กราบบูชาครูกลอนสุนทรภู่
ท่านเป็นครูกลอนกวีศรีสยาม
เป็นนักปราชญ์เรืองชื่อระบือนาม
โลกเกรงขามนามท่านขจรไกล

ทั้งร้อยแก้วร้อยกรองพร้องไพเราะ
ฟังเสนาะสำเนียงเสียงสดใส
พจน์รสวาบหวามสำราญใจ
จะหาใครเหมือนท่านประพันธ์กลอน

ในอักษรคำกลอนซ่อนความคิด
คำประดิษฐ์จินตกวีที่พร่ำสอน
เป็นสุดยอดครูสร้างความสุนทร
จะขอพรสะท้อนความเป็นไทย

เพื่อระลึกถึงวันสุนทรภู่
ขอกราบครูบูชาให้จิตใส
ประกาศเกียรติเลิศล้ำด้วยหัวใจ
ให้โลกรู้คนไทยใจกวี

ไม่ เลิกดื่ม มึนเมา พาเศร้าหมอง
เมา มาครอง ปัญญา พาดับสูญ
เหล้า ให้โทษ หนักหนา น่าอาดรู
แล้ว พอกพูน โรคร้าย ในกายเรา

เรา ควรสร้าง ความดี ให้บรรเจิด
ยัง รักเลิก อยู่ใย อย่างโง่เขลา
เมา สุรา หมดฤทธิ์ ก็บางเบา
รัก ของเรา สุดใจ มิลืมเลือน

เป็น กลอนหนึ่ง ของท่าน สุนทรภู่
กลอน ยังอยู่ ชีพวาย หาใครเหมือน
สุนทรภู่ ท่านฝาก ใว้ย้ำเตือน
จาก บทกลอน สอนใจ น้ำใจคน

นิราศ ภูเขาทอง ท่องลำน้ำ
ภูเขาทอง เคยล้ำเลิศ ร้างทุกหน (ภูเขาทองที่อยุธยา)
เขา เคยสวย สง่างาม มาอับจน
ทอง อร่าม ร่วงหล่น เพราะศัตรู

มาอ่านเล่นๆกัน เป็นกลอนกลบทเช่นเคย

อัน น้ำคำ ชายชาญ คร้านพินิจ
อ้อย นั้นหวาน จับจิต คิดไฉน
ตาล ว่าหอม ยวนกลิ่น ยั่วหทัย
หวาน จับใจ จริงหรือ ฤาเพ้อมา
ลิ้น ชายชิม รสหวาน เสียทุกหยด
แล้ว คงหมด เยื่อใย ไมตรีหา
สิ้น รสหวาน ชานจืด ชืดระอา
ซาก คงไร้ ราคา สิ้นคนปอง