Dhaka...หลงรักเลยค่ะ Dhaka (ดัคกา) ก็คือ เมืองหลวงของประเทศบังคลาเทศ นั่นเองค่ะ พอดีอึ้งย้งมีโอกาสได้ติดตามไปคุม (จึ๋ยส์) ด่าหลิงที่ต้องเดินทางไปประชุมเป็นเวลา 6 วัน ด้วยความที่ไม่อยากอยู่บ้านคนเดียว หุ หุ ก่อนไปก็แทบจะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับที่นี่เลย นอกจากชื่อประเทศและเมืองหลวง และมานึกขึ้นได้ตอนก่อนเก็บกระเป๋าเดินทางว่าเค้าเป็นประเทศมุสลิม เลยต้องเลือกสรรเสื้อผ้าที่จะนำไปสวมใส่ให้เหมาะสมกันยกใหญ่ นอกนั้นแล้วก็ไม่รู้อะไรอีกเลยค่ะ ไปถึงสามวันแรกก็นั่งๆ นอนๆ ดูทีวีในโรงแรมอย่างเดียวเลยค่ะ จนกระทั่งด่าหลิงได้รับการแนะนำให้รู้จักกับคนท้องที่ที่นั่น ที่จะสามารถพาเราไปทัวร์ถ่ายรูปในแหล่งต่าง ๆ ที่น่าสนใจในเมือง พวกเราจึงได้มีโอกาสสะพายกล้องไปถ่ายรูป ชมเมือง และมุมต่าง ๆ ที่น่าสนใจตามสไตล์อึ้งย้งกะด่าหลิง (อีกตามเคย) นอกจากนี้เราสองคนก็ได้ชวนลูกสาวคนโตของอดีตนายของด่าหลิงซึ่งเป็นสาวฝรั่งผมบลอนด์สุดน่ารักไปร่วมทริปด้วย โดยที่ไม่ได้คาดคิดมาก่อนเล้ย ว่าน้องคนนี้นี่แหละ ที่จะทำให้พวกเรากลายเป็นจุดสนใจอย่างมากมายต่อชาวเมืองดัคกา อย่างไรก็ตาม ทริปที่ดูคล้ายกับการผจญภัยของพวกเราก็ไม่ได้เหนือบ่ากว่าแรงแต่อย่างไรค่ะ และนอกจากความประทับใจแบบไม่รู้ลืมที่พวกเราได้รับติดกลับบ้านกันมาอย่างถ้วนหน้าแล้ว อึ้งย้งก็ยังมีรูปมาฝากอีกเช่นเคยค่า ภายนอกตึก National Essembly สัญลักษณ์อย่างหนึ่งของเมืองดัคกา ป้ายจราจรแบบดัคกา คณะทัวร์พร้อม..ลงเรือลำเดียวกันจ้า เอ้า...บึ๊ดจ้ำบึ๊ดจ้ำบึ๋ดจ้ำบึ๊ด.. เรือโดยสารมีคนเต็มลำ ถ้าโหนได้คงมีคนโหนไปแล้วอะนะ โอ้ว...อันนี้ยิ่งหนักกว่า หนักจนก้นกับน้ำห่างกันแค่คืบ... ชาวบ้านที่สัญจรผ่านมา พอเห็นว่าเราเป็นนักท่องเที่ยว ก็โบกมือทักทายอย่างเป็นมิตร น่ารักจัง เสร็จจากการเที่ยวล่องเรือในแม่น้ำสายหลักของดัคกา พวกเราก็ไปเที่ยวชมพระราชวังสีชมพูกันต่อ ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากท่าที่ขึ้นจากเรือมา พวกพี่ๆ คนขับสามล้อต่างรอรับผู้โดยสารอยู่ภายนอกรั่วพระราชวัง ศิลปะบนเบาะที่นั่งรถสามล้อ คนเดินถนนในดัคกา แผงขายลูกปัดใน Old Dhaka เฮียเจ้าของร้านชา กาแฟใน Old Dhaka ท่าทางเก๋าซะไม่มี กาต้มชากาแฟ สไตล์เก๋าๆ ของเฮียแก มันคืออะไรก็ไม่รู้ค่ะ ลืมถามไกด์นำทาง พอดีเห็นว่ามันน่ารักดี เหมือนพวงมาลัย หรือโมบายล์ ที่เราเอาไว้แขวนหน้าประตูเลยค่ะ ตึกเก่าอายุร้อยปี ตั้งซุกซ่อนอยู่ในชุมชนตลาดเครื่องเทศ คนที่นั่นแทบจะเห็นเราเป็นตัวประหลาด เพราะดัคกาไม่ใช่เมืองท่องเที่ยว ชาวต่างชาติที่เป็นนักท่องเที่ยวจึงน้อยมาก หรือแทบไม่มีให้เห็นเลย เราจึงถูกรุมล้อมโดยพวกชาวบ้านกันยกใหญ่ แต่พวกเขาก็ได้แต่มุงดูเรานะคะ ไม่มีใครทำอะไรรุ่มร่าม หรือเสียมารยาทเลยค่ะ โดนรุม โดนมุงยังไงก็ไม่สนอะ ยังสามารถยืนถ่ายรูปกันได้หน้าตาเฉย อิอิ ผ่านโซนเครื่องเทศ ต้องขอเก็บภาพซักหน่อย อาหารกลางวัน มื้อแรกและมื้อเดียวที่ได้ลิ้มลองรสชาติอาหารแบบดัคกาค่ะ ที่นั่นเค้าทานอาหารด้วยมือกันนะคะ โดยเฉพาะปลานี่ ไกด์กิตติมศักดิ์ของเราบอกว่าต้องใช้มือเลย เพราะจะได้จับเจอก้างปลา ก่อนจะเอาเข้าปากค่ะ การกินด้วยมือมันก็มีประโยชน์อย่างนี้นี่เอง ตึกอาคารเรียนภายใน Dhaka University สวยคลาสสิคจังอ่า ทางเดินภายในอาคารเรียน สวยอ่ะ ชอบ ชอบ... สวยหลายมุมเลยอะค่ะ จากนั้นก็ไปเที่ยวชม Old Fort กันต่อค่ะ หน้าตาของสถาปัตยกรรมดูไปแล้วก็ทำให้นึกถึงทัชมาฮาลเล็กๆ เหมือนกันนะคะ เพียงแต่ยอดโดมตรงกลางมันจะเล็กกว่า วิว Fort จากมุมสูง หนุ่มหล่อสองคนนี้ กลายเป็นนายแบบจำเป็นให้บรรดาช่างภาพไปหลาย shot ถ่ายรูปคู่อีกทีเป็นที่ระลึกก่อนกลับ พวกเราโชคดีที่ได้ไกด์กิตติมศักดิ์อย่าง Arif อาสาพาเราชมเมือง ทำให้เราได้เห็นเมืองดัคกาในมุมที่แม้แต่คนต่างชาติที่ทำงานอยู่ที่นั่นมาหลายปี ก็ยังไม่มีโอกาสได้เห็นได้สัมผัส แม้ดัคกาจะไม่ใช่เมืองที่เจริญนัก ไม่มีนักท่องเที่ยวมากมาย รถติดเหมือนกรุงเทพฯสมัยยี่สิบปีก่อน ไม่มีรถไฟฟ้า รถไฟใต้ดิน หรือห้างสรรพสินค้าใหญ่โต หรูหรา ไม่มีร้านค้าแบรนด์เนมยี่ห้อดัง แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้อึ้งย้งประทับใจเป็นอย่างมาก ก็คือ ชาวเมืองดัคกา ที่มีความเป็นมิตร เป็นเจ้าบ้านที่ดี แม้พวกเขาจะยากจน ไม่ร่ำรวย แต่ทุกคนก็ดูมีความสุขตามอัตภาพ ไม่มีใครมาแบมือขอเงินนักท่องเที่ยวอย่างเราแม้แต่คนเดียว (ยกเว้นขอทานตามสี่แยก ซึ่งเหมือนกันกับในประเทศอินเดีย หรือที่อื่น ๆ) และไม่ว่าพวกเราจะไปปรากฏตัวที่ไหน ก็มักจะมีชาวบ้านมายืนรุมล้อม บางคนก็พยายามคุยเป็นภาษาอังกฤษกับเรา แม้จะพูดไม่ค่อยได้ บางคนมาขอถ่ายรูป ราวกับว่าเราเป็นดาราดังมาจากไหน บรรดาลูกเด็กเล็กแดงหลาย ๆ คนมักจะเข้ามามุงเรา บ้างก็เดินตาม วิ่งตามเราไปทุกที่เหมือนเป็นบอดี้การ์ด แต่ไม่มีใครที่จะแบมือ หรือสะกิดขอเงินเราเลยแม้แต่คนเดียว น่าแปลกมั้ยคะ ที่คนจนๆ อย่างพวกเขากลับดูไม่หิวเงิน เหมือนคนจนในหลายๆ ประเทศ หรือแม้แต่ในบ้านเรา สิ่งหนึ่งที่อึ้งย้งสัมผัสได้ ก็คงจะเป็นเพราะความที่บ้านเมืองเค้ายังไม่เจริญเข้าขั้น เรียกได้ว่าเทคโนโลยีและความก้าวหน้ามันยังไปไม่ถึง ไม่มีนักท่องเที่ยวหรือนักธุรกิจมาปลุกกระแสทุนนิยมและวัตถุนิยม ทำให้เรารู้สึกถึงความเป็นแขกบ้านแขกเมืองอย่างแท้จริงที่ได้รับการต้อนรับเป็นอย่างดีจากเจ้าบ้าน ไม่ใช่แหล่งรายได้หรือแหล่งหาผลประโยชน์ในรูปแบบของนักท่องเที่ยว แม้บางคนอาจจะมองว่าประเทศของเขายังล้าหลัง ไม่เจริญเท่าเรา แต่อึ้งย้งก็ไม่เห็นว่ามันจะเป็นความผิดปรกติ หรือความน้อยหน้าไม่ทัดเทียมประเทศอื่นแต่อย่างใด เพราะสิ่งที่พวกเขามีกลับเป็นสิ่งที่หลาย ๆ ประเทศที่เรียกตัวว่า "เจริญแล้ว" ได้สูญเสียมันไปแล้วอย่างที่ไม่สามารถเรียกคืนกลับมาได้ อึ้งย้งต้องขอบอกเลยค่ะว่า เพียงวันเดียวในดัคกา ก็ทำให้อึ้งย้งตกหลุมรักเมืองนี้ และคนที่นั่นไปเสียแล้ว มันเป็นความรู้สึกที่หาได้ไม่ง่ายนักในการเดินทางท่องเที่ยวแต่ละครั้งนะคะ อันที่จริง ประเทศบังคลาเทศยังมีสิ่งน่าสนใจให้ดูให้ชมอยู่อีกมากนะคะ รวมไปถึงแหล่งมรดกโลกอันสวยงาม และน่าชม ที่อยู่นอกตัวเมืองดัคกาออกไป อย่างไรก็ตาม แม้เมืองดัคกาจะดูไม่น่าสนใจนักสำหรับนักท่องเที่ยวหลาย ๆ คน แม้แต่อึ้งย้งเองก็จับพลัดจับผลูไปอย่างไม่ตั้งใจ แต่มันก็คุ้มค่ากับการเดินทางอย่างไม่น่าเชื่อทีเดียวค่ะ ถ้าใครมีโอกาสแบบจับพลัดจับผลูอย่างอึ้งย้งบ้าง ก็ลองไปสัมผัสดูนะคะ   Create Date : 17 เมษายน 2552 4 comments Last Update : 30 เมษายน 2552 15:46:04 น. Counter : 4270 Pageviews. Share Tweet

สวยยยยยยย เมืองแบบนี้ยังไม่เจริญ แต่วัฒนธรรมเคายังอยู่ อยากไปปปปป ฮ่าๆ ออกแนวโวยวาย แต่แค่เห็นก็ร้อนแล้ว   โดย: Balloon_walker 17 เมษายน 2552 20:08:14 น.

สวยจังงงงง แอบตามไปเที่ยวด้วยคนนน   โดย: เลดี้มาเฟีย 17 เมษายน 2552 20:31:26 น.

เป็นเมืองที่มีเสน่ห์ดีนะคะ เป็นอีกหนึ่งเมืองที่อยากไปเร็วๆ นี้ด้วยค่ะ   โดย: P-IHR 17 เมษายน 2552 21:45:57 น.

อยากไปบ้างจังเลย ไม่รู้จะมีโอกาสหรือเปล่าเนี่ย   โดย: honeynut 18 เมษายน 2552 18:33:00 น.