ไม่มีใครรู้หรอก
ใครมีลูกหลานเป็นเด็กเล็กๆวัยก่อนอนุบาลบ้างยกมือขึ้น.......เรื่องแบบเด็กๆบางทีก็ไม่คิดว่ามันจะเป็นไปได้นะ.......กาลครั้งหนึ่ง....ในวารวันอันแสนสุข มีเจ้าหมูน้อยตัวหนึ่ง (ต้องขอบอกว่าตอนนั้นคิดว่านั่นคือหมูจริงๆนะ) กำลังเล่นสนุกกับกองของเล่นประดามีทั้งหลาย จน.....เบื่ออออ....ก็หันซ้าย...หันขวา...หันหน้า...หันหลัง....โอ้โฮ ทำไมคนตัวโตเต็มไปหมดเลย ทั้งตา ยาย ป้าๆ น้าๆ เจ้าหมูน้อยก็นั่งทำตาปริบๆๆๆๆได้สักพัก.....ทุกสายตาของบรรดาญาติโกโหติกาของเจ้าหมูน้อยที่นั่งกันอยู่ตรงนั้น ก็มีอันต้องตกตะลึงในความคิดอันบรรเจิดของเจ้าหมูน้อย แววตาของแต่ละคนแสดงออกเหมือนๆกัน มันเป็นแววยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับภาพที่เห็น...... ผีผ้าห่มกำลังค่อยๆย่องด้วยเท้าป้อมๆเล็กๆ ...จะไปไหนล่ะนั่น....จุดหมายปลายทาง....เครื่องเสียงแสนรักแสนหวงของคุณตาน่ะเองแล้วทันไดนั้น ก็มีมือเล็กๆป้อมๆอีกเช่นกัน ค่อยๆยื่นออกมาจากผ้าห่ม บิดๆหมุนๆเจ้าปุ่มต่างๆบนหน้าเครื่องเสียงนั้นเล่นอย่างสนุกสนาน แต่เอ....ไม่เห็นจะมีเสียง ชึ่งๆโป๊งๆ เลย ไม่เล่นดีกว่าแล้วเจ้าผีผ้าห่มก็ค่อยๆย่องถอยหลังออกจากเจ้าเครื่องเสียงตัวนั้น กลับไปยังกองของเล่นเหมือนเดิม เอาผ้าห่มที่คลุมหัวออก ........ยัง ยังไม่จบ แถมท้ายด้วยการวิ่งมาถามคนตัวโตอีกว่า เมื่อตะกี้นี้เห็นหนูป่าว??????โถ...ใครจะทำร้ายไอเดียน่ารักน่าตีเล็กๆของเจ้าหมูน้อยได้ลงคอ....ขนาดคุณตาที่ดุเวลาเจ้าหมูน้อยซน ยังบอกเป็นเสียงเดียวกันเลยว่า..."ไม่เห็นเลย....เห็นแต่ผีผ้าห่ม"แน่ะนึกว่าจบแล้วสิ...ยังหรอก..... มีภาคต่อแบบสมบูรณ์อีกนิ๊ดดดดดพอได้ฟังดังนั้นเจ้าหมูน้อยก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ในความสำเร็จอันยิ่งใหญ่ กำลังเดินกลับไปที่กองของเล่นของตัวอีกรอบ หยุดชะงักไปนิดพร้อมกับ.....เสียงอันดังกึกก้องในห้องนั้นแง........หนูกลัวผีผ้าห่ม....
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [