ไมกับรีน 5

ไมกับรีน 5

โดย

GTW

+++

ในกระท่อมหลังใหญ่สภาพภายในเลอะเทอะกระจุยกระจาย นอกจากซากศพคนในชุดสีเทาอีกคนกองอยู่มุมห้องไม่มีใครอีก

จิ้งจอกทะเลน้อยวิ่งไปดูหลังกระท่อมซึ่งติดอยู่กับแนวป่า ด้านหลังกระท่อมต้นไม้ใบหญ้าแหลกลู่เป็นทางหายเข้าไปในป่าทึบ เหมือนมีการต่อสู้อย่างรุนแรง

ไมมีลางสังหรณ์มรณะ ไม่มีวี่แววของจิตสังหาร ต่มีกลิ่นไออันเยือกเย็นของความตาย!!


เด็กสาวกระโจนลงจากประตูหลังของกระท่อมวิ่งไปตามร่องรอยมุ่งหน้าเข้าไปในป่า

หญิงสาวถอนใจก่อนโดดตามลงไปอย่างไม่รีบร้อน
...
...

....

ถัดจากกระท่อมออกไปประมาณยี่สิบเมตร เด็กสาวคุกเข่าอยู่ข้างร่างไร้ชีวิต

หญิงชราคนหนึ่งพิงร่างไร้ชีวิตกับต้นไม้ใหญ่ ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผลและคราบเลือด ในมือยังกำไม้เท้าเหล็กแน่น

ห่างออกไปด้านหน้าสามสี่วา ร่างคนชุดเทาอีกสองคนนอนทับกันอยู่ ร่างกายแหลกยับเต็มไปด้วยเลือดเช่นกัน รอบด้านต้นไม้ใบหญ้าหักโค่นราบยับพินาศราวโดนพายุหมุนวิ่งผ่านอันเกิดจากการต่อสู้กันอย่างดุเดือดรุนแรง

หญิงชราร่างบอบบางคนเดียวสามารถต่อสู้กับผู้บุกรุกได้ขนาดนี้ ซากศพสามสี่ศพของผู้บุกรุกเป็นหลักฐานอย่างดีถึงฝีมืออันร้ายกาจ ไมเองยังอดตกใจไม่ได้ ยายกับหลานคู่นี้ไม่ธรรมดาอย่างที่คิดจริงๆ

ปฏิกิริยาของเด็กสาวสงบเงียบอย่างไม่น่าเชื่อ นอกจากน้ำตาหลั่งไหลเป็นทางแล้วไม่มีเสียงใดรอดออกจากปากเม้มสนิทอย่างระงับอารมณ์เต็มที่

ไมค่อยล่าถอยออกมาอย่างเงียบเชียบ
มือสังหารปลอบใจใครไม่เป็น

บางทีความเป็นนักฆ่าทำให้เธอเองก็ไม่คุ้นเคยกับบทบาทของความสงสารเห็นใจผู้อื่นเท่าไรนัก แต่กับจิ้งจอกตัวน้อยคนนี้ไมเองอดที่จะสะเทือนใจไม่ได้

ต่อให้งกเค็มเจ้าเล่ห์แสนกลกวนประสาทเพียงไร เด็กสาวไม่เคยมีทีท่าเป็นอันตรายกับไมเลย ทำไม

สัญชาติญาณนักฆ่าของเธอจะไม่ทราบและดูไม่ออก เพียงแต่ความสงสัยเคลือบแคลงใจเท่านั้นที่มีให้กับเด็กสาวที่บอกว่าเธอชื่อรีน แต่ไมชอบเรียกว่าจิ้งจอกทะเลน้อยมากกว่า

สายลมพัดผ่านใบไม้คร่ำครวญหวนไห้ ป่าทั้งป่าวังเวง

ไมออกเดินสำรวจรอบๆครู่หนึ่งจึงกลับมาหาเด็กสาวอีกครั้งก็เห็นเธอพยายามอุ้มหญิงชราคนนั้นขึ้น ไมไม่พูดประการใดแต่ช่วยอุ้มศพหญิงชรากลับมาลานดินหน้ากระท่อม

เด็กสาวเดินกลับไปในใต้ถุนกระท่อม กลับออกมาพร้อมกับจอบเล่มหนึ่ง

ไมเองก็เดินตามเด็กสาวไป ช่วยกันขุดหลุมฝังศพหญิงชราไว้ที่แนวป่าด้านที่เต็มไปด้วยร่มไม้ห่างจากกระท่อมออกไปประมาณห้าสิบเมตร บริเวณร่มรื่นสวยงามแห่งหนึ่งของป่าแห่งนั้น

ที่พำนักพักพิงแหล่งสุดท้ายของหญิงชรา

..............................

ไมยุ่งอยู่กับการฝังศพที่เหลือ ทั้งสองศพที่ชายหาดและอีกสี่ศพของคนชุดสีเทา มันเป็นการแสดงความเคารพอย่างหนึ่งสำหรับคนอาชีพเดียวกัน

ไมรู้ว่าพวกนั้นเป็นนักล่าสังหารทีมหนึ่ง

แต่ไม่รู้ว่ามาตามล่าสังหารหญิงชรากับเด็กสาวคนหนึ่งเพราะอะไร

ตอนเที่ยง

หลังจากช่วยกันฝังศพ เด็กสาวก็ขึ้นไปนั่งกอดเข่าน้ำตาคลออยู่บนกระท่อม ไม่หลั่งน้ำตาเป็นเผาเต่า ไม่ฟูมฟาย หากนั่งเหม่ออยู่เงียบๆ

ไม สาวมือสังหาร เดินสำรวจรอบบริเวณและกลับมาช่วงบ่าย ยังคงเห็นเด็กสาวนั่งอยู่ในท่าเดิม ไม่พูดไม่จา…

คงไม่มีประโยชน์ที่จะพูดปลอบใจอะไรในเวลานี้(และอีกอย่าง…เรื่องอะไรจะไปแสดงความสงสารจิ้งจอกทะเลน้อยจอมงกตัวนี้) หญิงสาวจึงเลี่ยงมากึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่ระเบียงและงีบหลับไปจนตะวันคล้อยจึงค่อยฟื้นตัว

รีนยังนั่งกอดเข่านิ่งเงียบอยู่ในท่าเดิม

หญิงสาวลอบถอนใจ อยากจะสมน้ำหน้าแต่ก็ทำไม่ลง

การเคลื่อนไหวทำให้เด็กสาวหันมามอง แล้วเธอก็ลุกขึ้นบอกสั้นๆว่า

"เดี๋ยวจะไปหาอาหาร"

พูดจบเธอก็คว้ากระเป๋าหลังประจำตัวใส่บ่าเดินลิ่วลงกระท่อมหายไปในทิวไม้

บทจะมาก็มา จะไปก็ไป…. เด้กบ้า..

ไมโคลงหัว…ให้กับเด็กสาวผู้ที่เต็มไปด้วยปริศนาทั้งนิสัยและการกระทำ ของจิ้งจอกทะเลน้อย

กระท่อมหลังใหญ่ปลูกอยู่ในที่เร้นลับเหมือนกับคนหลบหนีอะไรสักอย่าง การไปหาปลาถึงอีกฝากหนึ่งทะเล….ความงกโก่งราคาสินค้าแพงปางตายแต่ประกายตากลับไม่มีแววความละโมบแม้แต่น้อย

หญิงสาวถือโอกาสสำรวจกระท่อม ไม่มีของมีค่าอะไรสักอย่าง คนอยู่คงอยู่อย่างสมถะ หากจากสิ่งของเครื่องใช้ที่ไม่จำเป็นแล้วแทบไม่มีอะไรอีก สมบัติที่มีค่ามากที่สุดของเด็กสาวคงเป็น จักรยานยนต์น้ำคันนั้น

เธออยากจะซ่อมแซมกระท่อมที่พังลงแถบหนึ่งแต่ก็หาเครื่องมือไม่พบ

เด็กสาวหายไปหลายชั่วโมงแล้ว ดวงตะวันเริ่มแตะทิวเขาลิบๆ บรรยากาศขมุกมัวหม่นลงอย่างรวดเร็สหญิงสาวเริ่มหงุดหงิด

"สงสัยเสือคาบไปกินล่ะมั้ง"

ไมนึกในใจ

คนถูกมองในแง่ร้ายโผล่พ้นทิวไม้ออกมา

ไมลอบถอนใจ พยายามนึกว่า "น่าจะโดนเสือจับไปกินซะจะได้สิ้นเรื่อง"

เด็กสาวก้าวขึ้นมาบนระเบียง ใบหน้ามอมแมมไปด้วยฝุ่นและเหงื่อ บ่าสะพายถุงอาหารจำพวกเนื้อ ผลไม้ ข้าว ขนมปัง เต็มไปหมด มือยังหอบไบไม้ใบหญ้ามาด้วยอีกหอบใหญ่

มาถึงก็จัดการแยกวางเป็นกองๆบนโต๊ะเตี้ยๆคล้ายโต๊ะของญี่ปุ่น บางส่วนนำไปแขวนเก็บไว้ตามผนังกระท่อม

"ไปอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วมาใส่ยา"

เด็กสาวบอกห้วนๆโดยไม่มองหน้า เดินไปหยิบเสื้อและกางเกงมาให้ชุดหนึ่ง คงเป็นเสื้อผ้าของเด็กสาว มันทำมาจากผ้าถูกๆสีเทาๆแบบเดียวกับที่เด็กสาวสวมใส่อยู่

หญิงสาวยืนงง

ไม่เคยมีใครมาสั่งเธอแบบนี้มาก่อน แม้แต่อดีตหัวหน้าหน่วย

ขณะกำลังจะถลึงตาแว๊ดเข้าใส่พอมองเห็นใบหน้ามอมแมมนั่นก็ใจอ่อน เธอคงเดินไปไกลไม่น้อย เหงื่อยังเกาะพราวเต็มใบหน้า นอกจากข้าวปลาอาหารแล้วเธอคงมุดไปเก็บ "ยาน้ำลาย" ของเธอตามสุมทุมพุ่มไม้ถึงเปรอะไปด้วยเศษไม้ใบหญ้าเป็นลูกหมาคลุกฝุ่นอย่างนั้น

"เท่าไร" ไมถาม

"ห้าพันเหรียญ"

น้าน…ขนาดเศร้ายังไม่หายงก .. เอากะยัยคนนี้สิ

หญิงสาวถอนใจยืนเท้าเอวมองหน้ามอมแมมของรีน ทั้งขำทั้งหมั่นไส้

“เธอจะสูบเลือดฉันหมดตัวเลยหรือไง ”

เด็กสาวมองมาอย่างหาเรื่องพาลชวนทะเลาะยักไหล่บอกเสียงห้วนๆ

“ใช่แล้วจะทำไม”

“ฉันเหมาจ่ายครั้งเดียวเลยได้ไหม ขี้เกียจจ่ายจุกจิกหลายครั้ง”

รีนตวัดสายตาเหมือนจะมองค้อนตาคมวาวเขียวปัดแต่แล้วคงหมดอารมณ์ทะเลาะจึงหันไปจัดข้าวปลาอาหารบนโต๊ะตัวเตี้ยๆนั่นครู่หนึ่งจึงบอกว่า

“เอาเป็นว่าฉันเลี้ยงเธอก็แล้วกันมื้อนี้และพรุ่งนี้อีกวันก่อนที่ฉันจะไปส่งเธอที่เมืองชายฝั่ง มันอยู่ห่างจากที่นี่ประมาณห้าสิบกิโลเมตร”

“อย่าบอกนะว่าเอามอเตอร์ไซด์น้ำเล็ก ๆ คันนั้น”

“ฉันมีวิธีของฉันก็แล้วกัน”

+++++

ไมสบายตัวออกมาจากห้องน้ำ เห็นเด็กสาวจุดตะเกียงเล็กๆสองอันสว่างอยู่ในกำบังลมบังคับให้แสงส่องเฉพาะที่ มันมีกลิ่นหอมๆ คงผสมสมุนไพรสักอย่างที่ใช้ในการไล่ยุงและแมลง บรรยากาศตอนนี้มืดลงมากแล้วรอบด้านเต็มไปด้วยตะคุ่มของหมู่ไม้

เด็กสาวนั่งก้มหน้าผสมยาน้ำลายง่วนอยู่ จะว่าไปแล้วสมุนไพรของเธอดีกว่ายาราคาแพงในเมืองเสียอีก ค่อนวันไมแทบลืมไปว่าตนเองบาดเจ็บ… หญิงสาวนั่งลงข้างๆ พลางถาม

"เปลี่ยนเป็นบดด้วยหินหรืออะไรก็ได้ที่ไม่ต้องให้เธอเคี้ยวยาได้ไหม"

เด็กสาวมองหน้าแวบหนึ่ง

"ได้..แต่ต้องผสมพริก"

"จะบ้าเหรอ"
"
"มันเป็นสูตรยาโบราณ ..งั้นไม่ผสมพริกก็ต้องใช้เกลือ"

"งั้นไม่เอา"

"ถอดเสื้อหันหลังมา" เสียงจิ้งจอกน้อยเข้มงวดราวกับคุณครูกำชับนักเรียน

ไมแทบปล่อยก๊าก…หัวเราะกับท่าทางกวนประสาทของอีกฝ่าย และหัวเราะให้ตัวเองที่ต้องทำตามยายจิ้งจอกทะเลน้อยอย่างไม่มีทางเลี่ยงเหมือนเด็กๆ พอเสร็จภาระหมอยาแผนโบราณเด็กสาวก็กลับไปนั่งชั้นเข่านั่งเหม่อในท่าเดิมอีก

นึกได้ว่าตั้งแต่เช้ามาเด็กสาวไม่ได้กินอะไรเลย อาหารที่มีก็ถูกขายโก่งราคาจนหมด ไมจึงเดินไปสะกิดบ่า

"นี่.. รีน"

เด็กสาวเงยหน้ามองแวบเดียวแล้วเมินเหม่อ

ไมโคลงหัว ส่ายหน้า แล้วก้มลงไปกระซิบข้างหูทีละคำด้วยน้ำเสียงที่เย็นยะเยียบ

"ไปอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วมาทานข้าว"

"……."

"ไปไม่ไป"

"........"

"ถ้าเธอไม่ไป ฉันจะจับเธอโยนลงแม่น้ำข้างๆนี่เดี๋ยวนี้"

เด็กสาวลุกขึ้นจ้องหน้าตาเขียวปัด

"นี่มันบ้านฉันนะ เธอมีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉัน"

"บ้านเธอ ?…"
ไมเลิกคิ้วทำหน้าสงสัยแกมเยาะเย้ยพลางพูดหน้าตาเฉยว่า

"บ้านเธอที่ไหนกัน ฉันจัดการยึดครองบ้านเธอจนเรียบร้อยแล้ว บ้านเธอตกเป็นเมืองขึ้นฉันแล้ว เธอสิต้องฟังฉันแม่จิ้งจอกทะเลน้อย"

รีนลุกขึ้นทันทีจ้องหน้าไมตาลุกวาว

“ไม่ต้องมาทำโมโห ไปอาบน้ำแล้วมาทานอาหารซะ เข้าใจไหม”

ไมเอานิ้วจิ้มหน้าผากอีกฝ่ายจนหน้าหงาย

“จะไปดีๆ หรือจะให้จับโยนลงไปในน้ำก่อน”

เด็กสาวคล้ายอัดอั้นตันใจเก็บกดมานานพลันประกายตาวับวาวด้วยความโมโห(จนลืมเศร้า) ด้วยปฏิกิริยารวดเร็วแทบมองไม่ทันเธอมือจับคอเสื้ออีกฝ่ายพลิกทุ่มข้ามไล่จนร่างลอยไปเหมือนไม่มีน้ำหนักแสดงถึงความชำนาญจัดเจนการต่อสู่ด้วยมือเปล่า

ไมระวังตัวอยู่ก่อนแล้วหมุนตัวกลับกลางอากาศเอาเท้าแตะพื้นระเบียงหน้ากระท่อม ก่อนสปริงตัวลอยละลิ่วย่อตัวลงลานดินหน้ากระท่อมอย่างสวยงาม

"แน่จริงลงมาสิ ถ้าชนะฉันจะคืนบ้านให้"

เด็กสาวสปริงตัวลงมาเช่นกัน เงียบกริบแผ่วเบาราวตีนแมว

ไมอดทึ่งไม่ได้ ที่แท้เด็กสาวคนนี้ฝีมือจัดอยู่ในขั้นยอดเยี่ยมกว่าคิด

+++++

Create Date : 02 มีนาคม 2548		8 comments
Last Update : 2 มีนาคม 2548 14:07:07 น.
Counter : 1414 Pageviews.
Share Tweet