Mothers' Get-together

“ลูกจ๋า หม่าม้าทำหนูตกเตียงอีกแล้ว หม่าม้าขอโทษ”

เมื่อวันพุธที่ 24 มิถุนาที่ผ่านมา ฉันมีนัดกับแม่ๆคนญี่ปุ่น ที่คลอดลูกโรงพยาบาลเดียวกัน และวันเดียวกันมาเที่ยวที่บ้าน ใจจริงก็สองจิตสองใจว่าจะชวนมาเที่ยวดีมั้ย เพราะบ้านแคบ แต่เพื่อนๆต่างก็สลับชวนไปบ้านหลายคนแล้ว ก็เลยคิดว่าถึงตาเราเสียที แต่จริงๆสภาพไม่พร้อมเลย เพราะบ้านรกสกปรกเหลือหลาย น้องกะหล่ำก็ยังท้องเสีย วันๆอึที 5-6 รอบ

กลายเป็นเช้าวันพุธ ฉันยุ่งสุดชีวิต ไหนจะอบเค้ก ไหนจะเก็บกวาดบ้าน ไหนจะเตรียมอาหารเสริม ไหนจะกังวลเรื่องเปลี่ยนผ้าอ้อม พอน้องกะหล่ำตื่น ก็รีบเปลี่ยนผ้าอ้อมให้ เพราะอึราด เปลี่ยนเสร็จก็รีบไปล้างมือเตรียมอาหารเสริม ทิ้งลูกไว้ในbaby bedไม่ได้เอาที่กั้นขึ้น เพราะคิดว่าแป๊บเดียวเดี๋ยวจะกลับมาอุ้มลูกไปนั่งที่เก้าอี้เตรียมป้อนข้าว ที่ไหนได้แค่ 1 นาทีเท่านั้น ได้ยินเสียง “ตุ๊บ”

ใจหายแว๊บ งานเข้าอีกแล้วตรู รีบวิ่งมาดู ลูกอิชั้นนอนพังพาบหน้าคว่ำเหมือนกบ หมอบราบกระแตอยู่กับพื้นเสียแล้ว ครั้งนี้เป็นครั้งที่ 5 แล้ว (3 ครั้งแรกก็ตกจากbaby bedเนี่ย ครั้งที่4 ตกเตียงของแม่) ลูกร้องไห้ ใจแม่จะขาด ร้องไห้ตามไปด้วย นึกด่าตัวเองว่าไม่ควรริอาจเหิมเกริมชวนเพื่อนมาบ้านในวันที่ลูกป่วยเลย จะแคนเซิลก็ไม่ได้ เพราะนัดไว้ล่วงหน้าเกือบเดือน

นัดเพื่อนไว้บ่าย 2 ตอนแรกว่าแม่ๆ 5 คน จะมา แต่ตอนเช้าเมลของคุณIwamotoเข้ามา บอกว่าไม่สะดวกมา เพราะฝนตก แล้วเค้าก็ป่วย เลยเหลือสมาชิกแม่ๆ 4 คน รวมฉันด้วยเป็น 5 คน ราว 11 โมงกว่า คุณIkedaโทรเข้ามา บอกว่าตอนแรกจะฝากลูกชายสองคนไว้กับคุณย่า แต่คุณย่าไม่สบายก็เลยขอพาลูกชายสองคนมาด้วย ฉันก็โอเคได้ไม่มีปัญหา ยินดีมากค่า (เหมือนนางงามเลยตรู)

อีก 5 นาทีบ่ายสอง ฉันก็อุ้มน้องกะหล่ำไปรอรับเพื่อนชั้นล่างของคอนโด เพื่อนๆก็ทยอยกันมา แต่คนญี่ปุ่นตรงเวลา คนมาช้าสุดก็ช้าเพียง 5 นาทีเท่านั้น แล้วฉันก็พาเพื่อนไปที่kids roomที่อยู่ชั้น7ของคอนโด (แล้วนี่จะเก็บกวาดบ้านทำไมวะเรา) ไปถึงมีแม่สองคนพาลูกมาเล่นอยู่ก่อนหน้าแล้ว ส่วนฉันก็ฝากน้องกะหล่ำไว้ให้คุณTokudaดูแล แล้วกับไปห้องตัวเอง หอบเอาเค้กที่อบไว้ เครื่องดื่ม จานกระดาษ แก้ว(ลืมซื้อแก้วกระดาษ เลยต้องใช้แก้วแก้วแทน) ถุงพลาสติก ส้อม กระดาษเช็ดปากลงมาที่ชั้น7 เพื่อนๆก็งัดขนมออกมา มีคุ้กกี้ของmorozoff ชีสเค้กของโรงแรมBreezebay โดนัทแพ๊คเล็กๆ ลูกอมช็อคโกแลต แล้วก็เชอรี่ญี่ปุ่น (ก่อนกลับบ้านฉันแบ่งขนมที่เพื่อนๆเอามาออกเป็น 5 ส่วน ให้เพื่อนๆเอากลับไปบ้าน เพราะทานไม่หมด)

นั่งกินเค้ก ดื่มชากันไป คุยกันไป รู้สึกดีที่ได้แลกเปลี่ยนพัฒนาการของลูกๆ เพื่อนๆกลุ่มนี้จะส่งเมลหากันเพื่ออัพเดทข้อมูลของลูกเสมอ เพราะลูกๆของเราเกิดวันเดียวกันเลย ตอนให้นมก็เจอกัน กินข้าวก็เจอกัน ทำกิจกรรมร่วมกัน เหมือนเข้าค่ายยังไงยังงั้น ตลอด 5 วันที่อยู่โรงพยาบาล ออกจากโรงพยาบาลก็ออกวันเดียวกันอีก
เริ่มจาก Riiko-chan ของคุณIwamoto คลอดคนแรก -->
Riri-chan ของคุณIkeda -->
น้องกะหล่ำ ของฉัน -->
Mao-chan ของคุณTokuda -->
Shun-kun ของคุณYokota (จำไม่ได้ว่าระหว่างคุณTokuda กับคุณYokotaใครคลอดก่อน) -->
แต่ที่แน่ๆ Aika-chan ของคุณTaketomi นี่สุดท้ายชัวร์ๆ เพราะตอนที่ฉันนอนในห้อง (แบบรวม 4 คน) กับคุณIkeda และคุณTokuda ราว 3 ทุ่มกว่าๆ พยาบาลก็พาคุณTaketomiมาพักที่ห้อง หลังจากเพิ่งคลอดเสร็จ

* เอาไว้คงต้องเขียบล็อคประสบการณ์ 5 วันที่โรงพยาบาลแล้ว ไม่งั้นจำไม่ได้ *

ในบรรดาลูกๆของพวกเรา Mao-chanมีพัฒนาการที่เร็วที่สุด เวลาเราอัพเดทเรื่องลูกๆผ่านเมลมือถือกัน คุณTokudaจะมีพัฒนาการใหม่ของMao-chanมาให้เพื่อนๆได้อิจฉาตาร้อนเล่น เช่น 3เดือนกว่าMao-chanก็คว่ำ(腹ばい)ได้แล้ว 4เดือนกว่าก็เริ่มคืบ(ずりばい)ออกจากที่นอน แล้วที่เด็ดสุด 6 เดือนกว่า ก็เริ่มคลาน(はいはい)และจับยืน(掴まり立ち)แล้ว ในขณะที่น้องกะหล่ำ ณ วันนี้ นอกจากคว่ำแล้ว ยังไม่มีทีท่าจะทำอย่างอื่นได้เลย

แต่มีสิ่งหนึ่งที่น้องกะหล่ำเริ่ดกว่าใคร คือ ตูดติดพื้นประหนึ่งทากาวตราช้าง 10 หลอด น้องกะหล่ำนั่งแข็งมาก ปล่อยให้นั่งคนเดียวก็นั่งได้เป็น10นาทีโดยไม่ล้ม ไม่เพียงแต่นั่งแข็งเป็นครกหินที่ผ่านการใช้งานมาร้อยปีเท่านั้น ขนาดยื่นมือสองแขนมาข้างหน้าในท่าอุ้มหน่อยๆ น้องก็ยังไม่ล้มอีกแน่ะ

ฉะนั้นในขณะที่เพื่อนๆน้องกะหล่ำคว่ำยกตูดกระดกทำท่าคลานกันสุดริด น้องกะหล่ำลูกแม่ก็นั่งตั้งแต่ลิเกลงโรง ยันปิดวิกไม่ขยับเขยื้อนไปไหนเลย เวนกำลูกช้าน! เวลาของเล่นอยู่ในมือหลุดตกพื้นกลิ้งห่างตัว แทนที่จะกระดึบเป็นหนอนเหมือนเพื่อนๆ น้องกะหล่ำก็จะยื่นมือเอื้อมสุดตัว(แต่ในท่านั่ง)หวังว่าจะมือยาวเหมือนแม่นาคเก็บลูกมะนาวใต้ถุนเรือน แต่ก็คงเดาออกใช่มั้ยคะว่า น้องกะหล่ำสุดท้ายก็ร้องไห้คับข้องใจที่ทำไมของเล่นมันไม่กลิ้งเข้าหาตัว ร้องจนแม่มันทนไม่ไหวต้องเก็บมาประเคนให้ตรงหน้าแหล่ะ ถึงจะยิ้มออก เฮ่อ....

แม่ๆก็แนะนำว่าให้จับน้องคว่ำ แล้วเอาของเล่นมาล่อ ให้น้องพยายามกระดึบไปหยิบ ฉันก็เคยลองวิธีนี้เหมือนกัน แต่ผลที่ได้ คุณชายเธอขย้อนนมออกมากองใหญ่ ก็เลยใจอ่อนปล่อยให้นั่งตูดติดพื้นต่อไป

ห้องkids roomที่คอนโดบางวันก็ไม่มีคนมาใช้โหรงเหรงเหมือนจะโดนผีหลอก เพราะทั้งห้องมีแต่ฉันกับลูก แต่บางวันกลับแน่นขนัดไปด้วยเด็กตั้งแต่เบบี๋ยันเด็กโตที่กระโดดโลดเต้นแร้งเต้นกาเป็นลิงหลอกเจ้าได้ วันนี้พุธที่ผ่านมาก็เช่นกัน เด็กๆมาเล่นส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าวกันน่าดู คุณTokudaบอกว่า คงเป็นเพราะทุกวันพุธโยจิเอนเลิกเร็วกว่าปกติมั้ง

ลูกชายสองคนของคุณIkeda ถึงจะเคยมาบ้านฉันเป็นครั้งแต่ แต่เล่นกับเพื่อน(ลูกบ้านไหนก็ไม่รู้)สุดเหวี่ยง ฉันได้ยินคุณIkedaตะโกนด่าเป็นระยะๆ จนแอบกลัวว่ากลับไปบ้านคุณIkedaจะต่อมทอนซิลอักเสบจริงๆ

ในบรรดาลูกๆของเรา ฉันคิดว่าAika-chanหน้าตาน่ารักที่สุด เพราะตาโตกลมป๊อกเหมือนคุณTaketomiคุณแม่เลย จริงๆคุณTaketomiก็หน้าตาแหล่มที่สุดในหมู่เราด้วยแหล่ะ ลูกสาวก็เลยได้เชื้อมา

คุณYokotaตอนคลอดShun-kunนั้น รู้สึกว่าครรภ์เป็นพิษหรือยังไงเนี่ยแหล่ะ คลอดก่อนกำหนด Shun-kunเกิดมาด้วยน้ำหนักเพียง 2000กรัมเท่านั้น ตัวเล็กที่สุดเลย เจ้าตัวเล่าว่าเบ่งสองปุ๊ด Shun-kunก็ออกมาแล้ว จำได้ว่าถึงเวลาให้นมพยาบาลจะรีบไปช่วยบีบนมคุณYokotaเพื่อให้ได้น้ำนมออกมาเยอะๆเอาไว้ให้Shun-kunดูด มาวันนี้ ถึงShun-kunจะไม่หนักเท่าน้องกะหล่ำ แต่ก็โตขึ้นมาก คุณแม่ก้ไม่ต้องกังวลใจอีกแล้ว

ส่วนRiri-chan ลูกสาวของคุณIkedaคุณแม่ลูกสามนั้น ตอนเกิดน้ำหนักตัวมากที่สุดในหมู่ลูกๆของพวกเรา คือ ราว 3800กรัม++ ฉันรู้สึกว่าแม่ผอมๆลูกที่เกิดมาก็จะน้ำหนักน้อยกว่าแม่ที่ตัวอ้วนๆ เพราะที่ญปหมอจะควบคุมน้ำหนักแม่ไม่ให้เกิน 8 กิโลตลอดระยะการตั้งท้อง ฉะนั้นเด็กส่วนใหญ่ที่เกิดก็จะน้ำหนักอยู่ราวๆ 2800-2900 กรัมเสียเป็นส่วนใหญ่ พอคลอดปุ๊บน้ำหนักก็หายไปเลย 5 กิโล พอกลับบ้านไปได้1เดือน น้ำหนักก็ลดลงเท่ากับตอนก่อนคลอดกันแทบทั้งนั้น ใส่เสื้อผ้าตัวเดิมกันได้ภายใน1เดือนหลังคลอดเลย คุณTokuda คุณTaketomi คุณYokotaคุณ Iwamotoก็เป็นเช่นนี้ มีแต่ฉันกับคุณIkedaเนี่ยแหล่ะที่ยังตุ้ยนุ้ยอยู่ คุณIkedaเค้าคุณแม่ลูกสาม ก็เป็นธรรมดา แต่ฉันน่ะสิ เศร้าสนิท

Kids roomปิดราวห้าโมงเย็น พอสักสี่โมงครึ่งพวกเราก็เริ่มเก็บของ เพื่อนๆช่วยขนของขึ้นมาที่ห้อง ก็ได้ขึ้นมาดูบ้านด้วย บ้านก็แสนจะแคบ พอผู้ใหญ่ 5 เด็ก 2 เบบี๋อีก 5 เข้ามาในห้องliving-dining roomแล้ว แม่ๆก็เลยต้องอุ้มเบบี๋และยืนคุยกัน หาที่หย่อนก้นไม่ได้เลย แต่แม่ๆก็อยู่ไม่นานหรอก ราว10นาทีเท่านั้น แล้วทุกคนก็แยกย้ายกันกลับบ้าน

Create Date : 26 มิถุนายน 2552		0 comments
Last Update : 26 มิถุนายน 2552 21:07:35 น.
Counter : 1336 Pageviews.
Share Tweet