1
2 3 4 5 6 7 8
9 10 11 12 13 14 15
16 17 18 19 20 21 22
23 24 25 26 27 28 29
30
ณ ปลายฟ้า...คือเธอ (Love@Horizon) อวสาน "ช่อคราม"
บทที่ 28 (อวสาน)
ไม่ว่าจะใกล้หรือไกลเพียงไหน ไม่ว่าจะเร็วหรือช้าเพียงใด ทั้งหมดที่สุดแล้ว หากความรักนั้นจริงใจ และมั่นคงต่อกัน ความรู้สึกของหัวใจ...จะบอกกับเราเองว่า...รักแท้มีอยู่จริงเสมอ... ท้องฟ้าเป็นสีฟ้าสดใสสว่างกระจ่าง เมฆสีขาวจาง ๆ ลอยเป็นปุยเล็ก ปุยน้อยราวกับหมอนนอนหนุนน่าสบาย แดดยามเช้าของฤดูหนาวสาดแสงสีเงินบาง ๆ ผ่านกระจกหน้าต่างห้องทำงาน แต่ธันวายังคงนั่งคิดอย่างสับสน สมองเหมือนหยิบไฟล์โน้นไฟล์นี้วิ่งให้วุ่นวาย แถมยังประมวลผลไปในทางลบเสียอีก จนเขาไม่สามารถจะทำงานใด ๆ ให้เป็นชิ้นเป็นอันได้ คำถามหลาย ๆ คำถามถูกตั้งขึ้นมา นี่เขากำลังน้อยใจหรืออย่างไร แน่ล่ะเขายังไม่รู้สิ่งใด ๆ แน่ชัด ทำไมเขาถึงสรุปความคิดไปได้อย่างนั้น เขายอมรับความจริงว่าพื้นฐานความรู้สึกที่เภตรามีให้กับเขาในเรื่องความรักนั้นมันยังบางเบา เบาเกินกว่าที่จะสรุปออกมาเป็นความคิดชั่วครู่ได้เสียด้วยซ้ำ แต่ต้องยอมรับว่ามันเกิดจากอิทธิพลของเธอทำให้เขารู้สึกได้มากมายหลายอารมณ์ รัก น้อยใจ หึงหวง หวาดระแวง ริษยา ปรารถนา เขาเริ่มเข้าใจความรักด้วยอารมณ์เหล่านี้มากขึ้น โดยเฉพาะคำว่า คิดถึง
เพียงแค่ได้ยินว่าเธอห่างจากไปไกล อารมณ์ทั้งหลายก็ตบตีกันกระเจิงอยู่ในความรู้สึก จนกลายมาเป็นความน้อยใจ ด่วนสรุปไปเช่นนั้นนั่นเอง ถึงมันเป็นแบบนั้นจริง ๆ เขาเองก็เคยยอมรับมาแล้วนี่นาว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขาและเธอจะเป็นรูปไหน ความเป็นเพื่อน เพื่อนร่วมงานนั้นยังมั่นคงอยู่มากมาย และตรงนั้นเขายังสามารถใกล้ชิดกับเธอได้อยู่ดี และเมื่อถึงเวลาที่เธอพร้อมกับความสัมพันธ์ในรูปฉันคนรักคงไม่ยากที่เขาจะพิสูจน์ให้เธอเห็น หากมันต้องรอคอย เขาก็พร้อมที่จะรอคอยนี่นา... โอ้! เขากำลังรู้สึกดีกับสติเป็นครั้งแรก ที่ยังสามารถพาลากเขากลับมาจากอารมณ์ฟุ้งซ่านร้อยแปด ให้ตายเถอะเขาเป็นได้ถึงขนาดนี้ ถึงไม่แปลกใจเลยว่า เมื่ออารมณ์ต่าง ๆ เหล่านี้พัดผ่านเข้ามาแล้วมันทำให้คนเรากลายสภาพไปได้อย่างไร... งานนี้ราวกับว่า ทั้งเทวดาและซาตานกำลังร่วมมือกันทดสอบเขาอยู่จริง ๆ... คุณธันวาคะ เอกสารแฟ้มงานออฟฟิศอยู่บนโต๊ะเลยสองวันแล้วล่ะค่ะ วันนี้เอาเอกสารออกหน่อยนะคะ เดี๋ยวโดนตาม พัชรีเข้าห้องมาเตือน เรียกสติของเขาให้เข้มแข็งมากยิ่งขึ้น ยังมีอะไรต้องทำอีกมากมาย เขาเทียบเวลานาฬิกา เขามีเวลาจัดการเอกสารสำนักงานก่อนที่จะโทรไปหาเภตราที่เยอรมัน คุณธันวายุ่งอยู่หรือเปล่า พอดีขึ้นมาข้างบน เลยจะมาขอทวงเอกสารซะเลย ตัดสินใจได้หรือยังคะ คุณสุมินตรา พาร์ทเนอร์แอดมินเคาะห้องที่เปิดอยู่ พร้อมกับชะโงกหน้าเข้ามาถาม เอ...ตัดสินใจ!? เอกสารออฟฟิศ ผมไม่อยู่หลายวัน โทษทีครับ เมื่อวานคุณเภตราก็บอกว่าคุณยังไม่ได้บอกอะไรเธอ เธอคุยกับทางสำนักเยอรมันแล้วก็เลยขอไปก่อน แล้วคุณจะตามไปเมื่อไหร่คะ หรือจะส่งใครไปแทน หญิงสาวเดินเข้ามานั่งเก้าอี้ตรงข้ามอย่างคุ้นเคย ยังมีงานยุ่งอีกหรือคะ ได้ข่าวว่าเคสเกรย์สันเจรจากันลงตัวแล้วนี่นา เป็นเคสที่ยาวนานจริง ๆ นี่ขนาดแค่คุยเจรจาก่อนร่างสัญญาแท้ ๆ ครับเหลือพวกงานเอกสาร และก็ตั้งบริษัทใหม่ จิระกับทีมฝึกหัดคงทำกันได้...แต่!? ธันวาหยิบแฟ้มเอกสารสำนักงานที่พัชรีเตือนเมื่อครู่นี้มาพลิกดู ตะกี้คุณสุมินตราว่าตามไปไหน เมื่อไหร่ อย่างไร ก็ไปร่วมประชุมงานกับทางสำนักเยอรมันอาทิตย์นึงน่ะค่ะ คุณธันวาจะไปเอง หรือจะให้เด็กไป
นี่ไม่ใช่ยังไม่ได้ตัดสินใจ แต่ยังไม่ได้หลายละเอียดเลยสิคะ...ว่าแล้วยุ่งจริง ๆ ถึงได้ตัดสินใจเข้ามาถามซะเลย พาร์ทเนอร์ฝ่ายแอดมินหัวเราะเบา ๆ งั้นเล่าสั้น ๆ แล้วกันนะคะ จะได้ตัดสินใจง่ายขึ้น ทางสำนักเยอรมันเขาร่วมจัดสัมมนาเรื่องการลงทุนข้ามชาติกับธุรกิจภาคพื้นเอเชียช่วงกลางเดือนนี้ก่อนคริสต์มาสน่ะค่ะ เขาเชิญฝ่ายการลงทุนการเงินของเราไปด้วย พร้อมกับขอตัวคุณเภตรากลับไปเตรียมงานก่อนล่วงหน้า แฮร์โรแบร์ก็โทรมาถามหลายครั้ง แต่ยังไม่มีเอกสารจากคุณธันวาลงมา เลยไม่รู้จะตอบยังไง แต่ส่งตัวคุณเภตรากลับไปแล้วตั้งแต่เมื่อคืนน่ะค่ะ อ่า... ธันวาพึมพำเบา ๆ สมองที่วุ่นวายหยุดนิ่งไปชั่วขณะ ภาพต่าง ๆ ชัดเจนเรียบลำดับเป็นเรื่องเป็นราว นึกไปอีกรอบแล้วเขาก็ขำความวุ่นวายใจคิดมากของตัวเองเสียจริง ๆ ผมไปครับ ไปเอง... ไปเร็วที่สุด ไปทันทีเลยครับ
ขอบคุณคุณสุมินตราจริง ๆ ธันวาตอบด้วยหัวใจ เสมือนว่าแทบไม่ผ่านสมองเลยแม้แต่น้อย ความดีใจ ความกระตือรือร้นเข้ามาแทนที่ ธันวาลากสายตาอ่านเอกสารด้วยความเร็วของเครื่องแสกน ก่อนเซ็นแล้วส่งให้ผู้หญิงตรงหน้า เรียบร้อยนะครับ ผมมีงานทำเพียบเลย ขอตัวคุณสุมินตราเลยนะครับ ธันวาฮัมเพลง ส่งยิ้มอย่างมีความสุข ก่อนกวาดตาไล่เอกสารในแฟ้มบนโต๊ะ 3-4 แฟ้ม แล้วหอบถลาวิ่งออกไป ท่ามกลางสายตางุนงงของทุก ๆ คน ทั้งคนในห้องและนอกห้อง คุณก้อยครับ...จัดเอกสารเตรียมขอวีซ่าไปเยอรมันให้ผมด่วนจี๋เลยนะครับ
แฟ้มนี้เอกสารเคสยามาชิตะ... เดี๋ยวผมโอนไฟล์ของมาร์ตินแอนดรูว์มาให้ หาใครตรวจทานเอกสารด้วย แล้วตามเอกสารของบริษัทบุญวิถีกับฝ่ายแรงงาน...อ้อ!! แล้วบอก จิระ อรรถ กรรณิการ์มากันหรือยัง...ถ้ามาครบแล้วขอประชุมด่วน เภตราจ้องมองโปรแกรมสนทนาบนหน้าจออย่างลืมตัวไปพักใหญ่ ทันทีที่เธอเปิดโปรแกรม ก็เห็นชื่อเขาออนไลน์อยู่แล้ว รู้สึกตื่นเต้น ดีใจอย่างบอกไม่ถูก เขาคงตั้งใจคอยเธอ ... หญิงสาวเม้มปาก ทำหน้ามุ่ยอารมณ์ตื่นเต้นหายไปในทันที กับข้อความที่ ธันวาตอบกลับมา Petra says: ทางโน้นเป็นอย่างไรบ้างคะ Always
in December says: ตอนนี้ผมยุ่งมากเลย เธอเดาอารมณ์เขาไม่ถูกอีกแล้ว ยิ่งเป็นตัวหนังสือแบบนี้ เธอกำลังไปขัดจังหวะการสนทนากับใครอยู่หรือเปล่า คนยุ่งมากนี่นะ ยังมีเวลาเปิดโปรแกรมสนทนา หรือจะเป็นเรื่องงาน แต่ที่แน่ ๆ เขาน่าจะนั่งอยู่ในสำนักงานในเวลาเช่นนี้ แค่ตัวอักษรสั้น ๆ หน้าจอคอมพิวเตอร์มันช่างทำให้ความรู้สึกชื่นมื่นที่ได้กลับบ้านฟ้านี้ต้องแปรเปลี่ยนกลายมาเป็นความหงอยเหงาให้หวาดหวั่น รวมทั้งความรู้สึกดี ๆ ตื่นเต้นที่ได้เห็นชื่อของเขาตกวูบลงองศาไปในทันที ผู้ชายยุ่ง ๆ อย่างเขาจะมาร่วมงานสัมมนาหรือเปล่า เขาอาจส่งคนอื่นในทีมมาแทน เภตราถอนใจ แผนการเดิมที่ตกลงกันไว้ว่าจะมางานแต่งงานอันย่าพร้อม ๆ กัน กลับกลายเป็นเธอต้องล่วงหน้ามาก่อนแบบนี้ และยังไม่ได้คุยอะไรกันอีกเป็นเรื่องเป็นราวใหม่เลย ... เภตรากัดริมฝีปากครุ่นคิด หรือว่าเขาโกรธเธอที่ปุ๊บปั๊บมาแบบนี้
วันนั้นเธอพยายามโทรศัพท์เข้ามือถือ ปะโน้ตไว้ที่บ้าน รู้สึกแปลก ๆ ที่ตัวเองจากมาในช่วงเวลาที่ทุกอย่างดูสับสน วุ่นวาย ไม่ได้เห็นหน้าพูดคุยกับเขาเป็นเรื่องเป็นราว แต่ทุกอย่างมันก็เกิดขึ้นรวดเร็วมากหลังจากได้คุยกับคุณสุมินตรา อย่างน้อยการที่เธอตัดสินใจบินกลับมาเยอรมันชั่วคราว น่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดแล้ว เธอแค่มาช่วยทำงาน และก็อยู่ต่องานแต่งงานอันย่า อยู่ฉลองคริสต์มาส และอาจเลยกลับเมืองไทยอีกทีหลังปีใหม่ไปแล้ว
ป่านนั้นเหตุการณ์ต่าง ๆ ทางโน้นคงเบาลง ทุก ๆ เรื่องคงเข้าที่เข้าทางลงตัว เหมือนสวรรค์เปิดประตูทางออกไว้ให้อย่างดีเยี่ยม เป็นทางออกดี ๆ ที่เธอกับธันวาจะได้ไม่ต้องหาทางออกด้วยวิธีอื่นให้อึดอัดฝืนใจ และคงไม่มีใครตามมาวุ่นวายกับเธอที่ตรงนี้ การได้เปลี่ยนสถานที่ เปลี่ยนมุม เปลี่ยนองศา ปัญหาต่าง ๆ ก็เห็นแง่มุมและทางออกได้ชัดเจนขึ้น อย่างที่ธันวาเคยพูดไว้ แต่นั่นแหละเธอรู้สึกดีเพียงแค่จุดนี้... บางความรู้สึกหงอยเหงาจับใจ การใช้ชีวิตอยู่กับธันวาเป็นความคุ้นชินตลอดมาที่เธออยู่เมืองไทย เธอกับเขาแทบเหมือนใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันตลอด ไม่ว่าที่ทำงาน หรือที่บ้าน เภตรายิ้มให้กับตัวเอง ก่อนลุกเดินมาหยุดที่หน้าต่างห้องประชุมที่เธอใช้เป็นห้องทำงานชั่วคราว ซึ่งห้องเดิมของเธอถูกทนายคนใหม่ยึดไปเป็นที่เรียบร้อย อดไม่ได้จะคิดถึงช่วงเวลาที่ผ่านมา หากไม่ใช่เมษากับความรักความรู้สึกลุ่มหลงคิดถึงอย่างทุรนทุราย ต้องการไปพบ ไปรู้จักเมษาให้มากขึ้น ทำให้เธอดั้นด้นลัดจากฟากฟ้านี้ ไปยังฟากฟ้าโน้น เธอคงจะไม่มีวันได้พบกับธันวา... ได้รู้จัก ได้เรียนรู้ผู้ชายคนหนึ่ง ได้รับในทุก ๆ สิ่งที่เขามอบให้ มิตรภาพ ความเข้าใจ การช่วยเหลือ การร่วมทุกข์ ร่วมสุขกันในชั่วระยะเวลาสั้น ๆ และข้อสำคัญ ความรัก ที่เขาให้เธอนั้น มันมีค่าอย่างเหลือเกิน มันเติมเต็มชดเชยส่วนที่เธอเคยขาดหายไปในวัยเด็ก ทั้งหมด ทุกสิ่งที่เขามีให้เธอนั้นมันเต็มฟูฟ่อง อบอวลอบอุ่นในหัวใจอยู่ตลอดเวลา แม้เขาจะอยู่ห่างออกไปแสนไกล... แค่คิดถึงผู้ชายคนนั้นท้องฟ้าขมุกขมัวของฟากฟ้านี้ก็เหมือนสว่างไสวขึ้นมาทันที มันเป็นความสุข เป็นความอบอุ่น ที่อุณหภูมิข้างนอกไม่ทำให้เธอรู้สึกหนาวเย็นเลย เหมือนมีอ้อมกอดอุ่น ๆ ของธันวาอยู่ใกล้ตัวเสมอสัมผัสที่ริมฝีปากนั้นยังคงอบอุ่นชัดเจนเหมือนเกิดขึ้นจริงอยู่ตลอดเวลา มันเป็นความคิดถึง ที่สงบสบายใจอย่างมีความสุข อีกไม่นานเธอก็จะต้องเจอเขา เธอ บอกกับตัวเอง... บางทีคืนนี้เขาน่าจะว่างเพื่อตกลงวางแผนกันใหม่ เธอจะได้เตรียมตัว เรื่องที่พัก เรื่องโน้นเรื่องนี่ให้เขาได้ถูก ไว้เธอจะโทรศัพท์หาเขาอีกที ยังมีเวลาอีกตั้งหลายวัน... เภตราทุกคนพร้อมแล้วไปเร็ว
แฟ้มนี้เอาไปหมดเลยใช่มั้ย จัสตินเดินเข้ามาเรียกสติของเธอให้กลับมา เธอพยักหน้า ก่อนหันมาปิดเครื่องโน้ตบุ้ค พร้อมกับหยิบแฟ้มเอกสารที่เหลือบนโต๊ะตามไป นายเมษก็ดีขึ้น อาทิตย์หน้าคงจะออกจากโรงพยาบาลได้ล่ะ ยายบุษเขาก็พยายามเอาใจดูแล คงต้องใช้เวลาอยู่สักหน่อยอะนะ แต่ช่วยไม่ได้ทำตัวเอง รอดตายไม่เจ็บหนักกว่านี้ก็บุญหนักหนาแล้ว ทำผู้หญิงเขาเสียใจไม่รู้กี่คนต่อกี่คน เขาคงแช่งกันไว้เยอะ ดีจะได้บทเรียนราคาแพงสะบ้าง ให้รู้สะทีว่าใครจะมาดูแลหากหมดสภาพแบบนี้ กันยาส่งเสียงรายงานผ่านสายโทรศัพท์ แล้วนี่พี่ธันว์จะกลับเมื่อไหร่ล่ะ ยังไม่รู้สิ อยากให้พี่อยู่ตลอดไปเลยดีมั้ย ให้หนีห่างนายเมษ สมกับความตั้งใจของทุก ๆ คน แหมม! ไม่ต้องตลกเลย แต่กว่าพี่จะกลับมา นายเมษกับยายบุษคงย้ายไปตั้งรกรากอยู่ญี่ปุ่นกันละมั้ง ลุงพิศาลกับทางบ้านยายบุษเขาหาทางออกไว้ให้แล้วล่ะ เขาคงไม่ยอมให้เสียคู่ค้าธุรกิจไปหรอก บริษัทโน้นเจ้าอรัญก็ดูแลไป เพราะยังไงนายเมษก็ไม่ค่อยได้ทำบริษัทนั้นอยู่แล้ว... ไม่ต้องห่วงหรอก คู่เวรคู่กรรมผูกกันมาเหนียวแน่นอย่างนั้นคงเลิกกันยาก พี่ไปไม่นานหรอก อาจอยู่เที่ยวอีกสักหน่อยแล้วค่อยกลับ ยังไงเภตราก็ยังต้องกลับมาทำงานต่อจนครบกำหนดเดิม อะไร ๆ ก็จะได้ลงตัวสะที เดินทางดี ๆ นะ อย่าลืมของฝากล่ะ ถามจากคุณเภตราแล้วกัน ฉันกลัวพี่ซื้อของมาไม่ถูกใจ กันยาหัวเราะเสียงสดใส บาสจาเอาของเล่น ของเล่นหย่าย ๆ ไม่เอา!! ของเล่น ต้องเอาบอลสิ เยอรมันต้องเอาเสื้อบอล รองเท้าบอล ลายเซ็นนักบอล... ของเล่น ของเล้น...!! เสียงเล็ก ๆ แทรกผ่านเข้ามา ต่อด้วยเสียงเอ็ดอึงถกเถียงของคู่หลานชาย และเสียงน้องเขยดุแว่วผ่านมาก่อนที่ธันวาจะกดวางสายปิดโทรศัพท์ ธันวาอมยิ้ม ดีใจที่ทุกอย่างเข้าที่เข้าทาง บางครั้งธรรมชาติก็มีวิธีจัดรูปแบบแก้ไขปัญหาเองให้ลงตัว โดยไม่ต้องดิ้นรนฝืนใจทำอะไรให้เกินกำลัง อีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้านี้ เขากำลังจะโบยบินข้ามฟ้า ไปหาหัวใจของเขาที่อีกปลายฟ้าหนึ่ง ไปหา เจ้าของหัวใจ เจ้าของบ้านที่เขาเฝ้ารอคอยมาทั้งชีวิต... ช่วงที่ฉันไม่อยู่ ห้ามดื่มคนเดียวนะคะ แล้วรีบตามมาเร็ว ๆ ล่ะ ข้อความสั้น ๆ บนกระดาษเหลืองปะอยู่หน้าตู้เย็นตั้งแต่วันก่อน เขาเองที่ไม่ได้ทันสังเกต ยังมีโน้ตสีเหลืองแบบนี้อยู่บนกองหมอนในห้องนั่งเล่น หน้าทีวี เครื่องเสียง และกล่องโมโนโพลี่ กับข้อความบอกว่าเธอจะกลับมา และห้ามแตะต้องของเหล่านี้โดยไม่มีเธอ เช่นเดียวกับจดหมายสั้น ๆ ที่เภตราเขียนด้วยลายมือทิ้งไว้บนโต๊ะในห้องทำงาน บางทีการที่เราอยู่เยอรมันสักพัก คงเป็นวิธีที่ดีที่สุด พระเจ้าคงเตรียมเจาะช่องลับไว้ให้เราแล้ว หากคุณไม่สะดวกมาร่วมงานสัมมนา แต่ห้ามลืมมางานอันย่านะคะ ฉันไม่อยากเต้นรำกับใครอีกแล้ว แล้วเตรียมตัวอยู่ถึงคริสต์มาสด้วยล่ะ ฉันก็ไม่อยากฉลองกับใคร ๆ หากไม่มีคุณ จะเคลียร์โรงเบียร์ไว้รอ ...เภตรา เภตราขมวดคิ้วกดโทรศัพท์มือถือ เธอติดต่อเขายังไม่ได้ ไม่มีอีเมล ไม่มีข้อความใด ๆ เธอนั่งนิ่งหน้าหงำอยู่หน้าโน้ตบุ้ต พยายามติดต่อหาเขามา 2 วัน ไม่ว่าที่ทำงาน หรือบ้าน ไม่มีใครสักคนอยู่รับสาย หรือตอบกลับ แม้แต่คุณพัชรี และทั้ง ๆ ที่ฝากข้อความย้ำไว้ที่รีเซฟชั่นก็ตาม ความรู้สึกเก่า ๆ หวนกลับมาให้เธอต้องถอนใจ เธอไม่ชอบอารมณ์แบบนี้เลยกับการรอคอย แม้จะรู้สึกว่าต่างกัน แต่มันช่างเหมือนเดจาวูหลอน ๆ ชอบกล เสียงเรียกโทรศัพท์ ทำเอาเภตรารีบรับแทบไม่ทัน แต่พอได้ยินเสียงอันย่า หัวใจที่เหมือนจะฟูขึ้นมาอีกครั้งก็ฟีบลงไปในทันที นี่งานยังไม่เสร็จอีกเหรอ สองทุ่มกว่าแล้วนะ ออกมาหาอะไรกินกันเถอะ ให้ฉันกับสเตฟานไปรับดีมั้ย ไม่ล่ะ เธอไปกันสองคนเถอะ ฉันยังอยากนั่งทำอะไรต่ออีกนิดหน่อย เอาไว้พรุ่งนี้แล้วกันนะ เภตราปิดสายอย่างหงอย ๆ เสียงเคาะประตูห้องประชุมดังขึ้น เธอเริ่มเซ็งเต็มกำลัง หน้าบู้เต็มที ไร้อารมณ์ทำงานเสียแล้ว แต่ทันทีที่เปิดประตู คนที่ยืนยิ้ม ท่าเท่ ๆ พิงขอบประตูที่คุ้นตา ทำเอาเภตราแทบน้ำตาร่วง โผเข้ากอดเขาในทันที หัวใจเต้นระรัว ไออุ่นแห่งสัมผัส สายตาที่ท่วมท้นไปด้วยความรู้สึก รวมตัวกันร่ายเวทมนตร์แห่งความรัก ความคิดถึง ให้เริ่มต้นใหม่ขึ้นอีกครั้ง... กว่าจะรู้สึกตัว.... โลกทั้งใบหยุดนิ่ง เวลาในห้วงจักรวาลเหมือนไม่มีช่วงแห่งกาลสิ้นสุด ล่องลอย เนิ่นนาน... ห้วงแห่งความสุขพรายพรมอยู่รอบ ๆ ตัว ความรู้สึกอ่อนโยน และนุ่มนวลผ่านเข้ามาอีกครั้ง ทุกอณูของความรู้สึกประสานเป็นหนึ่งเดียวกัน ความอบอุ่นแทรกผ่านเรียวปากนุ่มครั้งแล้วครั้งเล่า ดื่มด่ำไหลเวียนโดยตรงเข้าสู่หัวใจ กว่าจะรู้สึกตัว.... รู้ได้ไงคะ ว่าฉันอยู่ที่นี่ มีที่ไหนอีกที่คุณจะอยู่ได้ ธันวาอมยิ้ม กระชับวงแขนให้แน่นยิ่งขึ้น กลิ่นหอมจากเรือนผมเรียกความรู้สึกเดิม ๆ ที่คุ้นเคย แต่คุณก็ไม่บอกว่าจะมา เห็นยุ่งตลอด ผมยุ่งตลอดเวลาอยู่แล้ว แต่ก็น้อยกว่าคุณล่ะที่ไม่เคยอ่านข้อความหมด ผมเขียนทุกอย่างบอกไปแล้ว ต้องเปิดล็อกไฟล์พิสูจน์หาหลักฐานมั้ย แค่คุณอยู่ตรงนี้ ฉันก็ดีใจแล้วค่ะ เภตรายิ้มอย่างมีความสุข รอยยิ้มนี้ ดวงตาเป็นประกายคู่นี้ ที่ธันวาเฝ้ารอมาหลายวัน ผมบอกแล้วไง คุณไม่ต้องล่องเรือไขว้คว้าตามหาความรัก หาคนที่คุณรัก ต่อให้คุณอยู่ฟากฟ้าไหน ๆ เขาก็ดั้นด้นมาหาคุณได้เอง แต่มาช้าเหลือเกิน... มีอะไรตั้งมากมายที่ผมต้องทำเตรียมไว้ ยิ่งต้องอยู่นาน ๆ แบบนี้ อยู่นาน!? หญิงสาวเริ่มงุนงง ที่นี่งานเยอะไม่ใช่หรือครับ ขนาดดึกป่านนี้แล้วก็ยังไม่เลิกกัน ภารกิจของผมก็เยอะอยู่ด้วย ไหนจะต้องแวะเวียนโรงเบียร์ กินไส้กรอก ประชุม สัมมนา งานแต่งงาน ฮันนีมูน คริสต์มาส ปีใหม่... แต่งงาน ฮันนีมูน!!?? เภตราขยับตัวห่าง ขมวดคิ้วมองคนตรงหน้าที่ยิ้มระรื่น นี่เธอพลาดข้อความอะไรเขาไปหรือเปล่า ก็แต่งงานของอันย่า ส่วนฮันนีมูนนี่...ผมแค่กะจะฉลองให้ตัวเองวันที่คุณบอกรักผมน่ะ ใครเขาฮันนีมูนกันก่อนแต่งงาน เธอเสียงเขียวที่เผลอตกลงหลุมตื้น ๆ ง่าย ๆ ของเขา แต่งงานเมื่อไหร่แล้วค่อยมาฮันนีมูนกันอีกที... อันนี้ผมแค่ฉลองคนเดียว วันที่คุณบอกรักผมต่างหาก อ่านะ คนเดียว!? คุณจะฉลองคนเดียวได้ไง เภตราเอ๋ย...อีกแล้ว เปิดช่องให้เขาตลบรวบปิดบริษัทอีกจนได้ ก็ลองบอกรักผมสิ แล้วผมจะฉลองคนเดียวให้ดู ธันวาหัวเราะร่าเสียงดัง เภตราสบสายตานั้นที่เธอเห็นความรู้สึกภายในทั้งเขา และเธอ ไม่ต้องมีคำพูดอะไรที่หวานให้มากมาย แค่เพียงการกระทำอย่างนี้ และตลอดไป หัวใจเธอพบแล้ว รับรู้ และเข้าใจ รักด้วยหัวใจ รักแท้... จริง ๆ แล้วมันเป็นอย่างนี้นี่เอง... ห้ามทำอะไรคนเดียวอีก ฉันเขียนโน้ตบอกไว้แล้วนี่นา เภตราแกล้งทำตาเขียวดุ แต่สายตาที่มองกลับมาทำให้เธอรู้สึกแปลก ๆ หน้าแดง ตัวร้อนวูบวาบมากกว่าเดิม เธอพยายามเสเปลี่ยนเรื่องกลบเกลื่อน เมื่อรู้สึกไม่แน่ใจว่าตัวเองพลาดท่าไปอีกหรือเปล่า ฉันจัดกิจกรรมไว้ให้คุณเพียบเลย อยากทำอะไรก่อนคะ ไปเล่นเปียโน..โอ้ไม่ใช่สิ อันนั้นของขวัญวันคริสต์มาส รับรองได้เล่นทั้งวันทั้งคืนแน่...ส่งคุณเข้าโรงแรม เก็บเข้าเก็บของก่อน... แล้วไปหาของอร่อย ๆ ทานกันดีกว่า ไส้กรอก เบียร์ ดื่มให้สนุกไปเลย... เภตราเจื้อยแจ้ว บรรยากาศเดิม ๆ หวนกลับมาอีกครั้ง เขายังจำเสียง ของเธอที่ได้คุยกันครั้งแรก ค่ำคืนแรกที่เป็นจุดเริ่มต้นของมิตรภาพ และความรู้สึกตลอดมาได้เป็นอย่างดี เภตรากำลังมีความสุข นั่นคือทั้งหมดที่เขาปรารถนาจะให้เธอ และเขาจะคงมันไว้เช่นนี้ มีตัวเขาและความสุขตลอดไปไม่ว่าจะฟากฟ้าไหน ๆ ก็ตาม ธันวาบอกย้ำกับตัวเอง ผมไม่ชอบนอนโรงแรมเหมือนกัน...ถ้า... อ้าว! ติดนิสัยฉันไปสะงั้น บ้านเหรอ...ฉันยังไม่ได้กลับเข้าบ้านเลย นั่ง ๆ นอน ๆ อยู่แต่ที่ทำงานนี่ล่ะ แล้วคุณจะนอนที่ไหน เสียงเภตราเบาลง เมื่อเห็นธันวาตีหน้าดุเหมือนเคย เธอยังคงดื้อ ไม่ค่อยฟังอะไรเขาเลย เขาน่าจะจับเธอมัดไว้กับตัวเขาแบบนี้ตลอดไป อีกแล้ว...เภตราเธอพลาดอีกแล้ว... ผมนอนที่ไหนก็ได้ ขอแค่มีคุณอยู่ด้วยเท่านั้น ก็ห้ามผมไม่ให้ทำอะไรคนเดียวอีกต่อไปแล้วนี่นา เขากระซิบบอกพร้อมกับก้มลงจูบเธออีกครั้ง... ก็อย่างที่เธอว่าไว้นั่นแหละ ดื่มเบียร์คนเดียวมันไม่สนุก
แน่ล่ะเขาเองก็เบื่อมาทั้งชีวิต ทำอะไรคนเดียวมันสนุกเสียที่ไหนเล่า... ... จบบริบูรณ์...* * Forever เสียงทุ้มนุ่มของ Rex Smith นักร้องชาวอเมริกัน ขวัญใจวัยรุ่นปลายยุค 70 Soundtrack จากภาพยนตร์สำหรับโทรทัศน์เรื่อง Sooner or Later เพลงเอกในเรื่องอย่าง "You Take My Breath Away" ที่หลายคนคงจำกันได้เป็นอย่างดีนั้นขึ้นถึงอันดับ 10Billboard Hot 100 ผลงานการประพันธ์ของ Stephen J. Lawrence ทำนองโดย Bruce Hart Rex Smith ยังมีผลงานอยู่ถึงปัจจุบัน ไม่ว่าจะเป็นนักแสดง พิธีกร ละครเวที หรืออัลบั้มใหม่ที่ขายดีไม่แพ้อัลบั้มแรก ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปแค่ไหน เสียงของก็ยังหวาน อุ่น ก้องอยู่ในความรู้สึก ฟังกี่ที ๆ ไม่ว่าเวอร์ชั่นเก่า หรือใหม่ ก็มีความสุขทุกครั้งที่ได้ยินเสมอ ทั้งความหมาย และเสียงของ Rex ขอเลือกเพลงนี้เป็นเพลงสุดท้ายสำหรับนิยายเรื่องนี้...Forever
Create Date : 16 พฤศจิกายน 2551
62 comments
Last Update : 30 พฤศจิกายน 2551 14:29:28 น.
Counter : 1150 Pageviews.
โดย: พรายทราย 16 พฤศจิกายน 2551 18:52:45 น.
โดย: พรายทราย 16 พฤศจิกายน 2551 19:01:21 น.
โดย: พรายทราย 16 พฤศจิกายน 2551 19:19:07 น.
โดย: วรบรรณ 16 พฤศจิกายน 2551 19:52:56 น.
โดย: waidhaya 16 พฤศจิกายน 2551 20:09:10 น.
โดย: พรายทราย 16 พฤศจิกายน 2551 20:26:19 น.
โดย: พรายทราย 16 พฤศจิกายน 2551 20:31:53 น.
โดย: มด IP: 81.111.61.49 16 พฤศจิกายน 2551 20:43:46 น.
โดย: มด IP: 81.111.61.49 16 พฤศจิกายน 2551 20:50:23 น.
โดย: พรายทราย 16 พฤศจิกายน 2551 21:20:07 น.
โดย: นางฟ้าหน้าหมวย (บินปร๋อ ) 16 พฤศจิกายน 2551 21:44:41 น.
โดย: พรายทราย 16 พฤศจิกายน 2551 21:58:14 น.
โดย: อมิธีสท์ 16 พฤศจิกายน 2551 22:00:10 น.
โดย: พรายทราย 16 พฤศจิกายน 2551 22:31:51 น.
โดย: พรายทราย 16 พฤศจิกายน 2551 22:37:32 น.
โดย: พรายทราย 16 พฤศจิกายน 2551 22:41:20 น.
โดย: พรายทราย 16 พฤศจิกายน 2551 23:30:46 น.
โดย: ปณาลี 16 พฤศจิกายน 2551 23:34:59 น.
โดย: พรายทราย 16 พฤศจิกายน 2551 23:41:11 น.
โดย: พรายทราย 17 พฤศจิกายน 2551 0:11:58 น.
โดย: ธาร นาวา 17 พฤศจิกายน 2551 2:02:31 น.
โดย: พรายทราย 17 พฤศจิกายน 2551 14:50:31 น.
โดย: ploy666 IP: 124.157.236.143 17 พฤศจิกายน 2551 15:26:01 น.
โดย: พรายทราย 17 พฤศจิกายน 2551 15:57:27 น.
โดย: รักดี IP: 118.172.69.202 17 พฤศจิกายน 2551 18:43:50 น.
โดย: คุณพีทคุง ณ (ลายปากกา ) 17 พฤศจิกายน 2551 19:33:19 น.
โดย: คุณพีทคุง ณ (ลายปากกา ) 17 พฤศจิกายน 2551 19:34:14 น.
โดย: พรายทราย 17 พฤศจิกายน 2551 19:36:09 น.
โดย: พรายทราย 17 พฤศจิกายน 2551 19:46:09 น.
โดย: พรายทราย 17 พฤศจิกายน 2551 19:51:58 น.
โดย: อมิธีสท์ 17 พฤศจิกายน 2551 23:52:37 น.
โดย: พรายทราย 18 พฤศจิกายน 2551 15:34:52 น.
โดย: คุณพีทคุง ณ (ลายปากกา ) 19 พฤศจิกายน 2551 7:50:41 น.
โดย: พรายทราย 20 พฤศจิกายน 2551 19:43:28 น.
โดย: พรายทราย 20 พฤศจิกายน 2551 19:48:50 น.
โดย: อมิธีสท์ 20 พฤศจิกายน 2551 22:38:12 น.
โดย: พรายทราย 21 พฤศจิกายน 2551 11:17:58 น.
โดย: พรายทราย 21 พฤศจิกายน 2551 11:20:04 น.
โดย: มด IP: 81.111.61.49 21 พฤศจิกายน 2551 14:52:15 น.
โดย: ็Halimeda lover IP: 125.24.210.218 21 พฤศจิกายน 2551 16:26:10 น.
โดย: พรายทราย 21 พฤศจิกายน 2551 20:09:05 น.
โดย: พรายทราย 21 พฤศจิกายน 2551 20:12:37 น.
โดย: พรายทราย 21 พฤศจิกายน 2551 20:15:12 น.
โดย: หนูตูนตัวจริงเสียงจริง IP: 118.173.36.17 21 พฤศจิกายน 2551 20:49:06 น.
โดย: พรายทราย 21 พฤศจิกายน 2551 21:20:02 น.
โดย: คุณพีทคุง ณ (ลายปากกา ) 22 พฤศจิกายน 2551 16:06:23 น.
โดย: พรายทราย 22 พฤศจิกายน 2551 19:25:02 น.
โดย: พรายทราย 22 พฤศจิกายน 2551 19:27:01 น.
โดย: ใยบัว (อมิธีสท์ ) 22 พฤศจิกายน 2551 22:23:39 น.
โดย: หนูพลอยฯ .. (อมิธีสท์ ) 22 พฤศจิกายน 2551 22:30:40 น.
โดย: ใยบัว .. กะ .. หนูพลอยฯ (อมิธีสท์ ) 22 พฤศจิกายน 2551 22:39:34 น.
โดย: พรายทราย 22 พฤศจิกายน 2551 23:00:25 น.
โดย: มด IP: 81.111.61.49 26 พฤศจิกายน 2551 7:12:53 น.
โดย: พรายทราย 30 พฤศจิกายน 2551 14:35:30 น.
โดย: thaibookcafe IP: 125.25.229.51 13 มกราคม 2552 14:19:46 น.
โดย: ya IP: 125.25.6.201 16 เมษายน 2552 1:15:07 น.
โดย: พรายทราย 27 กรกฎาคม 2552 18:56:03 น.
โดย: PiCorn (Camille) IP: 71.81.178.101 21 มิถุนายน 2553 8:15:26 น.
โดย: พรายทราย 23 มิถุนายน 2553 4:28:01 น.
Location :
[ดู Profile ทั้งหมด]
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [? ]
** ภาพสวยๆ เล็กตรงนี้ Tuscan Terrace ผลงานของ Sung Kim เคยมั้ยนั่งอยู่ในสวนสวย พร้อมกับจิบกาแฟนั่งมองเกลียวคลื่นซึมซับเข้าหาทราย มันเป็นมุมพักผ่อนที่แสนจะเป็นสุขของเรา... ขอยืมภาพวาดสวยๆ มาใช้ประดับบ้านเฉพาะกิจก่อน เก็บไว้นานแล้ว ของใครบ้างหนอ... **สำหรับคนชอบลอก แอบโกปี้ และตัดปะ** คิดเอง เขียนเองเถอะค่ะ ... ความสนุกของการเป็นนักเขียนเรื่องสั้น นิยาย มันอยู่ตรงนี้ แม้มันจะเหนื่อย ล้า เปลี้ย หมดพลัง แค่ไหนเราก็ยังพอใจ ที่ได้สนุกสนาน ได้ร่วมโลดลิ่ว.. ได้รัก ได้เกลียด ได้กินข้าว ได้เต้นระบำ ได้ตบตี ได้เจ็บช้ำ ไม่สบาย ร้องไห้ หัวเราะ ได้ร่วมไปในทุกๆ อารมณ์ กับตัวละคร ที่พวกชอบลอกนี่จะไม่มีวันได้รู้แน่ๆ ว่าอารมณ์อย่างนั้นมันเป็นอย่างไร... **และคุณก็ไม่มีวันเป็นคนเขียน เป็นนักเขียนได้เลย ****************************** Friends' Blogs นิตยสารออนไลน์รายสัปดาห์ อ่านสนุก
แต่เงยหน้าออกมาจากโถ ก็หกโมงเย็นไปแล้ว
แต่ก็ไม่ดึกไปนะคะ ในที่สุดก็มาถึงบทอวสานเสียที อาจหวานไม่ที่สุดสำหรับคนอ่าน แต่หวานพอแล้วสำหรับคนเขียน
เดี๋ยวคนอ่าน จะกลายเป็นว่า รักแต่ลุงธันว์ หรือหนูเภ ไม่เผื่อแผ่ให้เรื่องต่อ ๆ ไป อิอิ