บริจาคเลือดรับปี 2010

ยังบันทึกเรื่องแอ่วเมืองเหนือ ยังไม่จบ

แต่ขอคั่น อยากบันทึกเรื่องบริจาคเลือด ครั้งที่ 3 รับปีใหม่

หลังจากตั้งใจมาพักใหญ่ ๆ ตั้งแต่ได้รับจดมายจาก รพ.เมื่อ ก.ค. ที่ผ่านมา

ว่าเลือดได้นำไปใช้แล้ว และสามารถบริจาคได้ เพราะครบ 3 เดือน

ที่ได้บริจาคไป ล่าสุดที่บริจาคคือ ตอนวันเกิดเมื่อมีนาคม

เปิดวันทำงานแรกของปี เลยตัดสินใจแว๊บไปบริจาคตอนพักกลางวัน

ไปบริจาคคราวนี้ อิ่มบุญ อิ่มใจเหมือนเดิม

แต่หลังบริจาคไปนี่สิ เกือบแย่เหมือนกันคะ

เรื่องของเรื่องคือ กินข้าวกลางวันเสร็จ ก็ตรงไปชั้น 2 ของตึกรพ.

ก็ปฏิบัติตามขั้นตอนปกติ แต่คุณพยาบาลให้นั่งพัก 20 นาทีคะ

เนื่องจาก เราเพิ่งทานข้าวอิ่มมานั่นเอง

พอเข้าไปห้องเจาะเลือด ก็เจอคุณพี่พยาบาลคนนึง

ซึ่งพอเห็นหน้าเค้า เราก็ อยากหันหลังกลับแล้วล่ะ

เนื่องจากเคยเจอเค้าตอนบริจาคครั้งแรกได้ดี

ไม่ค่อยปลื้มพฤติกรรมเค้าเท่าไรคะ ที่ไม่ชอบเพราะเค้าทำให้เราโดนเจาะ

เลือดทั้งสองแขนอ่ะ คือปกติเราเป็นคนหาเส้นค่อนข้างยากนิดนุงอ่ะนะ

คราวแรกที่บริจาคอ่ะ เค้าก็ว่าเราแล้วคะ ว่าเค้าอ่ะเก่งเรื่องหาเส้นเจาะมาก

แต่ของเราหายากจัง บ่นโน่นบ่นนี้ตลอด ว่าตัวเองอ่ะเก่ง แต่เราอ่ะแหละ

ที่ไม่ดี เพราะหาเส้นเจาะยาก ครั้งก่อนโน่น เราก็พยายามไม่อะไรกะเค้าอ่ะ

ก็ทำใจ และยอมรับว่าเราคงไม่ดีเองอ่ะเนอะ อ้วนไปหน่อย เลยหาเส้นยาก

ที่นี่ พอเราบริจาคครั้งที่สอง ตอนวันเกิดเมื่อมีนาคมที่ผ่านมา

ก็ไปเจอพี่อีกคนอ่ะคะ ความรู้สึกคนละเรื่องกันเลย

เพราะพี่คนนี้ เจาะดีมาก ๆ ไม่เจ็บ อันนั้นไม่สำคัญเท่า

เค้าหาเส้นเราง่ายมาก เจาะครั้งเดียว ได้เลือดเลย

และก็ไม่มีบ่นหรือบอกเราเลยว่าเส้นเราหายาก

พอมาบริจาคคราวนี้ ระหว่างเดินขึ้นมาก็ภาวนาให้เจอพี่คนเดิม

แต่พอมาเจอ ยัยพี่คนแรก ก็เซ็งเล็กน้อย

และเป็นไปอย่างที่คาดจริง ๆ คราวนี้เธอก็บ่นว่าเราอีกตามเคย

และ เช่นเดิม เธอชมตัวเอง และว่าคนไข้ (คนบริจาค)อย่างเราตามเคย

สรุปว่า วันนั้น เราโดนเจาะสองแขน อันนั้นไม่สำคัญเนอะ

เจ็บสองแขน แต่ได้เลือดช่วยเหลือคนอื่น ไม่ว่ากันอยู่แล้ว

แต่เจ็บสองแขนแล้วมาเจอ คนบ้าบอเช่นนั้น น่าเบื่อมาก

ได้เลือดครบแล้ว นอนพักแป็บนึง เราก็ลุกไปรับโอวัลตินและขนมมากิน

แล้วก็กลับที่ทำงานคะ แล้วที่นี่ละคะ ด้วยความที่เราอาจจะพักน้อยไปนิด

แล้วขี่รถตากแดด ด้วยมั่ง (อันนี้เป็นความผิดเราเองเนอะ)

ทั้ง ๆที่ รพ. กับที่ทำงานใกล้กัน อยู่ในรั้วเดียวกันเลย

แต่ยังไม่ทันจะถึงลานจอดรถที่ทำงาน เราก็เริ่มรู้ตัวคะว่าเริ่ม ตัวเย็น ๆ

เริ่มมึน ๆ อาการคล้าย ๆ จะอาเจียน น่ามืดประมาณนั้นล่ะคะ

เราก็พยายามฝืนจน เอารถมาจอดเรียบร้อย จากนั้นก็ทรุดลงนั่งเลยคะ

ตัวเย็นเฉียบ พะอืดพะอม ฝืนเดินขึ้นลิฟท์ไปห้องทำงาน

ตลอดบ่ายนั้น ปรากฎว่าเราอาเจียนเอาอาหารที่กินไปจนหมด

หน้าตาซีดจนคนในที่ทำงานทัก กัน ทั้งที่บริจาคคราวก่อน ๆ ไม่เคยเป็น

แบบนี้มาก่อนเลย แต่คราวนี้ เล่นเอาเกือบไข้ขึ้นทีเดียว

โชดดีว่า พออ้วกจนหมดไส้หมดพุง อาการก็เริมดีขึ้น โชดดีจริง ๆ

ก็คิดว่าคงไม่เป็นไรแล้วล่ะ แต่ปรากฎว่าพอรุ่งเช้านี่สิ

ตื่นขึ้นมา ตรงแขนข้างที่คุณพี่ (ขี้บ่น) คนนั้นเจาะ มีรอยช้ำ

ช้ำเลือดอ่ะคะ คล้าย ๆ เหมือนเส้นเลือดแตก เห็นรอยเลือดแดงชัดมาก

แต่อีกข้างที่น้องพยาบาลอีกคนเจาะ กลับไม่ได้เป็นอะไร

เรายิ่งหงุดหงิดพี่ขี้บ่นคนนั้นเพิ่มเป็นทวีคูณเลยคะ

ก็ไหนพรีเซนว่าตัวเองเจาะเก่ง แล้วทำไมแขนเราจึงแดงช้ำเช่นนี้

เราโทรไปถาม รุ่นพี่ที่เป็นพยาบาลเรื่องรอยแดง นั้นไม่ได้เป็นอะไรมาก

ไม่กี่วันมันจะจางและหายไปเอง ....

แต่ ณ วันนี้ ก็ยังมีรอยชัดอยู่บนแขน ยังไม่หายไปเลยคะ

แต่รอยมันจาง ๆ ลงแล้ว แต่พอเอานิ้วไปกดเบา ๆ ก็จะจี๊ดขึ้นมานิดนุง

พี่อ้อบอกว่า หากวันจันทร์ยังไม่จางไปกว่านี้ เห็นทีต้องไปหาหมอ

ให้หมอดูแล้วมั่ง เฮ้อ เราเซ็งเลยคะ

แต่พี่อ้อปลอบว่า อย่าเซ็งเลย อุตส่าห์ตั้งใจจะไปทำบุญ

มาเซ็งแบบนี้ เห็นทีจะไม่ได้บุญ เลยต้องทำใจเนอะ

บริจาคคราวหน้า หวังว่าคงไม่เป็นเช่นนี้

และ ถ้าเจอคุณพี่คนเดิมอีก คงขอบาย ขอเป็นคนอื่นเจาะดีกว่า

ไม่อยากเจ็บตัว และฟังคำบ่นของเค้า

ไม่อยากเจอรอยแดงช้ำแบบนี้อีกแล้ว

Create Date : 09 มกราคม 2553		1 comments
Last Update : 9 มกราคม 2553 15:41:38 น.
Counter : 273 Pageviews.
Share Tweet