เรามักบอกนักเรียนโยคะเสมอๆ ว่า ในการทำท่าอาสนะ 

ให้ประคองร่างให้อยู่จากลมหายใจที่เลี้ยงอยู่ภายใน 

ไม่ใช่การจับแขน ขา ลำตัว หรือแผ่นหลังให้ได้ท่าตามที่ครูสอน 

มันไม่ใช่การดึงจากภายนอก แต่มันเป็นการฟูขึ้นมาจากภายใน 

เหมือนตุ๊กตาเป่าลมหน้าปั๊มน้ำมัน ที่เป็นรูปเป็นร่างขึ้นได้จากอากาศที่เลี้ยงอยู่ข้างใน 

….

วันนี้ไปอ่านบล็อกเดิม ที่เขียนเกี่ยวกับงานของท่านรพินทรนาถ ฐากูรไว้

เราเขียนไว้ว่า

“ประเด็นที่สำคัญยิ่งกว่า คืองานของฉันเหล่านี้

ไม่ว่าจะเป็นสิ่งที่ฉันเขียน เพลงที่ฉันเล่น

ท่วงท่าที่ฉันเคลื่อนไหว ลมหายใจที่ถูกกำหนด

หรืออะไรก็ตามที่ฉันคิดฉันทำ ประกอบ หรือประดิษฐ์ขึ้นมา

สิ่งเหล่านี้เองที่เชื่อมตัวฉันให้กลับไป "สัมผัส" 

กับความรู้สึกข้างในของจิตใจฉันเอง

งานเหล่านั้นมีหน้าที่ในตัวของมันเอง

มันคือการสื่อสาร มันคือข้อความ

มันคือเส้นทางการเดินทางของฉัน...สู่ภายในจิตใจฉันเอง”

อ่านแล้วตกใจ ตั้งแต่ปี 2551 คือ 13 ปีก่อนหน้านี้

เราเองก็มีความคิดเช่นนี้แล้ว

เมล็ดพันธุ์แห่งศิลปะบำบัด มันอยู่ในตัวเรามานานขนาดนี้แล้วหรือ

มันอยู่โดยธรรมชาติ มันอยู่ในเนื้อในตัวเรา

ยังจำที่ supervisor บอกเราได้

You are a therapist naturally.

ตอนเราฟังเรากังขาอย่างมาก เรารู้สึก เรายังไม่รู้จักมันมากพอ

แต่นี่อะไร ตัวเราในวัย 24 ปี เขียนประโยคเหล่านี้ขึ้นมาเอง

เราลืมเลือนความรู้สึกนั้นไปหมดแล้วหรือ 

หรืออะไรกันแน่ ทำให้เราไม่แน่ใจ ทำให้เราลืมเลือนมันไป

อะไรกันแน่ ทำให้เรากลัวที่จะรู้ในสิ่งที่เรารู้ เป็นในสิ่งที่เราเป็น

….

นึกถึงตุ๊กตาเป่าลมอันนั้นขึ้นมา มันพองขึ้นได้ด้วยสิ่งที่อยู่ภายใน

ไม่ใช่ใครมาช่วยยืดแขนยืดขามันเลย

บางทีเราอาจจะต้องเอาสิ่งที่สอนในห้องเรียนโยคะ มาใช้กับชีวิตเราบ้าง

เป้าหมายในชีวิตก็คงเหมือนๆ กับลมที่ทำให้ตุ๊กตาพองขึ้น

ใจเราเองก็คงต้องทำให้มันพองขึ้นให้ได้เอง

ด้วยความมั่นใจในสิ่งที่เรารู้ ในสิ่งที่เราเป็น 

โดยไม่ต้องรอใครมาตัดสินว่า ถูกแล้ว ดีแล้ว

Create Date : 12 มีนาคม 2564
Last Update : 12 มีนาคม 2564 1:12:26 น.		2 comments
Counter : 610 Pageviews.
Share Tweet