ปัญหาขี้ประติ๋วของหนุ่มเมืองหลวง

ผมไม่ค่อยเก่งเลขเท่าไหร่
สำหรับผมการคิดเลขตั้งแต่สองหลักขึ้นไปนั้น
มันช่างน่าปวดหัวสิ้นดี

วันนี้ผมมีเงินอยู่ 1012 บาท
หรืออ่านแบบบรรจงว่า หนึ่งพันกับสิบสองบาทถ้วน
ผมอยากขึ้นรถเมล์ปรับอากาศในซอยกลับบ้าน

ปกติผมไม่ค่อยได้กลับบ้านทางนี้นัก
ด้วยสถานที่ตั้งของที่ทำงานที่แสนห่างไกล
ทำให้ผมต้องร้างราจากเส้นทางนี้อยู่นาน
แต่วันนี้ ผีบ้าหรือว่าเหตุบังเอิญอะไรก็แล้วแต่
ที่ดลให้ผมต้องกลับบ้านทางนี้ที่ไม่คุ้นเคย
และผมมีเงินติดตัวอยู่ 1012 บาท
แต่ผมไม่แน่ใจว่าราคาค่าโดยสารเท่าไหร่
12 หรือ 13 บาท กันแน่ ถ้า 12 บาทพอดี ก็ดีไป
แต่ถ้าตั๋วราคา 13 บาท ในขณะที่ผมมี 1012 บาทล่ะ
ผมควรจะทำอย่างไรดี ช่างเป็นโจทย์เลขสองหลักที่ยากดีแท้

แม้จะดูเป็นเรื่องไร้สาระ ขี้ประติ๋ว
แต่ก็น่าปวดหัวสิ้นดีสำหรับหนุ่มเมืองหลวงงี่เง่าเช่นผม !!

ถึงยุคนี้แบ็งค์พันปลอมจะระบาด
แต่การจะแตกเงินพันนั้นก็ไม่ยากมาก
เพราะใกล้ป้ายรถเมล์มีร้านสะดวกซื้อ
แต่ผมไม่มีอะไรที่อยากได้และจำเป็นต้องซื้อเลย
แถมแคชเชียร์ทำหน้าเหมือนเพิ่งถูกผัวทิ้งเพื่อไปเป็นเมียคนอื่น
ทำให้ผมรู้สึกไปเองว่า ร้านสะดวกซื้ออาจไม่สะดวกทอนก็ได้
ถ้าผมเข้าไปซื้อลูกอมเพื่อแลกเงินพัน ณ บัดนั้น
อาจได้รับบริการที่ไม่ประทับใจนักก็ได้
หล่อนอาจจะแอบแช่งให้ผมเป็นหมันในชาตินี้
หรือมดลูกฝ่อในชาติหน้าก็เป็นได้

อ่า..ทำไงดี รถเมล์เคลื่อนตัวเข้ามาใกล้แล้ว

ขณะที่ผมกำลังปวดหัว กับโจทย์เลขสองหลัก
และการต้องตัดสินใจแตกแบ็งค์พันในฉับพลันนั้นเอง
มือน้อยๆก็มาจับแขนผมกระตุกสองสามจังหวะ
ผมก้มมองเห็นเป็นเด็กชายท่าทางมอมแมมยืนเอนไปเอนมา
แม้สมองจะบวกเลขไม่เก่ง แต่ก็คะเนอายุว่าคงราว 4 - 5 ขวบ
แล้วก็ยังมีเด็กชายอายุน้อยกว่าสวมเสื้อตัวโคร่งอีกคน
ดูจากหน้าตาและอายุ ผมก็เดาว่าคงเป็นน้องชายแหละ
ภาพเด็กแบบน้องสองคนนี้มองหาได้ทั่วไปในเมืองหลวง
โดยเฉพาะย่านที่กำลังมีการก่อสร้างคอนโดเพื่ออยู่อาศัย

ผมเดาเอาว่า
พ่อแม่ของเด็กสองคนนี้อาจจะยังไม่กลับบ้าน
และน้องๆอาจจะอาศํยอยู่แถวนี้น่ะแหละ
เพราะไม่ไกลนักมีโครงการคอนโดมิเนียมหรูใกล้รถไฟฟ้า
กำลังเร่งก่อสร้างให้ทันดูดเงินจากกระเป๋าคนเมืองอยู่

เด็กคนแรกยังเกาะแขนผมอยู่
แล้วบอกว่า พี่พี่ ดูขาให้หน่อย เจ็บขา
ผมนึกในใจว่า ดีมาก ถ้าเอ็งเรียกลุง โดนเคาะกะโหลกแน่
แล้วนึกต่อว่า อ้อ ที่ยืนโคลงไปมานี่เพราะเจ็บขานี่เอง

ยังไม่ทันที่ผมจะก้มลงดูขาให้เด็กน้อย
พลันมีเด็กหญิงอ้วนหน้าตาคล้ายไจโกะในการ์ตูน
พาเด็กอีกคนเข้ามาหาผมอีก ปากบอก พี่ๆขอตังค์ยี่สิบ
เอาล่ะสิ ที่นี้ผมเลยมีเด็กมะรุมมะตุ้มอยู่สี่คนเลยคราวนี้
เด็กคนแรกกระตุกแขนแรงขึ้น พี่พี่ ดูขาให้หน่อย เจ็บขา
เด็กคนที่สอง เอาขวดน้ำมาเคาะๆที่พุงผม เฮ่ย ไอ้นี่
เด็กหญิงไจโกะ ดึงแขนอีกข้าง พี่พี่ ขอตังค์ยี่สิบ
เด็กอีกคนไม่ดึงแต่ช่วยกันประสานเสียง พี่พี่ขอตังค์ยี่สิบ
ถ้านึกภาพไม่ออก ลองนึกภาพชายหนุ่มดวงจู๋ในหนังซอมบี้
กำลังโดนซอมบี้ตัวน้อยรุมทึ้งก่อนที่ภาพจะตัดไปดู ฮา

และก่อนที่จะปวดหัวมากไปกว่านี้
ผมก็ล้วงตังค์ 12 บาทเจ้าปัญหาให้ไจโกะกับน้องไปก่อน
พอได้เงิน ไจโกะก็ไหว้ผมแล้วพาน้องไปขอตังค์คนอื่นต่อ
เอาละ อย่างน้อยก็ลดปริมาณเด็กที่รุมอยู่ได้ครึ่งนึงละ
ผมหันกลับมานั่งดูเด็กที่เจ็บขา พบว่าฝ่าเท้าดำปี๋
ไม่มีร่องรอยบาดแผลคาดว่าน่าจะวิ่งเล่นมากจนเท้าพอง
สาเหตุของการเจ็บอยู่ที่นิ้วก้อยน้อยๆนั่นเอง

ระหว่างที่ผมทำตัวเป็นบุรุษพยาบาลดูแผลให้คนพี่
คนน้องก็เอาขวดน้ำเปล่าๆ เคาะหัวผม ป๊อก ป๊อก
ปากก็ถามว่า พี่ๆทำไมหัวแข็งจัง ..อ้าว ไอ้นี่

ผมบอกให้เด็กนั่งรออยู่ตรงนั้นก่อนอย่าเพิ่งไปไหน
ก่อนที่จะเดินย้อนกลับไปที่ร้านสะดวกซื้อร้านนั้น
แล้วก็ตัดสินใจซื้อพลาสเตอร์ลายการ์ตูนหนึ่งห่อ
แต่ก่อนที่จะจ่ายตังค์ ผมก็หยิบขนมเด็กติดมือไปซะหน่อย
เผื่อที่คุณแคชเชียร์จะค้อนผมเรื่องทอนเงินพันน้อยลงนิดนึง

ผมกลับมาที่ป้ายรถเมล์ เด็กน้อยยังนั่งรออยู่
ระหว่างนั้นรถเมล์ที่ผมคอยก็วิ่งผ่านไปสองคัน
ผมลองแปะพลาสเตอร์แผ่นแรกไปที่นิ้วก้อยแต่ไม่ติด
เพราะเท้าของเด็กมีคราบดินคราบดำเต็มไปหมด
ผมก็เลยขอน้ำในขวดมานิดหนึ่งเพื่อล้างเท้าเอาคราบออก
พอทำให้บริเวณนั้นสะอาดขึ้น แห้งขึ้น ก็แปะพลาสเตอร์รูปหมีได้

ระหว่างที่ผมทำตัวเป็นบุรุษพยาบาลทำแผลให้คนพี่
คนน้องก็เอาขวดน้ำเปล่าๆ เคาะหัวผม ป๊อก ป๊อก
ปากก็ถามว่า พี่ๆทำไมหัวแข็งจัง ..อ้าว ไอ้เด็กเวร

เด็กน้อยลองยืน เดิน และบอกผมว่าเจ็บน้อยลงแล้ว
ผมบอกว่าอย่าเพิ่งวิ่งล่ะ เดี๋ยวจะเจ็บแผลอีกนะ
ว่าแล้วก็เอาพลาสเตอร์ที่เหลือให้น้องเค้าไว้แปะในคราวต่อไป
ให้ขนมกับเด็กและน้องไว้กินเล่นแก้เจ็บ เฮ่ย มันแก้ได้ที่ไหน
และให้ตังค์ไว้เผื่อไปซื้อขนมเองอีกยี่สิบบาท
หารสองก็คนละสิบบาทพอดี แหม เลขน้อยหารง่ายเชียว ฮ่าๆ

ระหว่างที่รอรถเมล์คันต่อไป
ผมนั่งสอนเด็กให้รู้จักการใช้พลาสเตอร์ปิดแผลตัวเอง
เพราะคาดว่าวิ่งเล่นแป็บเดียวก็คงหลุด พอหันไปมองเจ้าคนน้อง
เห็นกำลังไปเกาะแกะนักเรียนสาว ขอเล่นโทรศัพท์เป็นพัลวัน
โชคดีที่น้องผู้หญิงก็ใจดีให้โทรศัพท์มาแนบหูเล่น

เมื่อผมลองถามเรื่องราวของน้องเค้าว่า อยู่ที่ไหนยังไง
ก็ได้รับคำตอบว่า อยู่ในไซต์งานก่อสร้างคอนโดตรงนั้นจริงๆ
ตอนนี้แม่กำลังทำกับข้าว ส่วนพ่อไปกินเหล้ากับเพื่อนอยู่
ผมนึกอะไรถามต่อไม่ออก เพราะไม่ถนัดสัมภาษณ์เด็ก
เห็นเด็กน้อยพยายามฉีกห่อขนมก็เลยช่วยฉีกให้พลางๆ

รถเมล์คันใหม่แล่นผ่านมาเข้าป้ายพอดี ผมบอกลาเด็กๆ
รถเมล์แล่นออกจากป้าย มองลงไปเห็นเด็กน้อยโบกมือลาหยอยๆ
กระเป๋ารถเมล์เดินมาเก็บตังค์ แต่ผมก็ไม่ต้องปวดหัวว่า
จะมีเศษตังค์พอค่าโดยสารหรือไม่อีกแล้ว
ความรู้สึกโล่งใจอันเนื่องมาจากการให้
แม้จะน้อยนิด แต่ผมก็รู้สึกว่าไม่เลวทีเดียว

บางครั้งปัญหางี่เง่าของคนเมืองหลวงงี่เง่าอย่างผม
มันก็แก้กันง่ายๆด้วยการไม่ควรพยายามคิดอะไรให้มากเกินไป

.................................................................................

 

Create Date : 11 กุมภาพันธ์ 2552		6 comments
Last Update : 11 กุมภาพันธ์ 2552 14:57:56 น.
Counter : 1445 Pageviews.
Share Tweet