| |
|||||||||||||
วันวาน (2) นี่ผมได้ทำผิดกฏ ของ Blog นี้ไปเสียแล้ว หนึ่ง คือ ห้ามเขียนเรื่องความรัก สอง คือ ห้ามเขียนเรื่องที่ทำให้คนรู้จักผม ผมได้ทำไปแล้วหนึ่งข้อ ส่วนอีกข้อหนึ่ง ผมหวังว่า ... มันจะเป็นเช่นนั้นตลอดไป ผมนั่งทำ artwork มาตลอดเดือน แก้ไปแก้มาไม่รู้จักจบสิ้น "การตัดสินใจที่เด็ดเดี่ยว" ที่มักถูกยกให้เป็นข้อดีของผู้ชาย คงไม่ค่อยจะมีอยู่ในตัวผม "คุณไม่มีวันจะเป็นดีไซเนอร์ได้" นี่คือคำพูดของอาจารย์ท่านนึง ในคลาสเรียนออกแบบเครื่องประดับ ของสถาบันอุดมศึกษาชื่อดัง อันดับหนึ่งของประเทศ คำ ๆ นี้วนเวียนอยู่ในหัวผมตลอดมา พรสวรรค์ไม่ได้มีอยู่จริง มันคือการที่เราทำบางอย่าง ด้วยความรักและตั้งใจ ซ้ำแล้วซ้ำเล่าต่างหาก นี่คือสิ่งที่ผมจะพิสูจน์ ให้อาจารย์คนนั้นได้เห็น แม้มันจะไม่ได้ดีพอ ผมอาจจะไม่ใช่นักศิลปะที่เก่ง แต่ผมก็จะเอาตัวรอด ได้อย่างงดงาม ... เชื่อสิ เมื่อคลาสออกแบบเครื่องประดับจบลง ผลงานล่าสุดของผม กลับได้เอาขึ้นไปโชว์ ในนิทรรศการแสดงผลงานนักเรียน ผมไม่ได้คิดว่าฝีมือของผมดีพอ แต่ผมมี "ความตั้งใจ" มันมากเพียงพอที่ งานที่ผมทำออกมานั้น จะไม่มีวัน ที่จะเป็นงานที่ "ขอไปที" กลับไปที่เรื่องที่เราคุยกัน "วันวาน" อันหอมหวานงั้นหรือ ? สำหรับผม มันคือความสับสน เมื่อใดที่ผมไม่มีความรัก "หมอนั่น" ก็จะมีความรัก เรื่องราวระหว่างผมกับเพื่อนในกลุ่ม ผู้หญิงที่ผมสารภาพรัก แต่เธอบอกว่าให้ "รอ" ก็คงเป็นได้แค่ "เพื่อน" เพราะผมจะไม่รอ ผมเข้าใจคำว่ารอของผู้หญิง แต่ผมก็ไม่ชอบ ที่จะเอาตัวเองไปผูกอยู่ กับความหวังที่เลื่อนลอย ผมไม่ได้รู้สึกอะไรมาก ผมรู้ดีว่า คนที่ผมชอบ เป็นนักปั่นหัวชายหนุ่มที่เก่ง นั่นไม่ใช่ข้อเสียของเธอ แต่มันเป็นเสน่ห์อย่างนึง อย่างน้อย เธอก็อาจจะมีเยื้อใยให้ผมบ้าง ผมแอบคิดเข้าข้างตัวเอง ผมใช้ชีวิตในกลุ่มเป็นปกติ โดยที่ผู้หญิงคนนั้น ก็เริ่มคุ้นชินกับการกลับมาเป็นอย่างเดิม ของเราทั้งสองคน ในยามที่หัวใจผมว่าง ข้างกายของหนุ่มคนนั้น กลับมีใครบางคน ตามติดอยู่ไม่ห่าง คงเป็นธรรมดาของ "หนุ่มเจ้าเสน่ห์" แทบไม่รู้สึกตัว สายตาของผม เฝ้ามองเจ้าตี๋หน้าขาว กับคู่ควงคนใหม่ของเขา แทนที่จะมุ่งความสนใจ กับ "ของเล่น" ในมือ "ตามึงแล้ว" ของเล่นในมือผม อยากให้ทุกคนลองเดาดู มันคือการละเล่น ที่ทำให้เวลาหมุนไปได้อย่างรวดเร็ว ความเงียบในภวังค์ของผม ถูกทำลายลง ด้วยคำถามที่ว่า "ทำไมมึงถึงไม่มีแฟนเสียที ?" แน่นอนว่า ผมได้พยายามแล้ว แต่จะมีใคร ที่ได้รับรู้ถึงความพยายามนั้น ลึก ๆ แล้ว ผมแอบหวัง ในเจ้าหนุ่นหน้าตี่คนนั้น มีใจตรงกับผมบ้าง แต่ผู้หญิงข้างกายนั้น มันคืออะไร และการที่เขา "หอมแก้ม" ผมนั้น มันคืออะไร มันน่าสับสนไหมล่ะ ช่างเถอะ ปีสองเทอมสอง ผมมีวิชาโท ที่ต้องเรียนกับเขา อยู่สองสามตัว แต่ก็ยังมีวิชาหนึ่ง ซึ่งผมเองก็ไม่คาดคิดว่า จะต้องเจอ "เขา"อีก วิชาอันแสนน่าเบื่อ ถูกจัดสอนขึ้นในหอประชุมโบราณ ในห้องที่มืด และเต็มไปด้วยเรื่องเล่า ไว้ผมจะมาต่อวันหลังนะครับ
|
Guynes
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 5 คน [?] ผู้ชายเซอร์ ๆ ที่รักดนตรีเป็นชีวิตจิตใจ ชอบดื่มกาแฟและเบียร์ เคยฝันว่าอยากมีห้องสมุดเป็นของตัวเอง เพราะรู้สึกมีความสุขทุกครั้งที่ได้อ่านหนังสือ และจะอ่านแบบไม่กินไม่นอนจนกว่าจะอ่านจบ Group Blog All Blog
Link |
||||||||||||
| Pantip.com
| PantipMarket.com
| Pantown.com
| © 2004 BlogGang.com
allrights reserved.
|
|||||||||||||
