BlogGang.com : : Psycho G : ไหปลาร้าสุดขอบฟ้า 3

ไหปลาร้าสุดขอบฟ้า 3

ตอนที่ 3

ตุ่งตุ๊งไม่ใช่คนปัญญาอ่อน ยิ่งไม่ใช่คนวิกลจริต เพียงมันไร้เดียงสาต่อโลกเท่านั้น

คนซื่อบริสุทธิ์ไร้เดียงสาอย่าไรไม่นับเป็นคนโง่งม
หากยังนับว่าประเสริฐกว่าวิญญูชนจอมปลอมมากมายหลายเท่า
………

วิกาล

คันเคียวเรียวจันทร์กลางฟ้ากระจ่าง

ตุ่งตุ๊งมาถึงตัวเมือง ประการแรกหาที่พัก

โรงเตี๊ยมล้วนอ้างว้างเงียบเหงาเนื่องเพราะเศรษฐกิจตกต่ำ มีเพียงแห่งเดียวส่องโคมไฟเขียวนวลชวนฝันโน้มน้าวจิตใจผู้คนให้หลงใหล

มิใช่เพียงมีโคมไฟเขียวกระจ่าง ยังมีเสียงร้องขับขาน เสียงห่อร่อเบิกบานดุจระฆังเงินแว่วออกมา

สภาพการณ์ดังกล่าวขอเพียงท่านเป็นบุุรุษพอเฉียดพบเห็นผ่านประกันว่าต้องถูกอิทธิพลเร้นลับชักจูงให้ก้าวเท้าเข้าไปมิรู้ตัว

ต่อให้ท่านตาบอดเพียงได้ยินเสียงสดใสราวไข่มุกร่วงในจานหยกกระซิบกระซาบประกันว่าต้องถูกอิทธิพลเร้นลับเหล่านั้นชักจูงให้เข้าไปไม่รู้ตัว

ต่อให้ท่านถูกตัดมือตัดเท้าประกันว่าท่านต้องคลานเข้าไปไม่คิดชีวิตเช่นกัน

ตุ่งตุ๊งเป็นบุรุษ

ดังนั้นเดินข้ามลำธารสะพานน้อยตัดเข้าสู่หมู่ตึก……

…………

ประตูไม้บานใหญ่ตัวตึกปิดอยู่ เทพธิดาสองนางคอยต้อนรับด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส

"คุณชายเชิญข้างใน"

ดรุณีนางหนึ่งถือวิสาสะเอื้อมมือมาจับแขน ตุ่งตุ๊งถอยกรูด

มารดามันสอนว่าอิสตรีอันตราย
ยิ่งสวยงามเพียงไรยิ่งอันตรายเพียงนั้น
ยิ่งใกล้ตาใกล้ใจยิ่งอันตรายกับพรหมจรรย์ของบุรุษไร้เดียงสา

มันไม่ทราบว่าอันตรายเช่นไร หรือยืนคุยกันดีๆพวกนางจะกระโดดงับคอหอย แต่ดูไปยิ่งไม่มีท่าทีจะเป็นเช่นนั้น

ดรุณีนางนั้นขมวดคิ้วอย่างสงสัย

"ท่านเป็นไร"

"เราไม่เป็นไร เราเพียงต้องการอาหารและที่พัก"

"ท่านต้องการแค่นี้จริงๆ"

"เรายังต้องการอะไรได้มากกว่านี้"

นางจ้องมองบุรุษหนุ่มรูปงามอยู่ครึ่งค่อนวัน พลันรู้สึกว่าคนผู้นี้น่าสนใจยิ่ง นางความจริงเข้าใจว่ามันเป็นบุุรุษกรุ้มกริ่มที่แท้เป็นเพียงบุรุษสัตย์ๆซื่อๆ ผู้หนึ่ง

"ท่านตามเรามาเราจะหาอาหารและที่พักให้ท่าน"

"เราต้องการอาหารก่อน"

"เราจะดื่มเป็นเพื่อนท่าน"

"ไม่ได้ มารดาเราสอนว่าอย่าดื่มสุรากับคนแปลกหน้า"

"มารดาท่านสอนว่าอะไรอีก"

"ยังสอนว่าอย่าไว้ใจอิสตรีเด็ดขาด สวยงามห้าส่วนต้องไม่ไว้ใจห้าส่วน สวยงามสิบส่วนไม่ไว้ใจสิบส่วน"

"ท่านคิดว่าควรไม่ไว้ใจเรากี่ส่วนดี"

ตุ่งตุ๊งความจริงเดินตามนางมาพอได้ยินคำถามนี้พลันรีบเดินอ้อมไปดักหน้านางจ้องมองครู่หนึ่งจึงบอกว่า

"ท่านอย่างน้อยต้องไม่ไว้ใจแปดแสนแปดหมื่นแปดพันส่วน…ไม่มีต่ำกว่านี้เด็ดขาด"

"เพราะเหตุใด"

เพราะท่านสวยงามแปดแสนแปดหมื่นแปดพันส่วน…ไม่มีต่ำกว่านี้เด็ดขาด

นางแย้มยิ้มแล้ว

เป็นผู้อื่นเอ่ยชม นางปลาบปลื้มสิบส่วน แต่พอบุรุษผู้นี้เอ่ยชมนางถึงกับปลาบปลื้มแปดแสนแปดหมื่นแปดพันส่วน…ไม่มีต่ำกว่านี้เด็ดขาด

เพราะมันกล่าวอย่างสัตย์ซื่อจริงจัง คนอย่างตุ่งตุ๊งไม่โกหกกลับกลอกปล้อนปลิ้น
<เนื่องเพราะมารดามันอบรมมาอย่างดียิ่งจนมันกลายเป็นบุรุษหนุ่มรักนวลสงวนตัวรักษาความบริสุทธิ์ผุดผ่องเอาไว้ตามจารีตประเพณีอันดีงาม>

ห้องโถงกว้างใหญ่ ผู้คนมากมาย ดรณีนางนั้นพาตุ่งตึ๊งมาที่โต๊ะมุมห้องพลางสั่งอาหารให้สี่ห้าอย่าง

"เชิญท่านรับประทานด้วย"

มันบอกดรุณีน้อย ที่นั่งลงเก้าอี้ตรงข้าม

"อาหารมีมากมายเรารับประทานไม่หมดหรอก"
<มารดามันสอนจงหัดเป็นคนมีน้ำใจ>

นางสั่นหน้า หากจ้องมองบุรุษหนุ่มแน่วนิ่งอยู่เช่นนั้น

………………

โต๊ะใหญ่ตรงกลางมีบุรุษสตรีนั่งอยู่นับสิบคน คนที่นั่งหัวโต๊ะเป็นชายวัยกลางคนเค้าหน้าหม่นเศร้าไม่สนุกสนามเฮฮาเหมือนคนอื่น

มันมีฉายากระบี่สามรันทด

หัวหน้าคุ้มกันภัยพาสินค้าเดินทางมาจากนอกด่าน ฝีมือจัดว่าสุดยอดในบรรดาสำนักคุ้มกันภัยแถบนี้ ดังนั้นได้รับการว่าจ้างให้ควบคุมดูแลสินค้าชิ้นหนึ่งเดินทางผ่านมา

สามรันทด เพราะเหตุใด

รันทดหนึ่ง ภรรยามันไม่ยอมตาย
รันทดสองน้องภรรยามันแต่งงาน
รันทดสามยังนึกไม่ออก…

มันแว่วข่าวว่า สินค้าที่คุมมามีผู้ใจไถ่ถาม

หากเป็นคนอื่นมันไม่สนใจ เพราะพอเอ่ยนาม " ธิดามารทะเล" มันถึงกับต้องว่าจ้างผู้คุ้มกันเพิ่มมาอีกคนหนึ่ง

ธิดามารทะเล..หรือ เด็กทะเล…แล้วแต่จะเรียกขาน จัดเป็นจอมโจรเร้นลับ หาก

นางบอกว่าต้องการแขนซ้ายของท่าน ท่านจะกลายเป็นคนมีแขนข้างเดียว

หากนางบอกว่าต้องการเสื้อผ้าของท่าน วันรุ่งขึ้นท่านมีแต่ต้องห่มผ้านวมไปซื้อเสื้อผ้าใหม่ หากนางบอกว่าต้องการศีรษะท่าน ท่านมีแต่ต้องไปเกิดใหม่เท่านั้น

นางส่งข่าวมาว่าสนใจสินค้าครั้งนี้ยิ่ง

เพื่อรับศึกครั้งนี้ กระบี่สามรันทดต้องจ้างนักฆ่าอีกคนหนึ่งมาช่วยงาน

กระบี่มารคอหอย

คนนี้นี้ไม่เพียงชอบแทงคอหอยผู้คน ยังชอบเป็นมารคอหอยคนอื่นด้วย มิว่าผู้อื่นกระทำเรื่องราวใดมันล้วนชอบไปแส่เสนอหน้าขัดขวางบรรยากาศเสมอ

ท่านกำลังจะคีบลุกชิ้นแสนอร่อยสุดขีดใส่ปากกำลังอ้า

มันอาจแวบมาฉกลูกชิ้นไป

มีคนเช่นนี้จริง.ๆ ดังนั้นมันจึงมีฉายามารคอหอย
ยามวิกาล

หมู่ตึกโคมเขียวยังคงสว่างไหว

กระบี่สามรันทดยังคงนั่งหน้ารันทดมิหยุดยั้งอยู่หัวโต๊ะ กระบี่รันทดวางแนบตักเนื่องเพราะมันมีลางสังหรณ์อัปมงคลบางประการ

ดรุณีน้อยผู้ดูแลนางหนึ่งสั่งก๋วยเตี๋ยวลูกชิ้นมาชามหนึ่ง

ปกติคนเรามีอุปนิสัยในการรับประทานก๋วยเตี๋ยวต่างกัน บางคนจะกินลูกชิ้นไปก่อนเป็นอันดับแรก บางคนจะเหลือลูกชิ้นไว้เป็นอันดับสุดท้าย

ท่านจัดเป็นประเภทใด

หากดรุณีน้อยผู้นั้นเป็นประเภทหลัง

นางรับประทานเส้นก๋วยเตี๋ยวจนหมด …ซดน้ำจนหมด… เหลือลูกชิ้นเนื้อลูกโตชวนรับประทานเป็นอย่างยิ่ง….

ลูกชิ้นสามลูกเหลือในชามทอประกายเปล่งปลั่งสดใสนวลใยราวไข่สุกใสเชิญชวนรับประทานเป็นอย่างยิ่ง นางจ้องมองอย่างชื่นชมจนเคลิบเคลิ้ม

จุดสำคัญสุดของการรับประทานก๋วยเตี๋ยวอยู่ตรงลูกชิ้นนี่เองหากได้รับประทานลงไปนับว่าความเพียรพยายามมาตลอดชามไม่สูญเปล่าแล้ว

นางใช้ตะเกียบคีบขึ้นมาเมียงมองอย่างเสียดาย

ลูกชิ้นผิวเนียนนวลนุ่มยามกัดกลืนลงไปจะนุ่มลิ้นนุ่มคอปานใด

ความไผ่ฝันของนางกำลังจะเป็นจริงอยู่แค่เอื้อม

น่าเสียดายที่โต๊ะตัวนี้มีจอมกระบี่มารคอหอยอยู่

ขณะที่นางอ้าปากสุดล้า…ตระเตรียมงับใส่ลูกชิ้น กระบี่มารคอหอยมิทราบว่าเดินมาด้านหลังเมื่อไรเอื้อมมือวูบฉกฉวยลูกชิ้นดังกล่าวใส่ปากตนเองรวดเร็วราวประกายไฟ

"ฮืมม์….ลูกชิ้นรสดียิ่ง..เจ้าไฉนไม่รับประทานลงไป"

มันกลับหาว่านางไม่ชอบรับประทานลูกชิ้น

"อย่ากระนั้นเลย เสียดาย เราจะรับประทานแทนเจ้าเอง"

มันลงมือฉกลูกชิ้นที่เหลืออีกสองลูกใส่ปากเคี้ยวจนแก้มตุ่ย เดินกลับไปนั่งเก้าอี้ดั่งไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ดรุณีดูแลโต๊ะตัวนั้นนั่งตกตะลึงปากอ้าตาค้างตั้งแต่ลูกชิ้นลูกแรกถูกแย่งไปแล้ว

ความฝัน ความหวัง ความสวยงาม…ตลอดจนความศรัทธาเชื่อถือชื่นชมที่มีต่อมวลมนุษยชาติของนางหายไปตั้งแต่บัดนั้น …

นางเป็นเพียงผู้ให้บริการไหนเลยมีสิทธิร่ำร้อง โลกนี้ช่างไม่ยุติธรรมเลยจริงๆ

เรื่องเช่นนี้หากไม่พบประสบกับตนเองไม่มีทางรู้ถึงความสะเทือนใจลึกซึ้งเด็ดขาด ดังนั้นต่อมานางกลายเป็นคนเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมไปจนสิ้นเชิง… ต้องกินลูกชิ้นเป็นอันดับแรก และภายหลังอบรมสั่งสอนบุตรธิดายึดถือเป็นกฎระเบียบของตระกูลสืบมา

กระบี่มารคอหอยมีเสียทีเป็นกระบี่มารคอหอยเลยจริงๆ

ตุ่งตุ๊งบังเอิญมองเห็นเหตุการณ์อยู่ พลันลุกปราดขึ้น

ดรุณีน้อยที่นั่งมองมันอยู่รีบถามอย่างสงสัย

"ท่านจะไปที่ใด"

"คนผู้นั้น…"

มันชี้นิ้วไปที่กระบี่มารคอหอย แววตาแสดงความชิงชังรังเกียจ

"มันแย่งลูกชิ้นผู้อื่นรับประทานอย่างหน้าด้าน ทำร้ายจิตใจผู้อื่น เราจะไปอบรมตักเตือนมัน"

"ท่านมีที่ใดไปตักเตือนมัน อย่าว่าแต่ลูกชิ้นถูกกินไปแล้ว ต่อให้ท่านอบรมมารยาทมันจนสำนึกผิดคายลูกชิ้นออกมาท่านยังคิดว่าดรุณีนางนั้นจะยินยอมรับประทานลงไป…หรือต่อให้มันซื้อก๋วยเตี๋ยวชามใหม่ทดแทน ก็ไม่แน่นักว่าจะทดแทนลูกชิ้นที่ถูกรับประทานไปแล้วได้ "

เป็นประโยคที่เปี่ยมเหตุผลยิ่ง

ของบางอย่างพอสูญเสียไปแล้ว ก็ไม่มีอะไรมาทดแทนได้ ของใหม่ซึ่งมาทดแทนถึงจะดีกว่าเก่าแต่อย่างไรก็ไม่ใช่ของเก่า

คล้ายคนบางคน ของบางสิ่ง…ท่านสูญเสียไปต่อให้ท่านมีคนใหม่…สิ่งของใหม่..มาทดแทน คนใหม่ที่ดีกว่าคนเก่า สิ่งของใหม่ที่ดีกว่าสิ่งของเก่า.. อย่างไรก็ไม่สามารถแทนคนเก่าได้…

เพราะใหม่ก็คือใหม่…เก่าก็คือเก่า…ไม่มีทางทดแทนได้ตลอดกาล..นี่จึงเป็นโศกนาฏกรรมบทหนึ่งในมวลหมู่มนุษยชาติ

ตุ่งตุ๊งชะงักงัน…ในที่สุดยอมนั่งลงเช่นเดิม

"คนผู้นั้นสักวันต้องมีเวลาลูกชิ้นติดคอมันตาย"

ดรุณีน้อยคงนั่งจ้องมองมันอยู่เช่นนั้น รู้สึกว่าบุรุษหนุ่มผู้นี้มีน่าสนใจจริงๆ มันมีเพียงสัตย์ๆซื่อๆ ยังเปี่ยมไปด้วยมโนธรรมหาได้ยากในยุคสมัย

Create Date : 23 กุมภาพันธ์ 2548

Last Update : 23 กุมภาพันธ์ 2548 12:51:37 น.

1 comments

Counter : 415 Pageviews.

ลึกซึ้งฮะ ลึกซึ้ง

โดย: ณภ IP: 71.97.0.250 วันที่: 15 สิงหาคม 2548 เวลา:10:06:23 น.