Bloggang.com : your everyday life : ในวันที่ฉันอ่อนไหว

ในวันที่ฉันอ่อนไหว


	สาย ๆวันอาทิตย์ ที่2พ.ค.53 "หิวข้าวมากมาย แต่จะทานก็ไม่ได้ เบื่ออาหาร เพื่อนจะนั่งทานเป็นเพื่อนก็ไม่มี บ่น ๆ กับตัวเอง" คืนวันศุกร์และคืนวันเสาร์ที่ผ่านมาฉันนอนร้องไห้ เข้าใจเลยอาการเหนื่อย ท้อ เศร้า เหงา อืม!! ฉันต้องเจอกับมันอีกแล้วเหรอ ทำไม พระเจ้าถึงต้องทำร้ายคุณัญญาขนาดนี้ด้วย เวลากว่าปีที่ผ่านมา ที่ได้ใช้ชีวิตอย่างลัลล้า ได้มีเพื่อนๆ อยู่กับเพื่อนเก่า ๆ เพื่อนใหม่ และใครอีกหลายคนที่ทำให้ชีวิตมีความสุขมาก บ่อยครั้งฉันก็พอใจกับทุกสิ่งที่เป็นอยู่ สนุกกับสิ่งที่เป็นจนลืมอะไรไปหลายอย่าง.. หัวใจฉันใช้มันเพื่อจับหัวใจใคร หลาย ๆคน มาถือไว้สนุกๆ ความเป็นตัวของตัวเอง แสดงออกได้อย่างไม่เปิดเผยมากนัก แต่กลับทำให้ใคร ๆ อยากค้นหา บางวันทานข้าว กับใครหลาย ๆ คน ดูหนังฟังเพลง งืม ๆ ฟังดูก็สนุกดีนะ แต่ชิวิตไม่ได้อยู่ในโลกนิยาย ฉันไม่ใช่เจ้าหญิง และชีวิตก็ต้องเผชิญกับความจริงถึงจะมีความสุข อย่างแท้จริง.. ต่าง ๆ นานา ที่สารพันบรรยายมาเป็นสิงที่ทำให้คุณัญญาต้องตัดสินใจ วันนี้ฉันเลือกทางเดินของฉันเอง เลือก สิ่งที่จะทำ ที่จะเป็น ...^^ การย้ายที่อยู่ คงจะเปลี่ยนบรรยากาศอะไรได้หลายอย่าง เช่นลัลล้าก็เลิกได้แหละ 1 อย่าง แบบว่าไม่มีเพื่อนซิ เดือนนี้เป็นเดือนเกิด ฉันก็จะคงจะเลิกดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ แบบว่าคงเลิกไปอีกยาว ๆ เพื่อน ๆ ที่เคยลัลล้า ก็บอกได้เลย ว่าคิดถึงมากมาย เพื่อนสาว จ๋า คิดถึงจัง อาการของฉันคือปิดโทรศัพท์ ถ้าอ่านข้อความที่ใคร ๆ ส่งหาหรือรับโทรศัพท์ใคร อาการอ่อนไหว อ่อนแอ จะหลุดออกมาทันที เอาหละ ต้องทำใจให้ได้ เลือกเองกับทางเดินนี้ที่จะต้องเดินต่อไป ชีวิตไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาย แต่คงไม่ได้เต็มไปด้วยขวากหนามเสมอไป ใช่ไหม สู้ ๆ คุณัญญา