และทุก ๆ วัน ..ฉันยังร้องไห้

ไม่ว่าเวลามันจะผ่านมาเนิ่นนานแค่ไหน ภาพที่ฉันจำได้ครั้งสุดท้ายคือวันที่แม่มารับน้องตอนน้องคลอดลูก วันนั้นน้องใส่ชุดแซกสีดำ ก่อนออกจากบ้านน้องเข้ามากอดแล้วบอกว่าแล้วฉันจะกลับมาหาแกนะเราต่างกอดกันและเช็ดน้ำตาอย่างเงียบ ๆ แต่ภาพที่เรามองจากด้านหลังน้องที่ค่อย ๆ เดินห่างเราไปกลับทำให้รู้สึกว่าเราจะไม่ได้เจอน้องอีก มันเหมือนเป็นภาพสุดท้าย
ต่อมาไม่นานน้องก็มีอาการปวดท้องสุดท้ายน้องเป็นเนื้องอกในลำไส้ เราคิดแค่ว่าแค่เนื้องอกมันมีทางรักษาหาย ช่วงนั้นแฟนของน้องมีกิ๊ก น้องจะชอบโทรมาเล่าให้ฟัง เรากลับไม่สนใจจะรับสาย อ้างว่าไม่ได้ยิน แต่จริง ๆ แล้วเราไม่อยากฟังเรารู้สึกเบื่อ น้องก็คงรู้ ได้แต่บอกว่าฉันแค่คิดถึงจึงได้โทรหาแก ...น้องเข้า รพ บ่อยมาก จนในที่สุดหมอบอกว่าน้องเป็นมะเร็งเราก็เชื่อว่าสมัยนี้มะเร็งเขารักษาหายนะ น้องก็มั่นใจอย่างนั้นไม่เคยคิดเลยว่าอะไรจะเกิดกับตัวเอง ความโดดเดี่ยวที่แฟนไม่ใส่ใจ ความโดดเดี่ยวที่ต้องอยู่แต่ในห้องมี ทีวี เป็นเพื่อน เราไม่เคยรับรู้เลยว่ามันทรมานแค่ไหน
สี่วันสุดท้ายที่หมอบอกแม่ว่าหมดทางรักษาน้องแล้ว แม่ไม่อยากบอกน้องแต่สุดท้ายน้องก็คาดคั้นจนได้ น้องไม่สามารถหลับตาได้นอนก็ไม่หลับจนกระทั่งตายก็ยังไม่หลับตา เราลองลืมตาไม่กระพริบแค่ 5 นาทีเราก็แสบตามาก แล้วน้องหล่ะ น้องอดทนต่อความเจ็บปวดไม่ร้อง ไม่โวยวาย เพราะไม่อยากให้คนในบ้านต้องเป็นห่วง น้องเสียตอนอายุ แค่ 24 ปี
พี่สาวคนนี้ทุกวันนี้ทำได้แค่นั่งร้องไห้ กดมือถือเลื่อนหาเบอร์น้อง โทรหาน้องทุกวันก็ไม่มีสัญญาณตอบรับ เราอยากบอกแค่ว่า พี่ไม่อยากเป็นลูกคนเดียวของแม่ พี่อยากมีพี่น้องเรามีกันแค่สองคนนะ ใคร ๆ ก็ทิ้งพี่ไปหมด แกบอกว่าแกจะมาอยู่กับพี่ แล้วตอนนี้แกไปอยู่ไหน พี่รอแกทุกวันแกก็ไม่มา แกจำได้ไหมที่เคยบอกว่า ถ้าป่วยไม่สบายจะเล็กน้อยแค่ไหนก็ไปหาหมอนะ พี่ไม่อยากเสียแกไป แกรู้ไหมพี่ก็ไม่อยากเสียแกไปเหมือนกัน ทุกวันนี้แกตายแกว่าพี่อยู่สบายหรือ พี่ต้องร้องไห้เพราะคิดถึงแกแทบจะทุกวัน ถ้าแลกได้ให้เป็นพี่ที่ป่วยและตายไป พี่ก็ยอมนะ พี่รักแกนะแกอยากได้ยินไม่ใช่หรอ

Create Date : 19 สิงหาคม 2554		2 comments
Last Update : 19 สิงหาคม 2554 20:02:47 น.
Counter : 1007 Pageviews.
Share Tweet