BlogGang.com : : Psycho G : พ่อแม่ และลูก

พ่อแม่ และลูก

พ่อ-แม่ และลูก

โดย
GTW

++++

“แม่ครับ ผมกลับมาแล้ว หิวจังเลย มีอะไรกินบ้างครับ”

เด็กชายวัยอนุบาลชุดนักเรียนเต็มยศวิ่งถือกระเป๋านักเรียนเข้าบ้านมาอย่างร่าเริงแจ่มใส นัยน์ตาเป็นประกายแบบเด็กๆ สองแก้มยุ้ยน่าหยิกยังเลอะเปื้อนไปด้วยเศษอาหารและขนม แขนเสื้อยังมีรอยขนมติดอยู่

ผู้เป็นแม่ซึ่งกำลังง่วนอยู่กับการทำอาหารวางเครื่องมือต่างๆลง หันไปอุ้มลูกน้อยซึ่งป้วนเปี้ยนอยู่แถวนั้นขึ้นมาหอมแก้มมอมๆนั่นอย่างแสนรัก

“มีขนมอย่างที่ลูกชอบอยู่บนโต๊ะอาหารแล้วไง คุณย่าเตรียมไว้ให้แล้ว”

“ไชโย.ผมรักแม่...รักคุณยายที่สุดเลย...”

เด็กน้อยร้องอย่างดีใจ ยิ้มจนตาหยี หอมแก้มแม่ประจบก่อนจะถูกวางลงพื้นแล้ววิ่งไปยังห้องนั่งเล่น ที่นั่นมีทีวี ขนม ของเล่นรอคอยอยู่ เป็นบ้านซึ่งเต็มไปด้วยความรักและความอบอุ่นโดยแท้

........
.......

“คุณนี่จะเห่อลูกมากไปแล้ว..ไหนบอกว่าไม่รักลูกผู้หญิง อยากได้ลูกผู้ชายไง”

“โธ่..ที่รัก ผมก็พูดไปงั้นเอง ไม่นึกว่าเด็กผู้หญิงจะน่ารักขนาดนี้”

ผู้เป็นพ่อบอกพลางหัวร่อพลาง ขณะยกร่างน้อยๆของลูกสาวขึ้นกอดอย่างแสนรัก เขายังอยู่ในชุดทำงานอยู่เลย แต่หัวใจโบยบินมาจากที่ทำงานมาถึงบ้านก่อนตั้งนานแล้ว

ลูกสาวที่น่ารัก ทำให้แทนที่จะเที่ยวเตร่ไปกับเพื่อนฝูง ชายหนุ่มเปลี่ยนนิสัยตั้งแต่มีลูกสาวคนนี้ ใครจะว่าเขาเห่อลูกสาวก็ตามทีเถิด ตอนเช้าไปทำงานเขาอ้อยอิ่งอยู่กับลูกสุดที่รักจนภรรยาต้องไล่ให้ไปทำงานอย่างเด็ดขาดทุกวัน

“โตขึ้นมาลูกเราต้องเก่งเหมือนผม สวยเหมือนคุณ”

“บ้า..”
ผู้เป็นภรรยาทำเสียงดุแต่นัยน์ตาพราวไปด้วยรอยยิ้ม
“ไปเปลี่ยนชุดก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวลูกฉี่ใส่เปียกหมดแน่”

“จ้างก็ไม่กลัว...” ผู้เป็นสามีลอยหน้าลอยตาตอบ
“เดี๋ยวขออุ้มลูกไปเดินเล่นก่อน แกคงอยากไปเดินเล่นกับพ่อมากแล้ว ลูกจ๋า เราไปเดินเล่นกัน เดี๋ยวพ่อจะพาไปดูสวนดอกไม้ท้ายซอย ปล่อยให้แม่อยู่นี่คนเดียว”

“อย่าทำลูกหล่นนะคะ”
“ไม่ต้องห่วง ผมนักอุ้มลูกมือหนึ่ง..อุ้มคุณหล่นได้ แต่อุ้มลูกไม่หล่นเด็ดขาด...ปะ..ลูกเรามาไปกัน”

ภรรยาได้แต่อมยิ้มมองตามพ่อลูกออกจากบ้านไปอย่างร่าเริงมีความสุข คุณพ่อผู้ทั้งรักและหลงลูกสาว ยังจำวันแรกที่ลูกเรียกคำว่า "พ่อ" แบบไม่ชัดถ้อยชัดคำ เท่านั้นก็ทำให้ชายหนุ่มตื่นเต้นดีใจยิ่งกว่าถูกรางวัลที่หนึ่ง เที่ยวไปคุยฟุ้งเรื่องนี้ทั่วหมู่บ้าน เพื่อนที่ทำงานแอบฟ้องว่าเขาไม่คุยเรื่องอื่นเลยนอกจากเรื่องลูกสาวของตัวเอง

++++
++++

อากาศร้อนจัด เปลวแดดเต้นระยิบยับ หากอารมณ์ผู้คนย่านนั้นกลับเร่าร้อนกว่า เสียงตะโกนโหวกเหวก เสียงไซเรนรถตำรวจผสมผสานไปกับเสียงอื้ออึงของฝูงชน หญิงชราพยายามแหวกผู้คนไปข้างหน้าพร้อมอาการกรีดร้องคร่ำครวญปริเวทนาการปานใจจะขาด

“ไอ้หมอนี่มันตกงานมาหลายปีแล้ว สงสัยเครียดแล้วกินยาบ้า จับนักศึกษาเป็นตัวประกัน”

“นานแล้ว ตำรวจไม่เห็นทำอะไรเลย แค่ยืนถือปืนอยู่เฉยๆ น้องคนนั้นสิ้นสติคอพับไปแล้ว”

“สงสัยตายแล้วล่ะเลือดเต็มตัวเลย”

....

..
ลูกของแม่ ทำไมถึงกลายเป็นอย่างนี้

หญิงชราไม่เห็นภาพของผู้คนมากมายสับสนซึ่งรายรอบ เห็นเพียงใบหน้าชายหนุ่มผมเผ้ายุ่งเหยิงตาขุ่นขวางราวคนบ้าซึ่งกำลังยืนดึงผมพร้อมกับเอามีดจอคอใครบางคนซึ่งตัวอ่อนระทวยอยู่บนพื้น เสียงคนบางคนตะโกนห้ามแต่หญิงชราไม่สนใจ

“ลูกของแม่ กลับบ้านกันเถอะอย่าทำแบบนี้!!!....”

เสียงผู้เป็นแม่ ที่ลูกเคยรับฟังตั้งแต่เด็กจนโตดังลั่นออกมาจากความรู้สึก ความรัก ความห่วงใย ภาพเด็กแก้มยุ้ย ยิ้มจนตาหยีแทรกทับขึ้นมาในห้วงความคิดสับสนเร่าร้อนและไม่มีแรงยึดเหนี่ยวอะไรจะยื้อยุดฉุดรั้งแรงห่วงหาของผู้เป็นแม่ได้ แม่ผู้ไม่คำนึงถึงใครทั้งนั้นนอกจากลูกของตัวเอง

ตาขุ่นขวางนั้นไม่กระพริบแม้น้อยนิด ขณะเสือกมีดเข้าหน้าท้องหญิงชรา ไม่มีแววละลายต่อบาป หรือความรู้สึกสำนึกผิดชอบชั่วดีเหลืออยู่เลยนอกจากความบ้าคลั่งและเสียงคำรามราวสัตว์ป่าฟังไม่ได้ศัพท์

“ลูกแม่”

หญิงชรายังพร่ำคำนี้ไม่ขาดสายเท่าที่สติยังพอเหลือในขณะที่ร่างทรุดลงกับพื้น สายตามองสวนแววบ้าคลั่งนั่นยังคงเป็นประกายความรักความเสียใจและปวดร้าว ยาบ้ามันขโมยลูกชายของเธอไปสู่อเวจี มันเปลี่ยนเด็กน่ารักที่แสนหวงแสนห่วงไปเป็นมาตกร

“เฮ้ย..เอามัน..”

ฝูงชนซึ่งรอคอยโอกาสอยู่ด้วยความคลั่งแค้นในความล่าช้าของตำรวจอาศัยจังหวะนี้กรูกันเข้ามาทันที บางคนมีท่อนไม้ บางคนมือเปล่า ทุกคนต้องการสกรัมสหบาทาให้ไอ้คนชั่วไร้สตินั้นให้จมธรณี

“อย่าทำลูกฉัน”

เสียงสุดท้ายของหญิงชรากลืนหายไปกับเสียงร้องเสียงตะโกนของผู้คน พยายามปกครองลูกชายจนวินาทีสุดท้ายแม้ว่าจะโดนเท้าของลูกชายกระทืบบดขยี้ลงบนใบหน้าตาจากอาการกราดเกรี้ยวดิ้นรนบ้าคลั่ง

....

.......
นายตำรวจหนุ่มผวาตื่นจากฝันร้าย เหงื่อท่วมตัว
ฝันร้ายที่คอยหลอกหลอนทุกคืน ภาพของนักศึกษาสาวผู้ที่ถูกคนเมายาบ้าเชือดคอคนตายคนนั้น ทั้งที่เขาเล็งปืนไปยังศีรษะของไอ้หมอนั่นตลอดเวลา แต่จนแล้วจนรอดคำสั่งยิงก็ไม่ออกมาจากผู้บังคับบัญชา

“พวกนักข่าว พวกนักสิทธิมนุษยชนคอยเล่นงานเราอยู่”

นั่นเป็นคำอธิบายสั้นๆ ของผู้บังคับบัญชาในวันต่อมา เขาเพียงรับฟังอย่างเงียบงันเศร้าซึม ทำไมชีวิตคนดีๆถึงต้องไปแลกกันคนเลวๆขาดสติแบบนั้น เขาไม่เข้าใจจริงๆ เพียงแต่วันนั้นเขาเหนี่ยวไกปืน รับรองว่าวิญญาณชั่วนั่นจะปลิดปลิวจากร่างก่อนจะฆ่าใครได้ เพียงแต่มีความกล้าในการตัดสินใจสักนิด เธอคนนั้นคงมีชีวิตอยู่ ร่าเริงสดใสตามวัยของเธอ ครอบครัวของเธอคงไม่เสียใจกับเรื่องนี้

เขาเหลือบดูนาฬิกา ยังไม่ดึกเลย แต่คงเพราะความอ่อนเพลียเลยเผลอหลับไปบนโซฟาแห่งรับแขก

เสียงวิทยุมือถือดังขึ้น เขารับฟังอย่างไม่ตั้งใจนักแต่แล้วก็หูผึ่งเมื่อเป็นรายงานตำรวจเกี่ยวกับคนคลั่งยาบ้าจับคนเป็นตัวประกันอีกแล้ว สถานที่เกิดเหตุไม่ห่างออกไปจากบ้านมากนัก

นายตำรวจหนุ่มคว้าปืน แต่งกายลวกๆ คว้ากุญแจรถ

“จะไปไหนหรือลูก”

แม่ยังไม่นอน ยังคงวุ่นวายอยู่ในครัวและตอนนี้กำลังจะปิดหน้าบ้าน เธอเห็นอาการแปลกๆของลูกชายเลยอดถามไม่ได้

“ไม่มีอะไรหรอกครับ แม่ จะออกไปขับรถเล่นสักหน่อย เดี๋ยวผมกลับมานะครับ อย่าเพิ่งปิดประตูบ้าน”

“มีอะไรเหรอลูก”

“เปล่าครับ ไม่มีอะไร”

เขาไม่อยากให้แม่ห่วงกังวลมากไปกว่านี้
ขอบคุณครับแม่ แต่ผมต้องทำอะไรบางอย่างในคืนนี้ถ้าจำเป็น.....ไม่ว่าอย่างไร ผมก็รักแม่เสมอ

ผู้เป็นแม่มองรถของลูกวิ่งออกจากบ้านไปด้วยสายตาไม่เข้าใจและเป็นห่วง แต่ผู้เป็นแม่ก็ทำได้เพียงปิดประตูเอาไว้ คล้องกุญแจหากไม่ได้ล็อคกุญแจประตูหน้าบ้าน และนั่งรอคอยผู้เป็นลูกกลับมา

+++++

Create Date : 20 กุมภาพันธ์ 2548

Last Update : 20 กุมภาพันธ์ 2548 22:04:55 น.

0 comments

Counter : 370 Pageviews.