ตอนที่๗/2 จบ

คนที่ใช่คือเธอ
ตอนที่๗/2
"ให้ดูยังไง เธอก็ไม่เหมาะสมกับพี่มาร์คสักนิด" น้ำเสียงติดจะหยัน

ราจารีย์พยายามควบคุมอารมณ์อย่างยิ่งยวด

"เหรอคะ คุณคงเป็นพวกที่ชอบวัดความเหมาะสมของคนอื่นด้วยฐานะโดยไม่สนใจเนื้อแท้ที่อยู่ข้างในใช่ไหมคะ"

ริมฝีปากของคนฟังเปิดรอยยิ้มบางๆ

"คนเราน่ะ หยั่งจิตหยั่งใจยากนะ ใครจะรู้ว่ามีเป้าหมายอะไรหรือเปล่า จริงใจสักแค่ไหน สู้คบหากับคนที่มีฐานะเท่าเทียมจะ มั่นใจกว่า" เกตุลดาเอ่ยเสียงเรียบ

"ไม่เสมอไปหรอกค่ะคุณเกด"

"หมายความว่าไง"

"ถ้าเกิดคนที่คุณเกดคบมีแต่ฐานะ นิสัยกลับแย่ คุณเกดจะทนคบได้หรือคะ"

"อ้อ" เกตุลดาลากเสียง

"เธอคิดว่าฉันโง่เชียว" หล่อนพูดต่อ

ราจารีย์ส่ายหน้าแทนคำตอบ

"คุณเกดเป็นคนฉลาดค่ะ"

"คนฉลาดบางคนก็ทำตัวโง่" คนพูดยั่วยิ้ม

คนฟังมีสีหน้าฉงน

"ที่เธอพูดมาทั้งหมด แปลว่าเธอจะดันทุรังคบกับพี่มาร์คงั้นสิ" เกตุลดาเอ่ยเข้าประเด็น

ราจารีย์อ้าปากจะแย้ง อีกฝ่ายก็ชิงเอ่ย

"อ๊ะๆ อย่าปฏิเสธ เธอแค่ปากแข็ง ในใจคิดยังไงกับพี่มาร์ค ฉันย่อมรู้ ฉันดูเธอออก เธอชอบพี่มาร์ค"

"เข้าใจผิดแล้วค่ะ"

"หึ อย่าปากแข็งให้มาก ถ้าคนอื่นอย่างฉันคว้าพี่มาร์คไป เธอแหละจะเสียใจ" สุ้มเสียงกลั้วหัวเราะ

"จ๋าไม่เข้าใจค่ะ"

"นั่นไง คนฉลาดที่ชอบทำตัวโง่"

"คะ" เสียงสูงเป็นเชิงขอความกระจ่าง

"ฉันแค่ทดสอบเธอ อยากรู้ปฏิกิริยาของเธอ อยากแน่ใจว่าเธอชอบพี่มาร์คจริงๆ ไม่ใช่พวกหิวเงิน ฉันน่ะเคยผิดหวังจากพี่มาร์ค และฉันก็รู้ตัวว่าเป็นได้แค่น้องสาว พอเห็นพี่มาร์คอยู่กับเธอก็เลยอยากแกล้ง แต่… ฉันมั่นใจว่าถ้าพี่มาร์คอยู่กับเธอ เขาจะมีความสุขที่สุด" เกตุลดายิ้มละมุนพลอยทำให้คนที่รู้สึกสบายใจด้วยความโล่งอกยิ้มตาม

"คุณเกด…"

มาร์คัสที่เดินกลับมาหาสองสาวก็ให้งุนงงที่เห็นพวกหล่อนแสดงความเป็นมิตรต่อกันอย่างผิดคาด

"เกิดอะไรขึ้น จ๋า เกด"

"ไม่มีอะไรค่ะพี่มาร์ค เกดเลิกป่วนแล้วล่ะ ไม่อยากให้พี่มาร์คเครียด เดี๋ยวเป็นโรคใจจะมาโทษเกดอีก" หล่อนทำหน้าทะเล้น

"จ๋า" เขาเรียกขานนิสิตสาว

หล่อนก็เสถาม

"เราเข้าไปดูหนังได้หรือยังคะพี่มาร์ค"

"ครับ" เขายิ้มหน้าชื่น

หลังจากชมภาพยนตร์จบเรื่องเกตุลดาก็แยกกับคู่หนุ่มสาว ส่วนมาร์คัสพาราจารีย์ไปทานอาหารกลางวันที่ร้านของคนรู้จัก จิตใจหวนคิดถึงเรื่องที่มีความหมายต่อตัวเขาอย่างมากซึ่งแม้แต่เกตุลดาก็ยังออกปากกระเซ้าและทิ้งท้ายด้วยการกระซิบกระซาบบอกเขาว่า

'น้องจ๋าของพี่มาร์ค เขาใจตรงกับพี่นะคะ'

"พี่มาร์คเป็นอะไรคะ" นิสิตสาวเอ่ยด้วยความสงสัยที่เห็นเขามีท่าทีคล้ายเหม่อลอย ขณะทั้งคู่รออาหารที่สั่ง

"พี่กำลังคิดเรื่องๆนึง"

"คงเป็นเรื่องสำคัญ" หล่อนปรารภ

"สำคัญจริงๆเสียด้วย" รอยยิ้มพรายผุดบนใบหน้า ดวงตาเป็นประกาย

"จ๋าอยากรู้หรือเปล่า" เขาถามต่อ

"เอ ไม่เกี่ยวกับจ๋ามั้งคะ" หล่อนหัวเราะน้อยๆ

"ใครบอกไม่เกี่ยว"

หล่อนย่นหน้าผาก

"เรื่องนี้เกี่ยวกับพี่เหมือนกัน เกี่ยวกับเราสองคน ว่าแต่จ๋าอยากรู้ไหม"

สีหน้าและแววตาของเขาทำให้คนฟังเกิดอาการเขินอายทันใดจนไม่กล้าเอ่ยสักคำ

"พี่อยากรู้ว่าจ๋าคิดและรู้สึกเหมือนพี่บ้างไหม หรือพี่คิดฝันไปเองข้างเดียว"

"เรื่องอะไรคะ" หล่อนแสร้งถามอย่างพาซื่อ

"จ๋า" สุ้มเสียงเรียกเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมและจริงจัง

ราจารีย์ก็ปรับเปลี่ยนท่าทีเช่นกันพลางสบตาเขา

"พี่รักจ๋าครับ"

ใบหน้าของหล่อนขึ้นสีเรื่อ

"พี่ไม่รู้ว่าจ๋าพร้อมจะรับรักของพี่หรือยัง แต่พี่พร้อมจะบอกจ๋าแล้ว และไม่อยากรอเวลาอีกเพราะพี่อายุมากกว่าจ๋า พี่กลัวการสูญเสีย" เขาหยุดเว้นจังหวะ

"พี่จะไม่บังคับถ้าจ๋าไม่พร้อม แต่ขอให้จ๋ารับรู้ความรู้สึกของพี่ก็พอ"

คนฟังสูดลมหายใจลึกก่อนค่อยๆผ่อนยาว

"ถ้าจ๋ารังเกียจพี่มาร์ค จ๋าคงปฏิเสธตั้งแต่แรก และจ๋าไม่ใช่คนโลเล" หล่อนบอกอย่างอ้อมค้อม

"แสดงว่าจ๋า…" เขาเอ่ยด้วยสุ้มเสียงแจ่มใส

"ขอให้จ๋ารับปริญญา เราค่อยพูดเรื่องอนาคตที่เหลือ" ถ้อยความดักคอ

"จ๋าครับ บอกพี่สักคำได้ไหมว่าจ๋า…ก็รักพี่"

ราจารีย์มีสีหน้าเข้มจัดด้วยความรู้สึกกระดาก

"เอ่อ…" ท่าทางกระอึกกระอักอย่างเอียงอาย

"ขอมือให้พี่หน่อย" สุ้มเสียงออดอ้อนเล็กน้อย

มือเรียวบางก็วางบนโต๊ะให้อีกฝ่ายกุมไว้อย่างทะนุถนอมและเปี่ยมด้วยความรักใคร่

"พี่รักจ๋านะ"

ที่สุดทุกท่าทางที่แสดงถึงความจริงใจของชายหนุ่มผมทองก็ทำให้หล่อนต้องเอ่ยตอบ

"จ๋าก็รักพี่มาร์คค่ะ"

The End.

<เย้ๆๆๆๆ จบแล้ว ปิดเรื่องได้แล้ว เหอๆ เล่นเอาเกือบแย่เหมือนกัน แต่จบจนได้ ทีนี้ก็มีเรื่องสุดยาวที่กาญจน์ฏีต้องสางล่ะค่ะทุกๆท่าน^_^'' ต้องขอขอบพระคุณผู้อ่านทุกท่านนะคะที่ติดตามงานของกาญจน์ฏีมาตลอด ขอบพระคุณมากมายค่ะ ^o^>

Create Date : 20 พฤษภาคม 2548		2 comments
Last Update : 20 พฤษภาคม 2548 15:07:48 น.
Counter : 1034 Pageviews.
Share Tweet