บันทึกโยคะหน้าใหม่ - ตอน รู้สึกตัวจริงรึเปล่า

เช้านี้มีเวลาฝึกโยคะที่บ้าน หลังจากสุริยนมัสการเสร็จ ก็ต่อด้วยชานุศีรษะอาสนะ ระหว่างที่กำลังยืดลำตัวด้านข้าง เอื้อมมือข้ามศีรษะมาจับปลายเท้าอีกข้างนั้น หัวไหล่ขยับเตรียมจะวางบนพื้นตาม “ความเคยชิน” แล้วก็ต้องร้องโอ๊ย ไม่ได้เจ็บตัวอะไร แค่รู้สึกว่ามันยืดไม่ได้อย่างที่เคย ต้องถอยกลับมาตั้งหลักใหม่ แล้วโน้มลำตัวลงไปช้าๆ 

คนเป็นครูโยคะก็ต้องมีครูเหมือนกัน ยังจำคำที่ครูสอนได้ ว่าร่างกายของเรามันไม่ได้เป็นเช่นเดิมตลอดเวลา บางวันยืดได้ บางวันยืดไม่ได้ บางวันทรงตัวในท่านี้ได้ บางวันกลับทำไม่ได้ แต่กลับไปทำได้ในท่าอื่นแทน ตอนที่เรียนกับครูท่านนั้น ร่างกายเรายังเด็ก ทำอะไรก็ทำได้ ก็แค่ฟังๆ ไว้ ไม่ได้สนใจ จนมาตอนนี้แหละ เวลาผ่านมาหลายปี ร่างกายเสียความยืดหยุ่นของวัยเยาว์ไป(บ้าง) แถมยังเป็นเวลาเช้าที่ร่างกายยังไม่ได้เคลื่อนไหวอะไรมากนัก เลยเข้าใจในโยคะขึ้นมาอีกขั้น เป็นความเข้าใจจากตัวเราเอง จากข้างใน ซึ่งต่างจากการรับรู้โดยการรับฟังจากคนอื่นมากนัก

สิ่งนี้สำคัญสำหรับความเป็นครูเหมือนกัน ครูที่สอนจากประสบการณ์ตัวเอง จะอธิบายให้คนเรียนเข้าใจได้ดีกว่าครูที่จำคำของครูตัวเองมาสอนคนอื่นมากมาย

นั่นแหละ เราอธิบายให้ลูกศิษย์คนเเดียวของเราในเวลานั้น ซึ่งก็คือตัวเราเองได้อย่างแจ่มแจ้ง ว่าเราไม่สามารถปล่อยให้ตัวเราถูกห่อหุ้มด้วยความทรงจำเดิมๆ ได้ เพราะมันจะทำให้ตัวเราไม่เปลือยเปล่าเพียงพอที่จะรับรู้กับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า เมื่อเราไม่รับรู้ เราก็ไม่สามารถจัดการกับมันได้ถูกจุด และเราก็จะใช้ความจำเดิมของเรานั้น ตัดสินความเป็นจริงที่เกิดขึ้นตรงหน้า จากบรรทัดฐานที่ไม่ได้มีอยู่จริงในปัจจุบัน

ถ้าเราเปลือยเปล่าเพียงพอ เราจะพูดว่า มีความตึงเกิดขึ้นตรงนี้ เราจะส่งลมหายใจเข้าไปตรงนั้น เราจะผ่อนคลาย เราจะไม่พยายามยืดให้ถึงจุดเดิมที่เราเคยไปถึง เพียงเพราะว่าเราเคยไปถึงจุดนั้นมาก่อน 

โยคะจึงเป็นเรื่องของความรู้สึกตัว เรื่องของการอยู่กับปัจจุบัน เรื่องของการสังเกตร่างกายในแต่ละครั้งที่ฝึกว่ามันเปลี่ยนไปนะ มันไม่เหมือนเดิม มันเป็นเรื่องของการอยู่กับร่างกายของเราในปัจจุบัน ไม่ใช่ร่างกายของเราเมื่อสามวันก่อนหน้านี้

จริงๆ มันก็เหมือนกับชีวิตนะ คนทุกคนย่อมเปลี่ยนแปลง แต่หลายครั้งเราใช้ความคาดหวังเก่าๆ เดิมๆ มาห่อหุ้มความรู้สึกและความรับรู้ของเราเอง ปิดตัวเองอยู่ในการสนทนาระหว่างตัวเราเองกับความทรงจำของเราจนกระทั่งคนตรงหน้าเราหายไป

และบ่อยครั้ง คนที่หายไป ก็คือตัวเราเองนั่นแหละ

เรามาอยู่กับปัจจุบันกันเถิดท่าน

มา มาฝึกโยคะกัน

Create Date : 03 พฤศจิกายน 2556		0 comments
Last Update : 3 พฤศจิกายน 2556 14:43:09 น.
Counter : 2306 Pageviews.
Share Tweet