Group Blog |
บังเอิญเจอเพื่อนเก่า วันนี้กลับมาเขียนบล็อกอีกครั้ง หลังจากไม่ได้เข้าเว็บนี้มามากกว่า 2 ปีได้แล้ว เพราะว่าเพิ่งไปเจอเพื่อนเก่ามา เลยอยากมาบันทึกความทรงจำในวันนี้เสียหน่อย ตอนแรกก็ลังเลอยู่ว่าจะเขียนในไดอารี่ที่เป็นสมุดเล่มหรือว่าในนี้ดี สุดท้ายก็เลือกเขียนลงในนี้ดีกว่า เพราะว่าไดอารี่เล่มแรกที่เขียนตั้งแต่มอสามหายไปตอนปีสอง ค้นทั้งบ้านก็ยังไม่เจอ แล้วก็ไม่ค่อยชอบไดอารี่เล่มใหม่ด้วย สันมันเป็นห่วงๆ เขียนค่อนข้างยาก มือชอบติดห่วงเวลาเขียน ก็เลยคิดเออ… เราเคยเขียนบล็อกอยู่นี่นา ถึงจะแค่ครั้งสองครั้ง ลองกลับมาเขียนอีกครั้งดีกว่า ตอนนี้เราอยู่ปีห้าแล้ว เราทำแลปที่คณะเลิกราวสองทุ่มได้ ช่วงนี้งานค่อนข้างเยอะ เลยกลับดึกแทบทุกวัน แต่ก็ชินกับชีวิตแบบนี้แล้วล่ะ ตอนเดินกลับหอนึกขึ้นได้ว่าสบู่ที่ห้องหมดเกลี้ยง เลยแวะห้างซื้อเสียหน่อย ไปๆมาๆไหนๆก็ไหนๆ คืนวันศุกร์ทั้งที ดูหนังมันเลยละกัน ก็เลยเดินขึ้นไปชั้นโรงหนัง อยากดูทอยสตอร์รี่ ไม่รู้ออกจากโรงหรือยัง ยังไม่ทันได้เช็ครอบด้วยซ้ำ ก็บังเอิญเจอกับเพื่อนสมัยมอปลายเสียก่อน เลยเปลี่ยนเป้าหมายไปเม้าท์มอยกะเพื่อนแทน เพื่อนคนนี้มันชื่อเบล เบลก็ยังเรียนไม่่จบเหมือนกัน เพราะว่าเรียนครุเลยเรียนห้าปี ปีนี้มันกำลังฝึกสอน มันบ่นว่าเด็กที่โรงเรียนมันค่อนข้างเกเร มอหนึ่งแล้วแต่ภาษาไทยยังเขียนผิดๆถูกๆ ภาษาอังกฤษก็แกรมม่าเละเทะ ขนาดแค่พิมพ์เล็กพิมพ์ใหญ่ยังเลือกใช้ไม่ถูกเลย ฟังแล้วก็รู้สึกว่า มันน่าจะเหนื่อยเอาการทีเดียว แต่ที่แย่กว่าคือบางคนติดยา เด็กในโรงเรียนมันออกจากโรงเรียนเป็นว่าเล่น ออกในที่นี้หมายถึงเชิญออก วันก่อนยังเห็นอยู่ในห้องเรียนอยู่หลัดๆ วันนี้มาซิ่งเป็นเด็กแว๊นซ์กันซะแล้ว เราฟังแล้วก็ถามมันว่า แกชอบไหม ปีหน้าจะจบแล้ว อยากบรรจุไหน กลับบ้านหรือเปล่า หรือว่าจะทำงานในกรุงเทพต่อ แกจะเป็นครูไหม ทุกคำถามที่ถามออกไป ไม่ใช่ว่าเราอยากไปเผือกเรื่องมันหรืออะไร แต่เพราะว่าเป็นคำถามที่เราถามตัวเองอยู่บ่อยๆ แต่ยังหาข้อสรุปไม่ได้ต่างหาก พอเจอมัน คำถามพวกนี้เลยพรั่งพรูออกมาโดยที่เราแทบไม่ได้คิดด้วยซ้ำ “ไม่รู้เหมือนกัน” มันว่างี้ ซึ่งเราก็พอเข้าใจ เราคุยกันสัพเพเหระ คุยเรื่องการแต่งนิยาย ช่วงมอปลาย แม้เราจะอยู่คนละห้อง แต่เราสนิทกับเบลเพราะว่าชอบอ่านนิยายเหมือนกัน แนวเดียวกัน แล้วเราก็แต่งนิยายด้วย ผลัดกันอ่านผลัดกันติ แต่ถึงจะพูดแบบนั้น เราแต่งแลกกันได้อยู่ซักตอนสองตอนก็ไม่ได้แต่งต่อกันแล้ว เราถามมันว่ายังแต่งนิยายต่ออยู่หรือเปล่า มันบอกว่าเรื่อยๆ เราก็เลยตอบว่าเหมือนกัน แต่ช่วงที่ผ่านมาวันหยุดเยอะเลยลองกลับมาแต่งต่อนิดหน่อย มันถามกลับว่าเป็นไง ชีวิตดีไหม ถ้ามันมาถามเราเมื่อปีที่แล้ว เราคงจะบ่นอยู่บ้าง แต่ตอนนี้เริ่มชินกับชีวิตแบบนี้แล้ว จริงๆวันนี้ก็เพิ่งโดนอาจารย์ด่ามา แต่ว่าโดนด่ามาเรื่อยๆจนปีนึงได้ละ ถ้าเป็นเมื่อก่อนตอนนี้คงได้นั่งซึมอยู่ กว่าจะหายก็วันสองวัน แต่ตอนนี้ไม่รู้สึกซักนิด ทำงานต่อชิวๆ สูดหายใจเข้าลึกๆแล้วก็ลืมไปเลยว่าเพิ่งโดนด่าไป ไม่รู้ว่ามีภูมิต้านทานด้วยส่วนหนึ่ง หรือว่าอาจารย์ด่าไม่แรงพอกันแน่ แต่คิดว่าค่อนไปทางอย่างหลังมากกว่า เราคุยกันต่ออีกนิดหน่อย แล้วก็แยกกัน เพราะเราก็ต่างเหนื่อยกันมาทั้งวัน เลยแยกย้ายกันกลับไปพักผ่อน อยู่มหาลัยเดียวกันมาห้าปี แต่เจอกันนับครั้งได้ อย่างครั้งนี้ก็บังเอิญสุดๆ ไม่รู้ว่าจะได้เจอกันอีกทีเมื่อไหร่ แต่คิดว่าปีนี้ทั้งปีคงพอได้เจอกันอยู่บ้าง รวมทั้งเพื่อนมอปลายคนอื่นๆด้วย ตามงานรับปริญญาของพวกเรียนสี่ปีทั้งหลาย คิดแล้วก็เร็วเหมือนกัน เราเป็นนักเรียนมาทั้งชีวิต หลังจบแล้วจะเป็นยังไงนะ แต่ว่าคิดว่าคงไม่ต่างจากตอนนี้เท่าไหร่ แล้วมันก็จะผ่านไป แปลกใหม่ แล้วก็ชิน ปีนี้เพิ่งเคยได้ทำฟันในเด็ก ตอนแรกโคตรตื่นเต้น เด็กแหกปากทีสติไปหมด จะกล่อมก็เหลือบมองหน้าผู้ปกครอง แก้วตาดวงใจเขาอยู่ในมือเรา จะพูดอะไรจะขยับยังไงจะแตะตัวน้องก็กังวลไปหมด กลัวทำผิด แต่ว่าตอนนี้เริ่มชินแล้ว พูดคุยกับเด็กเป็นธรรมชาติมากขึ้น โดนด่าน้อยลงเรื่อยๆตามระยะเวลาที่ขึ้น ความรู้ที่มากขึ้นด้วยส่วนหนึ่ง แต่อีกส่วนเพราะว่า แอ๊บ เก่งมากขึ้นด้วยแหละ แอ๊บ ว่ามีความรู้ อิอิ ฟอร์มเซียนดูโปรเฟสชั่นนอลสุดๆไรงี้ จริงๆก็กลวงเหมือนเดิม55555 อ๋อ… น้องเขาเป็นอย่างนี้ค่ะคุณแม่… อย่างโน้นค่ะอาจารย์ บลาๆ พูดจาอะไรให้มั่นใจ แค่นี้ก็ชนะขาดละค่า ใช้ได้กับทุกภาควิชา นิ่งๆสุขุม คีพลุคแล้วทุกอย่างจะดีเอง 55555555 ช่วงนี้ยังสุขสันต์อยู่ หวังว่าความสุขสันต์นี้จะยังอยู่กับเราไปตราบนานเท่านาน สาธุ ไปนอนและ  20/7/62
|
สมาชิกหมายเลข 2162719
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] เด็กมหาลัยว่างงานช่วงปิดเทอม ถ้าหายหน้าหายตาไปหมายถึงเปิดเทอมแล้วค่า ตอนนี้ติดโทรศัพท์เกินเยียวยา แต่พยายามเลิกอยู่ TT Reader // Dreamer // Learner // Link |
||||||||||||
