|
หนึ่งคืนกับหนึ่งวันที่ร้องไห้จนหยุดไม่ได้
มองไปรอบๆ ตัว ไม่มีสักคนที่จริงใจต่อคนอื่น พึ่งพาใครไม่ได้จริงๆ แต่ไม่เป็นไรหรอกมั้ง ชินแล้ว ทุกคนมีธุระหน้าที่การงาน มีเหตุผลส่วนตัวบางอย่าง ที่ในแต่ละส่วนของชีวิตที่เก็บไว้แยกส่วนจากส่วนอื่น ตัวเรา as a whole นี่แหละ ที่เข้าใจตัวเราเองทั้งหมดได้อย่างจริงๆ ไม่มีใครให้พึ่งพาทั้งนั้น แม้แต่กอด ยังต้องกอดตัวเองเลย
เมื่อวานกินกาแฟไปแค่สองแก้ว ไม่ได้กินดึกด้วย แต่นอนไม่ได้เลย ทั้งที่นั่งสมาธิก่อนนอน นานเท่าไหร่ไม่รู้ ไม่เคยจับเวลาตัวเองนั่งสมาธิ นั่งจนนิ่งจึงหยุด เอื้อมมือปิดไฟแล้วเอนตัวลงนอน เท่านั้นแหละ ใจเต้นแรงมาก ไม่รู้เกี่ยวกับคาเฟอีนหรืออะไร แรงจนนอนไม่ได้ รำคาญหัวใจตัวเอง (อุ้ย) พลิกไปพลิกมา คิดนู่นนั่นนี่จิปาถะ ก็เรื่องที่สับสนๆ อยู่เนี่ยแหละ คือนั่งสมาธิไม่ได้ช่วยเอ็งเลยใช่มั้ยเนี่ย คิดไปคิดมาร้องไห้ (นั่น) น้ำตาไหลเงียบๆ เวลาผ่านไปประเดี๋ยวชักไม่เงียบแล้วดิ สะอื้นออกมาเลย ร้องไห้หนักเหมือนจะเป็นบ้า ตะโกนกรี๊ดออกมาเลย อารมณ์เดียวกับเวลาคันคอจะไอแล้วมันต้องไอแรงๆ ให้หายคันน่ะ แบบเดียวกัน คือร้องนิดๆ มันไม่สะใจ มันตะเบ็งออกมาเลย ในใจก็ถามตัวเอง เศร้าอะไรของเอ็ง เป็นอะไรๆๆๆๆๆๆๆๆ ใจมันไม่ตอบ มันร้องอย่างเดียว กอดหมอนแน่นมากๆ เหมือนหาที่ยึดเหนี่ยว
เอื้อมมือเปิดไฟแล้วลุกขึ้นมานั่ง ดูนาฬิกา เวรกรรม ตีสองกว่า ตอนเช้ามีงาน ต้องไปสอนเด็ก 3 ขวบตั้งแต่เช้า ไม่นอนนี่แย่แน่ๆ เหลือบตาไปเห็นยานอนหลับที่หมอที่กรุงเทพฯ เคยจ่ายให้วางอยู่ที่หัวเตียง (ตอนนั้นไปหาหมอเพราะปวดหัว หาสาเหตุไม่ได้ หมอเลยบอกไปนอนซะ แต่จริงๆ แล้วตอนนั้นมาค้นพบทีหลังว่าเป็นเพราะขาดธาตุเหล็ก) กินไปเม็ดนึง 2 เดือนก่อน คิดในใจ หรือฉันจะต้องพึ่งแกอีกเนี่ย สั่นหัว ไม่ เดินไปหยิบกระดาษมาวาดรูป วาดไปร้องไห้ไป เป็นอะไรวะ!?!
วาดเสร็จไปรูปนึง หน้าตาเหมือนลูกอมรูปดอกไม้ รู้สึกค่อยยังชั่วขึ้น ปิดไฟล้มตัวลงนอน แต่ยังนอนไม่ได้ อาการเหมือนเดิมเป๊ะ ค่อนข้างมั่นใจว่าคาเฟอีน ผสมกับความเครียด ความคิดมาก ความบลาๆๆๆ ของตัวเอง เพราะจำได้ว่ากินชามะนาวขมชิบเป๋งไปอีกแก้วด้วยตอนบ่ายๆ ตีสามกว่าแล้ว กระสับกระส่ายมาก เริ่มต้นร้องไห้อีกรอบ (ร้องอะไรนักหนา จะบ้าแล้ว) เคยเป็นครั้งหนึ่ง 3 ปีก่อน กินไวน์ขาวติดกันสองแล้ว เมาสิคะ ร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรเลย แต่นี่ไม่ใช่ ไม่เมาเลย ไม่ได้ดื่มอะไรมา กินของเผ็ดมาตอนเย็นด้วย ตอนนี้เริ่มแสบท้องเหมือนพริกออกฤทธิ์ ในครัวก็ไม่มีนม ไม่มีไมโล ไม่มีอะไรเลย มีแต่น้ำเปล่ากับกาแฟ เดินมาหยิบน้ำเปล่าแล้วโยนยานอนหลับเข้าปากจนได้ ตั้งนาฬิกาปลุกไว้ทุกๆ 5 นาทีตั้งแต่ 6:30 ยัน 7:30 ให้มั่นใจว่าตื่นแน่ กว่ายาจะออกฤทธิ์ก็อีกร่วมชั่วโมง แล้วก็หลับลึกเลย
เด้งขึ้นมาตอน 10:45 เช็ดดดดดดด! ต้องไปดูเด็กซ้อมตั้งแต่ 9:15 คือหลับขนาดไม่ได้ยินเสียงไอโฟนที่โคตรน่ารำคาญปลุก มันคงส่งเสียงร้องอยู่เป็นชั่วโมงน่ะ ไอแพดก็ด้วย คือตั้งไว้สองเครื่องเลย รีบคว้าโทรศัพท์รายงานตัวกับที่ออฟฟิศ บร๊ะเจ้า 20 กว่าสายที่ไม่ได้รับ โทรกลับอย่างเดียว แล้วติดปีกบินไปสตูดิโอทันที
อาจเพราะฤทธิ์ยานอนหลับยังไม่หมด มันเบลอๆ สั่นๆ พิกล ซ้อมเสร็จตอนบ่ายนิดๆ เพื่อนไล่กลับบ้านไปพัก บอกหน้าซีดมาก เราก็กลับบ้านมา ตั้งใจจะนอนต่อ แต่นอนไม่ได้ค่ะ ร้องไห้ ร้องๆๆๆๆๆๆๆ ทำไมไม่รู้ ไม่ได้เมาด้วย แต่รู้สึกเพลีย เหนื่อย ง่วงนอน แต่นอนไม่หลับ คิดหลายเรื่อง สับสนในชีวิตอีกแล้ว ไม่รู้จะวางชีวิตไว้ตรงไหนของโลก เสียใจกับผู้ชายบางคน ลมปากคนเชื่อถือไม่ได้ ออกตัวแรง แต่ตอนถอนตัวทำเงียบ เกลียดผู้ชายก็เพราะอย่างนี้ ถึงเขาจะเป็นคนดี เป็นครูบาอาจารย์ สอนธรรมะ แต่ทำไมทำเหมือนไม่ให้เกียรติกันเลย รู้ว่าไม่ได้ตั้งใจ แต่เฮ้ย.. ชั้นก็ผู้หญิงคนนึงนะเว้ย คิดเรื่องงาน เรื่องพ่อแม่ เรื่องที่บ้าน เรื่องเยอะมากกกกกกกกก ร้องไห้หยุดไม่ได้อีกแล้ว พยายามทำงานแต่ทำไม่ได้ ใจมันอยากแต่จะเอนตัวลงนอนแล้วร้องไห้อย่างเดียว เลยคว้าเกมมาเล่น เล่นจนแบตหมดคามือ แล้วก็นั่งร้องไห้ต่อ ร้องจนหนาว รู้สึกสั่น คิดว่าไม่ไหวแล้วมั้ง message หาเพื่อนบอกอาการ หนาว สั่น ร้องไห้ไม่หยุด ไม่ไหวแล้ว ช่วยที เพื่อนแนะนำว่าให้ไปหาหมอ แต่เราก็ไม่รู้จะบอกหมอว่าอะไร บอกว่าร้องไห้ไม่หยุดเหรอ เพื่อนบอก ที่เราร้องไห้อาจจะเพราะเราไม่รุ้ว่าเราเป็นอะไรมากกว่า เราหมดแรงจะคุยกับเพื่อนต่อ เพราะไม่รู้จะอธิบายยังไง เรารู้สึกว่ามันเกิดจากใจ และเราอยากมีคนคุยด้วย อยากมีคนกอด เพราะว่าเราสั่นไปหมด มันว่างๆ โล่งๆ ในตัวเราบอกไม่ถูก เพื่อนเขาก็มีลูกเล็กๆ สองคน ก็เข้าใจแหละ คงยุ่งกับลูกอยู่ เพื่อนอีกคนที่พึ่งพาได้เขาก็กลับญี่ปุ่นไปแล้ว ตัวคนเดียวจริงๆ เลย ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน ท่องไว้ในใจ ทำได้เท่านี้จริงๆ
นึกไปถึงเรื่องแฮร์รี่ พอตเตอร์ตอนเสกคาถาผู้พิทักษ์ ที่คนเสกต้องคิดถึงเรื่องที่มีความสุขในชีวิต และเรื่องต้องมีพลังมากพอที่ต้านพลังด้านมืดได้ เราพยายามเสกคาถาผู้พิทักษ์ให้ตัวเราเอง แต่เราทำไม่ได้ เราหาเรื่องที่มีความสุขเหล่านั้นไม่เจอเลย ทุกๆ ความสุข ล้วนตามมาด้วยความทุกข์ สุขไปทำไม
เลยลุกไปอาบน้ำ สระผม ไปหาข้าวกินดีกว่า
| Create Date : 26 กันยายน 2558 |
|
5 comments |
| Last Update : 26 กันยายน 2558 22:11:28 น. |
| Counter : 1609 Pageviews. |
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 16 คน [
มาคอยเป็นกำลังใจให้คุณเสี้ยวค่ะ หายเครียดไว ๆ นะคะ ว่าง ๆ แวะชอปปิ้ง ซื้อนมไปติดไว้ที่บ้านสักหน่อย เวลานอนไม่หลับให้ลองดื่มนมอุ่น ๆ ดู น่าจะพอช่วยได้บ้างค่ะ
สู้ สู้ นะคะ :)