยนซะเยอะ มีทอมบ้างประปรายไม่เยอะเท่าไหร่ การทำงานวันแรกทุกอย่างดูน่าตื่นตาตื่นใจไปซะหมด ถึงแม้จะเคยมาเที่ยวแล้วแต่ก็แค่ครั้งเดียวเท่านั้นเอง

                “ไมไม่ค่อยมีทอมเลยวะ”  เกรซถามอย่างอดสงสัยไม่ได้หลังจากที่มองสอดส่ายไปจนทั่วร้าน

“เหอะๆก็ผับนี้เน้นลูกค้าเป็นพวกเลสเบี้ยนไงวะ ไม่เคยได้ยินหรอเกรซผับเค้าออกจะดัง ดูชื่อดิLes Zone” เรย์ตอบอย่างขำๆ

“เออใช่ งั้นฉันกะแกก็ส่วนเกินอ่ะดิ งั้นให้พีชกะดาเล่นกันไปสองคนดีมะ555”

“555 ไปเหอะรีบไปเตรียมตัวหลังเวทีเหอะเดี๋ยวก็โดนไล่ออกตั้งแต่วันแรกหรอก”

......................

                “ขอโทษนะคะนั่งด้วยคนได้มั้ย” เสียงใสๆดังมาจากทางด้านข้าง ฉันที่กำลังดื่มน้ำสีเหลืองอำพันตรงหน้าเรื่อยเปื่อยหลังจากหน้าที่บนเวทีเสร็จสิ้นจึงหันมามองทางต้นเสียงก็พบสาวน้อยร่างเล็กคนหนึ่งยืนยิ้มให้อย่างเป็นมิตร

“เอ่อ..ตามสบายค่ะ” ฉันยิ้มตอบให้เช่นกัน

“เพิ่งมาเล่นที่นี่วันแรกหรอคะ เมื่อกี้ออยเห็นคุณเล่นกีต้าร์ด้วยเท่จังเลยค่ะ เอ่อ...ว่าแต่คุณชื่ออะไรหรอคะ ออยค่ะ^^ ” เธอพูดแบบอมยิ้มดูน่ารักน่าชัง

“พีชค่ะ ท่าทางออยดูยังเด็กอยู่เลยนะ งั้นเรียกพี่ก็ได้ไม่ต้องคุณหรอก”

“ค่ะพี่พีช”

                หลังจากรู้จักชื่อเสียงเรียงนามและทำความรู้จักกันได้พอสมควร วันนี้ออยมากับเพื่อนๆอีกหลายคนแต่เธอบ่นว่าเพื่อนๆพาแฟนกันมาเป็นคู่ๆเธอเลยไม่อยากจะไปนั่งเป็นส่วนเกิน  อีกไม่นานก็จะถึงเวลาร้านเลิกแล้ว คนตรงหน้าฉันตอนนี้เริ่มหน้าแดงมากขึ้นเรื่อยๆด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ แถมมือไม้ก็ยังอยู่ไม่สุขเปะป่ายไปมา บางทีก็หันมาเกาะแขนฉันบ้าง ยื่นหน้ามาใกล้ๆบ้าง จนหน้าอกของเธอเบียดกับแขนของฉันเข้า

                “เอ่อ..ออยร้านจะเลิกแล้วนะ กลับกันเถอะ ป่ะรถออยจอดอยู่ไหนล่ะเดี๋ยวพี่เดินไปส่ง” ฉันเสนอ สภาพแบบนี้จะให้เดินไปคนเดียวคงไม่ถึงรถแน่ๆ เออแล้วจะขับกลับไปถึงบ้านได้รึป่าวก็ไม่รู้

“พี่พีชชช ออยขับรถกลับหอไม่ไหวแล้วอ่ะ พี่พีชไปส่งออยหน่อยนะๆๆๆ” เธอทำเสียงออดอ้อน

“ เพื่อนออยก็มาไม่ใช่หรอ โต๊ะไหนล่ะเดี๋ยวพี่เรียกให้ดีกว่า” ฉันเสนอความหวังดีอีกครั้ง พร้อมกับทำท่าจะลุกออกจากโต๊ะแต่ก็ถือมือบางๆคว้าแขนไว้ก่อน

“เพื่อนออยกลับกันหมดแล้ว...ถ้าพี่พีชไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรค่ะ งั้นออยไม่รบกวนแล้ว ออยกลับเองดีกว่า” พูดจบเธอก็ทำท่าจะลุกขึ้น แต่พอเดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็เริ่มเซจนฉันต้องเข้าไปประคองไว้

“แค่เดินก็จะไม่ไหวแล้ว หอออยอยู่ไหนล่ะ เดี๋ยวพี่ไปส่งแล้วกัน”

                ..............................................................

                ตีสองกว่าๆ ฉันทั้งดึงทั้งลากออยขึ้นมาจนถึงหน้าประตูห้อง เห็นตัวเล็กๆแบบนี้แต่หนักชะมัดเลย เมื่อไขประตูเข้าห้องไปได้ ฉันก็พาออยไปนอนบนเตียงทันที ปล่อยไว้แบบนี้แล้วกลับเลยจะเป็นไรมั้ยนะ ยังไม่ทันที่ฉันจะได้ลุกไปไหน ร่างบางๆของออยก็ดึงตัวฉันจนเสียหลักและล้มลงไปนอนข้างๆ

                “...อยู่เป็นเพื่อนออยก่อนน้า...” ไม่พูดเปล่า เธอยังพลิกตัวขึ้นมาทับฉันไว้อีก จนทำให้ลุกไปไหนไม่ได้ แต่ออยก็ยังไม่หยุดแค่นั้น เธอส่งสายตาหยาดเยิ้มมาให้พร้อมกับก้มลงมาประกบปากฉันไว้

“อืมม..” หลังจากที่ปล่อยให้ออยเป็นฝ่ายรุกอยู่นาน ฉันจึงพลิกตัวขึ้นมาอยู่ข้างบนบ้าง ปากก็เริ่มทำตามหน้าที่ของมันไป  มือก็ค่อยๆปลดเสื้อผ้าของออยออกทีละชิ้นๆ จนตอนนี้ไม่เหลืออะไรติดตัวเลยซักชิ้นเดียว แต่ออยเองก็ไวใช่เล่นเพราะเธอทำให้เสื้อตัวนอกของฉันร่วงลงไปกองกับพื้นตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

                เพลงรักยังคงบรรเลงต่อไปอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย และไม่มีทีท่าว่าจะจบลงง่ายๆ ท่ามกลางความเงียบสงัดแบบนี้อาจทำให้ข้างห้องได้ยินเสียงที่เล็ดลอดออกมาได้ง่าย ฉันจึงต้องรีบขึ้นไปประกบปากของออยเอาไว้  ก่อนจะค่อยๆไล้ลิ้นลงมาเรื่อยๆ จากใบหู....ซอกคอ..หน้าอกอวบอิ่มนั่น...จนมาถึง....

........................................

                “จะกลับแล้วหรอคะพี่พีช” คนบนเตียงถามด้วยท่าทางเสียดาย

“อืม..ออยอยู่คนเดียวได้นะ” ฉันตอบพร้อมกับใช้มือสางผมตัวเองอย่างรวกๆ และสำรวจตัวเองอยู่ที่หน้ากระจก ตายแล้ว!!!ขืนคอแดงกลับไปแบบนี้ หนามเตยต้องสงสัยแน่ๆเลย ฉันรีบเอาปกเสื้อปิดๆเอาไว้ เท่าที่พอจะทำได้

“อีกไม่กี่ชั่วโมงก็เช้าแล้ว..เดี๋ยวค่อยกลับก็ได้พี่พีช..อยู่เป็นเพื่อนออยก่อนสิ” เธอส่งเสียงออดอ้อน

“ไม่ได้หรอก ยังไงพี่ก็ต้องกลับ ขอโทษทีนะไว้ว่างๆถ้ายังไม่ลืมพี่ก็ไปเที่ยวที่ร้านอีกสิ พี่เล่นอยู่ที่นั่นประจำแหละ ไปก่อนนะ..”

                ...........................

                ฉันค่อยๆไขประตูอย่างเบามือที่สุด เอ๊ะ!ทำไมฉันต้องทำเหมือนกลัวความผิดด้วยนะ เฮ้อ..บ้าไปแล้วเรา  ในที่สุดฉันก็พาตัวเองเข้ามาในห้องได้สำเร็จ  ไฟภายในห้องยังถูกเปิดอยู่เหมือนทุกวัน แต่ด้านหลังประตูห้องนอนที่ปิดสนิทอยู่นั้น หนามเตยคงจะหลับไปแล้ว..

                ‘แกร๊ก..’

                เสียงลูกบิดประตูดังขึ้น พร้อมกับร่างบางๆที่เพิ่งจะเดินออกจากห้องมาด้วยท่าทางงัวเงีย หนามเตยมองมาที่ฉันอย่างงงๆ

                “เพิ่งกลับหรอพีช กินอะไรมารึยัง” ถึงแม้จะดูง่วงขนาดไหนแต่หนามเตยก็อดที่จะถามไม่ได้ ท่าทางเธอเหมือนเด็กๆที่เพิ่งตื่นนอน มือยังคงขยี้ตาไปมา

“อืม..เรียบร้อยแล้ว เธอไปนอนเถอะ” ฉันพูดยิ้ม

“อืม..ฉันนึกว่าใครงัดห้องเข้ามาซะอีก เลยออกมาดูน่ะ งั้นฉันไปนอนก่อนนะ”

“อืมๆตามสบายเถอะ” ฉันพูดก่อนจะเดินผ่านหนามเตยเข้าไปหยิบชุดนอนกับผ้าเช็ดตัวในห้อง

                ……………….

                หลังจากอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้ว ฉันที่รู้สึกยังไม่ง่วงจึงออกมายืนสูดอากาศที่นอกระเบียง มือก็เคาะบุหรี่ยี่ห้อโปรดออกมาจากซองเพื่อจุดสูบ... ยืนมองควันที่ล่องลอยอยู่ตรงหน้า ถ้าคนเราสามารถล่องลอยอยู่ในอากาศแล้วค่อยๆหายไปเหมือนควันบุหรี่นี่โลกจะเป็นยังไงนะ  เหอๆท่าทางฉันจะบ้าไปแล้วมั้งเนี่ย  คืนนี้ไม่สิ เช้านี้ต่างหากเพราะนี่มันตี 5 กว่า แล้วนี่นา 555+ เช้าวันใหม่  ในที่สุดฉันก็ไม่ได้นอนจนได้..

Create Date : 31 มกราคม 2553
Last Update : 31 มกราคม 2553 13:56:09 น.		0 comments
Counter : 323 Pageviews.
Share Tweet