| |
|||||||||||||
ความดีต่ำ งานไม่ยุ่ง แต่สมองยุ่ง ขอเรียกตัวเองว่า "คนค้าขาย" ดีกว่า คำว่า "ทำธุรกิจ" มันดูดีเกิน มันพูดแล้วกระดากปาก ช่วงนี้เป็นช่วงที่ ต้องทำอะไรหลายอย่าง จนตัวเองก็มึนไปหมด อาจจะไม่ได้เคลื่อนขยับกาย หรือออกแรงมากมายนัก แต่เหมือนกับว่า สมองมันไม่มีเวลาพักเลย การเล่นเกมเป็นเรื่องที่ ผม "ไม่ถนัด" อาจะเป็นเพราะว่า ตอนเด็ก ๆ ผมไม่มีเกมเล่น เอาเป็นว่า .... ขนาดหนังสือการ์ตูน หรือสตาร์ซ้อคเกอร์ ก็ยังไม่มีปัญญาซื้อ ผมเพิ่งรู้แฮะ ว่าเกมมันมีประโยชน์ อย่างน้อยผมก็ใช้มันเป็นการ "เคลียร์ ram" ให้กับสมองน้อยนิดของผม มีโฆษณาซึ้ง ๆ มากมาย ที่แชร์ในในโซเชียล ผมดูแล้วซึ้งนะ ร้องไห้ด้วย ส่วนใหญ่จะเป็นเรื่อง ที่ "แม่ทำอะไรเพื่อลูก และ "ลูกทำอะไรเพื่อแม่" ก็ได้แต่ดู แต่ก็ ... ทำอะไรดีดีเพื่อแม่ไม่ค่อยได้ ความติสท์ กับ ความเห็นแก่ตัว มันอาจจะอยู่ใกล้กันนิดเดียว ผมมีความคิดที่ไม่ดี หลายอย่างเกี่ยวกับ "แม่" ผมรู้สึกว่า แม่เลี้ยงผมมาอย่างเกรี้ยวกราด ไม่ค่อยมีเหตุผล และไม่ค่อยดูแลความรู้สึกของเรา เท่าที่ควร ... ตอนเด็ก ๆ ผมรู้สึกเสมอว่า ผมเป็นเด็กเรียนเก่งที่สุด และเป็นคนดีที่สุด เมื่ออยู่ที่โรงเรียน แต่จะกลายเป็นลูกแย่ที่สุด ทำอะไรก็ไม่เคยดี ไม่เคยถูกใจในสายตาพ่อแม่ บางครั้งผมไม่เข้าใจ ผมพยายามหาคำตอบ ให้กับตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า ว่าผมนั้นมันผิดอะไรมาก ถึงได้กลับจากโรงเรียน แล้วถูกด่าทุกวัน ทั้ง ๆ ที่ความผิดที่ผมทำ มันก็ช่างเล็กน้อย เมื่อผมโตขึ้น ผมมีเวลาอยู่กับพ่อแม่น้อยลง ผมก็ยังรู้สึกว่า ตัวเองยังเป็นที่รักของเพื่อน ๆ แต่กับพ่อแม่ ผมก็ยังคงเป็นลูก ที่ถูกด่าแรง ๆ ได้ทุกวันสินะ จากนั้น ผมจึงเลิกคิด และพยายามเข้าใกล้พ่อแม่ ให้น้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้ ผมไม่เคยไปร่วมดูทีวีกับพ่อแม่ และน้อง เพื่อที่จะให้ไม่โดนด่าสักวัน เอาเป็นว่า อยู่เฉย ๆ ขยับผิดที่ผิดทาง พูดอะไรผิดก็โดน แต่ก็ยังโดนด่าอยู่ดีเมื่อมีโอกาส ผมเซ็งมาก เซ็งจนไม่คิดอะไรแล้ว เป็นไงเป็นกัน มีวันหนึ่งที่พ่อถาม "จะให้พ่อไม่พูดไม่สอนอะไรก็ได้นะ" ผมตอบกลับไปทันทีว่า "ก็ดีเหมือนกัน เพราะก็ไม่เข้าใจ ว่าทำไมต้องถูกด่าทุกวัน ทั้ง ๆ ที่ก็พยายามเลี่ยงแล้ว" "ขอชีวิตที่สงบ ให้กับตัวเองบ้างเถอะ" วันนั้นพ่อร้องไห้ เขาเหมือนไม่เข้าใจ ว่าเขาทำผิดอะไรกับผม ผมเองก็ไม่ได้โกรธแค้นอะไรมาก เพียงแต่ในเมื่ออยู่กันไม่ได้ ก็ห่าง ๆ กันไว้จะดีกว่า นอกจากพ่อจะมีความสุข เมื่อได้ "ด่า" ผม สำหรับแม่ก็เหมือนกัน แมมักจะพูดจาแรงกว่าเรื่องที่เป็น ค่อนข้างเอาแต่ใจ และพูดอย่าง ใจคิดอีกอยาก แม่ถาม "กินอะไรมาหรือยัง" ถ้าอิงตามโฆษณาประกันชีวิต คุณจะต้องเข้าใจว่า แม่ถามเพราะจะทำกับข้าวให้กิน แต่นี่ก็เปล่า เมื่อผมบอกว่า "ไม่ได้กินอะไรมา" แม่จะหงุดหงิด แล้วพูดว่า "ทำไมไม่กินมาจากโรงเรียน ไม่มีอะไรให้กินหรอกนะ บลา บลา บลา" เข้าใจว่าอยากเป็นแม่ที่ดี แต่ตัวเองก็เหนื่อยอยากนอน ว่างั้น ก็แค่พูดกันตรง ๆ ดี ๆ ว่า "หิวก็ไปซื้ออะไรกินนะลูก" ทุกอย่างก็จบ ผมรู้สึกว่าตัวเองมีพ่อและแม่ที่แปลก และชวนให้ไม่มีความสุข เมื่อผมโตขึ้น เริ่มมีปากเสียงกับพ่อแม่ พ่อกับแม่ยอมฟังผมมากขึ้น และผมว่า พวกท่านก็ใจเย็นและทำอะไรดีดีมากขึ้น แต่วา ... "ผม" นี่สิ โดยส่วนตัว ผมเป็นคน "จำ" อาจจะพูดได้ว่า "เจ้าคิดเจ้าแค้น" ความเก็บกดในวัยเด็ก ทำให้ผมรู้สึกว่า ใครจะมาว่าผม "ทำผิด" แบบมั่ว ๆ ซั่ว ๆ ไม่ได้อีกแล้ว ผมเริ่มกลายเป็นคนก้าวร้าว และไม่ยอมคน ผมคนเดิมหายไป หลังจากจบมหาวิทยาลัย ผมคบเพื่อนรวย และนิสัยค่อนข้างทนงตัว และเย่อหยิ่ง "พวกเราไม่เห็นต้องแคร์" เมื่อย้อนกลับไปมองตัวเอง ผมนั้นผิดถนัด การเป็นคนไม่แคร์อะไร มันโคตรง่าย มันแค่ไม่เห็นหัวคน แต่การที่จะทำให้คนอื่น "มีความสุข" เป็นเรื่องยากกว่า และน่ายกย่องกว่าเป็นไหน ๆ ผมกลับมาเป็นเหมือนเดิม แต่กับพ่อแม่ก็ยังเหมือนเดิม ผมรู้สึกว่า ตัวเองไม่สามารถลบความทรงจำ ที่แย่ ๆ ในวัยเด็ก ออกไปจากสมองได้ ทั้ง ๆ ที่ มันจะดีมาก ถ้าผมจะลืมเรื่องเลวร้ายในชีวิต ได้เหมือนกับล้างภาชนะสักใบ ผมยังดีกับแม่อยู่ทุกวัน กอดกัน เล่นกัน แต่ในสมองผม กลับย้อนคำพูดที่แม่เคยด่า และเหตุการณ์ต่าง ๆ ได้ครบถ้วน ความจำของผมดีมาก และมันดีเกินไปด้วยซ้ำ ถ้าผมเป็นคนดีจริง ผมจะต้องทำได้ ผมจะต้องลืมเรื่องในอดึตได้ และให้อภัยให้กับ "แม่" คนที่ผมก็รู้ ว่าเขารักเรามาเพียงใด นั่นแหละ ถึงได้บอกว่า "ความดีต่ำ" และก็ไม่รู้ว่า จะแก้ได้ยังไงเหมือนกัน
|
Guynes
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 5 คน [?] ผู้ชายเซอร์ ๆ ที่รักดนตรีเป็นชีวิตจิตใจ ชอบดื่มกาแฟและเบียร์ เคยฝันว่าอยากมีห้องสมุดเป็นของตัวเอง เพราะรู้สึกมีความสุขทุกครั้งที่ได้อ่านหนังสือ และจะอ่านแบบไม่กินไม่นอนจนกว่าจะอ่านจบ Group Blog All Blog
Link |
||||||||||||
| Pantip.com
| PantipMarket.com
| Pantown.com
| © 2004 BlogGang.com
allrights reserved.
|
|||||||||||||
