Bloggang.com : Great_opal : เด็กชายที่ชื่อว่า “ยุคสมัย”

เด็กชายที่ชื่อว่า “ยุคสมัย”

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว
มีเด็กชายอยู่คนหนึ่งถือกำเนิดขึ้น
เค้ามีชื่อว่า “ยุคสมัย”

วัยเยาว์ของยุคสมัยนั้น
ต้องได้รับการเลี้ยงดูจากครอบครัว
เพราะยุคสมัยยังทำอะไรเองไม่เป็น
เอาแต่ร้องๆทั้งวันและกินอย่างเดียว
ต้องรอให้ “ธรรมชาติ” ซึ่งเป็นแม่คอยเลี้ยงดูหาอาหารให้

ธรรมชาตินั้นมีอาหารอันโอชะเอร็ดอร่อย
โกรธบ้าง โมโหบ้างตามประสามารดาทั่วไป
แต่ก็เลี้ยงดูยุคสมัยให้เติบใหญ่

เมื่อยุคสมัยเริ่มเดินเองได้แล้ว
ช่วงนั้นเพราะยุคสมัยได้รู้จักกับ “ไฟ”
ความร้อนในอุณหภูมิต่างๆได้สร้างสรรค์มากมาย
ยุคสมัยเริ่มเรียนรู้จากมารดา
เริ่มเรียนรู้จากธรรมชาติ..
เริ่มใช้ “ไฟ” ในการต่อยอดสร้างสรรค์

เมื่อยุคสมัยเข้าสู่ช่วงวัยรุ่น
ยุคสมัยเริ่มเปลี่ยนแปลงหลายๆอย่าง
ยุคสมัยตอบโต้กับความ “กลัว” ในใจ
กลัวความมืดก็เริ่มสร้างแสงไฟ
กลัวอะไรก็เริ่มสร้างสิ่งทดแทน
เริ่มห่างเหินจากมารดา
ห่างเหินจากธรรมชาติ

เพราะยุคสมัยเป็นหนุ่มผู้แข็งแรง
เริ่มสร้างสิ่งต่างๆได้เอง
บางครั้งก็ได้รับฉายาว่า
“ยุคอุตสาหกรรม”

ยุคสมัยเป็นวัยรุ่นไฟแรง
เริ่มสร้างๆๆๆๆๆๆ
เริ่มสำรวจๆๆๆๆๆ
เริ่มออกเดินทางตามหา
ออกห่างจากอกแม่
ออกห่างจากธรรมชาติ

เพราะยุคสมัยเริ่มเป็นผู้ใหญ่
ยืนด้วยขาของตัวเองได้
เริ่มเมินเฉยกับคุณแม่ที่อยู่ในบ้านนอก
มาสร้างเมืองใหม่ที่ทันสมัยกว่า สว่างกว่า
เริ่มสร้างความศิวิไลน์...
เริ่มเสกความสุข...
เริ่มเสกค่านิยม...
เริ่มสร้างนิสัย...

เมื่อยุคสมัยเข้าสู่วัยกลางคน
ยุคสมัยเริ่มใช้งานคนอื่นทำเพราะเริ่มยิ่งใหญ่
ยุคสมัยใหญ่มากปกครองเพราะถือว่าเป็น “ผู้สร้าง”
จนได้รับฉายาว่า...
“ยุคทุนนิยม”

เพราะว่ายุคสมัยถือว่าใคร “สร้าง” ได้...
ใครทำได้เป็นใหญ่..

พอถึงตอนนี้
ยุคสมัยเพียงส่งจดหมายหามารดาธรรมชาติ
ไม่ได้กลับไปเยี่ยมนัก
เพราะการเดินทางแถวนั้นมัน “ช้า”
ยังไม่มีการ “พัฒนา”

แม้มารดาจะเขียนจดหมายมาเตือนหลายครั้งว่า
การ “พัฒนา” เป็นเพียงการเปลี่ยนแปลงในเชิง “ปรับตัว”
ไม่ใช่พัฒนาแล้วทุกอย่างจะดีขึ้นเสมอไป
แต่ยุคสมัยเชื่อความ “สบาย” คือการ “พัฒนา”

“ช้า” คือ “เก่า”
“เร็ว” คือ “ใหม่”

แต่ไม่นานนัก.....
รอบๆข้างของยุคสมัยเริ่มเสื่อมโทรมลง
ค่าเฉลี่ยความสุขอาจจะเพิ่มขึ้นตามตัวเลข
แต่ไม่ได้เพิ่มขึ้นเพราะมีความเข้าใจในตน
เป็นความสุขที่เพิ่มขึ้นเพราะ “วัตถุ”
ค่าสำรวจที่ยุคสมัยใช้เป็น “ตัวเลข”
ไม่ใช่ “ตัวคน”

ใช้ไม้บรรทัดวัดที่ผิดพลาด
วัดได้แต่ “ความสุข”
แต่ไม่ได้มองที่มาของความสุข
ดังนั้นที่ไปของความสุข
ส่วนใหญ่มักจะลงเอยด้วยความทุกข์มากๆที่ตามมา

ยุคสมัยเริ่มส่งจดหมายไปหามารดา
ว่าเค้าทำผิดพลาดตรงไหน
แต่มารดาอยู่บ้านนอกจดหมายเลยช้า
กว่าจะส่งกว่าจะได้รับนั้นยาวนาน

ยุคสมัยเริ่มอายุมากขึ้น
มองทุกๆอย่างที่เค้ากำลังควบคุมไม่ได้
ยุคสมัยพยายามควบคุมทุกๆอย่างแล้ว
แต่ไม่สามารถทำได้..

ในที่สุดวันหนี่งจดหมายจากมารดาก็มาถึง
มารดาบอกว่าไม่เคยโกรธยุคสมัยแม้บางครั้ง
ธรรมชาติอาจจะโกรธยุคสมัยไปบ้าง
แต่โกรธหรือลงโทษเพราะ “ความรัก”
เมื่อลูกดื้อคนเป็นแม่จำเป็นต้องสั่งสอน
เมื่อไม่จำก็ต้องตีซ้ำๆ....

ตีด้วยความรัก
ต่างจากตีด้วยความโกรธ

เพราะยังไงยุคสมัยก็เป็นลูกของธรรมชาติ
มารดาไม่เคยสักครั้งที่จะไม่รัก

ยุคสมัยน้ำตาไหลกำจดหมายไว้จนสู่ช่วงชรา
ยุคสมัยตัดสินใจวางมานะอัตตาเพื่อเดินทางกลับบ้าน
ตอนนออกจากอกมารดามานั้นอาจจะเร็ว
แต่ตอนกลับคืนสู่ที่เดิมนั้นยากและยาวนานกว่า

ยุคสมัยเองก็แก่มากแล้ว
ดังนั้นการเดินทางคืนสู่ธรรมชาติคืนสู่ที่ๆจากมา
ย่อมจะยิ่งช้า....

ระหว่างเดินทาง
ยุคสมัยคิดถึงเมื่อยังเล็ก
ได้นอนบนตักเพียงแหงนหน้ามองฟ้าก็มีความสุข
เพียงได้อยู่กับคนที่รัก......

ยุคสมัยผู้ชรา.... เมื่อคิดถึงคนรักแล้ว
ยุคสมัยเองก็มีครอบครัวเหมือนกัน
แต่ครอบครัวก็ล้มเหลวทุกๆครั้ง
ยุคสมัยมีภรรยาหลายคน
ตั้งแต่ “ระบอบคอมมิวนิสต์”
ไปจนถึง “ระบอบประชาธิปไตย”
ซึ่งเป็นภรรยาคนใหม่...

ยุคสมัยไม่เคยพอใจใครที่สุด
เพราะยุคสมัยเป็นผู้สร้าง “วัตถุ”
และกลายเป็นหัวหน้าครอบครัว
ภรรยาไม่ว่าระบอบไหนๆก็ต้องทำตามผู้นำ
ความรักระหว่างยุคสมัยกับระบอบเลยล่มลงทุกๆครั้ง

ระบอบทุกๆระบอบมีข้อดีและข้อเสียตามประสา
แต่เมื่อมีสามีอย่างยุคสมัยครอบครัวย่อมล่มสลาย

“วัตถุนิยม”
จะทำให้ระบอบล่มไม่เลือกว่าระบอบนั้นเป็นระบอบไหน

ยุคสมัยเลยไม่สามารถสร้างอะไรดีขึ้นมาได้มากนักในช่วงหลังๆ
เพราะครอบครัวที่แตกแยกกันเพราะตัวยุคสมัยเอง

แต่ยุคสมัยแม้ชราภาพก็ไม่ยอมแพ้
กำลังเดินทางกลับบ้านไปหามารดา
เพื่อเพียงหวังว่า....

ยุคสมัยอยากกลับไปหาธรรมชาติ

มารดาผู้มีความรักอย่างมหาศาล
แต่บอกลูกเสมอว่า....
สำหรับความรักของแม่แล้ว
แต่ให้ยุคสมัยเป็นเช่นไร
ลูกจะได้รับการโอบกอดและให้อภัยเสมอ

ธรรมชาติจะโอบกอดยุคสมัย...
^^

...........................
ผมก็ไม่รู้ว่านานเพียงใด
ยุคสมัยถึงจะกลับไปสู่ที่ๆจากมา
แต่ยุคสมัยไม่เคยไร้หวัง
แม้จะช้าแต่ก็ยังเดินทางกลับไป
^^

.........................................จากพระจันทร์ของขวัญ

Create Date : 11 เมษายน 2554

Last Update : 11 เมษายน 2554 8:28:46 น.

8 comments

Counter : 610 Pageviews.

เจิมๆๆ..จ้ะ ยุคสมัย
รูปสวยเหมือนเดิมเลยนะตาจันทร์
แอบเหงานิดนึง...5555
คิดถึงใครอยู่อีกล่ะ

โดย: โจนบ้ากับป้าแก่ๆ

วันที่: 11 เมษายน 2554 เวลา:9:03:31 น.

คราวหน้าจะเรื่องอะไรค่ะ

โดย: jewelmoda

วันที่: 11 เมษายน 2554 เวลา:10:53:18 น.

พี่อยากอ่าน ความรักเปรียบเสมือนปืนฉีดน้ำในยุคสมัยใหม่นี้ 555

โดย: ปลายแป้นพิมพ์

วันที่: 11 เมษายน 2554 เวลา:12:09:08 น.

ในเวลาที่หมดยุคสมัย
ก็จำเป็นต้องกลับ...ในวันที่เรียกกันว่า ย้อนยุค ไงละครับท่าน
.........................

โดย: panwat

วันที่: 11 เมษายน 2554 เวลา:13:09:28 น.

ยุคสมัยนี้
พระจันทร์ไม่พูดเรื่องขวัญแฮะ

โดย: เริงฤดีนะ

วันที่: 11 เมษายน 2554 เวลา:15:16:34 น.

เขียนดีจัง ..
เขียนยาวด้วย
555+

โดย: Life & Learn

วันที่: 11 เมษายน 2554 เวลา:15:22:41 น.

อ่านจนง่วงเลยค่ะ

โดย: blog pu

วันที่: 11 เมษายน 2554 เวลา:21:35:37 น.

มันคงเป็นวัฏจักรน่ะค่ะ
ใหม่ +++ ก็กลายเป็นเก่า
แต่ว่าเก่า .. บางอย่างก็ทรงคุณค่า
มั่กๆ นะค่ะ

แต่เอ .. เก่ายังไง ...
ที่มีคุณค่า แบบนี้ต้องคิดต่อแล้วล่ะค่ะ

ว่าไปล่ะเยอะเหมือนกันเน๊าะ

โดย: JewNid

วันที่: 11 เมษายน 2554 เวลา:23:26:25 น.