Love Story 3 (จบ)

Love Story 3 [The End]

                หลังจากวันนั้นฟ้าก็มาหาผมที่หอแทบทุกวัน บางวันผมยังไม่กลับก็มานั่งกินไอติมรอกับเจ้าบิ๊กกี้ ยิ่งผมรู้จักฟ้ามากขึ้นเท่าไหร่ ผมยิ่งรู้สึกว่าเธอน่ารักมากขึ้นเท่านั้น...วันนี้เป็นวันเสาร์ ผมไม่มีเรียนแต่ก็ต้องออกมาทำงานที่ร้านเหมือนเดิม พอ4โมงเย็นก็เลิกงาน เฮ้อ...นี่แหละชีวิต ไม่เรียนก็ทำงานพิเศษ ไม่ทำก็ไม่ได้ไหนจะค่าเช่าห้องค่ากินเข้าไปวันๆนึงอีก เรียนจบก็ต้องทำงานใช้หนี้กองทุนกู้ยืมเพื่อการศึกษาอีก เฮ้อ..เมื่อไหร่รายการวงเวียนชีวิตจะเอาผมออกรายการเนี่ย...

                “แนน!” ฟ้ายืนโบกมือหยอยๆ ให้ผมอยู่หน้าร้าน

“อ้าวฟ้ามาทำอะไรแถวนี้หรอ” ผมถามอย่างแปลกใจก็วันนี้ไม่มีเรียนนี่นา

“ก็มาหาแนนไง ไปเที่ยวกันนะ^^”

“จะไปไหนล่ะฟ้า เย็นแล้วนะ”

“อืมมมงั้นเดินเล่นแถวๆนี้แหละ ตอนเย็นๆสวยดี”

“อืม ก็ได้ ไปกันเถอะ” ผมชวน

                .................................................................

                หลังจากเดินเล่นได้พักใหญ่ผมกับฟ้าก็นั่งรถตุ๊กตุ๊กเที่ยวรอบเมืองกัน ตอนเย็นๆแบบนี้มันก็สวยไปอีกแบบ รวมทั้งวัดพระแก้วที่ตอนนี้สวยงามต่างจากตอนกลางวัน โชคดีที่วันนี้ท้องฟ้าสดใสฝนไม่ตก ไม่งั้นผมกับฟ้าคงไม่ได้มาเที่ยวเล่นสบายใจแบบนี้แน่ พอ6โมงครึ่งผมก็มายืนรอคุณลงคนขับรถเป็นเพื่อนฟ้าที่สนามหลวง ไม่นานรถเบนซ์สีน้ำเงินคันงามก็มาจอดเทียบข้างหน้า

                “คุณลุงมาแล้วงั้นเราไปก่อนนะ” ผมเอ่ยลา

“เดี๋ยวก่อนแนน  อ่ะ ฟ้าให้” ฟ้ายื่นหนังสือเล่มหนึ่งส่งให้ผม

“ให้เราหรอ ให้ทำไมอ่ะ ไม่ใช่โอกาสพิเศษอะไรซักหน่อย” ผมถามอย่างงงๆ

“ก็วันนี้วันเกิดฟ้านี่”

“เฮ้ยจริงดิ ! งั้นเราก็ต้องเป็นฝ่ายให้ของขวัญฟ้าสิ”

“ไม่เอาอ่ะ วันเกิดฟ้า ฟ้าอยากให้ของขวัญคนอื่นมากกว่านี่..หนังสือเล่มนี้ดีมากเลยนะ ฟ้าชอบ มันเป็นหนังสือรวมภาพถ่ายสวยๆของกรุงเทพฯ”

“ขอบใจนะฟ้า เราจะรักษาไว้อย่างดี”

“นี่ไงดูนี่สิ ที่ที่เรายืนตอนนี้ก็มีนะ” ฟ้าดึงหนังสือในมือผมไปเปิดๆก่อนจะส่งให้ผมดู มันเป็นรูปถ่ายของท้องสนามหลวงตอนโพล้เพล้มีนกพิราบกำลังบินเป็นฝูง คล้ายกับภาพข้างหลังผมในตอนนี้

“สวยจริงๆด้วย”

“เห็นมั้ยล่ะ นี่ถ้าไม่รักกันจริงไม่ให้หรอกนะเนี่ย มีเล่มเดียวในร้านด้วย”

“คร้าบ ขอบคุณคร้าบคนสวย^^”

                ..............................................................

                หลังจากวันนั้นผมก็ไม่ได้เจอฟ้าอีกเลย ทั้งที่มหา’ลัย หรือที่หอพักซึ่งปกติฟ้าจะมาหาผมบ่อยๆ วันนี้หลังจากเลิกเรียนผมก็พยายามชะเง้อมองหาฟ้าตามที่ต่างๆแต่ก็ไม่เจอ

                “มองหาอะไรของมึงวะแนน” ไอ้เปิ้ลเอ่ยถามขึ้นขณะที่ผมยังคงชะเง้อคอไปมา

“หาฟ้าอ่ะ” ผมตอบ

“ไมมึงไม่ลองโทรหาเค้าดูอ่ะจะได้รู้ว่าเค้าอยู่ไหน” เปิ้ลเสนอ

“กูไม่เคยขอเบอร์เค้าไว้อ่ะ”

“เออไอ้ควาย ! งั้นก็มองหาต่อไปเหอะ”

                ...........

                สองทุ่มผมเลิกงานเดินถือถุงบะหมี่เกี๊ยวพร้อมลูกชิ้นเปล่าเดินแกว่งไปแกว่งมาจนถึงหอพัก แต่ก็ต้องแปลกใจที่เห็นฟ้านั่งเล่นกับเจ้าบิ๊กกี้อยู่ที่โต๊ะม้าหิน

                “ฟ้า ! หายไปไหนมาอ่ะ” ผมถามทันทีที่ฟ้าหันมาเห็นผม

“^^ อื้ม พอดีช่วงนี้ยุ่งๆอ่ะเลยไม่ได้มาหา แนนสบายดีนะ”

“สบายดี ฟ้าล่ะ”

“อืม ก็ดี พรุ่งนี้ฟ้าจะบินไปเยี่ยมพ่อกับแม่ที่ญี่ปุ่นน่ะ วันนี้ฟ้าเลยมารอเจอแนนก่อน”

“...จะไปนานมั้ย” ผมนิ่งไปพักนึงก่อนจะเอ่ยถามต่อ

“ไม่นานหรอก แค่อาทิตย์เดียวเอง”

“หรอ..อืม ”

                ..แปะ..แปะ... ฝนเริ่มตกลงมาปรอยๆเป็นครั้งที่สองของวันนี้

“งั้นฟ้ากลับก่อนนะ”

“อืม เดี๋ยวเราเดินไปส่ง” ผมบอก ฟ้ายิ้มบางๆให้และจับมือผมไว้

“ไม่เป็นไร   แนน..คิดถึงกันบ้างนะ” ฟ้าพูดก่อนจะหันหลังเดินจากไป

“เดี๋ยวฟ้า !” ผมรวบรวมความกล้าเรียกฟ้าเอาไว้ เธอหันมามองหน้าผมอย่างแปลกใจเล็กน้อย

“...รีบกลับมานะ มีอะไรจะบอก”

“จ้ะ เราจะรีบกลับมาฟังนะ”

                ........ฟ้า เราจะรอนะ รอบอกคำๆนั้นกับเธอ ไม่ว่านานแค่ไหนก็จะรอ...

                ............................................................................

                “ฝนตกอีกแล้วว่ะ” ผมบ่นกับไอ้เปิ้ลอย่างเซ็งๆ

“ก็นี่มันหน้าฝนนี่หว่า ทำใจเหอะ”

“เออกูรู้ แต่มันก็อดเซ็งไม่ได้นี่หว่า” ผมยังคงบ่นไม่เลิก

“เอาน่า เออวันนี้ร้านปิด กูไปห้องมึงดีกว่า” ไอ้เปิ้ลพูดอย่างอารมณ์ดี

“ตามสบายเหอะ แต่รู้สึกว่ากูจะไม่ได้เชิญนะ”

“555 ไม่ต้องเกรงใจหรอกน่า กูรู้ว่ามึงอยากให้กูไป”

                .............................................

                และผมกับไอ้เปิ้ลก็พากันหอบของสดที่เพิ่งซื้อมาจากตลาดเพื่อมาทำสุกี้กินกันอย่างพะรุงพรัง มายังหอพักของผม โดยที่ผมไม่ทันสังเกตว่ามีรถเบนซ์สีน้ำเงินจอดรออยู่

                “เดี๋ยวครับคุณ !” มีเสียงๆหนึ่งตะโดนดังมาจากด้านหลัง ผมกับเปิ้ลจึงชะงักเท้าหันไปดูก็พบว่าเป็นคุณลุงคนขับรถของฟ้านั่นเอง

“คุณเป็นเพื่อนคุณฟ้ารึเปล่าครับ คุณฟ้าเคยให้ผมมาส่งที่นี่บ่อยๆ”

“อ่อ ใช่ฮะ” ผมตอบอย่างงงๆ

“คือเมื่อวานนี้รถที่คุณฟ้านั่งจากสนามบินที่ญี่ปุ่นเกิดอุบัติเหตุ...” คุณลุงชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ “ตอนนี้คุณฟ้าเธอเสียชีวิตแล้วครับ”

“............” ผมอึ้งพูดอะไรไม่ออก พยายามลำดับเหตุการณ์ที่เพิ่งฟังจบไป..ฟ้าตายแล้ว...ผมฟังผิดใช่มั้ย?

“เฮ้ยแนนทำใจดีๆนะ” เสียงไอ้เปิ้ลดังแว่วๆอยู่ข้างๆผมที่ตอนนี้ทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ยืนนิ่ง พร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ตอนนี้..ถ้าขอพรได้ ผมอยากให้เรื่องทุกอย่างเป็นแค่ฝันร้าย..ไม่ใช่เรื่องจริง ฟ้ายังมีชีวิตอยู่.........เพราะผมรับความจริงที่โหดร้ายนี้ไม่ไหว...

                .................................................

.................................................................

                นี่ก็ผ่านมาหนึ่งอาทิตย์เต็มๆแล้วที่ผมได้รับข่าวร้ายเรื่องของฟ้า แต่ผมก็ไม่มีโอกาสแม้แต่จะไปร่วมงานศพของฟ้าที่ญี่ปุ่น เพราะฟ้าไม่มีญาติที่ไหนพ่อกับแม่ก็อยู่ที่ญี่ปุ่นหมดจึงทำให้งานศพของฟ้าถูกจัดขึ้นที่นั่น ผมเองก็ทำได้เพียงไว้อาลัยให้ฟ้าจากตรงนี้..แต่สิ่งที่ผมเสียใจที่สุดคือผมยังไม่มีโอกาสแม้แต่จะพูดคำว่ารัก......

                ทุกวันหลังเลิกเรียนผมยังคงเดินผ่าน ที่ที่ผมกับฟ้าเจอกันครั้งแรก..หลังเลิกงานผมก็ยังเดินผ่านโต๊ะที่ฟ้าเคยมานั่งรอผม..ทุกๆวันเวลาเดินผ่านที่โต๊ะม้าหินตัวนั้น ภาพของเธอก็ยังคงชัดเจนอยู่เสมอ..

                ....ฝน..พาเธอเข้ามาในชีวิตของผม..และฝน..ก็พาเธอจากไป..ถ้าตอนนี้ผมยังมีโอกาสอีกสักครั้งผมอยากจะบอกว่า “เรารักเธอนะฟ้า...”

                ยังเดินผ่านทุกวันที่ที่เราพบกันเมื่อก่อน
ยังจำซ้ำๆได้ทุกตอน
ราวกับมีใครมาหมุนย้อนเวลา
...
แต่ก็คงจะหมุนย้อนได้แค่ในความคิด
ในชีวิตจริงคงไม่เจอกันอีกแล้ว
ยืนอยู่ตรงที่เดิมแต่ไม่มีวี่แวว
เธอจากไปแล้วและคงไม่ย้อนคืนมาหา
...
*ได้แต่ฝากความคิดของฉันเอาไว้เผื่อวันไหนเธอผ่านมา
เห็นที่เดียวกันนี้เธอจะนึกขึ้นได้ว่า
เคยมีคนหนึ่งยืนข้างเธออยู่ตรงนี้เสมอตลอดมา
ให้เธอสัมผัสความคิดที่ฉันทิ้งไว้อาจไม่เห็นได้ด้วยตา
ฉันจะฝากเอาไว้ออยู่ในผืนดินและท้องฟ้า...
มันเป็นความคิดที่กระซิบว่า...ฉันยังรักเธอ

                ...........................................

............................................................

..........................................................

                “เจอมั้ยแก” เสียงสาวน้อยวัยมัธยมต้นคนหนึ่งเอ่ยถามเพื่อนที่กำลังกวาดสายตาอยู่ที่ชั้นหนังสือ

 “ไม่เจออ่ะ สงสัยจะหมดอีกแล้ว..นี่ฉันก็มาดูแทบทุกวันแล้วนะ” สาวน้อยอีกคนตอบด้วยสีหน้าผิดหวัง

...........

“เอ่อ..หาเล่มนี้อยู่รึเปล่า?” เสียงห้าวๆดังมาจากข้างหลังสองสาว

“ใช่ค่ะ” สาวน้อยตอบสายตาเป็นประกายกับหนังสือตรงหน้า ที่มีหน้าปกชื่อว่า “เรื่องเล่าในวันฝนตก”

“งั้นพี่ยกให้แล้วกันนะ”

“ขอบคุณค่ะ แล้ว..พี่ไม่เอาแล้วหรอคะ”

“ไม่เป็นไร..”

“ขอบคุณพี่มากๆเลยค่ะหนูมาหาตั้งหลายครั้งแล้วก็ขายหมดทุกทีเลย  พื่อนหนูที่เคยอ่านบอกว่าดีมากหนูก็เลยลองมาหาซื้อน่ะค่ะ”

“...รู้สึกว่าเค้าจะเขียนมาจากชีวิตจริงนี่นา...” เจ้าของเสียงห้าวนั้นยิ้มให้บางๆก่อนจะเดินจากไป

The End…

Create Date : 31 มกราคม 2553		0 comments
Last Update : 31 มกราคม 2553 14:04:25 น.
Counter : 622 Pageviews.
Share Tweet