อำลา อาลัย...ครูมืด ประสาท ทองอร่าม วาดมาไว้อาลัยและบูชาครู ในการสูญเสียบุคคลสำคัญ ‘ครูมืด’ ประสาท ทองอร่าม ปรมาจารย์แห่งการนาฏยสังคีตไทย ผู้ทุ่มเทและเป็นครูโขนมากว่า ๕๐ ปี ภาพจาก เพจ Arthit Kannikar ดาวดับลับล่วงอีกดวงแล้ว คืนสู่เมืองแก้วพิมานสวรรค์ เห่กล่อมปวงเทพเทวัญ "ประสาท" สรรค์ "ทองอร่าม" ด้วยความรัก .. ในภาพจำวันคืนอันรื่นรมย์ ครูกล่อมโลกให้สุขสมแจ่มประจักษ์ ครูลาโลกจากไปอาลัยนัก ขอครูพักในวิมานสถานทิพย์ .. ขับกังวานสนั่นสวรรค์โน่น แม้ไกลโพ้นไม่เย็นเยียบหรือเงียบกริบ เพราะทุกคราที่ปวงดาวพราวกระพริบ คือเสียงขับระยับระยิบจากตัวครู ปู จิตกร บุษบา ร้อยกรอง ๕ พฤศจิกายน ๒๕๖๕ ครูมืด ประสาท ทองอร่าม ลาโลกสู่สรวงสวรรค์ จาก เพจปู จิตกร บุษบา ลืมอัพบล็อกนี้ค่ะ เซฟโพสของครูเบิร์ด อาทิตย์ กรรณิการ์ ที่วาดภาพครูมืดไว้ตั้งแต่ปลายปีที่แล้ว ว่าจะอัพบล็อกแต่ก็ลืมจนได้ ครูเบิร์ดวาดภาพครูได้งดงามมาก และยังมีข้อมูลของครูให้อ่านด้วย อัพบล็อกบูชาครูมืดทั้งที แต่ไม่ค่อยรู้ประวัติของท่านเท่าไหร่ แต่ยุคที่หาข้อมูลง่ายจากปลายนิ้ว เลยได้รูปและข้อมูลของท่านค่อนข้างเยอะ รวมไปถึงโพสไว้อาลัยของคนในเฟซบุคด้วย รู้จักครูมืดครั้งแรกเมื่อไหร่ก็ไม่แน่ใจ แต่จำได้แม่นเวลาที่ท่านแสดงคู่กับ ครูเสรี หวังในธรรม บรมครูด้านนาฏศิลป์ไทย ไม่ว่าจะเรื่องอะไร ถ้าสองท่านได้ออกฉากด้วยกันเมื่อไหร่ คนดูเป็นได้ฮากลิ้งทุกครั้ง ครูมืดนับเป็นบุคคลสำคัญในแวดวงศิลปวัฒนธรรมของไทย มีความรอบรู้ในเรื่องนาฎศิลปและดนตรีไทยอย่างลึกซึ้งและรอบด้าน โดยเฉพาะเรื่อง โขน เสียดายมากที่ท่านไม่ได้เป็นศิลปินแห่งชาติ ต้องกราบขอบพระคุณทั้ง ครูเสรี หวังในธรรม และ ครูมืด ประสาท ทองอร่าม ที่มอบความสุขให้คนไทยมาอย่างยาวนาน เป็นผู้มีคุณูปการอันใหญ่หลวงต่อวงการศิลปวัฒนธรรมไทย ตอนนี้ทั้งบนสวรรค์คงเต็มไปด้วยความสุขและเสียงหัวเราะจากการตั้งวงแสดงของครูทั้งสองท่าน ขอแสดงความไว้อาลัยต่อการจากไปของ ครูมืด ประสาท ทองอร่าม และขอเป็นกำลังใจและแสดงความเสียใจต่อ ครอบครัวทองอร่าม ผองเพื่อนและลูกศิษย์ที่ต้องสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักไป ขอให้ดวงวิญญาณของครูไปสู่สุคติในสัมปรายภพค่ะ ครูมืด ประสาท ทองอร่าม อยู่ในครอบครัวนักดนตรีไทย เข้าเป็นนักเรียนโรงเรียนนาฏศิลป์ เมื่อ ๒๕๐๔ สาขาดุริยางค์ไทย และได้รับการคัดเลือกเป็นนักเรียนในพระอุปถัมภ์ ของพระเจ้าวรวงศ์เธอพระองค์เจ้าเฉลิมพลฑิฆัมพร เมื่อจบการศึกษาแล้ว ครูมืดเข้ารับราชการในสำนักการสังคีต กรมศิลปากร ตำแหน่งศิลปินสำรอง และกระทั่งเกษียณอายุราชการในตำแหน่ง หัวหน้างานกลุ่มวิจัยพัฒนางานและการแสดง ครูมืดมีผลงานการแสดงมากกว่า เรื่อง อาทิ เรื่องลูกโขน, อำแดงเหมือนกับนายริด, พล นิกร กิมหงวน และนาคี ทำให้เป็นที่คุ้นหน้าคุ้นตากันดี และหลายคนทราบว่าครูมืดเป็นศิษย์เอกคนสำคัญของอาจารย์เสรี หวังในธรรม บรมครูด้านนาฏศิลป์ไทยซึ่งเป็นผู้ดูแลและถ่ายทอดศาสตร์นาฏศิลป์ไทยทั้งโขน ลิเก สวด แหล่ เห่ กล่อม การพากษ์โขน ละคร รวมทั้งการแสดงจำอวดให้ ปัจจุบีนได้รับรางวัลเชิดชูเกียรติด้านดนตรี และศิลปิน ประจำปี ๒๕๖๓ สาขาบุคคลต้นแบบผู้ทรงคุณวุฒิ ทางด้านดนตรีและศิลปะการแสดง โดยหออัครศิลปิน Hall Of Jazz ผลงานชิ้นสำคัญที่ผ่านมา คือ การควบคุมการซักซ้อมการแสดงโขนรามเกียรติ์ พร้อมจัดแสดงหน้าพระเมรุมาศ พระบาทสมเด็จพระบรมชนกาธิเบศร มหาภูมิพลอดุลยเดชมหาราช บรมนาถบพิตร ข้อมูลจาก เพจ Arthit Kannikar “ครูมืด” ถือเป็นปรมาจารย์ด้านวัฒนธรรม ศิลปินด้านศิลปะวัฒนธรรมไทย มีประสบการณ์เป็นครูโขนมากว่า ๕๐ ปี มีผลงานฝากไว้แก่วงการบันเทิงและศิลปะไทยอันทรงคุณค่ามากมาย นอกจากนี้ ยังได้รับรางวัลเชิดชูเกียรติด้านดนตรี และ ศิลปิน ประจำปี ๒๕๖๓ สาขา บุคคลต้นแบบผู้ทรงคุณวุฒิ ทางด้านดนตรีและศิลปะการแสดง โดย หออัครศิลปิน Hall Of Jazz อีกด้วย “ครูมืด” เป็นที่คุ้นหน้าคุ้นตากันดีในรายการโทรทัศน์ โดยเฉพาะการเป็นครูโขน มีลูกศิษย์ลูกหามากมายทั้งลูกศิษย์โดยตรงและทางอ้อม กระทั่งเมื่อปีที่ผ่านมา “ครูมืด” ได้เปิดใจเล่าเรื่องราวชีวิตของตัวเอง ว่าชีวิตเคยผ่านความยากลำบาก เป็นเด็กจากสลัมขอข้าววัดกิน บ้านที่อยู่หลังคาติดกันหมด เป็นบ้านที่เช่าเขาอยู่ อาศัยอยู่ข้างวัด แต่บังเอิญถิ่นที่ตนอยู่ถึงแม้จะห่างไกลความเจริญ แต่คนที่อยู่เป็นบุคคลทรงความรู้ และศิลปินแห่งชาติเยอะมาก จึงมีโอกาสเข้าไปเรียนดนตรีนาฏศิลป์ ซึ่งเริ่มจากการที่คุณปู่เป็นนักดนตรีไทย เป็นลูกศิษย์ของ คุณครูไพร หลวงประดิษฐ์ ไพเราะ ช่วงนั้นวัดเป็นศูนย์รวมของศิลป์หลายแขนง ทั้งโขน ลิเก ละคร ปี่พาทย์ จึงนำเอาเรื่องราวเหล่านั้นมาเล่นกับเด็ก ๆ พอเรียนจบ ป.๕ ก็เป็นนักกิจกรรม ด้วยเหตุนี้ “ครูมืด” จึงได้รับการถ่ายทอดวิชานาฏศิลป์ไทยทุกแขนงมาตั้งแต่ยังเด็ก เนื่องจากในอดีต วัดพระพิเรนท์ ถือเป็นแหล่งรวมศิลปะการแสดงของไทยทุกแขนง เมื่อจบการศึกษาระดับประถมศึกษา “ครูมืด” เข้าศึกษาต่อที่โรงเรียนนาฏศิลป์ (ปัจจุบัน คือ วิทยาลัยนาฏศิลป) ในสาขาดุริยางค์ไทย ขณะที่ศึกษาอยู่ที่โรงเรียนนาฏศิลป์นั้น “ครูมืด” ได้รับการคัดเลือกเป็นนักเรียนในพระอุปถัมภ์ ของพระเจ้าวรวงศ์เธอพระองค์เจ้าเฉลิมพลฑิฆัมพร ซึ่งมีดำริให้คัดเลือกเด็กนักเรียน มาทำการฝึกหัดนาฏศิลป์ไทยทุกแขนง ทั้งการเรียนโขน ลิเก สวด แหล่ เห่ กล่อม การพากษ์โขนละคร รวมทั้งการแสดงจำอวด โดยมีอาจารย์เสรี หวังในธรรม บรมครูด้านนาฏศิลป์ไทยเป็นผู้ดูแลและถ่ายทอดวิชาความรู้ ทำให้ท่านได้รับการถ่ายทอดวิชาความรู้ในศาสตร์แห่งนาฏศิลป์ไทยจาก “อาจารย์เสรี หวังในธรรม” และได้รับการยอมรับว่าเป็นศิษย์เอกคนสำคัญของ “อาจารย์เสรี หวังในธรรม” ด้วย “ครูมืด” เริ่มเข้ารับราชการที่สำนักการสังคีต กรมศิลปากร ในตำแหน่งศิลปินสำรอง ทำให้มีโอกาสร่วมงานกับอาจารย์ผู้เชี่ยวชาญด้านศิลปะการแสดงโขนหลายท่าน อาทิ อาจารย์เสรี หวังในธรรม อาจารย์ยอแสง ภักดีเทวา และอาจารย์เจริญ เวชเกษม และที่นี่เองทำให้ “ครูมืด” ได้สั่งสมความรู้และประสบการณ์ในการแสดงโขน รวมทั้งเติบโตในตำแหน่งทางราชการ จนกระทั่งเกษียณอายุราชการ ในตำแหน่งหัวหน้างานกลุ่มวิจัยพัฒนางานและการแสดง สำนักการสังคีต กรมศิลปากร “ครูมืด” ได้รับเกียรติจากกรมศิลปากร ให้เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านศิลปวัฒนธรรมไทย มีหน้าที่ถ่ายทอดความรู้เกี่ยวกับศิลปวัฒนธรรมไทยทุกแขนง โดยเฉพาะอย่างยิ่งการแสดงโขน อย่างไรก็ตาม ครูมือ เปิดใจทิ้งท้ายถึงแพลนหลังเกษียณเอาไว้ด้วยว่า จะตั้งใจอยู่กับพี่น้อง ครอบครัว ทำอะไรให้กับสังคม ทำอะไรให้กับโรงเรียนนาฏศิลป์ ทำอะไรให้กับกรมศิลปากรมากยิ่งขึ้น “หลังจากเกษียณอายุแล้ว ก็จะตั้งใจอยู่กับพี่น้อง ครอบครัว แล้วก็ทำอะไรให้กับสังคม ทำอะไรให้กับโรงเรียนนาฏศิลป์ ทำอะไรให้กับกรมศิลปากรมากยิ่งขึ้น” ข้อมูลจาก dailynews.co.th ภาพครูมืดภาพนี้ (เสื้อขาว) ผมถ่ายด้วยมือถือเมื่อเช้าวันที่ ๒ มิถุนายน ๒๕๖๕ ในคิวถ่ายละครตะนาวศรี และมันจะเป็นภาพสุดท้าย เพราะหลังจากคิวนี้ ครูก็เข้าโรงพยาบาล และครูได้จากไปแล้วเมื่อเวลา ๑๗.๒๑ น. ของวันนี้ (๐๕-๑๑-๒๕๖๕) ก่อนหน้าจะรับเล่นตะนาวศรี ครูเคยล้มหมอนนอนเสื่อจนถึงขั้นต้องรักษาตัวที่โรงพยาบาลมาแล้วครั้งหนึ่ง เมื่อดีขึ้นครูก็จะโทรมาถามไถ่อยู่เสมอว่า “พี่ถา เมื่อไหร่ละครจะเปิด ตอนนี้ครูหายดีแล้ว พร้อมลุยกับพี่ถาแล้ว” ผมยังถามกลับว่า เรื่องนี้มันต้องบุกป่าฝ่าดง ครูไหวแน่นะ ครูบอกครูไหว สบายมาก ครูหายเป็นปรกติแล้ว (ครูบอกอยากทำงานเพราะครูมีภาระ) เมื่อเราเริ่มต้นทำงานกัน สิ่งที่ผมสังเกตเห็นตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เจอก็คือ ครูไม่เหมือนเดิม (จากที่เคยร่วมงานกัน) ไม่ว่าจะเป็นสุขภาพร่างกายหรือความจำ แต่ครูพยายามทำให้ดีที่สุด เพื่อที่จะไม่เป็นภาระหรือเป็นตัวถ่วงของคนอื่น ๆ ผมไม่รู้หรอกว่า หลายคิวถ่ายทำที่ผ่านมา ครูจะต้องใช้ความพยายามและความอดทนมากแค่ไหน ในการประคองตัวเองให้ทำงานต่อไปได้ บางครั้งครูก็หน้าซีดและขอพัก ทุกคนช่วยกันดูแล จนครูดีขึ้น ครูก็จะขอกลับมาทำงานต่อ เป็นอย่างนี้อยู่หลายครั้ง จนผมมารู้ข่าวว่าครูเข้าโรงพยาบาล ได้ยินว่าครูอยากออกมาทำงาน แต่เพราะครั้งนี้อาการของครูหนักมาก ผมติดตามข่าวเรื่อยมา ภาวนาเพื่อให้ครูจะได้ออกมาอีกครั้ง แต่ผมไม่ได้คาดหวังให้ครูต้องกลับมาถ่ายละครให้ผม แม้ว่าจะมีฉากที่ค้างอยู่หลายฉาก แต่ต้องการให้ครูได้อยู่เป็นปูชนียบุคคลต่อไปให้นานที่สุด และเพราะความรักและนับถือกันเสมือนญาติ ผมจึงถือว่าครั้งนี้เป็นการสูญเสียคนในครอบครัวไป และขอแสดงความไว้อาลัยต่อการจากไปขอครูมา ณ ที่นี้ ข้อมูลจาก เพจ The Nakvilairote ไม่รู้จริง ๆ ว่าใครเป็นต้นเสียงที่โยนคำถามทำนองว่า “ทำไมครูมืดไม่ได้เป็นศิลปินแห่งชาติ” จนสื่อหลายสำนักนำมาเป็นข่าวทั้งในกระดาษและสื่อออนไลน์ ผู้เขียนรู้ข่าวจากปากคำของเพื่อนรุ่นน้องผู้ท่องหน้าเฟสบุ๊คส์ บอกว่า ‘ครูมืด’ เสียชีวิตแล้ว! พอได้ยินคำว่า ‘ครูมืด” ก็แน่นอนว่าเป็นครูมืด – ประสาท ทองอร่าม และคำถามหนึ่งก็ผุดขึ้นในหัวสมองของผู้เขียน “...อืมม์ ทำไมครูมืดเขาจึงไม่ได้เป็นศิลปินแห่งชาติ...?” ผู้เขียนไม่รู้จักกับท่าน ไม่เคยเห็นตัวเป็น ๆ ของครูมืด รู้จักก็เพียงผลงานอันหลากหลายที่ฝากไว้ในประเทศนี้กับบรรณพิภพนี้ ครูมืดนามนี้ – ผู้นี้ ในความรู้สึกนึกคิดของผู้เขียน ท่านคือโคตรศิลปินตัวพ่อโดยแท้ คนรุ่นใหม่อาจไม่เคยดูโขน ไม่เคยฟังเสียงครูมืดพากย์โขน กระทั่งไม่เคยดูโขนอันเป็นศิลปะประจำชาติ ทว่าบรรดาผู้ทรงเกือก! เอ้ย ผู้ทรงเกียรติที่เป็นคณะกรรมการผู้คัดเลือกศิลปินแห่งชาติในส่วนสาขาที่เกี่ยวข้องพ้องพานกับผลงานของครูมืดต้องรู้อย่างถ่องแท้แน่นอนว่าครูมืด – ประสาท ทองอร่าม นั้นเลิศล้ำปานใด กวาดตาไปทั่วปฐพี อีกกี่สิบปีร้อยปีจะมีจะพบเหมือนครูมืดไหม? แต่ทำไม...มีเหตุผลประการใดครูมืดท่านจึงไม่ได้รับเกียรตินี้!?! ว่าไปแล้ว ไม่เฉพาะครูมืดดอกนะครับ ยังมียอดฝีมือจากหลายสาขาที่คู่ควรกับการเป็นศิลปินแห่งชาติไม่ถูกประกาศยกย่อง ในขณะที่ศิลปินแห่งชาติบางท่าน บางปีที่ได้รับเกียรติอันทรงคุณค่าสูงสุดดังกล่าวนี้มีหลายคนไม่สมควรได้ หรือถ้าได้ก็ต้องทีหลังคนที่ควรจะได้ มันเป็นอิหยังหวะคับ! พูดจาประสาซื่อ ผู้เขียนมิได้จงใจ ไม่ใช่เจตนาร้ายจะเรียกร้องให้ผู้ใด คณะหนึ่งคณะใดมาชี้แจงแสดงเหตุผล หรือเขียนงานชิ้นนี้มาเพื่อฟื้นฝอยหาตะเข็บ แค่อยากให้กรรมการคัดเลือกศิลปินแห่งชาติในแต่ละปี แต่ละสาขาพิจารณาอย่างถี่ถ้วน ที่สำคัญคือคู่ควรกับผลงานจริงๆ เหนือยิ่งสิ่งใด ครูมืด – ประสาท ทองอร่าง กับ ‘ศิลปิน’ ตัวจริงเสียงจริงอีกมากมายหลายคนจากหลากหลายสาขา ถึงแม้ว่าจะไม่ได้รับการเชิดชูยกย่อง หรือบางคนเสียชีวิตไปแล้ว กระนั้นผลงานของเขาเป็นที่ประจักษ์ชัดว่าคือศิลปินเอกแห่งยุค เขาไม่ให้เกียรตินี้ก็ไม่เป็นไร ครูมืด – ประสาท ทองอร่าม เป็นศิลปินในใจของชาวไทยก็สูงสุดแล้วครับ ข้อมูลจาก mgronline.com สมัย​ผมเป็นเด็กยายผมจะไปดูโขน​ ดูการแสดงที่โรงละคร​แห่งชาติ​ ทุกเดือน​ มีโอกาสไปด้วยอยู่หลายหน​ ยายพูดเสมอว่า​ นอกจากคุณ​ปกรณ์​ พรพิสุทธิ์​ แล้ว​ คนที่ทำให้เรื่องสนุก​ที่ทำให้ยายมาดูทุกเดือน ดูแล้วมีความสุขคือ​ "ครูมืด" "...เสน่ห์ของโขน คือ ความเป็นศิลปะ ลองมองให้ลึก​ แล้วเราจะเห็นความงามมากมายอยู่ในการแสดงโขน ..." ครูมืด ครูประสาท ทองอร่าม ขอแสดง​ความเสียใจ​ต่อ​ครอบครัว​ของครู​ และวงการ​ศิลปวัฒนธรรม​ไทย​ ด้วยครับ ข้อมูลจาก เพจ Wittawat Shima Ansusingh ภาพจาก เพจครูมืด ประสาท ทองอร่าม บีจีและไลน์จากคุณญามี่ กรอบจากคุณ ebaemi และคุณ KungHangGerman Free TextEditor   Create Date : 24 เมษายน 2566 0 comments Last Update : 24 เมษายน 2566 22:51:48 น. Counter : 732 Pageviews. Share Tweet

ผู้โหวตบล็อกนี้...

คุณนายแว่นขยันเที่ยว, คุณSweet_pills, คุณJohnV, คุณโอน่าจอมซ่าส์, คุณกิ่งฟ้า, คุณnewyorknurse, คุณทูน่าค่ะ, คุณดอยสะเก็ด, คุณปรศุราม, คุณฟ้าใสวันใหม่, คุณอุ้มสี, คุณกะว่าก๋า, คุณkae+aoe, คุณeternalyrs, คุณตะลีกีปัส, คุณThe Kop Civil, คุณสองแผ่นดิน, คุณRain_sk, คุณเนินน้ำ, คุณทนายอ้วน, คุณหอมกร, คุณปัญญา Dh, คุณแมวเซาผู้น่าสงสาร, คุณโฮมสเตย์ริมน้ำ, คุณnonnoiGiwGiw, คุณทุเรียนกวน ป่วนรัก, คุณสายหมอกและก้อนเมฆ, คุณtoor36, คุณชีริว, คุณอาจารย์สุวิมล