ตอนเช้าต้องรีบแหกขี้ตาตื่นขึ้นมา เพราะทางเรียวคังกำหนดเวลากินข้าวเช้า อาจจะลงมาสายได้นิดหน่อย แต่ไม่ควรเกินครึ่งชั่วโมง ไม่งั้นมีหวังช่วยลุง ๆ ป้า ๆ ลูกจ้างเฉพาะกิจล้างจานชาม แหม...ปกติฉันกับตาอ้วนก็ไม่กินข้าวเช้ากันเสียด้วย แต่ไหน ๆ ก็เสียอัฐเพิ่งไปอีกหัวละ 1,000 เยนแล้ว (หากพักอย่างเดียวคืนละ 4,000เยน) จะไม่ไปกินก็เหมือนโยนแบงค์สีฟ้า ๆ ตุ่น ๆ เข้าเครื่องซักผ้าน่ะสิ

อารามด้วยความกลัวว่าทางเรียวคังจะไม่เก็บอาหารเช้าไว้ให้ตามประสาคนงก รีบเผ่นกันมาก่อนใครเพื่อนเลย มาตั้งแต่แขกคนอื่นยังนอนน้ำลายยืดบนฟูตงด้วย

ห้องอาหารเป็นห้องใหญ่ที่สุดของเรียวคัง ฉันว่าเกินกว่า 20 เสื่อตาตามิ มีโต๊ะเตี้ย ๆ ตั้งห่างกันประมาณช่วงแขนยืด ฉันถือโอกาสเดินสำรวจอาหารบนโต๊ะ เฮ้ย...ทำไมบางโต๊ะอาหารไม่เหมือนกันวะ หรือว่ามีเรทแบบธรรมดา กับเดอลักซ์ (ซึ่งตอนหลังฉันมารู้ว่าหากแขกเข้าพักติดกันมากกว่า 1 คืน อาหารเช้าวันที่ 2-3 จะเปลี่ยนไปเพื่อไม่ให้ซ้ำซากจำเจ)

แขกทุก 2 โต๊ะจะใช้หม้อหุงข้าวใบเดียวกัน แต่ดูแล้วไม่ค่อยมีใครเบิ้ลข้าวหรอก นอกจากตาอ้วนของฉัน ข้าวเหลือกว่าค่อนหม้อ เมื่อแขกทะยอยกันมาจนเกือบเต็มห้อง ฉันสังเกตว่ามีหัวทองผสมปนเปไปกับหัวดำ โอ้ว...เรียวคังโกโรโกโสแห่งนี้ ก็เป็นที่นิยมในหมู่ฝรั่งแฮะ (ประมาณ 3-4 คนได้)

อาหารเช้าส่วนใหญ่เป็นอาหารพื้น ๆ ที่มักจะเหมือนกันทุกเรียวคัง ไข่ดิบ-สาหร่าย-ซุปมิโสะ-ผักดอง แต่ที่Takayamaพิเศษไปกว่าจังหวัดอื่น คือ โฮบะมิโสะ (Hoba Miso Yaki) นี่นับเป็นเช้าวันที่ 2 ของการเดินทางครั้งนี้ที่ฉันได้ลิ้มรสมิโสะหวานย่างบนใบโฮบะ

ขั้นตอนการปรุงโฮบะมิโสะนี้จะว่าง่ายก็ง่าย จะว่ายากก็ยาก ที่ว่าง่ายคือ จะมีขายเป็นแพ้ก ๆ แค่ซอยหอม เห็ด หรือผักอะไรตามใจชอบผสมกับมิโสะ แล้วย่าง พอมันเดือดปุด ๆ ก็ตักโรยบนข้าวสวยคีบทานตอนร้อน ๆ เป็นอันเสร็จ แต่ที่ว่ายากคือ ต้องมีเตาย่างใบย่อม (ซึ่งฉันก็ไม่คิดจะลงทุนซื้อเตาเพื่อมานั่งย่างโฮบะมิโสะที่บ้านเป็นอาหารเช้าแน่ ๆ)

อาหารที่แปลกตาสำหรับฉันอีกอย่างคือ ผักดอง ปกติคนญปกินผักดองกัน 365 วันต่อปีอยู่แล้ว ยิ่งคนรุ่นหง่อมอย่างป่าป๊าหม่าม้า ต้องกินผักดองแกล้มอาหารทุกมื้อ (ยกเว้นมื้อเช้า เพราะท่านทางขนมปัง-กาแฟ) เป็นอาหารล้างปากจากของคาว ฉันก็ติดนิสัยชอบกินผักดองมาจากบ้านใหญ่นี่แหล่ะ ผักดองของเรียวคังนี้ดูสีจัดจ้านมาก ตอนแรกฉันไม่คิดจะทานเลย เพราะอาหารที่จัดมาต่อคนก็ถือว่าปริมาณมากพอเกินกว่าเช้า ๆ คนจะทานได้อยู่แล้ว แต่ตาอ้วนบอกว่านี่เป็นมะเขือเทศดองนะ ฉันถึงลองหน่อยนึง รสชาติบอกไม่ถูกเลยว่าเป็นมะเขือเทศ ฉันคิดว่าเป็นมะเขือเทศดิบดอง พอทานได้ (ชิ้นเดียวพอ แฮ่ะๆๆ)

ตรงกันข้ามกับห้องอาหารด้านโต๊ะที่ฉันนั่งพอดี เป็นประตูกระจกบานใหญ่ ที่หันหน้าออกสวนขนาดย่อม ฉันว่าเจ้าของเรียวคังไม่สนใจอะไรนอกจากสวน ดอกไม้ใบหญ้าที่ปลูกไว้หน้าเรียวคังแน่ ๆ ไม่น่าเชื่อว่าสถานที่โกโรโกโสจะมีสวนที่ได้รับการดูแลขนาดนี้ อย่างน้อยก็สวยกว่าระเบียงบ้านที่ฉันตั้งกระถางต้นไม้เป็น 10 เท่า

เมื่อกินอิ่มหนีพีมันแล้ว ฉันกับตาอ้วนก็เดินกลับห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เตรียมตัวออกเดินชมเมืองTakayama จุดหมายแรกที่เราตั้งใจจะไป และต้องไปให้ทันด้วย คือ ตลาดเช้า(朝市) ตลาดเช้าของเมืองนี้มีอยู่ 2 แห่ง คือ เลียบแม่น้ำมิยางะวะ(Miyagawa) และบริเวณหน้าJinya

เรียวคังที่เราพักนั้นอยู่อีกฝั่งของแม่น้ำมิยางะวะ เราจึงต้องเดินข้ามสะพานใหญ่ไปอีกฝั่ง

เมื่ออยู่บนสะพาน สามารถมองเห็นตลาดอยู่ลิบ ๆ ตลาดเช้าเป็นเสมือน 1 ในสถานที่ท่องเที่ยวที่ไม่ควรพลาดของเมืองTakayama นักท่องเที่ยวชาวญปจากจังหวัดอื่นที่มาเยือนTakayamaเอง ก็พากันมาเดินจับจ่ายซื้อของที่ระลึกไปกลับบ้านด้วยเช่นกัน

2 ข้างทางของตลาดมีสินค้าวางให้เลือกชม เลือกซื้ออย่างหนาแน่น ทางด้านซ้ายของฉันจะเป็นร้านที่ปลูกอยู่ในบ้านไม้ ส่วนทางด้านขวาจะเป็นเพิงที่ชาวบ้านนำผ้าใบสีขาวมาขึง ขายสินค้าเลียบไปกับแม่น้ำ พอสาย ๆ หน่อยก็เก็บของกลับบ้าน

ของที่ขายมีมากมายตั้งแต่ใบชา ผักดอง เสื้อผ้า กระเป๋า ของแกะสลัก ของเล่น ผักภูเขา มิโสะ ของที่ระลึก ฯลฯ

อย่างลิงน้อยพวงนี้ ราคาถูกกว่าที่ขายในร้านค้า คือซื้อ 1 ตัว ราคาหนึ่ง หากซื้อ 3 ตัวจะได้ราคาที่ถูกลงมา แล้วยังมีหลากสไตล์ทั้งพวงกุญแจ ห้อยโทรศัพท์ มีเกาะต้นข้าว มีตั้งเดี่ยว ๆ ราคาไล่เลี่ยกัน แต่ต้องดูดี ๆ เพราะบางครั้งฝีมือก็ไม่ค่อยประณีตนัก

เสียงนักท่องเที่ยวต่อราคาพูดคุยกับคนขายดังโขมงโฉงเฉง ฝรั่งบางคนมาแวะถ่ายรูปมากกว่าจะซื้อของจริง ๆ

วันนั้นอากาศไม่ร้อนมาก ทั้ง ๆ ที่เข้าเดือนพฤษภาคมแล้ว (ปี 2005) ซึ่งปกติเหงื่อไหลไคลย้อยแล้ว แต่เผอิญเมฆมาบดบังรังสีของดวงอาทิตย์ซะ แล้วลมแผ่ว ๆ ที่พัดความเย็นมาจากแม่น้ำข้าง ๆ ทำการเดินเที่ยวตลาดเช้าของฉันและตาอ้วนเป็นไปอย่างปลอดโปร่ง และสุขใจ

"อ้วน ๆ นี่ ๆ มีใบโฮบะขายด้วย ซื้อไปกันมั้ย" ฉันเห้นว่าราคามันถูกสุดใจเหลือเกิน น่าจะซื้อไปลองทำกินดู

"ซื้อแล้วใครจะเป็นคนทำ หมูน้อยทำเป็นเหรอ" ตาอ้วนเดินผ่านไปอย่างไม่สนใจเท่าไร

"ก็อ้วนทำไง หรือไม่เราซื้อไปฝากหม่าม้ากัน" ฉันถ่ายรูปเสร็จรีบวิ่งตามตาอ้วน

"โอก้าซังกินไม่เป็นหรอก" ตาอ้วนตัดบทอย่างไม่มีเยื่อใย ด้วยความที่รู้นิสัยหม่าม้าเป็นอย่างดี ว่าอาหารอะไรที่ผิดแผกไปจากอาหารที่ทานเป็นประจำ หม่าม้าจะไม่ค่อยกิน

แล้วตาอ้วนก็เดินรี่ไปหยุดที่หน้าร้านขายเนื้อย่าง นี่ขนาดเพิ่งกินข้าวเช้ามาหยก ๆ ขนาดเม็ดเข้ายังเรียงในท้องไม่หมดเลย ตาอ้วนก็เริ่มมองหาของกินต่อไป

"หมูน้อยเอามั้ย" ตาอ้วนหันมาถามอย่างคนมีน้ำใจ

"ไม่เอา ยังอิ่มอยู่เลย อ้วนกินไหวเหรอ" ฉันถามแบบรู้ว่ายับยั้งไม่ได้ เข้าทำนองหมูจะหามอย่าเอาคานเข้าไปสอด

"อยากกินน่ะ" แล้วตาอ้วนก็ยื่นเหรียญ 100 เยน 4 เหรียญให้กับลุงคนขาย

ต้นซากุระที่ปลูกริมน้ำมีให้เห็นสลับกับต้นหลิว แต่น้ำเสียดายที่ดอกซากุระร่วงจนจะหมดอยู่แล้ว เหลือสีชมพูสดคาคบสีน้ำตาลเข้มไม่กี่หย่อม เมื่อเดินมาสุดสะพานอีกด้านหนึ่ง ฉันและตาอ้วนก็เดินข้ามแม่น้ำมิยางะวะอีกครั้งไปอีกฟากของตลาดเช้า ทิ้งเพิงผ้าใบสีขาวปลิวไสวอยู่เบื้องหลัง

เมืองTakayamaเป็นเมืองที่สวยสะอาด ตัวเมืองทันสมัย มีนักท่องเที่ยวต่างชาติเดินกันขวักไขว่ ทั้งฝรั่งทั้งจีนทั้งญป แต่Takayamaยังคงรักษาไว้ซึ่งกลิ่นอายอดีตไว้อย่างดี ดูได้จากตึกรามบ้านช่องสองข้างทาง ส่วนใหญ่สร้างด้วยไม้ที่ยืนหยัดผ่านมาเป็นร้อย ๆ ปี

หากเปรียบเทียบกับอาคารบ้านเรือนแถวโยโกฮาม่าที่ฉันอยู่ คงจะเรียกว่าสุดขั้วบวก-ลบกันเลย มีคนขนานนามของเมืองนี้ว่าเป็น Little Kyoto ฉันว่าไม่ผิดหรอก เพราะนอกจากบ้านเรือนจะสร้างด้วยไม้ ดูเก่าแก่แล้ว การจัดผังเมืองยังคล้ายคลึงอีกด้วย

สะพานถูกสร้างขนานกันไปกับแม่น้ำสายหลักของเมือง เวลาเดินไปไหนไม่ต้องกลัวหลงทาง ขอให้นับสะพานเอาไว้เป็นพอ

ฉันกดชัตเตอร์ไปหลายร้อยรูป เพราะเห็นอะไรแปลกตาก็อดไม่ได้ที่จะบันทึกความทรงจำไว้ในcompact flashเล็ก ๆ เพื่อที่ว่าหากคราวหน้าได้มีโอกาสพาคนรู้จักมาเยือนถิ่นนี้อีก จะได้รู้ว่าอะไรอยู่ที่ไหน เป็นโฮสต์ได้อย่างไม่ขายหน้า

แต่ก็น่าเสียดายที่กว่าฉันจะมีเวลาย่อรูป ปัดฝุ่น เคาะสนิมความทรงจำของเมืองTakayamaก็แทบจะเป็นศูนย์อยู่แล้ว

ไว้โอกาสหน้าฉันจะมาเล่าเรื่องเมืองTakayamaใหม่ วันนี้ต้องไปขุดเผือกขุดมันเสียแล้ว

mahalo

Create Date : 08 สิงหาคม 2549
Last Update : 17 ธันวาคม 2549 14:41:05 น.		0 comments
Counter : 2165 Pageviews.
Share Tweet