ฮ่าๆ เพื่อนบล๊อกแกงค์น่ากลัวกว่าที่คิดจริงๆ

เราหลงเราติดอินเตอร์เนต ก็ไม่แปลก จะมีเพื่อนและได้อะไรจากทางนี้ แต่ก็พอกับที่บางทีมันก็มีส่วนแย่ๆที่ต้องแลก

ในเนตมันง่ายที่จะพูดนะ มือมันไปเร็วกว่า ความจริงนี่เราคิดก่อนพูดมากกว่าเยอะเลย

เราก็ได้เพื่อนใหม่มากมายจาเน็ตเหมือนกัน
และทำให้เพื่อนเก่าที่ไม่ได้เจอกันนาน ได้พบกันด้วยนะ....
(ก็โลกมันกลมอะ)

ขอบคุณที่มีโลกอินเตอร์เน็ตให้เราได้ใช้หาเพื่อนใหม่
แต่เราเองต้องรู้จักสแกนคนให้เป็นด้วยนะค่ะ

เห็นด้วย.. นี่ก็กำลังหาเพื่อนใหม่จากเน็ตเหมือนกัน

ฮ่าๆๆๆๆๆ


ใช่ น่ากลัวกว่าที่คิดหลายราย

อ่านบล๊อกนี้มันตะหงิดๆเหมือนชีวิตตัวเองอ่ะคุณพี่ตู่ขา แต่ว่า "พบปะสังหาร" มันขนาดนั้นเลยเหรอฮาๆๆ แล้วเพื่อนบล๊อกน่ากลัวกว่าที่คิดจริงๆหรือเปล่านี่ ไว้คราวหน้าจะไม่พลาดแหละ ชอบของแปลก

ไม่น่าเชื่อว่าตัวหนังสือในเน็ต จะทำให้คนหลงรักกันได้นิ
แต่ที่น่ากลัวมากเลยคือ แช็ตกัน แล้วไม่รู้ว่ากำลังแช็ตกับแฟนตัวเอง โห...โต้ตอบกันหวานหยั่งกะรักแรกพบเลย 555555+

ไม่รู้จะพิมพ์อะไรดีครับ
เพราะคิดว่าพี่ตู่พูดถูกทุกอย่างเลย

เป็นเราแบบที่เราเป็น
นั่นล่ะดีที่สุดแล้วมั้งครับ
และก็ดีใจที่ได้รู้จักกับทุกคนที่นี่

ในเน็ตมันเป็นช่องทางหนึ่งที่ทำให้รู้จักกันได้เท่านั้นอ่ะครับ

แต่มิตรภาพจะยั่งยืนแค่ไหนขึ้นอยู่กับ การยอมรับได้ในความเป็นตัวตนที่แท้จริงมากกว่า

แต่การเขียน Blog ดีอย่างหนึ่งคือ แต่ละคนจะมีความเป็นตัวของตัวเองใส่ลงไปใน Blog ให้รู้จักนิสัยกันระดับหนึ่งอยู่แล้ว พอเจอตัวจริงเลยรู้สึกไม่แตกต่างเท่าไหร่

จริงๆแล้ว ไม่ว่าในเน็ตหรือตัวจริง เราต่างก็มีส่วนที่เปิดเผยและปิดบังอยู่เช่นกัน เพียงแต่ในเน็ต เวลาเขียนหรือพิมพ์อะไร มันสามารถปั้นแต่งก่อนได้ อย่างพวก Chat หลอกลวงที่ออกข่าวกันประจำ

แล้ววันเสาร์เราก็ได้เจอกันอีก


คิดแล้วการได้รู้จักเพื่้อนบล็อกเป็นเ้รื่องแปลก (แบบน่ายินดีนะเคอะ) อันดับต้นๆของชีวิตเลย ทุกวันนี้ได้คุยได้เจอกันมากกว่าเพื่อนที่เริ่มจากชีวิตจริงอีก

เล่นบล็อกดีอ่ะ ได้รู้จักกันบางส่วนแบบพี่คูณว่า นึกถึงตอนมัธยมที่เล่นพวก mIRC, ICQ หวุดหวิดจะถูกหลอกหลายรอบแล้ว อย่างครั้งนึงมีผู้ชายชวนไปกินไอติมที่โรงแรมแถวสะพานควาย ไอ้เราก็บอกไม่อยากกินค่า ไม่ไปนะคะ แต่ไม่ได้เอะใจเรื่องอื่นเลย

อีกนิด ..

บัดเดี๋ยวนี้มีเพื่อนเยอะแยะมากที่หาฝรั่งจากแชทอ่ะพี่ ตอนเอ๊าะๆกันอยู่ก็พอเข้าใจ แต่ตอนนี้โตๆกันแล้วอ่า

ปล.1 เราน่าจะถ่ายรูปหมู่สามัคคีกันบ้างเนอะ
ปล.2 รอพี่ปลา+น้ิองฌอนอีก 2 ปี

^
^
เห็นด้วยเด้อ

โอ้วว โดนพาดพิง แต่อย่างที่บอกอ่ะครับว่าผมก็เข้ากับคนเพิ่งรู้จักยากมาก มันก็เกร็งๆ อ่ะเนาะ แต่ในที่สุดก็ผ่านไปได้ เลยทำให้ได้รู้จักพี่ตู่ พี่คูณ พี่แป๊ด พี่อาย พี่ดาว พี่ฝ้าย พี่ขาม นุ่น อรุ ต้อม บิ๊ง เมอร์ ดอง (แล้วก็พี่ปลาที่ยังไม่เคยเจอ) ขาดใครอีกหว่า

คิดแล้วก็ไม่น่าเชื่อเหมือนกันแฮะ

^
^
พี่เอ็ด พี่เครา ต่อ-มีเซียด้วย

อ่านบล๊อกนี่จบ แล้วนึกถึงตอนไปดูปิ๊กเล่นที่ kickback
คือก่อนหน้านี้ไม่คิดเหมือนกัน ว่าตัวเองจะออกไปดูเพื่อนบล๊อกเล่นคอนเสิร์ตเพราะเล่นบล๊อกได้

ครั้งแรกๆที่เจอพวกนุ่น พี่อาย ปิ๊กแรกๆที่งาน radio dept บอกตรงๆว่าโคตรประหม่าเลย

ปล. เกือบโดนลืมมม

จริงด้วยอ่า อีกสองปี หรืออีกหนึ่งปี ตั้งแต่ยายป่วยทำให้คิดว่าจะรอถึงสองปีแล้วกลับบ้านได้เหรอ

เหมือนนุ่นน่ะ เพื่อนจากสมัยเรียนแถบไม่ได้ติดต่อ แต่ละคนยุ่งกับชีวิตตัวเอง มาเจอมนุษย์บล๊อกชอบอะไรคล้ายกัน ทำให้คุยกันมากกว่าซะอีก แล้วไว้เจอกันน่ะค่ะเพื่อนบล๊อก พี่ๆน้องๆ

คุณพี่ตู่ช่างถ่อมตัวเสมอน่ะค่ะ ต้องบอกว่าเราไม่อัฉริยะแต่เราก็เก่งในแบบของเรา

การพบปะผ่านทางเน็ต แต่ก่อนก็ออกจะกลัวๆ แต่พอได้ไปเจอมากลุ่มหนึ่งก็ดีไปอีกแบบ อย่างไรก็ตามก็ยังไม่ได้เจอใครอีกหลายคนทีุ่คุยกันผ่านทาง blog หรือแม้กระทั่ง msn ก็มี ไม่ใช่ว่ากลัว เพียงแต่ไม่้รู้ว่าทำไมเหมือนกัน