จิตหลอน

ผมมองเห็นเขา คุณมองไม่เห็นเขาหรอกหรือ ทำไมมีผมคนเดียวที่เห็นเขาล่ะ แล้วทำไมคุณถึงมองไม่เห็นเขากันนะ นั่นไง เขากำลังคุยกับผม เขาบอกให้ผมทำบางสิ่งบางอย่าง มันเป็นเรื่องที่น่ากลัว กับคนเมาคนนั้นไง เขากำลังบอกให้ผมกำจัดคนรกโลก เสียงแหบแห้งของเขาดังอยู่ในโสตประสาทของผม เสียงที่พูดคุยและรูปร่างแปลกๆของเขาที่ปรากฏต่อหน้าผมเท่านั้น ทำไมถึงไม่มีใครมองเห็นเขานอกจากผมนะ ให้ตายสิ ทำไมเขาไม่คุยกับคนอื่น ทำไมต้องเป็นผมด้วย ให้ตายเถอะ หรือสมองผมจะเลอะเลือน หรือจะเกิดความผิดปกติกับผม หรือ…ช่างมันได้ไหมเนี่ย

"จัดการมันสิ เห็นไหม มันเมาจนหัวราน้ำแล้ว" เสียงแหบแห้งสั่งการ รูปร่างแปลกประหลาดคอยชี้นิ้วบอกเป้าหมายจากผู้คนในร้านอาหาร

"ยังไม่ถึงเวลา ไม่ใช่ที่นี่ ไม่ใช่เดี๋ยวนี้ ฉันจะสะกดรอยตามแล้วค่อยจัดการ" ผมโต้ตอบ

"อย่าให้คลาดสายตา เห็นไหม มันกำลังจะลุกจากโต๊ะ"

"ฉันรู้น่า"

ผมไม่แน่ใจว่าอะไรคือสาเหตุที่ทำให้ผมมองเห็นเขา แต่ผมก็มองเห็นเขาเริ่มแรกจากเลือนรางกระทั่งชัดขึ้นและกลายเป็นตัวตนที่ประจักษ์แก่สายตาของผม ผมเริ่มมองเห็นตั้งแต่สมองกระทบกระเทือน มันอาจเป็นอุบัติเหตุ แต่อันที่จริงเป็นการกระทำจากบุคคลที่ผมเรียกเขาว่าพ่อ พ่อที่ชอบดื่มสุราเป็นนิจและมักจะอาละวาดใส่สมาชิกในครอบครัวอยู่บ่อยๆ พ่อผม ใช่สิ เขาเป็นข้าราชการชั้นผู้น้อยที่กินเงินเดือนหลวงและมีปัญหากับเรื่องการดื่มสุรา และหลังจากที่ดื่มสุราเขาก็มักจะเล่นงานแม่อยู่บ่อยๆด้วยการตบตีบ้าง ดุด่าว่ากล่าวเสียงลั่นบ้านบ้าง ใช้เครื่องมือทุ่นแรงบ้าง ส่วนมากจะแสดงความรุนแรงด้วยพละกำลังของบุรุษเพศ ลูกๆเองก็พลอยฟ้าพลอยฝน อย่างผม…ลูกชายคนเล็กเป็นต้น

ผมยังเด็กมากและหวาดกลัวเวลาพ่อกลับมาถึงบ้านด้วยอาการเมาแอ๋ เพราะมันแสดงให้เห็นถึงการขาดสติสัมปชัญญะของพ่อ ผมไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงชอบดื่มสุรา และถึงจะรู้ก็ไม่ช่วยให้อะไรๆดีขึ้น พ่อก็ยังคงลงไม้ลงมือกับแม่และลูกๆทั้งสองคนอยู่วันยังค่ำ เป็นความทารุณโหดร้ายในครอบครัวเสียเหลือเกิน แต่เวลาปกติพ่อก็ดีกับพวกเราต่างจากเวลาเมาลิบลับ ผมอยากให้พ่อเลิกดื่มสุราจริงๆ หากพ่อก็ไม่สามารถจะเลิกดื่มได้ ผมจึงเกลียดพวกที่ดื่มสุราจับใจเพราะผลของมันทำให้คนกลายเป็นอะไรก็ได้ แล้วมีอยู่ครั้งหนึ่งกระมัง เป็นครั้งที่รุนแรงสุดๆที่เป็นจุดเปลี่ยนให้ผมเริ่มกลายเป็นอย่างอื่นที่อันตรายอย่างร้ายกาจ

พ่อกลับบ้านด้วยกลิ่นสุราที่คละคลุ้งเหมือนเคย และอารมณ์เสียโดยไม่มีเหตุผลเหมือนทุกวัน เป็นวันที่แม่โดนพ่อตบตีและทำร้ายร่างกายอย่างที่ผมไม่ชินตาเลยสักครั้ง ผมพยายามปกป้องแม่ พยายามขอร้องพ่อให้เลิกทำร้ายแม่เสียที แต่พ่อก็ไม่ฟังเสียงทั้งที่ผมร้องไห้ไหว้วอนขอ ต่อให้เป็นพี่ชายที่ขอร้องพ่อ พ่อก็ยังไม่ฟังเสียงอยู่นั่นเอง

คืนนั้นผมโผเข้าไปกอดแม่จากมือเท้าของพ่อ พ่อกลับประเคนเท้าใส่ผม เตะอย่างแรงจนศีรษะกระแทกผนังทำให้ผมถึงกับสลบ และไม่มีใครพาผมไปหาแพทย์สักคน พอตื่นขึ้นมาผมก็เลยปวดศีรษะมาก ปวดอยู่หลายวัน พอหายปวดก็เริ่มมองเห็นอะไรแปลกๆ หูได้ยินเสียงแว่วๆ จากนั้นทั้งรูปทั้งเสียงก็ชัดเจนขึ้นเรื่อยๆทุกๆวัน มันบอกผมหลายอย่าง เป็นเพื่อนยามที่พ่อทำร้ายแม่หรือพวกลูกๆ จนกระทั่งวันที่สุดจะอดกลั้นไหว มันก็บอกให้ผมจัดการกับพ่อเสีย ใช่ครับ จัดการในความหมายของมันคือกำจัดทิ้งนั่นแหละ

"จัดการเสียสิ แกไม่ชอบเขาไม่ใช่เหรอ" มันบอกผมพร้อมกับรอยยิ้มเย็น

"อืม ฉันคิดเองเป็นหรอกน่า" สุ้มเสียงห้วน

"จัดการได้แล้ว อย่ามัวเสียเวลาคิดอยู่เลย" มันเร่งเร้า

"ฉันรู้น่า" ผม…เด็กชายอายุสิบสองบอกอย่างรำคาญใจ

แล้วผมก็รอจังหวะเวลาที่เหมาะสมสำหรับจัดการกับพ่อของตัวเอง ผมรอให้เขาออกจากบ้านอีกครั้งในตอนค่ำ เดินบนสะพานไม้เล็กๆของชุมชนเพื่อไปดื่มสุราต่อที่ร้านแถวบ้าน ผมก็แค่วิ่งไปผลักเขาลงน้ำ พ่อผู้ว่ายน้ำไม่เป็นก็จมน้ำเสียชีวิตโดยไม่มีพยานพบเห็น ง่ายๆแค่นั้นเองที่ผมทำ และเป็นครั้งแรกที่ผมลงมือ

ถ้าถามว่าผมรู้สึกอย่างไร ผมตอบได้เต็มปากเต็มคำว่าไม่รู้สึกเสียใจแม้แต่น้อยที่ทำเรื่องชั่วช้าแบบนั้น แน่ล่ะ เพราะผมเกลียดคนเมาอย่างพ่อ กำจัดเขาได้ แม่กับพี่ชายรวมทั้งผมก็จะได้อยู่อย่างสงบสุขเสียที ชีวิตที่สงบสุข ใช่ แต่มันเปลี่ยนวิถีชีวิตของผม เปลี่ยนไปตลอดกาลทีเดียว

"แกทำดีมาก" เสียงแหบห้าวเอ่ยชื่นชม

และผมก็พอใจกับผลงานของตัวเองทุกครั้งที่ลงมือ วิธีการสังหารก็เปลี่ยนรูปแบบไปแล้วแต่สถานการณ์ที่เกิดขึ้น จนผมหาวิธีการพบและมันเป็นการระบายออกมาในรูปแบบของการแก้แค้น ความเกลียดชัง อารมณ์ที่รุนแรงยิ่งนัก แค่นั้นเองที่ผมต้องทำ แทงนับครั้งไม่ถ้วน ใช้มีดแทงจนเหยื่อแทบพรุน นั่นเป็นวิธีการที่ออกจะโหดอยู่สักหน่อย แต่มันจำเป็นเพื่อให้ผมรู้สึกพึงพอใจและระบายความอัดอั้นออกมาให้หมดจนกว่าจะถึงคราวหน้า

ผมตามเหยื่อรายล่าสุด เดินตามอย่างช้าเข้าไปในซอยเปลี่ยวที่ลึกพอสมควร เหยื่อก็เดินไปเรื่อยๆ โซซัดโซเซป้องกันตัวไม่ได้ มันเป็นโอกาสอันดีที่ผมจะลงมือ

"จัดการเดี๋ยวนี้เลย" มันสั่งผม

แล้วผมก็ลงมือผลักเหยื่อให้ล้มลง จากนั้นก็ลงมีดเต็มแรง แทงไปเรื่อยๆเหมือนคนบ้าคลั่ง ใช่ ผมกำลังคลั่งเต็มที่ที่ได้แทงเหยื่อให้หมดลมหายใจ มันสะใจดีพิลึกที่ได้ทำแบบนี้ พอลงมือเสร็จผมก็เผ่นหนีตามระเบียบของฆาตกรต่อเนื่องผู้มีจิตใจผิดปกติ ถ้าตำรวจจับได้ ผมก็คงต้องรับการบำบัดก่อนขึ้นศาลเป็นแน่ แต่เรื่องอะไรล่ะที่ต้องทำให้ตัวเองถูกจับ ผมต้องเตรียมพร้อมอย่างดี เปลี่ยนชุด ถอดถุงมือ เช็ดหน้าเช็ดตา และกำจัดรอยเปื้อนเลือดบนเสื้อผ้า งานเหล่านี้สะดวกยิ่งขึ้นเมื่อผมทำงานและอยู่ตัวคนเดียว สมัยเรียนผมต้องหาเสื้อผ้าเก่าๆไปลงมือและเผาทิ้ง แต่นี่ผมโตมากแล้ว ประสบการณ์ก็สั่งสมมานานหลายปีจนชำนาญ ฉะนั้นก็ไม่ใช่เรื่องยากที่จะเก็บร่องรอยให้เรียบร้อย แล้วรอเวลาจัดการเหยื่อรายต่อไป.

Create Date : 16 พฤษภาคม 2550		1 comments
Last Update : 16 พฤษภาคม 2550 14:22:31 น.
Counter : 1073 Pageviews.
Share Tweet