|
|
| | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 |
| 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 |
| 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 |
| 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 |
| 28 | 29 | 30 | 31 | |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
นิทานเรื่อง.....สามสิบห้าจอบ.......
35 จอบ
ลุงมี ชื่อของลุงฟังดูแล้ว เป็น สิริมงคล ทำให้รู้สึกมั่งมีศรีสุข ชีวิตของแกกลับตรงกันข้าม แกเป็นคนหาเช้ากินค่ำธรรมดา โชคดีหน่อยที่ยังมีที่ดินเป็นของตัวเองอยู่บ้าง พอได้ใช้เพาะปลูกพืชพวกถั่ว มัน ข้าวโพด ข้าวฟ่าง อ้อย ขึ้นอยู่กับว่าช่วงไหนอะไรราคาดี เท่าที่ทำยังคงไม่พอกิน ลุงมีกับเมีย จึงต้องออกไปรับจ้าง สารพัดอย่าง สุดแต่ใครจะจ้างทำอะไร ทำให้มีรายได้จุนเจือเลี้ยงปากเลี้ยงท้องไปวัน ๆ
ป้าเขียนเมียของลุงมีใช้ให้ลุงมีไปซื้อกับข้าวที่ร้านในหมู่บ้าน ร้านค้ากำลังเปิดโทรทัศน์อยู่เป็นรายการสารคดีสั้นเกี่ยวกับชีวิตที่พอเพียงของในหลวง รายการกำลังอธิบายถึงการใช้ประโชน์จากที่ดินด้วยการจัดสรรที่ดินแบบ 30:30:30:10 สำหรับเกษตรกรที่มีที่ดิน 10-15 ไร่ แบ่งเป็น แหล่งน้ำ 30% คือ 3 ไร่ นาข้าว 30% คือ 3ไร่ พืชไร่ พืชสวน 30% คือ 3 ไร่ ที่อยู่อาศัยและอื่น 10% คือ 1 ไร่ เน้นหลักการใช้ประโยชน์จากที่ดิน เพื่อการบริโภค และเลี้ยงตนเองเป็นสำคัญเหลือจากการบริโภคค่อยขายเพื่อเป็นรายได้เสริมต่อไป อันจะทำให้เกษตรกรมีชีวิตที่พอเพียงและพึ่งตนเองได้ ลุงมีดูแล้วรู้สึกอยากจะทำตามที่ในหลวง ดำริ ไว้ แกกลับบ้านเล่าป้าเขียนฟังว่า แกจะทำตามพระราชดำริของในหลวงคือทำเกษตรแบบพอเพียง จะเริ่มต้นด้วยการขุดสระ 3ไร่
ป้าเขียน : ตามีแกก็เพ้อเจ้อไปได้ เราจะเอาเงินที่ไหน มาขุดสระ ตั้งสามไร่ ที่เรากู้เถ้าแก่เขามาลงทุน เรายังไม่มีใช้เลย ป้าเขียนก็พูดถูกของแกทำให้ลุงเงียบไปหลายนาที
ลุงมี : แม่มึงเราขุดแค่ 2 ไร่ ก็ได้เหมือนกัน ในโทรทัศน์ เขาบอก
ป้าเขียน : 2 ไร่ เป็นเงินเท่าไรฝัน แค่คิดแกยังคิดไม่ออกเลย
ลุงมี : ถ้าแกไม่เห็นด้วยกับข้า ข้าหาวิธีของข้าเองก็ได้
ลุงมีนั่งคิด นอนคิด อยู่หลายตลบ แรกที่แกนึกถึงคือ ผู้ใหญ่บ้าน กำนัน อบต. เกษตรอำเภอ แกไล่ถามมาตามลำดับ ว่าแกจะขุดสระ 2 ไร่ มีใครจะสนับสนุนได้บ้าง
ลุงมี : ไม่ได้สองไร่ เล็กกว่าก็ได้
*** : ไม่มีหรอกลุง ที่มีต้องจ่ายตังค์ มีหรือเปล่า
ลุงมีคิดในใจว่าถ้าแกมีตังค์แกคงไม่แบกหน้ามาหรอก แต่ละคนที่เธอถามก็พูดแบบนี้ หรือป้าเขียน จะคิดถูกไม่เป็นไรถ้าหาคนช่วยเหลือไม่ได้ หาคนมีตังค์ก็ได้
ลุงมี : เถ้าแก่ครับผมจะมาขอยืมตังค์สักสามหมื่น เอาไปลงทุนขุดสระ ทำเกษตรพอเพียง
เถ้าแก่ : ลุงของเก่าลุงยังค้างอยู่สองหมื่น จะเอาอีกสามหมื่นคงให้ไม่ได้หรอ
เถ้าแก่ไม่ได้คุณนายยังมี
ลุงมี : คุณนายครับผมมาขอยืมสตางค์ สักสามหมื่น
คุณนาย : ไม่มีปัญหาลุง ลุงจะคืนฉันเมื่อไร
ลุงมี : ปีหน้า เก็บเกี่ยวแล้ว ผมคืนให้ครับ
คุณนาย : ฉันคิดดอกร้อยละ 20 ต่อเดือนนะ หักดอกเบี้ยเลย ลุงต้องส่งดอกเบี้ยทุกเดือน
ลุงมี : ดอกเบี้ยแพงขนาดนี้เลยหรือครับ ลดให้ผมบ้างไม่ได้หรือครับ
คุณนาย : ถ้าที่ไหนลดได้ก็ไปเอาที่นั่นเถอะ
ลุงมี : ถ้าอย่างนั้นผมลาละครับ
ลุงมีพยายามหยิบยื่มอยู่อีกหลายที่ที่สุดท้ายไม่ได้จากใครเลย เงินไม่ได้ ความช่วยเหลือไม่มี แต่ความตั้งใจของลุงยังมีอยู่ ลุงมีเชื่อว่าอะไรที่ในหลวงตรัส ต้องทำได้ พระองค์ท่านทำทุกอย่างเพื่อพสกนิกรได้อยู่ดีกินดี ลึงมีพยายามขบคิดอยู่หลายวันจนป้าเขียนว่าแกบ้า
ป้าเขียน : พ่อมึงแกเป็นบ้าไปแล้วหรือไงไม่พูดไม่จาเลย
ลุงเขียนได้ยินที่ป้าพูดแต่แกไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับป้า แกจึงลุกเดินหนีออกมาเฉย ๆ เดินวนไปเวียนมาอยู่รอบบ้าน สายตาของแกไปสะดุดที่จอบ คู่ชีพของแก มันทำให้แกคิดขึ้นมาได้ว่า หลักการเกษตรพอเพียงคือการพึ่งตนเอง ถ้าพึ่งใครไม่ได้แกก็ต้องพึ่งตนเอง ลุงมีตัดสินในลงมือขุดสระด้วยตัวแกเอง เริ่มจากทีละจอบ ทีละจอบ จอบหนึ่งในพื้นที่สองไร่ช่างเล็กน้อยเหลือเกิน เป็นหลุมที่กว้างยาวเพียงคืบเท่านั้น ลุงมีขุดแล้วก็ขุดจนป้าเขียนชอบเปรยว่า พ่อมึงนี่ท่าทางจะบ้าไปแล้วจริง ๆ ลุงมียังขุดของแกต่อไปไม่ว่าเมียแกหรือชาวบ้านจะพูดว่าอะไร ขุดวันละเล็กวันละน้อยบางวันต้องออกไปรับจ้างทำงานอื่นไปด้วย ว่างเมื่อไรก็ขุดเมื่อนั้น
หลายวันผ่านไป ลุงมียังขุดสระของแกอยู่ จากหลายวันกลายเป็นหลายเดือน สระเริ่มกว้างขึ้น เสียงนินทาว่าแกบ้ายังคงมีอยู่ ไม่เพียงแต่เวลาที่ผ่านเลยไป จอบของลุงมีก็สึกหลอไปด้วย ลุงมีเปลี่ยนจอบไปแล้วหลายเล่ม จากหนึ่งเดือนกลายเป็นหลายเดือน จากหลายเดือนกลายเป็นปี คนที่ว่าแกบ้าเริ่มพูดน้อยลง อาจเป็นเพราะสระของแกเริ่มโตขึ้นเรื่อย ๆ ใหญ่เป็นไร่แล้ว ลุงมียังคงขุดต่อไปอีก ปี่ที่สองเข้ามาเยือนอย่างรวดเร็วและผ่านไป ความเพียรพยายามของลุงมีทำให้แกได้สระสองไร่จริง คนแรกที่ดีใจกับแกคือป้าเขียน
ป้าเขียน : พ่อมึงแกทำได้จริง ๆ หรือนี่ ข้าคิดว่าแกบ้าไปแล้ว
ลุงมียิ้มแล้วพูดอย่างภาคภูมิใจว่า
ลุงมี : คนเราถ้ามีศรัทธา มีความเพียรข้าเชื่อว่ามันต้องทำได้ และข้าก็ทำให้แกเป็นแล้ว
ลุงมีเริ่มทำตามความคิดของแกที่จะทำการเกษตรแบบพอเพียง ปลูกผัก เลี้ยงปลา ฯลฯ ลุงมีไม่ได้ออกไปรับจ้างแล้วเพราะผลผลิตของแกมีออกมาอย่างไม่ขาดช่วง ลุงมีไม่ต้องซื้อข้าวกิน เพราะแกปลูกข้าวกินเอง เงินจากการขายผัก ขายปลา แกเอาไปใช้หนี้ เถ้าแก่ที่ค้างมาหลายปี จนตอนนี้แกหมดหนี้หมดสิน มีคนเข้ามาหาแกมากมาย รวมทั้งคนที่ไม่ได้ช่วยเหลือแกด้วย ลุงมีได้รับเชิญเป็นวิทยากรอยู่บ่อย ๆ แกมักเล่าให้คนที่มาฟังแกรู้ว่าแกมีวันนี้ได้เพราะอะไร สิ่งที่ลุงมีสำนึกและตื้นตันที่สุดคือพระมหากรุณาคุณของในหลวงที่พระราชทานคำว่า เกษตรพอเพียง ทำให้แกเกิดศรัทธาและอดทนที่จะทำด้วยความเพียรและอนุสรณ์ที่แกไม่อาจลืมเลือนได้เลยคือ จอบ 35 เล่ม จอบที่ทำให้แกมีแหล่งน้ำเพื่อการเกษตร จอบที่ทำให้ลุงมี มีทุกสิ่งทุกกอย่างในวันนี้
ว.วสัย
| Create Date : 13 สิงหาคม 2548 |
| Last Update : 13 สิงหาคม 2548 0:46:21 น. |
|
6 comments
|
| Counter : 1337 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: ลำพูริมน้ำ  วันที่: 13 สิงหาคม 2548 เวลา:17:15:26 น. |
|
|
|
| โดย: ~[D]eK>D~ IP: 124.121.242.242 วันที่: 17 ธันวาคม 2550 เวลา:21:54:15 น. |
|
|
|
| โดย: abc IP: 182.52.51.38 วันที่: 14 มกราคม 2554 เวลา:18:53:49 น. |
|
|
|
| โดย: ะะะ IP: 182.52.51.38 วันที่: 14 มกราคม 2554 เวลา:18:54:34 น. |
|
|
|
| โดย: รัสรียี่ร่เคตื่ IP: 106.0.200.195 วันที่: 6 กันยายน 2555 เวลา:10:28:20 น. |
|
|
|
| โดย: รัสรียี่ร่เคตี่ IP: 106.0.200.195 วันที่: 6 กันยายน 2555 เวลา:10:29:38 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [