ในอดีตกาล ณ กรุงพาราณสี
มีพระราชาพระองค์หนึ่ง ทรง
พระนามว่า พระมหาสีลวราช
พระองค์ทรงเป็นผู้มีพระปรีชา
สามารถ มีน้ำพระทัยเปี่ยมไป ด้วยพระเมตตากรุณา
  ทรงปกครองแผ่นดินโดย
ธรรม ทรงโปรดการทำทาน ยิ่งนัก ทรงให้สร้างโรงทาน ไว้ถึง ๖ แห่งคือที่ประตูเมือง
ทั้ง ๔ ด้าน ที่กลางพระนคร และที่ประตูพระราชวัง เพื่อ
เป็นทานแก่คนยากจน คน
กำพร้า และคนเดินทาง 

ครั้งนั้นมีอำมาตย์ชั่วคนหนึ่งเห็นพระราชามีน้ำพระทัยเปี่ยมไปด้วยพระเมตตา จึงคิดเหิมเกริมถึงขนาดลักลอบเข้าไปในเขต พระราชฐานชั้นในหลายครั้ง จนมีผู้มากราบทูลฟ้องร้องและพระองค์ก็ทรงทราบด้วยพระองค์เอง    ถึงแม้การกระทำนั้นมีความผิดถึงขั้นประหารชีวิต แต่พระองค์ทรงมีพระกรุณา จึงทรงเพียงว่ากล่าว และขับไล่ไปจากพระนคร

เมื่ออำมาตย์ชั่วถูกขับไล่
ออกจากเมืองก็โกรธแค้น พระเจ้ามหาสีลวราช จึง
อพยพครอบครัวไปอยู่ที่
เมืองโกศล