ไม่น่าเชื่อว่า ผมจะได้กลับมาเขียนบล๊อกนี้อีกครั้ง หลังจากที่หมกมุ่นกับงาน การเมือง และระบายอารมณ์ผ่านทาง Facebook 

'ที่ไม่มีใครรู้จักผม'

วันนี้เป็นวันที่ผมโพสใน Facebook เกี่ยวกับเห็ดแชมปิญอง ... เพื่อนผู้แสนฉลาด ก็คงจะสืบค้นเรื่องเห็ดกระดุมนี้ทาง search engine และคงได้เข้ามาเยี่ยมเยียนผมใน weblog แห่งนี้

ก็ถือโอกาส "สวัสดี" และ "ยินดีต้อนรับ" สู่บล๊อกของผมครับ

คุณอาจจะชอบผมมากขึ้น หรือเกลียดผมมากขึ้น ก็ขอน้อมรับเอาไว้ทั้งหมด

ผมขอเปลี่ยนแนวการเขียน ให้ดูเป็นผู้เป็นคนอ่านมากขึ้นก็แล้วกัน

-------------------------

ผมย้อนดู entry เก่า ๆ ซึ่งมันได้ถูกเขียนขึ้นตั้งแต่ปี 2558 สองปีสำหรับผม กับการต่อสู้กับร้านเล็ก ๆ ที่ผมสร้างมันขึ้นด้วยหนึ่งสมองสองมือ มันไม่ได้นานอย่างที่ควรจะเป็น 

... แต่กลับเป็นตรงข้ามกันในความรู้สึก

ถ้าถามว่า "ตอนนี้ร้านเป็นยังไงบ้าง?" 

มันก็ยังอยู่ดี เพียงแต่ลูกค้าฝรั่งที่เคยนั่งกันเต็มโต๊ะ พร้อมทั้งยินดีต่อคิวกันเพื่อซื้ออาหารที่ร้าน นั้นได้ "หายไปหมด" หายไปกับสภาวะเศรษฐกิจที่ย่ำแย่ และการเปลี่ยนแปลงของโลก

เมื่อ "ฝรั่งหาย" ร้านเราต้องทำอะไรเอาใจคนไทยมากขึ้น ต้องเพิ่มเมนูอาหารมากขึ้น นั่นทำให้ "งาน" ที่ทำในร้านของเรายากขึ้นตามลำดับ ... จึงทำให้เกิดปัญหาอันแสนกลุ่ม คือ

"เด็กไม่อยากทำงานกับเรา" 

เด็กชอบทำงานอะไรง่าย ๆ อย่างร้านกาแฟ ร้านเบเกอรี่ ไม่ใช่ต้องทำหน้าเตา ซ้ำมันยังต้องการเพื่อน ร้านเล็ก ๆ ซึ่งบางช่วงไม่มีลูกค้า และเราหาพนักงานมาเป็นเพื่อนมันไม่ได้ ... เด็กมันจะอยากจะลาออก ... นี่ยังไม่นับปัญหาลูก ผัว การพนัน สารพัดสิ่งที่มันเอามาปรึกษา และจบด้วยการแก้ปัญหาด้วยการ "ลาออก" ไปเหมือนกับทุก ๆ เคส

"ผมจะบ้าตายอยู่แล้ว"

ช่วงนี้เป็้นช่วงที่ผมต้องทำสูตรอาหารใหม่เยอะมาก เพื่อเพิ่มรายได้จากการขายอาหารกล่อง ซึ่งผมวางแผนว่า จะส่งขายตามคอนโดแถวบ้านผมก่อน โดนอาศัยความน่าเชื่อถือ จากหน้าร้านที่ตึกสวย ๆ นี้ 

หลายครั้งที่ผมคิดว่า "นี่กูคิดถูกหรือเปล่าว่ะ?" ที่มาทำร้านอาหาร

อย่างแรกคือ ผมไม่ชอบผู้คน ผมอยากมีชีวิตเป็นอากาศธาตุในสังคม ไม่เบียดเบียนใคร ไม่ถูกใครเบียดเบียน .... ไม่ตัดสินใคร และไม่ถูกใครตัดสิน

อย่างที่สองคือ "มันเหนื่อยมาก" เหนื่อยจนคุณอาจจะคิดไม่ถึง ... บางวันต้องตื่นตีสี่ การเตรียมของมาที่ร้าน เพราะเวลาวันเสาร์อาทิตย์ ถูกใช้ไปกับการซื้อวัตถุดิบ และไปดูอุปกรณ์ครัว และกิจกรรมบันเทิงบ้า ๆ บอ ๆ ในครอบครัว 

บางทีก็จัดทริปเที่ยวเมืองนอก ซึ่งใช้เวลากันนานทีเดียว

อย่างที่สามคือ เราเจอกับคู่แข่งที่ใช้วิธีสกปรก ขนาดที่ว่า เราเลือกสร้างร้านในตึกที่สวยงาม เต็มไปด้วยผู้คนที่มีการศึกษาก็ตามที ... การเลียนแบบ ขายสินค้าตาม ส่งคนมาจำสูตร ยังมีอยู่เสมอ ... ซึ่งผมก็ไม่เข้าใจคนพวกนี้ว่า

"พ่อแม่ ไม่ได้ให้สมองมาหรอกหรือ?"

พูดไปก็จะยาว และพาลจะไม่ได้ทำงานกัน วันนี้เขียนเอาเป็นน้ำจิ้ม ในการกลับมาของผมก็แล้วกัน

และเผื่อว่าเพื่อนใน Facebook ของผมตามมา ... ก็จะได้มีอะไรให้อ่าน update กันไปครับ