น้องๆเขาไปถึงไหนกันหมดแล้ววววว.... 55++

             ตั้งแต่ออกจากค่ายที่อมก๋อยมาได้ไม่นาน น้องแอมก็ไปทำงานที่ออสเตรียเลีย ไปกลับไทยตามโอกาสที่หาได้ ใช้ชีวิตหาประสบการณ์กันไป ส่วนน้องน้ำเพชรตอนนี้ก็ไปทำงานค่ายอาสาที่เอธิโอเปีย(เมื่อปีสองพันห้าร้อยหกสิบเอ็ด) น้องแชมป์เองก็ไปทำงานที่ประเทศสหรัฐอเมริกา สเปน โปรตุเกส ในเดือนนี้นี่เอง น้องแชมป์เป็นน้องค่ายเมื่อไปเราไปทำงานอาสากันที่สงขลาเมื่อเดือนตุลาคมปีสองพันห้าร้อยห้าสิบเก้า น้องๆเขามีความฝัน มีการใฝ่ มีการคว้า มีแรงที่ต้องการการเติบโตจากภายในจนสามารถส่งผลออกสู่ภายนอก ตัดสินใจเดินหน้าต่อไปเพื่อไปหาสิ่งที่ทำให้เขาเติบโตได้ยิ่งขึ้นๆ ส่วนพี่กิ้บนั้นไม่ต้องพูดถึง สบายไปแล้วววว เที่ยวต่างประเทศ และมีงานอดิเรกออกแบบเสื้อผ้าสบายๆของตัวเอง น้องโบกี้เองก็เรียนจบการบินเมื่อปีที่แล้ว ตอนนี้ก็มีบินไปญี่ปุ่นหาแม่บ้าง หลักๆ น้องยังอยู่ที่ประเทศไทยและทำงานที่ตัวเองชอบต่อไป น้องมอสก็ใกล้จบแล้ว เก็บเกี่ยวประสบการณ์นอกไปพอสมควรที่ฟินแลนด์ .... เราทำอะไรอยู่ที่นี่นะ ??

                ใช่ฉันตัวจริงไหมนะที่กำลังเป็นอยู่ที่นี่ ฉันเริ่มต้นจากการเข้าทำงานที่กรุงเทพฯในช่วงระยะเวลาสั้นๆ โดยเกิดจากการตัดสินใจอยากหางานทำเมื่อจบการศึกษาปริญญาตรี แม้ได้เงินยังไม่มาก บวกกับเงินที่เหลืออยู่และค่าใช้จ่ายไปบ้าง ก็มีเงินส่วนที่เหลือประมาณหนึ่ง ซึ่งไม่ได้มากอะไร ถ้าเป็นตอนนี้ก็คงไม่กล้าคิดกล้าทำอะไรเสี่ยงต่อการเงินไปแบบนั้นหรอก ฉันเลือกที่จะเดินทางไปค่ายอาสาที่เชียงใหม่ ระยะเวลาสามอาทิตย์ในอำเภออมก๋อย ที่ซึ่งไม่มีสัญญาณโทรศัพท์ ไม่มีไฟฟ้าใช้ อยู่บนดอยสูง ไปสอนนักเรียนที่นั่น ทั้งสนุก ทั้งลำบาก ทั้งอ่อนแอในบางครั้ง หลงลืมโลกไปบางครั้ง ได้ตั้งหลักให้ใจตัวเองไปพอสมควร ค่ายนี้ทำให้ฉันมีมุมมองว่า ถ้าฉันอยู่ที่นี่ได้ ในที่กันดารขนาดนี้ ฉันก็สามารถมีชีวิตอยู่ได้ในทุกที่เช่นเดียวกัน ที่แม้แต่น้ำอาบน้ำใช้ เราทุกคนในหมู่บ้านนั้นก็ใช้น้ำก๊อกก๊อกเดียวกัน จุดเดียวกัน ฝนตกบ่อย สิ่งอำนวยความสะดวกไม่มีอะไรมาก เราเห็นชีวิตแต่ละชีวิตดำเนินไปอย่างเรียบง่าย ทุกชีวิตเกื้อกูลกัน บ้านไม้ ใต้ถุนบ้านมีดุ้นฟืนอยู่เต็มทุกหลัง เพื่อเก็บไว้ใช้ในทุกวัน ที่นี่ฝนตกบ่อย เอาแน่เอานอนไม่ได้ บางครั้งแดดออกแป้บนึง พอตากผ้าไว้ สักพักฝนลงเม็ดก็ต้องรีบออกมาเก็บผ้ากัน เราไม่มีเครื่องปั่นเสื้อผ้าเพราะเราไม่มีไฟฟ้าใช้ขนาดนั้น ไฟฟ้าที่นี่ก็จะมาจากโซลาร์เซลล์ พลังงานแสงอาทิตย์ที่เปลี่ยนเป็นพลังงานกล แล้วให้ไฟแก่เราใช้นั่นเอง

                  ค่ายที่สงขลาก็ลำบากพอกัน น้ำไม่ได้ใสสะอาดเหมือนน้ำบนดอยที่เป็นน้ำธรรมชาติจริงๆ แต่อาหารนี่ ที่สงขลาเด็ดตรงที่ลุงที่ทำอาหารให้พวกเราทาน มักจะปรุงแบบธรรมชาติสุดๆ ไม่มีผงชูรส มีน้ำมันน้อย เน้นการกินง่าย ดีต่อสุขภาพ ได้เห็นการใช้ชีวิตของเพื่อนต่างชาติที่มีความน่าทึ่งมากสำหรับเรา เช่น การกินเจของเพื่อนชาวอเมริกัน ความมั่นใจสูงของสาวญี่ปุ่น การแสดงความคิดเห็นของกลุ่มอาสาสมัคร

...... จะเล่าต่อ >> พักก่อน

ต่อละ >>  ไม่นิ่ง

                  จะว่าไป ความพอใจในสิ่งที่ตนมีนี้ก็สำคัญพอๆกันกับการมีชีวิตอยู่ให้สมควรกับการมีชีวิตอยู่ .. จะเขียนให้งงทำไมเนี่ย 55+ นั่นก็เพราะว่ามันส่งผลต่อความสุขในแต่ละวัน วันไหนที่เรามีความสุขมากๆวันนั้นล่ะคุ้มค่าแล้ว เราอาจไม่ต้องได้ในทุกสิ่งที่เราเห็นคนอื่นได้คนอื่นมี เขามีความสุขในแบบของเขา เรามีความสุขในแบบของเรา แค่นั้นเอง สิ่งที่คนเราหามันก็แตกต่างกันไป ถ้าเราอยากได้เหมือนเขาเราก็ต้องพยายามมากกว่าเก่า ซึ่งก็ให้แน่ใจว่าเราชอบสิ่งที่เขามีเขาเป็นนั้นจริงๆ ไม่ได้แค่อยากจะเป็นเหมือนเขาโดยที่เราไม่ได้หลงใหลมันอย่างแท้จริง เป้าหมายชีวิต การใช้ชีวิตของเราควรจะเกิดจากเราเองเท่านั้น

                        ไม่รู้ว่าทำไมช่วงนี้พอเข้าดูเฟสบุ๊คก็ให้ความรู้สึกว่าเราเดินช้ากว่าเพื่อนๆมากนัก โดยเฉพาะการได้ใช้ชีวิตในส่วนที่เราเคยฝันใฝ่ สักพักเราก็ไปหลงใหลในสไตล์การใช้ชีวิตของคนโน้นที คนนี้ที แล้วเราก็อยากจะอย่างนั้น อย่างนี้ อยากวางแผน อยากจริงจังกับทางโน้นทางนี้ จนเราไม่สามารถมีความสุขกับปัจจุบันขณะได้เต็มที่ แล้วถ้าเป็นแบบนี้เราจะมีชีวิตอยู่ในความเป็นจริงได้อย่างไรเล่า มนุษย์ใช้ชีวิตกังวลถึงพรุ่ง หลายครั้งก็ทุกข์กับสิ่งที่ผ่านไปแล้ว เขาใช้ชีวิตเหมือนกับว่าเขาจะไม่มีวันหมดชีวิต สุดท้ายเขาก็จากโลกนี้ไปโดยที่ไม่ทันได้ใช้ชีวิตเสียเลย ....

                       ลองมีความสุขกับสิ่งเล็กๆ น้อยๆดู ตั้งแต่ตื่นนอนตอนเช้า ทำกิจวัตรประจำวัน ไปทำงาน ได้พูดคุยสนุกกับเพื่อนร่วมงาน ได้ลงมือทำงานที่ท้าทายตนเอง ได้ทานอาหารพร้อมเพื่อนๆ ขับรถผ่านผืนป่าสีเขียว เข้าบ้านแล้วซักผ้า พักผ่อน บางทีชีวิตไม่ได้ยากเลย มุมมองต่างหากที่ทำให้ชีวิตยาก ..

จิตใจไม่นิ่ง ผันผวนยิ่งกว่าหุ้นช่วงนี้เสียอีก ....ฮึ่ม อะแฮ่มๆ