เว้นช่วงจากการเล่าเรื่องของแม็กกีไปนานเลย .. ดูสิตั้งแต่บล็อก่อนก็ตั้งแต่เดือน กพ. มาตอนนี้ก็ต้นเดือน มิ.ย. แล้วด้วย ว่างไปนานเลย แต่ว่าไม่ใช่เพราะลืมอะไรหรอกแต่เป็นเพราะอะไรหลายๆ อย่างเลยไม่ได้เขียนบันทึกถึงเรื่องหมาๆ ของเธอ ... แต่จะว่าไปแล้วมันก็เป็นข้ออ้างเองนั่นล่ะ เพราะว่าจริงๆ มีเรื่องเขียนเกี่ยวกับแม็กกี ทุกวันนั่นล่ะ แต่เพราะมันอย่างล่ะนิด อย่างละหน่อย ก็เลยกลายเป็นว่าไม่ได้เขียนไปซะ เอ หรือสรุปง่ายๆ เป็นเพราะว่าฉันขี้เกียจนั่นเอง เลยหาเรื่องมีข้ออ้างซะงั้น เอ แล้วจะเขียนนินทาหมาเรื่องอะไรดีล่ะ .. เอาว่าเขียนไปเรื่อยเปื่อยดีกว่าเน๊าะ .. ช่วงต้นเดือน พค . ฉันและคนข้างๆ มีเหตุต้องไปทำธุระที่พิษณุโลก เลยต้องหาที่พักให้แม็กกีมัน 3 คืน .. แล้วจะไปหาที่ไหนดี แบบว่าปกติก็แค่เอาน้องหมาไปฝากบ้านพ่อแม่ก็จบ แต่ว่าไม่ใช่สิ เพราะตอนนี้ที่บ้านเค้าเอาดอกไม้ ต้นไม้มาลง แล้วถ้าเอายัยแม็กกีไปฝากสงสัยว่านิสัยอีช่างขุดของมัน จะทำเอาฉันซวยได้ ก็เลยคิดว่าไม่เอาดีกว่า คิดไปคิดมาปิ๊งว่าเอาไปฝากเลี้ยงดีที่สุดล่ะ เพราะว่าไม่เดือดร้อนใครดี เพราะยังไงก็เสียเงินให้เค้าไป แล้วให้เค้าดูแลมันโอเคอยู่นะ อีกอย่างที่ไม่อยากเอาแม็กกีไปฝากพ่อแม่ เป็นเพราะว่าที่บ้านนั่นคนเข้าออกบ่อยๆ หมามันไม่ค่อยได้ออกบ้าน ถ้าเกิดเปิดประตูเอาไว้มีหวังมันวิ่งออกบ้านโลด เลยคิดว่าหาทางปลอดภัยดีกว่า ก็เลยตกลงว่าเอาไปฝากเค้าดีกว่า ว่าแล้วภารกิจการเดินทางหาที่ฝากหมา หรือว่า Dog Hotel ก็เลยมาถึง หาไป หามา ครั้งแรกก็ไปเจอกับที่คลีนิครักษาสัตว์ เลยเข้าไปถามเค้ามา สนนราคาก็ราวๆ 80 บาท/คืน อันนี้ถ้าเป็นหมาใหญ่ก็เป็นอีกราคาคือ 120 บาท/คืน แต่เมื่อดูสถานที่แล้วดูท่าว่าจะไม่เอา เพราะเนื่องจากว่าที่นั่นเป็นตึกแถว การเอาน้องหมาไปฝากเลี้ยงเค้าก็เอาเข้ากรงสถานเดียว แล้วยัยแม็กกีมันไม่คุ้นกับการเข้ากรง ก็เลยคิดว่าที่นี่ผ่านไปไม่เอาดีกว่า มาที่ฝากแห่งที่สอง ... จริงๆ แล้วน่าจะไปเป็นที่แรกก่อนล่ะเพราะมันอยู่ใกล้บ้านพ่อแม่ แต่เพราะว่ามองข้ามเลยได้แวะมาตอนนี้เอา .. ที่นี่เป็นบ้านไม้เก่าๆ บริเวณบ้านเลยกว้าง มีที่วิ่งเล่นเยอะเลยได้โอกาสถามเค้าล่ะว่าค่าฝากเค้าคิดยังไง .. สนนราคาก็ไม่มีอะไรน่าห่วงเพราะฝากน้องหมาได้ไม่จำกัดวัน แค่ไปฝากและโทรบอกว่าไปรับเมื่อไหร่ แถมยังบอกได้ว่าอยากให้อาบน้ำก่อนไปรับมาด้วยหรือไม่ ... ค่าฝากต่อคืนก็ 100 บาท/คืน อีกต่างหาก ... โอ้ว เมื่อเห็นที่นี่แล้ว ก็ตกลงใจเอาทันที เพราะว่าถูกชะตากับคนดูแลซะจริงๆ ล่ะค่ะ ครั้งแรกที่น้องหมาไม่อยู่ ... เหงาค่ะ เหงามาก แถมคิดไปต่างๆ นานาว่าแม็กกีมันจะเป็นยังไง เพราะอย่างตอนที่คิดถึงมันนี่คือ เราจะเดินทางวันรุ่งขึ้น เย็นวันนี้ก็เลยเอาไปฝาก เลยกลายเป็นว่าเราอยู่บ้านหนึ่งคืนแบบไม่มียัยแม็กกีอยู่ด้วย เออ แน่ะ อารมณ์เป็นห่วงมันพุ่งมาถามเป็นระยะๆ จริงๆ ค่ะ ห่วงมันว่าจะเป็นยังไง กินข้าวยังไง นอนยังไง เห่าหรือเปล่า สารพัดค่ะ บ่นไป บ่นมาให้คนข้างๆ ฟัง แค่คืนแรกเท่านั้น คนข้างๆ เลยเปลี่ยน Wallpaper หน้าคอมเป็นรูปยัยแม็กกีเลย เท่านั้นล่ะค่ะ อิฉันน้ำตาพรากเลย คิดถึง .. ไม่รู้นะ อารมณ์แบบนี้คนไม่เลี้ยงหมาอาจจะไม่รู้ ดูเว่อร์ๆ ติสแตก หรืออะไรก็ตามที แต่เรื่องจริงล่ะค่ะว่าเราเลี้ยงหมาของเรามาดีๆ คือ ผูกพันกับมัน อยู่กับมันทุกวัน พอวันหนึ่งมันไม่อยู่ มันหายไป ไม่ว่าจะนานหรือเปล่าก็เป็นห่วงนั่นล่ะค่ะ สารพัน (แต่ก็คงแรกๆ มั้งค่ะ เพราะนานๆ ไปอาจจะคุ้นชินแล้วก็ได้) . . . 3 คืน ผ่านไป ตอนเย็นของวันที่ 3 ไปรับแม็กกีกลับ หูย ไม่อยากบอกเลยค่ะว่าดีใจสุดๆ ยัยแม็กกีก็คงดีใจเพราะมันพอเห็นหน้าเราแล้วกระโดดตัวลอย ฉันเองก็ลืมไปว่ามันก็ค่อนข้างเป็นหมาตัวใหญ่เหมือนกันนะ .. พอมันกระโดดมาทีตัวเองก้นเกือบจ้ำเบ้าเพราะมันโถมหาทั้งตัว เลียๆๆๆๆๆ ท่าทางบอกได้ล่ะค่ะว่าดีใจทั้งคู่ประหนึ่งห่างกันเป็นเดือน ... แถมมารับครั้งนี้ก็ตัวหอมด้วยแน่ะ เพราะว่าคนที่ไปฝากเค้าอาบน้ำให้ด้วย งานนี้ก็หลังจากทักทายคนรับฝากเราก็ชำระค่าคดีความแล้วก็กลับบ้านไป อ้อ ได้พูดคุยกับคนรับฝากหมาแล้ว เค้าบอกว่ายัยแม็กกีนิสัยดี (คงเหมือนเจ้าของ .. อันนี้ต่อเติมเอาเองนะค่ะ เค้าไม่ได้บอกมา 55+) .. มันนิสัยขี้เล่น เป็นกันเองมาก แล้วเชื่อฟัง คือ วิ่งไปนั่นมานี่ พอเค้าเรียกมันก็มาหา คนรับฝากเค้าบอกว่าหมาพันธุ์นี้ล่ะมันไม่ดื้อ เชื่อฟัง สอนง่าย ถ้าสอนอีกหน่อยก็ได้เลยล่ะ เพราะว่าโดยนิสัยของพันธุ์นี้เป็นแบบนี้อยู่แล้ว เพราะฉะนั้นอย่าแปลกใจเลยว่าทำไมสุนัขของตำรวจเค้าถึงฝึกเจ้าพันธุ์อัลเซเชี่ยนนี้เอาไว้ทำงานล่ะ กลับบ้านยัยแม็กกีก็เหมือนเดิม เล่นๆๆๆๆ ฉันเองพอเห็นมันก็ดีใจอ่ะสิ กอดกันซะเหมือนกับถูกพรากมาแต่ไหนแต่ไร .. เฮ้อ มันก็เป็นซะแบบนี้ล่ะนะค่ะ .. ความผูกพัน ขนาดว่าคนกับหมายังขนาดนี้ ถ้าเป็นคนเราจริงๆ ไม่ว่าจะเป็นความผูกพันชนิดไหนๆ มันก็อย่างว่าอ่ะค่ะ มันจะคิดถึง ห่วงใย และไถ่ถามกันชนิดที่ว่าทุกอย่าง โดยเฉพาะ แม่ๆ ลูกๆ ... ใครที่พ่อแม่เป็นห่วงมากๆ อย่างรำคาญกันเลยเพราะว่าท่านเป็นห่วงนั่นล่ะค่ะ เข้าทำนองว่า ถ้าไม่รัก ไม่ห่วง ก็คงไม่สนใจไถ่ถามหรอก ฉันเองใช่ว่าจะรู้สึกดีกับการถูกพ่อแม่ซักถาม ไปนั่น มานี่ ไปไหน กลับกี่โมง กว่าจะรู้สึกว่าเค้าห่วงมันก็ล่อเกือบจะเป็นป้าคนนี่ล่ะค่ะ เพราะก่อนหน้านี้วัยรุ่นๆ หน่อยอารมณ์มันพุ่งง่าย เลยไม่ได้คิดถึงตรงนี้ พอตอนนี้ล่ะเข้าใจแล้วล่ะค่ะ ... ว่าแล้วเอาหมาไปฝากนี่อ่ะน๊า มันดีตรงนี้นี่เอง เสียเงินก็ไม่แพงเท่าไหร่ แถมสะดวกด้วยอ่ะสิ แต่ข้อเสียมันก็มีอย่างเดียวก็คือว่า ตอนก่อนเอาไปฝาก เรื่องหมัด เรื่องเห็บมันก็ไม่มีเลย แต่ว่าตอนนี้สิค่ะ มาดูแล้ว อ่ะโห เยอะมาก เห็นมันเกาหยุกหยิกๆ เลยหมาฉัน สงสารซะจริงๆ ตอนนี้ก็เลยกลายเป็นว่า ฉันเองมีภารกิจติดพันอีกหนึ่งอย่างเพิ่มขึ้นแล้ว ... ถ้าห่างหายจากบล็อกไป ก็ขอให้รู้ว่ามันต้องเป็นแบบนี้แน่ๆ .. นั่นก็คือ นั่งหาเห็บหมาค่ะ

Create Date : 04 มิถุนายน 2551
Last Update : 4 มิถุนายน 2551 7:12:02 น.		57 comments
Counter : 804 Pageviews.
Share Tweet