กู่ฉินกับ กู่ฉินของผมเอง

กู่ฉินของผมซื้อมาจากเสฉวนครับ ประดิษฐ์โดย ศาสตราจารย์曾成伟 (เจิงเฉิงเหว่ย) จาก 四川音乐学院 (วิทยาลัยดนตรีเสฉวน)
ฉินของ อ. เจิงนั้นเสียงค่อนข้างแข็งและดังครับ ผมว่าเพราะสำหรับเล่นเพลงแรงๆ


รูป ศาสตราจารย์曾成伟 ครับ

อัดมาให้ลองฟังแล้วครับ
มีเสียงแทรกนิดหน่อยตอนต้นครับ(เราว่าห้องเงียบแล้วนะเนี่ย)
นอกจากเล่นเพี้ยนแล้วยังมีสะดุดด้วย ก็ผมเล่นเองนี่คราบบ ฮ่าๆๆ

เพลงนี้ชื่อเพลงเอ๋าไอ่ครับ เป็นเสียงฝีพายของชาวประมงยามจะกลับบ้าน
เชิญรับฟังกันได้เลยครับ


แถมอีกเพลงครับ เพลงนี้ชื่อ 潇湘水云 แปลตามเนื้อหาก็คือ เมฆเอื่อยเหนือกระแสน้ำอันเชี่ยวกราดครับ ซึ่งเพลงนี้ถือเป็นเพลงที่ยากที่สุดของกู่ฉินครับ เป็นเพลงระดับสิบ (เพลงที่ยากที่สุดของกู่ฉินมีสามเพลงครับ คือ 梅花三弄，广陵散 และ 潇湘水云 ครับ) ซึ่งเพลงนี้ผมเล่นได้สะดุดกว่าเพลงเอ๋าเอ่าอีกครับ ฮ่าๆ เพราะตามสปีทเพลงมันไม่เคยทันซักที ถ้าใครได้มาเห็นมืออาจารย์ของผมเล่นก็อาจจะนึกถึงปลาหมึกได้เลย มันช่างยึกยือและรวดเร็วเหลือเกิน
เชิญรับฟังกันได้เลยครับ




ด้านบนครับ


ด้านล่างครับ


พาดหัวเตียงซะเลย


กับโต๊ะที่ใช่เล่นประจำครับ


ถ่ายแบบเปิดแฟรชครับ สวยไปอีกแบบ


ลายสวยมั้ยครับ


ลองสังเกตุตรงที่โดนแสงแฟรชกระทบนะครับ ลายเส้นตรงเล็กถี่ๆที่ขวางกับทิศทางของสายนั้นเกิดจากการเล่นอย่างต่อเนื่องครับ ซึ่งตรงนี้เองเมื่อเวลาผ่านไปหลายร้อยปีจะทำให้เกิด 断纹 หรือลวดลายที่งดงามบนหน้าฉินนั่นเอง (เจ้าของไม่ทันดูแน่ๆ)


บนเยวี่ยซานจะเห็นซี่ไม้เล็กๆ วางรองไว้แต่ละสาย เพราะอะไรหน่ะหรอครับ
เพราะกู่ฉินตัวนี้มาจากเสฉวน สภาพอากาศค่อนข้างชื้น แต่พอฉินตัวนี้มาปักกิ่ง มาเจอกับอากาศแห้งขนาดกางเกงยีนแห้งภายในสองชั่วโมง ไม้ก็เกิดการคลายความชื้นอย่างกระทันหันครับ เลยทำให้เปลี่ยนรูปทรง (เพื่อนผมซื้อผีผามาจากเซี่ยงไฮ๊ เอามาปักกิ่ง หลังแตกไปเรียบร้อยแล้วครับ ยังดีที่ไม่ใช่ของแพง) ดังนั้นเวลาบรรเลงกดสาย ทำให้ตำแหน่งคลาดเคลื่อนไป รวมถึงเกิดเสียงทราย รบกวนการบรรเลงอย่างมากครับ ซึ่งถ้าถึงช่วงหนึ่งที่ผมไม่สามารถแก้ปัญหานี้ด้วยตัวเองได้ รวมถึงไม้หยุดการคลายความชื้น ก็จำต้องส่งไปซ่อมที่เสฉวนอีกทีครับ


ความงามใต้แสงแฟรช
ข้างหลังม่านไม่ใช่เงาไผ่นะครับ เงาราวตากผ้า ฮ่าๆ



ลายที่ อ. เจิงทำขึ้นครับ ไม่ใช่ลายไม้เดิม


วันที่ผมได้กู่ฉินตัวนี้มาครับ
วัน๖แรม๔ค่ำเดือน๖ ปีกุนนพศก ซึ่งตรงกับวันที่ ๒๐ เมษายน พศ. ๒๕๕๐ ครับ
เขียนไต้ใต้ท้องซะเลย


อวดลายใต้ท้องซักหน่อย



เป็นวิธีขึ้นสายแบบโบราณครับ โดยด้านท้ายเอาสายไปรั้งไว้กับขาทั้งสองข้าง


หมุดบิดทั้งเจ็ดตรงส่วนหัวมีไว้เพื่อตั้งสายตามระดับเสียงที่เราต้องการครับ


สังเกตุว่าบนเยวี่ยซาน จะเห็นเส้นไหมเกลียวแดงๆซึ่ง รั้งสายสีขาวไว้ครับ พอบิดหมุดเข้า เกลียวไหมก็จะตึงขึ้น ทำให้สายตึงขึ้น เสียงก็สูงขึ้นครับ ในทางตรงกันข้าม ถ้าบิดกลับ เสียงก็ต่ำลงครับ
ตรงส่วนนี้มีไว้สำหรับปรับเล่นเพลงคีย์ต่างๆ เท่านั้นครับ ไม่ได้มีไว้ตั้งขึ้นโดยตรง
เพราะเวลาขึ้นสายกู่ฉินนั้นต้องใช้แรงแขนดึงให้เท่ากับหรือไกล้เคียงเสียงที่เราต้องการ แล้วไปรั้งกับขาที่ด้านล่าง แล้วใช้หมุดจูนหาเสียงที่ถูกต้องอีกครั้ง เพราะเกลียวที่หัวนั้น ช่วยได้แค่ปรับสองสามตัวโน๊ตเท่านั้นครับ เพราะตึงมากมันจะดีดคลายตัว


รูปผมกับกู่ฉินตัวนี้ครับ ตัดแต่เอง(แอบโฆษณา วิ๊ววว)

และปิดท้ายด้วยกู่ฉินทรง 焦叶 หรือทรงใบตองของ อ. หวังเผิง
มูลค่าหลายแสนหยวน เก็บตังค์ๆ อยากได้