|
บางวัน
ให้ความสงัดงันนิ่งอุ้มโอบใจ ในวันที่อะไรๆ ก็ไหวสั่น ให้ความเงียบกอดใจ จนอะไรๆ นิ่งขึ้น สติ สติ สติ เรียกไว้ซึ่งสติ ความกังวลก่อตัวรายรอบ เหมือนผีที่เห็นที่ปลายตา แต่หันมองหากลับหาย ความรักคือต้นเหตุของทุกสิ่ง ความห่วงใยและความคาดหวัง ม้วนผสานก่อตัวเป็นคลื่นโถมทับ ทั้งผู้หวังและผู้ถูกหวัง โตแล้ว เล่นละครได้ คุณครูไม่ดุ บางทีการเล่นละครก็คือการปิดตัวเองไว้ จะได้ไม่ต้องรับรู้อะไรถึงความอ่อนแอ เมื่อเราเล่นละคร เราเจ็บปวดน้อยลง เพราะนั่นไม่ใช่ตัวเรา เราบอกให้เขานั่งลง และเงียบซะ เขานั้นก็ตัวเรานั่นแหละ ตัวที่ไม่ได้เล่นละคร และตัวที่ไม่ได้กำกับบทละคร เขาเป็นได้เพียงผู้ดู เพราะเขาอ่อนแอเกินไป หน้าที่ผู้กำกับจึงถูกแย่งไปด้วยใครสักคน ใครหนอกำลังกำกับ ใครหนอกำลังแสดง ใครก็ไม่รู้ แต่ที่แน่ๆ เขาคงมาดี เขาคงกำลังช่วยเหลือ ไอ้เด็กนั่นมันขี้แย มันร้องไห้อยู่ที่ปลายนิ้วเท้า มันบอกมันไม่อยากรู้มันไม่อยากเห็น เพราะการรู้เห็นมันเจ็บปวด ผู้กำกับปลอบ นิ่งซะๆ กินอมยิ้ม ไอ้นักแสดงมันเสือกยิ้มออกมา มันเล่นละครด้วยการยิ้ม ไอ้เด็กนั่นก็อารมณ์ดีขึ้นมา เพราะมันกินอมยิ้ม อยากโอบกอดคนทั้งโลก แต่ฉันยังรักความรัก และเกลียดความเกลียด ฉันจะโอบกอดความเกลียดชังนั้นได้อย่างไร โดยเฉพาะความเกลียดชังต่อตัวของเราเอง เราจะกอดคนทั้งโลก โดยไม่กอดตัวเองได้อย่างไร เพราะโลกนั้น อยู่ในใจเราเอง ในวันที่แสนแย่ และวันพรุ่งนี้ดูช่างไม่แน่นอน ความคลางแคลงโกรธเคืองประเดประดัง เราจะตั้งตนไม่ให้โซเซอยู่ในภาวะนั้นได้อย่างไร โดยไม่เกลียดตัวเองมากไปกว่านี้ เราจะโอบกอดความโซเซ และความผิดหวัง ความรัก และความเข้าใจผิดเอาไว้ได้อย่างไร โดยไม่สะดุดหกล้มถูกม้วนลงใต้คลื่น ได้อย่างไร ช่วยด้วย ฉันสำลักน้ำ น้ำรสเค็มปร่า หรือจะเป็นน้ำตา ดวงตาแห้งสนิท ไม่เปียกน้ำ ไม่นี่ ไม่ใช่น้ำตา แล้วน้ำอะไรท่วมท้นใจ คงเป็นน้ำทะเล น้ำทะเล น้ำทะเล รักอย่างไรไม่ให้เจ็บ รับรักอย่างไรไม่ให้หน่วง ทุกข์พอกันแหละนะ
| Create Date : 16 มิถุนายน 2565 |
|
0 comments |
| Last Update : 16 มิถุนายน 2565 0:12:09 น. |
| Counter : 503 Pageviews. |
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 16 คน [
