ในระหว่างที่นั่งรออยู่ข้างนอก รอซะจนเกือบจะหลับคาเก้าอี้ อยู่ๆ ก็ได้ยินเสียงของเจ้า Stock ร้องออกมา ร้องดังมาก เหมือนมีใครไปทำอะไรให้มันเจ็บ.. ... ....

ปุยปุยไม่เคยนึกไม่เคยฝันมาก่อนเลย ว่าในชีวิตนี้ เสียงร้องของหมาตัวน้อยๆ ตัวหนึ่ง ซึ่งเราเพิ่งจะได้เค้ามาเป็นสมาชิกใหม่ในครอบครัวได้เพียงไม่กี่วันจะทำให้เรามีความรู้สึก “กลัว” ได้มากขนาดนี้ มันเป็นความรู้สึกกลัวที่จะต้องสูญเสียเค้าไป ตอนนั้นปุยปุยจับมือสามีไว้แน่ หันไปมองหน้าสามี ... “ป๊า... มันจะตายเหรอป่าว?... ....” เข้าใจว่าตอนนั้น เค้าคงรู้สึกไม่ต่างจากปุยปุยมากนัก เพราะไม่มีคำตอบจากสามี....เค้าเพียงแต่กุมมือของปุยปุยเอาไว้แน่ และยิ้มใช้แบบเข้าใจกันว่า ถ้าอะไรมันจะเกิดก็คงต้องให้มันเกิด เราทำดีที่สุดแล้ว.... .... ซักพักเจ้า Stock ก็หยุดร้อง จากนั้นทุกสิ่งทุกอย่างก็เงียบลง..............มีแต่ความเงียบเข้ามาแทนที่.. ... ค่ะถ้าเจ้า Stock ร้องอย่างน้อย เราก็ยังรู้ว่าเค้ายังมีชีวิตอยู่ แต่ถ้าไม่ร้องนี่ซิ... ... มันน่ากลัวกว่า ... ตอนนั้นตาปุยปุยทั้งสองจ้องติดอยู่กับประตูของห้องตรวจโรค เพื่อรอว่าเมื่อไหร่หมอจะออกมา.. จะได้รู้กันซักทีว่า อาการเป็นอย่างไงบ้าง?.... ซักพักประตูก็ค่อยๆเปิดออกมา.. ตอนนั้นหมอใส่หน้ากากแบบปิดจมูก ปิดปาก เดินออกมา... ... ปุยปุยใจสั่น มีความรู้สึกว่ามือเย็นไปหมดเลยตอนนั้น ในใจก็ภาวนาขออย่าให้หมอใช้คำว่า “เสียใจด้วยครับ” เป็นคำขึ้นต้นเลย....... จากนั้นหมอเดินมาและหยุดตรงหน้าปุยปุยกับสามี แกละหน้ากากออก ... บอกว่า (จริงๆแล้วหมอเค้าพูดภาษาจีนน่ะค่ะ แปลเป็นไทยประมาณเนี่ยหละค่ะ) “ตอนนี้เจ้า Stock กำลังนอนพักผ่อนอยู่ เรายังไม่ทราบแน่ชัดว่า อาการของเค้าเกิดจากอะไร? แต่ร่างกายของเค้าอ่อนแอมาก หมอได้ฉีดน้ำตาล glucose ให้เค้า เพราะน้ำตาลในเลือดต่ำมาก... “ ปุยปุยกับสามีมองหน้ากัน.มีความรู้สึกโล่งขึ้นมาหน่อย... เพราะอย่างน้อยเจ้า Stock ยังไม่ตาย จากพวกเราไป.....จากนั้นหมอบอกต่อว่า “เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน..ตอนนี้ให้เค้านอนพักที่นี่ เพื่อดูอาการก่อน เมื่อไหร่อาการดีขึ้นเดี๋ยวจะติดต่อกลับไป ตอนนี้พวกคุณกลับกันไปก่อน ไม่ต้องเป็นห่วง” ตกลงวันนั้นกว่าจะเสร็จจากร้านหมอ ลงประวัติต่างๆ ก็จะเที่ยงแล้ว.. ออกจากคลินิกมาเบลอๆ คงง่วง และเพลียค่ะตอนนั้น ปุยปุยก็เดินทางกลับบ้าน ส่วนสามีเข้ามาเปลี่ยนเสื้อและไปทำงานต่อ.. วันนั้นปุยปุยกลับมาถึงบ้านนั่งรอนอนรอโทรศัพท์จากหมอทั้งวัน งีบหลับไปบ้าง ตื่นขึ้นมาบ้าง... กว่าจะโทรมาก็ประมาณเกือบทุ่มแล้ว... แต่เป็นนางพยาบาลโทรมาค่ะ บอกว่า “ตอนนี้อาการของ Stock ดีขึ้นค่ะลุกขึ้นมาเดินบ้างแล้ว หมอเพิ่งเข้ามาตรวจอีกครั้งเมื่อตอน 6 โมงกว่าๆ ที่ผ่านมาค่ะ แต่อย่างไงหมอบอกว่าให้เค้านอนค้างที่คลีนิคเพื่อดูอาการอีกที พรุ้งนี้ค่อยมารับเค้ากลับบ้านก็แล้วกันน่ะค่ะ”... ตกลงคืนนั้นเจ้า Stock ต้องนอนที่คลินิกหมอ... ตอนนั้นดีใจมากเลยค่ะ รีบโทรศัพท์บอกสามีทันที ว่าอาการของ Stock ดีขึ้นมาก พรุ้งนี้ได้กลับบ้านแล้ว....

พอรุ่งเช้าทางคลีนิกโทรมาแจ้งให้ไปรับตัวเจ้า Stock ได้แล้ว. ปุยปุยไปถึงคลินิกราวๆ เที่ยง... พอไปถึงนางพยาบาลก็พาปุยปุยเดินเข้าไปในห้องที่เค้าจัดเป็นกรงห้องพักให้ Stock นอน... จากนั้นสายตาปุยก็จ้องหาว่า เอ.. เจ้า Stock อยู่ในหนอ??.. ในที่สุดสายตาปุยปุยเหลือบไปเห็น...ตอนนั้นเจ้า Stock ตื่นแล้วค่ะกำลังเดินเล่นไป เล่นมาอยู่ในกรง.... ปุยปุยอดไม่ได้รีบเรียกชื่อเค้าทันที “Stock.. Stock” เค้าหันมามองกระดิบหางให้... และเอามือตระกรายกรง แบบเข้าใจว่า เอาผมกลับบ้านทีครับแม่.... จากนั้นปุยปุยอุ้มและโอบกอดเค้าไว้.. รู้สึกดีใจมากเลยตอนนั้น... เพราะภาพตอนที่ปุยปุยพา Stock มาหาหมอยังจำติดตาปุยปุยอยู่เลย แต่ตอนนี้ดูดีขึ้นเยอะแล้วหละ ดีใจจริงๆๆ.....แต่ดีใจได้ซักพัก.. ก็ต้องกลายมาเป็นเครียดหละค่ะงานนี้... เพราะเรายังอยู่ในโลกของความเป็นจริง... ไม่มีอาหารมื้อกลางวันฟรีในโลกนี้... นางพยาบาลพาปุยปุยมาที่เคาวเตอร์ พร้อมยื่นใบกระดาษยาวเหยีอดมาให้... เป็นใบเรียกเก็บเงินค่ะ... รวมค่ารักษาพยาบาล ค่ายา ค่าหมอ ค่าค้างคืน ค่าดูแล ฯลฯ..... เป็นเงิน HK$2000 กว่าเหรียญ... (ประมาณหมื่นบาทไทย) เป็นความผิดครั้งที่สองของปุยปุยเองที่ไม่ได้ดูและถามให้ละเอียดเกี่ยวกับค่าใช้จ่ายก่อน... และก็คิดไม่ถึงว่าค่ารักษาจะแพงได้ขนาดนี้... ตกลงก็ต้องจ่ายไปตามระเบียบมาถึงขั้นนี้แล้ว...ถ้า ไม่จ่ายเดี๋ยวโดนจับ.... จากนั้นปุยปุยก็พาเจ้าหมาน้อย Stock กลับบ้านทันที.... หมอให้ยามาเต็มเลย พร้อมหลอดฉีดยา ไว้สำหรับป้อนยาด้วยการบดเป็นผงแล้วผสมน้ำให้เค้ากิน... ถึงแม้นอาการจะดีขึ้นคือเดินเล่นไปมาบ้าง แต่สุดท้ายก็ยังไม่ค่อยจะทานอาหารอยู่ดี... โชคดีที่หมอให้น้ำตาล glucose มาผสมน้ำแล้วฉีดให้เค้ากินไว้ด้วย.... อย่างน้อยก็ช่วยทำให้ร่างกายไม่อ่อนแอจนเกินไป หรือขาดอาหาร ... ร่างกายของ Stock ออดๆแอดๆ แบบนี้ ...และต้องนั่งป้อนน้ำ ป้อนข้าว ด้วยการฉีดให้ทุกๆ วันมาโดยตลอด.. ระหว่างช่วงนั้นปุยปุยพาเค้าไปหาหมออีก แต่เป็นหมอคนละคนค่ะ เพราะเพื่อนบอก อย่าไปหาหมอซ้ำคนเดียวกัน ลองเปลี่ยนหมอบ้าง ดูซิว่าเค้าจะว่าเป็นโรคหรืออาการเดียวกันเหรอป่าว?.... ก็ลองเปลี่ยนหมอดู สำหรับหมอคนนี้เป็นคนไต้หวันค่ะ พอดีปุยปุยฟังจีนกลางไม่เป็น เวลาหมอพูดที นางพยาบาลก็ต้องคอยเป็นล่ามแปลให้ฟังที .. หมอคนนี้บอกว่าเจ้า Stock เป็นไข้หวัดหมา ประมาณนั้นหละค่ะ เพราะฟังหมอไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่ ..หมอก็ให้ยามากินอย่างเดียว .... หลังจากประคบประคองอาการป่วยของเจ้า Stock มาได้นาน.เป็นอย่างนี้อยู่ได้ประมาณ 2 อาทิตย์กว่าๆ

... ... ... และแล้ว ... ... ...


... ... ... ฝันร้ายฉากสุดท้ายก็มาถึง ... ... ...


**เดี๋ยวกลับมาเล่าต่อค่ะ**

Create Date : 25 มีนาคม 2551
Last Update : 30 มกราคม 2552 1:17:00 น.		2 comments
Counter : 1153 Pageviews.
Share Tweet