|
|
| | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 |
| 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 |
| 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 |
| 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 |
| 28 | 29 | 30 | 31 | |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
รายงานผลหลังกลับมาแล้ว 3 เดือน และอาการของโรค "เด็กนอกแล็ค"
คิดว่าจะเขียนบล็อกนี้เป็นหน้าสุดท้ายแล้ว
ต่อไปจะไปขึ้นบล็อกใหม่แล้วค่ะ เพราะตอนนี้มันไม่ใช่ชีวิตต่างแดนแล้วสิ
เพราะเรากลับมาแล้ววววววววววววววววววววว
กลับมาได้ 3 เดือนแล้วค่ะ
หายหัวไปสามเดือนเต็ม เพราะมีอะไรให้ทำหลายอย่างมาก
เป็นการลงหลักปักฐานในเมืองไทยอีกรอบ
ตอนนี้อยู่ตัวละ เลยกลับมาเขียน และกะปิดบล็อก
แต่ก็ไม่แน่ ถ้าได้ไปอังกฤษอีกตอนเดือนมีนา อาจกลับมาเขียนอีกตอน
แต่ไม่เกินหนึ่งตอน - -'' กลับไปทำไมอะหรอ...
ไปซ่อม......(ก๊ากกกกกกก.....ล้อเล่น กลับไปทำไมเดี๋ยวบอกตอนท้ายรายการนะก๊ะ)
เอาเป็นตอนนี้ชีวิตอยู่ตัวมาก
ยังไม่ทำงาน
เป็นพวกว่างงานแอบแฝง หรือเรียกอีกอย่างว่า จงใจว่างงาน
หรือที่พ่อแม่เรียกว่า ยัยตัวขี้เกียจจจจจจจจจจ!!!
ฮ่าๆๆ...ก็มันยังเหนื่อยไม่หายนี่นา
แต่ก็กำลังจะสมัครงานแล้วค่ะ
กำลังเขียน resume อยู่ (กำลังจะเริ่มนะ)
กะว่าจะสมัครงานกับ สนพ สักที่ ในตำแหน่ง กองบรรณาธิการ
คิดว่าเขาคงรับนะคะ เพราะเราใจรักงานนี้
เรียนกว่า ให้เงินเดือนหมื่นนึงฉันก็ทำ!!!
(ท่าทางต้องควักกระเป๋าจ่ายค่าน้ำมันเองด้วย T___T)
เพื่อนบอกว่า ถ้าแกจะเอาเงินเดือนแค่หมื่นนะ
แกไปขอป้าขายไก่ย่างหน้าร้านนั่งเล่นทำงานเหอะ
รับประกันว่าได้อย่างต่ำเดือนละหมื่นห้า
(ขอบคุณครับ อีเพื่อนเวง)
เข้าเรื่องต่อดีกว่า คงงงกันใช่ไหมเอ่ยอะไรคืออาการ "เด็กนอกแล็ค"
มันก็คล้ายๆ อาการ เจ็ทแล็คอะค่ะ
คือพวกอาการหลอนของการเรียนนอก ที่ยังติดตัวมาอยู่
หรือนิสัยอะไรที่ยังคงเดิมอยู่นั่นเอง
เอานิสัยที่คงเดิมก่อนนะ หรือ เด็กนอกแล็ก ซินโดรม นะก๊ะ
1. ถึงจะกลับมาแล้ว มีบ้านขนาดสองชั้น แต่ยัยนี่ก็ยังยัดตัวเองอยู่ในห้องรูหนูเช่นเดิม เรียกได้ว่า เป็นอาการของ รูหนู ลิซึ่มนะฮะ(ใช้ศัพท์ได้มั่วมาก)
คือว่าตอนอยู่ที่อังกฤษ หนี่งปีนอน กิน อาบน้ำ ดูทีวี อยู่แต่ในห้องสี่เหลี่ยม
ขนาดเท่าหมาวิ่งกระโดดไปงับลูกบอลแล้วหัวชนประตูตาย
ยัยนี่กลับมาแล้ว ก็ยังคงยัดตัวเองอยู๋แต่ในห้องนอนฮ่ะ
กิน นอน อยู่ในบ้านนี่จะอยู่บนห้องนอนตลอด
ไม่ลงไปอยู่ห้องนั่งเล่น ไม่ไปห้องอื่น
ถ้าอาบน้ำได้คงอาบในห้องนอนแล้ว
จนแม่เริ่มทนไม่ไหว ต้องลากลงไปอยู่ชั้นล่างบ้าง
คือจำได้ว่าก่อนไป ห้องนอนคือห้องนอน ฟ้าไม่มืดไม่มีทางขึ้นห้อง
จะนั่งเล่นอยู่ข้างล่าง ทำงาน
ตอนนี้อยู่ห้องนอนตลอด จะลงไปก็ต่อเมื่อทานข้าว เท่านั้น
นิสัยไม่ดีง่ะ ตอนอยู่ที่นั่นก็เกลียดห้องรูหนูจะตาย แต่กลับมาดันยัดตัวเองอยุ่แต่ในห้อง
2.อาการที่สอง ยังนอนเวลาของประเทศอังกฤษ
อันนี้รุนแรงมาก กว่าจะนอนแต่ละทึต้องเที่ยงคืนประเทศอังกฤษก่อน
ก็ราวๆ หกโมงเช้าของไทย
แต่ได้ข่าวว่า ตอนอยู่ที่อังกฤษ เอ็งก็นอนเวลาไทยไม่ใช่รึ!!!
เอางี้ละกัน โรคนี้จัดเป็นโรคนกฮูก ไปอยู่ไหนก็ต้องนอนตอนสว่าง
เฮ้อ.....
ทำไมเป็นคนแบบนี้ๆๆๆ อยากนอนตอนดึกบ้างงง
ไม่ใช่นอนตอนเช้าาา
3.ชีวิตคือคอม อันนี้แรงกล้ามาก
อยู่ที่นั่น โลกเราคือคอม จะทำงาน ดูทีวี หาความรู้ ติดต่อผู้คน
สั่งอาหาร สั่งของ คอมหมดครับ
กลับมา อาการดังกล่าวก็ยังเป็น และหนักถึงขั้นว่า
ไม่ดูทีวีจากโทรทัศน์ แต่ดูจากคอมเนี่ยล่ะ - -''
ตั้งแต่กลับมา ยังไม่ได้เปิดทีวีในห้องนอนเลย
อ่านหนังสือพิมพ์จากคอมด้วย
ติดต่อคนก็ยังทำในคอม
อันนี้ชักทนตัวเองไม่ไหวแล้ว
4.ใส่เสื้อผ้าแล้วไม่ซัก!! (อันนี้ไม่ได้ถึงขั้นขึ้นรานะฮะ)
อธิบายแก้ตัวก่อนว่า อยู่ที่โน่น เวลาใส่เสื้อทีเราก็ใส่สองสามชั้นใช่ปะ
จะซักแค่ชั้นข้างใน แต่ชั้นข้างนอกไม่ซัก เพราะเปลือง! และไม่มีเหงือด้วย
ซักทีนึง ตู้นึงนี่เสียตังราวสามร้อยบาทนะครับ เลยไม่จำเป็นไม่ซัก
กลับมาไทย ก็ยังนิสัยแบบนี้ พวกเสื้อผ้าที่มันบางๆที่เราถนอม
บางทีก็ใส่สองสามรอบแล้วค่อยสัก T_T กลัวมันพังเร็วง่ะ
แต่สมัยก่อนนี่ไม่ได้เลยนะ ใส่ปุ๊บต้องถอดซัก ทั้งๆที่ใส่แค่ชั่วโมงเดียว
แต่ถ้าวันไหนเหงื่อออก หรือรู้สึกร้อนเนี่ย ก็ถอดซักนะคะ
พวกชุดชั้นในนี่ซักตลอดค่ะ ไม่ต้องสงสัยกัน
ส่วนสิ่งที่เปลี่ยนไปอย่างชัดเจนมาก
1.ไม่แตะเครื่องครัวอีกเลย ไม่มีก็ไม่กิน! ฉันไม่ทำกับข้าวเด็ดขาด
เบื่อ!!!!!!!!!!!!
2.นิสัยค่ะ ปกติเงียบ เก็บตัว ตอนนี้เริงร่าท้าลมร้อน หรือแม่เรียกสั้นๆว่า "แรด" ฮ่ะ ฮ่าๆๆๆ ไม่แคร์ แรดอย่างสนุก
3. ภาษาอังกฤษฉันกำลังแย่ลง รู้สึกได้เลยว่ามันแย่ลงจริงๆ T_____T
คิดไม่ออกแล้วแฮะ
ตอนนี้จุดมุ่งหมายเดียวที่อยากทำได้สักทีคือ ขับรถให้เป็น T___T
ทำไมขับรถมันยากมากมายขนาดี้ ฮืออออ
ที่ยังไม่สมัครงานก็เพราะเหตุผลนี้อะค่ะ
ถ้าได้งาน ก็ไม่รู้จะไปทำงานยังไง (ทุเรศมาก เป็นเหตุผลที่กล้าบอกใคร เก็บไว้กับตัวมานาน ขอระบายเหอะ)
ฮือ....จะมีใครเข้าใจหนูม้ายยยย
พยายามขับให้ได้อยู่ค่ะ แต่เป็นคนขี้กลัวถึงมากที่สุด
อย่างอื่นชีวิตตอนนี้ไม่ได้อะไรละ นอกจากปั่นนิยายไปเรื่อยๆ
สักวันคงได้เป็นนักเขียนที่มีนิยายได้ตีพิมพ์ครั้งที่ สาม กับเขาสักที
กำลังพยายามทุบสถิติตัวเองไปเรื่อยๆ
ถึงช่วงท้ายของไดอารี่นะฮะ
จะเฉลยที่บอกไว้ว่า กลับไปอังกฤษทำไม
ก็กลับไปรับปริญญาไงงงงงงงงงง ฮิ้วววววววว!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ดีใจมากค่ะ จบแล้วววว
รู้ผลเมื่อต้นเดือนสิบเอ็ด เพื่อนประชุมกันในเอ็ม โฟนอินจากอังกฤษเลย
มีคนที่ยังอยู่ที่นั่น ดูคะแนนจากบอร์ดให้
เราได้เกียรตินิยมอันดับ 2 ด้วย หรือที่เรียกว่า merit กรี๊ดดดดดด
คะแนนดิสเซอร์เราสูงมากค่ะ สูงจนตัวเองตกกะใจ
แต่ก็ดีใจ เพราะรู้สึกว่าทุ่มให้กับมันมาก ถึงกับกินไม่ได้นอนไม่หลับเลย
ได้คะแนนระดับนี้ ถือว่าสมน้ำสมเนื้อสุด
มองกลับไปแล้วไม่เสียใจเลยค่ะ ที่เคยทุกข์เพราะมันซะขนาดนั้น
พอไปบอกแม่ แม่ก็ดีใจ พร้อมพูดเปรยๆว่า
น่าจะเรียนต่อให้ถึงเอกนะลูก
มะ....มะ....แม่คะ
จะฆ่าหนูทางอ้อมหรอคะ ฮืออออออออออ
พูดตรงๆว่า เรียนโทเนี่ย ทำเพื่อพ่อแม่ เพราะเราเป็นคนขี้เกียจเรียนมาก
ไปเพราะพ่อแม่อยากให้ไป ไม่ใช่เพราะเราเลย
เรียนก็โคตรทรมาน อ่านหนังสือคือตกนรก
รายงานคือฆ่ากันตายทั้งเป็น
แล้วจะให้หนูเรียนเอกหรอค้าาาาาาาาาา
ลากไปจับกดน้ำเลยดีกว่า ฮืออออออ
ไม่รู้จะเขียนไร หมดสมองละ
จบดื้อๆแบบนี้ล่ะ วันนี้รมณ์ติสไม่ขึ้นสมอง อิอิ
ต่อไปคงเขียนที่บล็อกไดอารี่ปกติละค่ะ ไม่รู้ว่าจะตั้งชื่อบล็อกอะไรดี
รู้แต่ว่า เขียนไดอารี่ที่เว็บนี้ได้ทนที่สุดละ
ที่อื่นทิ้งไปหมดแล้ว เพราะสันดานขี้เกียจค่าาาาา
| Create Date : 06 ธันวาคม 2551 |
| Last Update : 6 ธันวาคม 2551 5:17:25 น. |
|
6 comments
|
| Counter : 2572 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: sasiploy IP: 124.121.212.7 วันที่: 27 มกราคม 2552 เวลา:19:53:00 น. |
|
|
|
| โดย: มะมะ IP: 124.122.135.240 วันที่: 28 พฤษภาคม 2552 เวลา:1:35:27 น. |
|
|
|
| โดย: มะมะ IP: 124.120.95.95 วันที่: 1 มิถุนายน 2552 เวลา:4:21:37 น. |
|
|
|
| โดย: cha IP: 222.153.171.98 วันที่: 7 ตุลาคม 2552 เวลา:6:20:15 น. |
|
|
|
| โดย: Fiey IP: 180.183.236.106 วันที่: 9 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:10:33:44 น. |
|
|
|
| โดย: บีบี IP: 101.108.71.18 วันที่: 12 มีนาคม 2554 เวลา:2:08:56 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 67 คน [
อ่านแล้วแอบขำนิดนึงอ่ะ
^^