Bloggang.com : gluhp : ::::: เรื่องราวในอินเดีย ตอนที่ 17 ... ตอน เรารู้จักกันได้อย่างไร :::::

::::: เรื่องราวในอินเดีย ตอนที่ 17 ... ตอน เรารู้จักกันได้อย่างไร :::::

วันสุดท้ายของสัปดาห์ที่สองแล้ว พรุ่งนี้ก็ Day-off แล้ว
ผ่านมาแล้วครึ่งทาง อีกสองสัปดาห์ก็ได้กลับบ้านแล้ว
ถามว่าอยู่ที่อินเดียมีความสุขไหม บอกได้เลยว่ามีความสุขมากๆ
ความสุขเกิดจากการไม่คาดหวังจริงๆ
แล้วพออะไรเกิดขึ้นก็แค่หัวเราะให้กับมัน
ก็จะเอาอะไรกันมากล่ะชีวิตนี้

ผ่านมาแล้วเกือบสองอาทิตย์
มีเพื่อนหลายคนที่เรายังไม่เคยคุยด้วยหนึ่งในนั้นคือ แคทเธอริน่า
รู้มาว่าเธอเป็นคนโปรตุเกส หน้าเธอเหมือนพวกเผ่าเชโรกีเลย
สวย น่ารักมาก โดยเฉพาะเวลาที่เธอถักสองเปีย
สำหรับเราเธอเป็นคนที่โดดเด่นมากๆ
เราจะหาเธอเจออยู่เสมอเวลาอยู่ในห้อง
ไม่ว่าจะเรียนอาสนะ เลกเชอร์ หรือว่าสวดมนต์
ตอนที่เธอนั่งสวดมนต์ ก็ดูมีเสน่ห์มากๆ
น่าแปลกที่เธอสวดมนต์ได้ทุกบทตั้งแต่วันแรกๆ เลย
เราเองก็ตะหงิดๆ อยากจะถามว่าเธอนับถือศาสนาฮินดูรึเปล่า
ที่น่าแปลกอีกอย่างคือ เรารู้สึกว่าเราคุ้นหน้าแคทเธอริน่ามากๆ
เธอเองก็มองมาทางเราบ่อยๆ เหมือนๆ จะยิ้มให้
เอ...หรือว่ารู้จักกัน ว่าจะถามๆ ก็ไม่กล้า ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน
อาจจะเป็นเพราะเธอดูเป็นผู้ใหญ่มากๆ
จนเราไม่กล้าเข้าใกล้ ไม่กล้าคุยด้วย อารมณ์เหมือนเด็กไม่กล้าเข้าหาครู
ทั้งๆ ที่หน้าเธอดูเด็กมาก แต่ก็ดูมีริ้วรอยไม่น้อย เราเองก็ไม่กล้าเดาอายุ
เราคุยกับอาเนียเพื่อนร่วมห้องของเรา
อาเนียเลยบอกเราว่า เธอไม่คุ้นหน้าแคทเธอริน่าหรอก
แต่รู้สึกเหมือนกันว่าแคทเธอริน่าหน้าเด็ก แต่ว่าเด็กแต่หน้า
อายุจริงๆ อาเนียก็เดาไม่ถูก แต่เธอบอกได้ว่า
แคทเธอริน่ามีจิตวิญญาณที่แก่มากๆ (She has a very old soul.)
คำพูดของอาเนียน่าสนใจแฮะ จิตวิญญาณที่แก่มันเป็นยังไง
ถามอาเนีย เธอก็บอกว่าเธอบอกไม่ถูก แต่ว่าเธอรู้สึกว่า
ความรู้สึกที่เธอมีต่อแคทเธอริน่านั้น มันจะต้องบรรยายออกมาด้วยประโยคนี้
….เธอมีจิตวิญญาณที่แก่มากๆ แก่กว่าพวกเราหลายเท่าเลยแหละ....

พักกลางวันของวันนี้ แคทเธอริน่าเดินออกจากห้องอาหารกลับห้องพัก
เราเองก็เดินตามหลังเธอไป สบโอกาสเหมาะจึงร้องทักเธอแล้วชวนคุยด้วย
แคทเธอริน่าหันมายิ้มให้ เราเองสบตาเธอแล้วก็ต้องตกใจ
ใบหน้านี้เรารู้จักแน่ๆ แต่ว่าจากไหนล่ะ
Hi, Mimi. แคทเธอริน่าตอบเรา
แล้วหัวเราะเมื่อเราถามว่าเธอนับถือศาสนาฮินดูรึเปล่า
คำตอบคือไม่ใช่ เธอไม่รู้เหมือนกันว่าเธอนับถือศาสนาอะไร
เธอนับถือไปหมด เธอชอบสวดมนต์ นั่งสมาธิ
เธอเชื่อในความรัก และพลังงานที่มีอยู่ในโลก
และเชื่อว่าทุกความเชื่อคือภาพสะท้อนของพลังงานนี้
…..same to me..... เหมือนเราเลย เราบอกแคทเธอริน่าไปแบบนั้น
แคทเธอริน่าเอียงคอตามแบบของเธอแล้วบอกเรา
...รู้ไหม ว่าในกลุ่มของพวกเราเนี่ย
มีอยู่ 3-4 คนที่ฉันคุ้นหน้ามากๆ
แล้วเธอเองก็เป็นหนึ่งในนั้น...
(ลองคิดดูสิว่าเราขนลุกแค่ไหนตอนได้ยินแคทเธอริน่าพูด)
...ฉันเชื่อแน่ว่าเราไม่เคยเจอกันมาก่อนแน่นอน
แต่เรารู้จักกันแน่ๆ ไม่ในทางใดก็ทางหนึ่ง...
แคทเธอริน่าพูดเรียบๆ ยิ้มๆ แต่เราเองสิขนตั้งเลย
เพราะความรู้สึกของเราไม่ต่างกันเลยจริงๆ
เรื่องอย่างนี้เป็นไปได้จริงๆ หรือเปล่า กับใครบางคนที่เราคุ้นเคยอย่างประหลาด
เราคุยกับแคทเธอริน่าแล้วมีความสุขมาก ความเกร็งบางอย่างมลายหายไปหมด
ความเห็นความเชื่อเราตรงกันได้อย่างเหลือเชื่อ
มีพื้นที่บางแห่ง มีคนบางกลุ่มที่เราไม่รู้สึกว่าเราเป็นตัวประหลาดอีกต่อไป
อาจจะดูเว่อร์ แต่การคุยกับแคทเธอริน่าวันนี้ เรารู้สึกเหมือนเราได้กลับบ้าน...!
บ้านที่ไม่ได้หมายถึงประเทศไทย ไม่ได้หมายถึงกรุงเทพมหานคร
แต่เป็นแหล่งพำนักสักแห่งที่เราไม่ต้องเป็นคนที่ดู "ประหลาด" ในสายตาใครๆ
เราไม่ได้สนใจว่าเธออายุเท่าไหร่ เรารู้แต่ว่าเรารู้จักกัน
ในอดีตที่เราไม่อาจจะจำได้ เพราะอยู่นอกเหนือพื้นที่จัดเก็บของสมอง
แต่ความจำได้หมายรู้นี้ ดำรงอยู่สักแห่งในห้วงสำนึกที่เราไม่เราไม่อาจควบคุม
(หยุดก่อน ก่อนที่จะไปไกลกว่านี้ ฮ่าๆๆๆ)

เราคุยกับแคทเธอริน่าต่ออีกแป๊บนึงก็แยกย้ายกันเข้าห้องเพราะแดดเริ่มแรง
เปล่า ไม่ได้กลัวแดดหรอก แต่ว่าเห็นแดดแล้วเส้นกระตุก
ต้องวิ่งเข้าห้องไปเอาผ้าชื้นๆ เหม็นๆ ออกมาตาก
(แร็กเคลบอกไว้เมื่อวานนี้ว่า ...
จะชวนกลุ่มเราซื้อเครื่องปั่นผ้าบริจาคให้อาศรมสักเครื่อง)

กลางวันนี้เราเขียน essay ใกล้เสร็จแล้ว
ตอนนี้ปล่อยมันทิ้งไว้ก่อน อีกสักอาทิตย์ค่อยมาตบให้มันเข้าที่

มีเรื่องขำๆ ของการสอน Micro Lesson
ด้วยความที่ไม่ใช่ทุกคนในนี้พูดภาษาอังกฤษเป็นภาษาหลัก
และการที่ต้องสอนโดยมีครูอินเดียหนวดเฟิ้มนั่งดูอยู่ที่มุมห้อง
แม้ว่าจะเป็นการสอนช่วงสั้นๆ เพียง 5-10 นาที
แต่ว่าก็ทำให้ทุกคนประสาทเสียได้ แล้วก็เลยพูดอะไรผิดๆ เพี้ยนๆ ไป เช่น

Put your heads on your knee. ให้ทุกคนเอาหัว (หลายหัว) ไปติดเข่า (เข่าเดียว)
(ซึ่งจริงๆ แล้วควรจะเป็น Put your head on your knees. เอาหัวเพียงหัวเดียว ไปติดเข่า)
ทีนี้เลยโดนแซวต่อ Put your heads on your knee.
You can choose which head you feel comfortable with!!!
(ให้เอาหัวหลายๆ หัวนั้นน่ะ ไปติดเข่า เลือกเอาว่าเอาหัวข้างที่ถนัด ข้างไหนก็ได้)

หรือ Put your feet on your chest. (เอาเท้าไปวางที่อก)
ซึ่งจริงๆ แล้วมันควรจะเป็น Put your chin on your chest. (เอาคางชิดอก)

หรืออะไรอีกหลายต่อหลายอย่างที่มัน "เป็นไปไม่ได้"
บางครั้งเพื่อนพูดผิด เราเลยตอบไปว่า
...คุณครูเพื่อนช่วยทำให้ดูหน่อยได้ไหม นักเรียนนึกภาพไม่ออก...

อิอิอิ
ก็จังหวะนั้นคนพูดเองก็ยังไม่รู้ตัวหรอกว่าพูดอะไรออกมา
ก็หัวเราะเขานะ แต่พอตาเรามั่ง อ๊ากกกก..! เหมือนกัน

แคทเธอริน่ากับเราเอง

สวดมนต์/สมาธิ/chanting ยามเช้าค่ะ

หลังจากนั้นก็กลิ้งไปกลิ้งมารอประชาญสำหรับการฝึกอาสนะในตอนเช้า

เรียนแบบง่วงๆ (รู้หมดว่าตอนเรียนมันขี้เกียจขนาดไหน)

เก๊กขยันเรียน กับอาเนีย เพื่อนจากเม็กซิโก

ขยันซ้อม?

แล้วนี่อะไร????

มีเปิดวิดีทัศน์ประกอบการเรียนการสอน

สาวๆ ในครัวกำลังปิ้งจาปาตีให้เรากินกัน

หน้าตาอาหารที่เหมือนๆ กันแทบทุกวัน แต่อร่อยมันทุกวันแหละ

รับขนมจากที่บูชาพระพิฆเณศเสร็จแล้ว

กลุ่มหนุ่มๆ

กลุ่มสาวๆ

Create Date : 03 พฤศจิกายน 2553

Last Update : 3 พฤศจิกายน 2553 14:28:02 น.

8 comments

Counter : 896 Pageviews.

มีสองรูปที่น้องเสี้ยวโพสต์ท่าได้ฮามาก
คือท่าที่ดึงขาขึ้นมาสูงๆ
กับภาพที่เขียนและถือสมุดน่ะครับ

เป็นภาพที่น่ารักดีนะครับ

ปล.....พี่ก๋าเชื่อในเรื่องของเดจาวู

นั่นคือ "สัญญา" ที่ข้ามภพข้ามชาติติดตัวมาของเรา

บางคัร้งจะรู้สึกคุ้นเคยกับคน สถานที่
และเหตุการณ์บางอย่าง
เหมือนมันเคยได้เกิดขึ้นมาก่อนหน้านั้น
และกลับมาเกิดขึ้นอีกครั้ง

โดย: กะว่าก๋า