ย่ำแดน..อินเดีย

บันทึกไว้ตั้งแต่ปีที่แล้ว....อยากบอกเล่าให้อ่าน~
******************************

กล้าว่ะ..!!
เฮ้ยยย บินไปคนเดียวเนี่ยนะ..เก่งว่ะ !
โห...กล้าไปได้ไงเนี่ย 2 คน! นึกว่าไปกันกลุ่มใหญ่!!
...
หลายๆ เสียงอุทานให้ได้ยิน เมื่อได้ฟังว่าเราไปเที่ยวอินเดียมา
ทำให้เริ่มฉุกคิดขึ้นมาว่า
เอิ่มม..นี่เราเก่งขนาดนั้นเลยหรอ ??  O_o!!

ทำไมไม่เห็นรู้สึกแบบนั้นเลย..!! >.<

ตอนนี้รู้สึกอย่างเดียว..  อยากทำภาพอวดชาวบ้าน ให้เห็นความสวยงามของอินเดีย..
...คิดถึงอินเดีย คิดถึงสีสันของส่าหรี สีเจ็บๆ สถาปัตยกรรมแสนอลังการ ..อยากไปอีกๆๆ
แต่ตอนนี้ หลังจากลาพักร้อนไป 1 อาทิตย์ งานกองเต็มโต๊ะ
ก้มหน้าก้มตากำจัดงานให้หมดก่อน ^^!!
ก่อนที่จะได้ดูรูปงามบ้างไม่งามบ้าง ขอเม้าท์อะไรหน่อยนะ..

2.10.09 ช่วงเย็นวันศุกร์ เสียงคุณน้องจิ๊บโทรเข้ามา พี่ปา.. ไปเที่ยวอินเดียกัน!
หา !! อินเดียอีกแล้วหรอ ?!  O_o!!!!
อินเดีย ชื่อนี้เคยทำให้เราอกหักมาแล้ว จากการที่เคยเกือบจะได้ไปถ่ายรูปวัดไทยในอินเดีย

เมื่อ 2-3 เดือนที่ผ่านมา ซึ่งจากการเปลี่ยนแปลงของราคาตั๋วเครื่องบิน ทำให้งบประมาณในส่วนของช่างภาพ

ทำให้ไปได้แค่คนเดียว เราเลยอดได้ไปรับใช้พุทธศาสนาในครั้งนั้น.. 
ครั้งนั้น เอกสารพาสปอร์ต รูปถ่าย ทุกอย่างถูกจัดเตรียมพร้อมและถูกส่งไปให้พี่ที่เราจะไปทริปด้วย

แต่พี่ท่านนั้นขณะนี้ออกทริปดำน้ำอยู่เกาะช้าง !! T__T

เฮ้ยยย! ไปเมื่อไหร่..?? 
จิ๊บต้องไปทำข่าว ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์นี้ แต่อยากเที่ยวต่อ พี่ปาไปเที่ยวกันนะๆๆ 
ตอนนั้นก็คิดว่า เอ่อออ.. ไม่มีเอกสารอะไรอยู่กับตัวเล้ยยย งั้นพี่ขอเวลาคิดหน่อยนะ ยังไม่รับปากตอนนี้..

จิ๊บชวนเพื่อนไว้อีกคน ถ้าพี่ปาตกลงจะได้เดินทางพร้อมเพื่อนจิ๊บเลย..
แง่บๆ เอ่ออออ ยังไม่ตอบตอนนี้นะ.. >.<
แต่ที่ไหนได้... รีบโทรหาอาจารย์ (หมอดู) ที่นับถือ... อาจารย์คะ ปาจะได้ไปต่างประเทศมั้ยเนี่ย ?!?!
แบบว่า..ไม่อยากไปเสียตังค์เตรียมเอกสารทุกอย่างสุดท้ายแล้วก็อดไปอีก (เป็นรอบที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้ T^T)
อาจารย์ที่ปรึกษาเราก็น่ารักมาก จัดการดูให้เสร็จสรรพ.. ตอบมาว่าไปได้แน่ๆ
ดวงต่างประเทศเด่นมาก!  เตรียมตัวให้พร้อมละกัน !!!
เท่านั้นล่ะที่ต้องการ!! ฮิ้ววววววว...ว....

5.10.09 วันจันทร์! ช่วงพักกลางวัน รีบแว่บไปทำพาสปอร์ต. ดูไม่ค่อยอยากไปเท่าไรเล้ยยย
6.10.09 แวะไปรับพาสปอร์ตแต่เช้า.. และรีบกลับเข้ามาทำงาน (แปลว่าอู้งานไปล่ะ ^^!! )
7.10.09 ช่วงพักกลางวัน แว่บไปขอวีซ่าอินเดีย... (อู้งานอีกรอบ ^^!! )

พอดีน้องจิ๊บโทรมา...
พี่ปา.. นี่จิ๊บกำลังหาตั๋วโปรโมชั่นให้อยู่ ตกลงไปนะๆ (ไม่ค่อยบังคับเล้ยยย คนเรา -*- )
อ่ะๆ ได้ๆๆ เอาแบบถูกๆ เลยนะ ตังค์ไม่ค่อยมีวุ้ย T^T
สักพักน้องจิ๊บโทรมาอีกรอบ.. ว่าได้ตั๋วแล้ว พยายามเลือกไฟล์ทที่เครื่องลงพร้อมๆ กัน
จะขอเลขวีซ่าเพื่อจองตั๋ว เลยต้องสารภาพว่ายังไม่ได้รับ เพิ่งจะไปขอเนี่ย 

8.10.09 แว่บไปรับวีซ่า กว่าจะได้เล่มคืน เกือบ 5 โมง รีบลนๆ ไปหาน้องที่บริษัท

เพื่อจะได้จัดการชำระค่าเสียหายให้เรียบร้อย พร้อมนัดแนะสถานที่นั่งรอกันก่อนจะแยกย้ายกันไปผจญภัย... 
แถมด้วยข่าวร้ายนิดหน่อยว่า  เพื่อนอีกคนที่นัดไว้ติดปัญหาไม่สามารถไปร่วมผจญภัยกับเราได้

เอิ่มมมม เหลือกัน 2 ชีวิต แถมต่างคนต่างบินไปเจอกัน !
คนนึงบินจากพาราณสี มาลงเดลี.. อีกคนบินจากกรุงเทพฯ ไปลงเดลี.. สนุกล่ะคราวนี้!!

9.10.09 น้องโทรมา พี่ปาๆๆๆ ฝากแลกตังค์ด้วย ที่นี่ไม่มี ATM ให้กดตังค์เลยยยยย O_o!!!
แง่บๆ ได้ๆ เด๋วจัดการให้  เดินทางดีๆ ล่ะ แล้วเจอกานนนนนนนน  >.<

11.10.09 หลังจากแพ็คกระเป๋าพร้อมเสบียงยังชีพพอประมาณ ได้ 1 กระเป๋าใหญ่ๆ ,
กระเป๋ากล้อง, กระเป๋าขาตั้งกล้อง และสุดท้ายกระเป๋าเสื้อผ้าใบน้อย ทุกอย่างพร้อม 
แม่เห็นสภาพแล้ว คิดว่าคงซิ่งมอร์ไซร์ออกไปไม่รอดแน่ๆ
เลยออกไปเรียก Taxi มารับที่บ้าน..
กอดแม่ก่อนขึ้นรถ... แม่อวยพรให้เที่ยวให้สนุก .. แง๊วๆ ตื่นเต้นๆๆ 

Taxi ขับมาได้สักพัก พี่ Taxi เริ่มชวนคุยโน่น นี่ นั่น.. ไอ้เราก็อยากนั่งทำสมาธิ -*-
ตื่นเต้นเล็กน้อยตอนนั้น  เฮ้ยย!! นี่เราจะได้ไปต่างประเทศแล้วหรอเนี่ย T^T
แถมเป็นประเทศที่ติดอันดับต้นๆ ของเมืองที่ไม่น่าเที่ยวอีก!! >.<
โอ้วว แม่เจ้า คิดถูกคิดผิดหว่า?? = =!!
เสียงพี่ Taxi ดังแทรกเข้ามาในความเงียบ  จะเลี้ยวเข้าทางไหนดีคับ?
ผมเคยมาก่อสร้างสนามบิน!  ยังไม่เคยขับมาส่งผู้โดยสารเลย !! 
แป่ววว O_o!!  ดีนะที่เรายังพอจำทางได้ เลยต้องบอกเส้นทางเข้าผู้โดยสารขาออกกันตลอดทาง..

ถึงสนามบินสุวรรณภูมิเวลากำลังดี เราเผื่อเวลาเดินทำใจไว้ 2 ชม. เต็ม
เดินเข็นรถสัมภาระไปมาฆ่าเวลาเล่น เดินไปคิดไป ลืมอะไรบ้างหนออออ?
อ่อออ ลืมแปรงสีฟัน แวะไปซื้อก่อน..
ทุกอย่างครบล่ะ หาที่คอนเฟิร์มตั๋ว.. แง่บๆ อินเดียนแอร์ไลน์อยู่ช่องไหนหว่า.. 
ถามเจ้าหน้าที่ก็ได้รับคำแนะนำด้วยดี ตอนนี้รู้สึกว่า เราอยากจะพูดจะคุยกับทุกคนไปหมด
เหมือนสังหรณ์ใจว่าเดี๋ยวเราจะไปอยู่ในที่ที่เค้าพูดภาษาไทยไม่ได้เลย ^^~

พอมองมาตามที่เจ้าหน้าที่ชี้บอกแล้วอดขำตัวเองไม่ได้ ไม่น่าถามเล้ยยย
เห็นกลุ่มชนชาวภารตะยืนออกันเต็มไปหมดที่ช่องเป้าหมาย  ก็น่าจะเดาได้ ปาทูเอ๊ยยยย ^^!!
พอถึงคิวเราเข้าไปยืนยันตั๋ว เราก็ขอที่นั่งติดหน้าต่าง เจ้าหน้าที่สาวไทยหน้าตาใจดี
ก็ดูแลจัดให้ น่าร๊ากกกมั่กๆ ^0^
ตอนนั้นทั้งแถวมีเราคนเดียว เลยหาเรื่องคุยกับเจ้าหน้าที่

ถามส่วนของ Domestic Airport กับInternational Airport
ว่าอยู่ห่างกันมากมั้ย เพราะเรานัดเพื่อนไว้ตรงนั้นตรงนี้ เจ้าหน้าที่ก็ได้แต่แสดงสีหน้าเห็นใจ

ตอบเราไม่ได้ เพราะไม่เคยไปลงสนามบินที่ว่า T^T
เอาวะ ไหนๆ ก็ไหนๆ ไปลุยเอาดาบหน้า!! ผ่านด่าน ตม. ตรวจทุกสิ่งอันเรียบร้อย
แล้วไปรอขึ้นเครื่องดีกว่า..

เดินเข้ามาในเครื่องก็ปล่อยไก่ทันที.. ที่นั่งเราอยู่ส่วนหน้าๆ แต่ความที่ชาวอินเดียเยอะมากๆ
เราเดินตามขบวนอาบังมาจนเกือบถึงท้ายเครื่อง.. แป่วว ที่นั่งอีนี่อยู่หนายยย?!?!?
เอ่อออ ถามคุณแอร์สาวสวยก็ได้ความว่า..ที่นั่งดูจากเลขตรงนี้ๆ นะจ๊ะนายจ๋า~ !!!
ก็เสียเวลาเดินย้อนฝ่าขบวนหนุ่มสาวชาวอินเดีย กระดึ๊บๆ ออกมาจากท้ายเครื่องมาหน้าเครื่อง
หาที่นั่งอีกพักนึง..แฮ่กๆ

เจอแล้ววว ที่นั่งของเรา แต่!! ดันเจอ 1 ครอบครัวพร้อมเด็กน้อยนอนหลับอยู่ที่เก้าอี้เรา!!
แง๊วๆๆ ทำไงดี.. o_O!!
แสดงสีหน้าเว้าวอน ขอเข้าไปนั่งข้างใน....  สักพักคุณพ่อบ้านหน้าตาอินเดี๊ย อินเดีย ก็กุลีกุจอลุกออกมา

..พอเราจะเก็บกระเป๋าสัมภาระขึ้นชั้นบนแต่มันค่อนข้างหนัก ส่งสายตาเว้าวอนพร้อมภาษาง่อยๆ

ขอความช่วยเหลือไป คุณพ่อบ้านก็จัดการช่วยยกกระเป๋าเก็บที่ช่องเก็บสัมภาระให้ด้วยความเต็มใจ ^^!!

(คิดเข้าข้างตัวเองสุดๆ)
นึกชื่นชมคุณพ่อบ้านในใจ ช่างมีน้ำใจอะไรเช่นนี้ รู้สึกกลายเป็นคนไม่ดีไปเลยเรา ดันไปแย่งที่นอนลูกสาวเค้า >.<
นั่งไปสักพัก.. มองออกไปนอนหน้าต่าง..  แอบบิ๊วอารมณ์นิดหน่อย....
บ๊ายบายยไทยแลนด์... แล้วอีนี่จะรีบกลับมานะนายจ๋าาาา U__U

เครื่องขึ้นแล้ว....  เด็กน้อยที่หลับ เริ่มดิ้นไปมา..
น่ารักวุ้ย ปกติเป็นโรคไม่ค่อยถูกกับเด็กยังรู้สึกได้ว่าเด็กคนนี้น่ารักมากๆ
เด็กน้อยเริ่มล้ำถิ่นเรา เราก็ยกที่พักแขนขึ้น บอก Noproblem สบายมากๆ
ให้น้องเค้านอนสบายๆ... มาหนุนตักเราและพาดตัวไปที่แม่เค้า.. หลับปุ๋ยเลย
คุยทักทายกันนิดหน่อยเพราะภาษาอังกฤษเราก็ง่อยๆ  
..สักพัก คุณพ่อบ้านชาวภารตะถามว่า เราเป็นคนจีนหรือเปล่า?
No. ค่ะ
แล้วเป็นคนไทยหรือเปล่า?
No. ค่ะ (ฟังไม่ออกจริงๆ ตอนนั้น อ๊าย อายยย >.< )

เรานั่งถ่ายรูปวิวนอกหน้าต่างไปสักพัก.. น้องเด็กน้อยเริ่มตื่น เราเลยขอถ่ายรูปน้องเค้า
คุณพ่อบ้านกับคุณแม่บ้านอินตะระเดีย ชอบรูปที่เราถ่ายลูกสาวเค้ามากกกกก
สักพักนึงเค้าพูดภาษาไทยกัน  เราเลยหูกระดิกเลย!!  อ๊าวววว อีนีฉานก็คนไทยนะนายยย!!
เท่านั้นล่ะ เลยเม้าท์กันสนุกเลย ^0^

ครอบครัวนี้อยู่เมืองไทยมา 6 ปีแล้ว พูดภาษาไทยได้ชัดแจ๋ว
มิตรภาพดีๆ เริ่มขึ้น เราขอให้เค้าแนะนำสถานที่เที่ยวสวยๆ ในอินเดียให้ เผื่อเราจะไปเที่ยว
เค้าก็ว่าเรามีเวลาน้อยมาก  แต่ก็จดๆ ให้เรา 6-7 สถานที่ที่น่าเที่ยว ^^~
เราสัญญาว่าจะไรท์รูปส่งให้เค้า เมื่อเค้ากลับถึงเมืองไทย..
(เห็นว่าจะกลับอินเดีย 3 อาทิตย์ แต่เราตั้งใจจะไปแค่อาทิตย์เดียว)

ณ สนามบินอินทิรา คานธี  เครื่องลงจอดอย่างเรียบร้อย..
เรารับกระเป๋าครบหมด  แต่อยากอยู่ถ่ายรูปเพื่อนชาวต่างชาติครอบครัวแรกของเราอีกพักนึง..
เค้าก็บอกว่าป่านนี้เพื่อนคงมารอแล้วมั้ง ออกไปหาเพื่อนก่อนก็ได้..  เดี๋ยวเพื่อนจะรอนาน
เค้าต้องรอกระเป๋าอีก 2-3 ใบ เราเลยตัดสินใจบ๊ายบาย และออกมาตามแผนที่
ที่ได้นัดแนะกับน้องจิ๊บไว้...

ก่อนจากกัน เค้าทิ้งเบอร์โทรที่บ้านเค้าไว้ด้วย บอกว่าถ้ามีปัญหาโทรหาเค้าได้
แต่เค้าต้องเดินทางโดยรถไฟต่อไปอีก 400-500 กม. บ้านเค้าอยู่บ้านนอก
ต้องพรุ่งนี้เย็นๆ เค้าจึงจะถึงบ้าน  ค่อยโทรหาเค้าตอนนั้นได้.... 
...ประทับใจครอบครัวนี้จริงๆ ^^~

เราเข็นๆ รถออกมาชะเง้อๆ มอง..  อยู่ไหนหว่า??  ยืนมองจนเพื่อนชาวภารตะของเราเดินออกมา
เห็นเรายืนหน้าจ๋อยอยู่ ก็ยิงคำถามมา เจอเพื่อนหรือยัง? พร้อมส่งยิ้มให้กำลังใจมากระบุงใหญ่...
ยังเลยค่ะ (ฮืออ ฮือออ) ..เค้าก็ปลอบใจว่า ไม่เป็นไรๆ เครื่องบินที่นี่ ดีเลย์ประจำ !!
โอ้ววว ใจชื้นขึ้นมาเลย ^0^ ขอบคุณมากๆ นะนายจ๋าาา~
โบกมือบ๊ายบายยยครอบครัวโรตีแสนน่ารัก และก็มานั่งจุ้มปุ๊ก มองหาไอ้คุณน้องจิ๊บต่อไป...

รอ...ร๊อ...รอ...

1 ชม. ผ่านไป..
เอ.. เดินไปถามก็คุยกันไม่ค่อยรู้เรื่อง เอาวะ!! รอให้มันถึงที่สุดละกัน T__T
2 ชม. ผ่านไป.. เดินไปถามใครดีหนออออ เจ้าหน้าที่ที่สะพายปืนนี่ จะตอบเราได้มั้ยหว่า ?!?
มองออกไปด้านนอก.. ฟ้ามืดแล้ว.. ขณะนี้เวลา 2 ทุ่มแล้ว (ที่เมืองไทยคง 3 ทุ่มกว่าๆ)
ไปถามเจ้าหน้าที่ เค้าก็แนะนำว่า นั่งรถเมล์สายนี้ๆ ไปถึง Domestic ได้นะ  ไปมั้ย?
มองทะลุกระจกออกไปด้านนอก  แขก..แขก..แขก..เต็มไปหมด รถก็วิ่งกันเยอะแยะ!!
โอ้วว...  ไม่ดีกว่า เราก็ Thank you ไป และตัดสินใจขอนั่งรอต่อ.. (สงสารตัวเองชะมัด) T^T

ระหว่างนั่งรอ ได้ยินเสียง ปี๊น! ปี๊น! ดังเข้ามา ว๊าววว!! เสียงนี้ที่ร่ำลือ ได้ยินแล้วๆๆ ดีใจๆๆ
เสียงแตรรถที่อินเดียเป็นที่โจษจัณฑ์ไปทั่วทุกสารทิศ.. บัดนี้มันดังอยู่ข้างๆ เรานี่เอง อิอิ
กำลังคิดอยู่ว่าคนเค้าพูดกันเกินจริงไปหรือเปล่า ไม่เห็นจะดังจนน่ารำคาญอะไรเล้ยย ^^

เกือบ 3 ชม. ที่นั่งรอ... ฮืออ ฮือออ สงสัยชะตากรรมเราต้องนอนค้างในสนามบินแหงๆ T^T

คาดว่าจะปลอดภัยกว่าการออกไปผจญข้างนอก !! 

เสียงแตรข้างนอกเริ่มดัง จากที่ดีใจที่ได้ยิน กลายเป็นหนวกหู... จากหนวกหูเปลี่ยนเป็นเริ่มชิน...
....เสียงแตรข้างนอกเริ่มจะเบาบาง! นี่มันกี่โมงแล้วเนี่ย? เย้ยยย!! จะ 3 ทุ่มแล้ว!!!! o_O!!
อารมณ์นั้นก็พลันนึกถึงหนังเรื่อง The Terminal ที่เคยดู ..พระเอกติดอยู่ในสนามบิน
ต้องกินนอนอยู่ในสนามบิน ดำรงชีวิตอยู่ในสนามบิน! เพราะออกไปไหนไม่ได้!
แง๊วๆๆ เราจะมีชะตากรรมเยี่ยงนั้นหรือเปล่าเนี่ยยยย!! T^T

และแล้ว...

โอ้ววววววววว นั่นๆๆๆ หัวฟูๆ ท่าทางกระหืดกระหอบ เข็นรถวิ่งไปทางนั้นแล้วๆๆ O_o!!
ไอ้คุณน้องจิ๊บ!!! มาโน่นแล้วววววววววววววว!!
อยากจะหาอะไรขว้างไปให้รู้ตัว พี่อยู่นี่ๆๆ (เว้ยยยยย!!) (ไอ้) จิ๊บบบบ!!
ไอ้สายตาสั้นแล้วไม่ยอมตัดแว่นนนน!!

เห็นแล้วขำมากกว่าจะเคืองหรือโกรธ 555+ การเชื่อมั่นในทีมนี่มันดีแบบนี้นี่เอง ^0^

ท่าทางลนๆ ของน้องจิ๊บที่พยายามวิ่งไปชะโงก มองหน้าคนโน้นที คนนี้ที แบบระยะประชิด
เพราะทัศนวิสัยในการมองไม่เอื้ออำนวย.. เฮ้ออออ  เห็นแล้วขำ..
เรารีบเข็นๆ รถเข้าไปหา ก่อนที่น้องจิ๊บจะวิ่งเตลิดไปไกล
แว่บแรกที่เราเข้าไปเรียกให้รู้ตัว   น้องจิ๊บดีใจมากกกก กระโดนกอดเราใหญ่เลย >.<
บอกเครื่องจิ๊บดีเลย์ๆๆ ขอโทษพี่ปาด้วยๆๆๆ 

ฮ่าๆๆๆ ดีนะ ที่ยังพยายามหาทางมาจาก Domestic มา International ได้ เก่งมากๆๆๆ
จิ๊บเล่าให้ฟังถึงความยากลำบากในการเดินทางมาหาเราที่นี่ เพราะสนามบินห่างกันเกือบ 5 กม. ได้
แถมเจ้าหน้าที่ก็แนะนำผิดๆ ถูกๆ หรือว่าจิ๊บพูดแล้วเค้าไม่เข้าใจก็ไม่รู้ 555+
เอิ๊กกกกกกกกก อยากจะหัวเราะทั้งน้ำตา T^T~

Create Date : 30 สิงหาคม 2553		6 comments
Last Update : 1 กันยายน 2553 15:48:35 น.
Counter : 657 Pageviews.
Share Tweet