เนื่องด้วยข้าพเจ้าคิดว่า เนื้อหาในบทความนี้เกี่ยวเนื่องถึงการทำสมาธิและกู่ฉิน ข้าพเจ้าจึงนำมาใส่ในทั้งหัวข้อกู่ฉินและหัวข้อชีวิตประจำวันของข้าพเจ้า
เรื่องก็มีอยู่ว่า
วันหนึ่งข้าพเจ้าได้มาเล่นกู่ฉินหน้าหอ ข้าพเจ้าจงใจเล่มในมุมมืด เพื่อไม่ให้ใครมาเห็น
เล่นไปได้ซักพัก ก็มีพี่สาวชาวญี่ปุ่นคนหนึ่งมาทักทาย
"สวัสดค่ะี นี่กู่ฉินรึเปล่าคะ"
นี่กู่ฉินรึเปล่า เป็นประโยคที่ทำให้ผมอึ้งมากในตอนแรก
ปกติคนจีนก็ไม่รู้จัก แต่คนญี่ปุ่นคนนี้กลับรู้จัก
"ใช่ครับ รู้ได้ยังไงครับ" ข้าพเจ้าถาม
"คุณแม่ของดิฉันก็เล่นค่ะ ท่านเคยมาเรียนกู่ฉินที่อวิ๋นหนาน"
"หรอครับ ดีจังเลย ผมก็ชอบดนตรีญี่ปุ่น ผมชอบบิวะครับ"
"อ้อ เพื่อนของคุณแม่ดิฉันเป็นครูสอนบิวะด้วยนะคะ"
ทำเอาข้าพเจ้าแปลกใจไปเลย อะไรมันจะบังเอิญขนาดนั้น
ซึ่งนอนนั้นข้าพเจ้ากำลังสนใจดนตรีญี่ปุ่นอย่างมาก กำลังศึกษาเกี่ยวกับบิวะอยู่
"คุณแม่ของดิฉันอยากซื้อกู่ฉินดีๆซักตัวพอมีแนะนำมั้ยคะ" พี่สาวคนญี่ปุ่นถาม
"มีครับ ตอนนี้ผมเรียนทำกู่ฉินอยู่ อาจารย์ของผมทำกู่ฉินมีชื่อเสียงในอันดับต้นๆของประเทศ
อาจารย์ของผมชื่อหวังเผิงครับ" ข้าพเจ้าตอบ
"หรอคะ คุณแม่ของดิฉันคงจะสนใจมากๆเลย สะดวกมั้ยคะถ้าจะของฟังคุณเ่ล่นซักเพลง"
"ได้ครับ ผมชื่อ ชัตโตะ(ชื่อสำครับให้คนญี่ปุ่นเรียก เพราะคนญี่ปุ่นออกเสียงแม่กดไม่ได้)
คุณชื่ออะไรครับ"
"ชินัตซึค่ะ" พี่สาวคนนั้นตอบ
แล้วข้าพเจ้าก็เล่นเพลงดอกเหมยสามท่อนให่พี่สาวคนนั้นฟัง หลังจากนั้นเราก็แยกย้ายกันไป
ข้าพเจ้า อ. หวัง และชินัตซึหลายวันต่อมาเราเจอกันอีก
และพี่สา่วคนนั้นก็บอกกับข้าพเจ้าว่า
"ชัตโตะ มีอะไรจะบอก
วันนั้นที่เราเจอวันวันแรก คุณแม่ดิฉันส่งอีเมลล์มาบอกว่าเจอช่างทำกู่ฉินมือหนึ่งของจีนแล้ว
ชื่อหวังเผิง"
"โอ้ หรอครับ"
"ใช่ค่ะ ดิฉันยังไม่ทันได้บอกคุณแม่เรื่องชัตโตะเรียนกับอาจารย์ที่ชื่อหวังเผิงเลย มันช่างบังเอิญจริงๆ ส่งสัยเราจะมีชะตาต้องกันจริงๆซะแล้ว"
"นั่นสินะครับ ฮ่าๆๆ"
ความบังเอิญในครั้งนี้ ข้าพเจ้าคิดว่าอาจจะเกิดจากการที่ข้าพเจ้านั่งสมาธิหลายวันติดกัน
เพราะข้าพเจ้ารู้สึกว่าเวลาที่นั่งสมาธิจะทำให้ข้าพเจ้าเจอแต่สิ่งดีๆเข้ามาในชีวิต
สิ่งที่น่าแปลกใจไปกว่าันั้นก็คือ
พี่สาวคนนั้นบอกกับผมว่า
ปกติเวลาจะออกไปไหน มักจะใช้ประตูหน้าเสมอ ไม่เคยใช้ประตูเล็กเลย
แต่วันที่เจอผมครั้งแรกนั้น เหมือนมีอะไรมาดลใจให้เดินออกประตูเล็ก
ซึ่งถ้าเดินออกประตูหน้าแล้ว จะไม่มีทางได้เห็นข้าพเ้จ้าเป็นแน่แท้
เพราะข้าพเจ้าจะนั่งหันหลังให้กับประตู
แต่เนื่องจากพี่พี่สาวชินัตซึเดินออกมาจากประตูเล็ก
เวลาจะออกไปนอกหอก็เดินตัดข้างหน้าผมพอด
นั่งสมาธิ ประตูเล็ก กู่ฉิน
เหมือนกับว่ามันคือผลของการกระทำในอดีตที่ไม่รู้ส่วนผสมของที่มา
บังเิอิญจริงๆ
ผู้ติดตามบล็อก : 5 คน [
comments hi5