แกเดินไปตามทางเดินริมถนนมองดูสิ่งต่างๆ ไปเรื่อยๆ เป็นประจำจนกลายเป็นเรื่องปกติในชีวิตประจำวันของแก สองข้างทางมีบ้านเรือน และตึกห้องแถวอยู่เรียงราย บนถนนมีรถวิ่งไปมาไม่มากนัก เด็กนักเรียนต่างทยอยเดินทางกลับบ้านโดยขี่จักรยานแข่งกัน บ้างก็เดินอยู่ริมถนนฝั่งตรงข้ามเป็นกลุ่มๆ

สมศักดิ์ ครูแก่ใกล้เกษียณ ผู้ผ่านชีวิตมามาก สีหน้าที่ดูตึงเครียดหลังทำงานมาทั้งวัน แกทั้งทำหน้าที่เป็นครูใหญ่ รวมทั้งสอนหนังสือเด็กบ้างเป็นบางโอกาส ความเครียดสะสมและความหมกมุ่นจริงจังจากการทำงาน ทำให้หน้าผากของแกดูย่นเป็นรอยอย่างเห็นได้ชัด แกมองทุกสิ่งทุกอย่างรอบๆตัวด้วยความรู้สึกเหนื่อยหน่าย เห็นตึกร้างที่ยังสร้างไม่เสร็จ รถยนต์บนถนนที่วิ่งแข่งกันมาอย่างรวดเร็วจนทำให้ฝุ่นคลุ้งไปทั่ว ขยะในถังขยะปลิวว่อน เด็กๆ ที่เอาก้อนหินไล่ขว้างหมา ผู้หญิงที่ยืนพูดอยู่คนเดียวเหมือนคนบ้า แต่ดูดีๆเธอกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ สุดจะบรรยายความน่าเบื่อนั้นออกมาเป็นคำพูด

ครูสมศักดิ์เดินเลี้ยวซ้ายเข้าไปในซอย ซึ่งเป็นทางเข้าบ้านของแก เป็นซอยที่ค่อนข้างเปลี่ยว แทบจะไม่มีผู้คนเลย ขณะเดินไปได้สักพัก ก็มีรถจักรยานยนต์ขับผ่านหน้าแกไป และหยุดรถอยู่ในระยะไม่ห่างจากตัวแกมากนัก คนขับหันมาไหว้ พร้อมพูดทักทายและยิ้มให้

“สวัสดีครับอาจารย์ ยังไม่ซื้อรถอีกเหรอครับ” คนขับรถคันนั้นคือไอ้ปื๊ด อดีตลูกศิษย์ตัวแสบของแกนั่นเอง แกไม่พูดอะไร ได้แต่ตำหนิในใจ “จะซื้อทำไมให้เปลืองเงิน” แกเดินไปกลับโรงเรียนมาหลายปีแล้ว ไม่เห็นจำเป็นต้องใช้รถอะไร

รถไอ้ปื๊ดดับ ครูสมศักดิ์เดินเข้าไปใกล้ รถของไอ้ปื๊ด มองดูผมของไอ้ปื๊ดที่ยาวสยายประบ่าคล้ายผู้หญิง มีรอยย้อมผมเป็นแถบๆ หลายสีอยู่ที่ด้านหน้า เสื้อยืดสีขาวมีรูปคนชูนิ้วกลางทำหน้ากวนๆ กางเกงยีนส์ตัวเก่า มีรูขาดตรงหัวเข่าทั้งสองข้าง
ไอ้ปื๊ดเห็นครูสมศักดิ์มองไม่วางตา จึงเอ่ยขึ้นมา
“เป็นไงอาจารย์ เท่ห์มั้ยครับ”
“เท่ห์บ้านเธอสิ”
ครูสมศักดิ์ตำหนิศิษย์เก่าไปหลายดอก พลางจับหัวหยิกไปมาด้วยความมันเขี้ยว อยากจะเอากรรไกรมาตัดผมไอ้ปื๊ด แต่ก็ทำไม่ได้ คุยกันสักพัก ไอ้ปื๊ดก็ลาครูสมศักดิ์ แล้วขับรถออกไป

แต่ขับออกมา ไม่ห่างจากครูสมศักดิ์เท่าไหร่ ไอ้ปื๊ดก็ทิ้งถุงพลาสติกซึ่งเป็นถุงลูกชิ้นลงไปที่ริมถนนบนพื้นดิน สมศักดิ์ตกใจ โวยวายเรียกตาม แต่ไม่ทัน เลยด่าไอ้ปื๊ดไล่หลังไป แกโกรธมาก แกจะไม่ชอบเลย ที่จะเห็นใครมาทิ้งขยะแบบนี้
ไอ้ปื๊ดขับรถหายลับตาไปแล้ว ครูสมศักดิ์มองที่เศษถุงพลาสติก ที่หล่นอยู่บนพื้น ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด นึกตำหนิอยู่ในใจ ทำไมคนเราถึงได้ทำตัวไม่มีระเบียบวินัยแบบนี้ แกนึกไปเรื่อยเปื่อย นึกไปถึงเรื่องระเบียบวินัยการแต่งกาย การไว้ทรงผม นึกถึงอนาคตของเด็ก นึกถึงอนาคตของประเทศชาติ แกรู้สึกเครียดมากขึ้น จนรู้สึกปวดขมับ แน่นหน้าอก หายใจไม่ออก
แกเป็นโรคหัวใจ!
ครูสมศักดิ์กำลังควานหายาที่อยู่ในกระเป๋า แต่หมดแรงก่อน ล้มฟุบหมดสติอยู่ตรงริมทางนั้น สายตาทั้งคู่มองค้างไปที่ถุงขยะ ไม่มีใครสังเกตเห็นแกเพราะตรงที่แกนอนฟุบอยู่นั้น มีหญ้าขึ้นรกเต็มไปหมด