ความเคารพของเด็กไทยในทุกอย่างรอบตัว (ตอนเคยเป็นอาจารย์)

ดิฉันเคยทำงานเป็นอาจารย์มหาลัยแห่งหนึ่งใหญ่และเก่าแก่ที่สุดในภาคเหนือตอนบน ต้องสอนเด็กไทยในช่วงระยะเวลาสั้นๆ แต่เห็นความแตกต่างที่เด่นชัดของเด็กไทยทั้งทางบวกและลบ ณ ห้องเรียนของภาควิชา เด็ก 40 คน

- ก่อนเริ่มสอน เด็กไทยก็จะคุย กินขนม เสียงดัง 

- เด็กจะเข้าเรียนเยอะ หากเช็คชื่อ หากไม่เช็ค นักเรียนอาจจะลดลงจนเหลือครึ่ง 

- พอเริ่มสอนได้ 5 นาที เด็กจะเริ่มคุย และ จะเสียงดังมากขึ้นเรื่อยๆ จนต้องบอกทุก 10 นาที หากต้องการหยุดการคุย พร้อมกับความหงุดหงิดของผู้สอน เพราะต้องการให้ตั้งใจเรียน

เป็นอย่างงี้ทุกคลาสสำหรับนักเรียนระดับปริญญาตรี อาจารย์ท่านอื่นบอก ทนเอา หรือ ไม่ก็เป็นแนวเฮี๊ยบไปเลย

คำถามที่มีให้กับตัวเองคือว่า ทำไมเราต้องทน หรือ เฮี๊ยบ อย่างนั้นด้วย นี่เด็กไทยขาดการฝึกอะไรบางอย่างตอนระดับประถม และ มัธยม

ที่คิดออกและเปรียบเทียบระหว่างการเรียนรู้ของตัวเองในอดีต เด็กไทย ของโรงเรียนลูกในนิวซีแลนด์ และชาติอื่นๆ น่าจะเป็นระบบการศึกษาของไทย ที่สอนให้เด็กเกรงใจ หรือ ขี้อายด้วยความกลัวโดนดุ ครอบงำตั้งแต่เด็กๆ 

เด็กเล็กๆที่นี่ ไม่มีการสอบเลื่อนชั้น แต่ละห้องตั้งแต่เด็ก 5 ขวบ จะมีเด็กพิการทางสมอง หรือ มีอาการที่ออกแนวพิการด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม ห้องละ 1 คน ครู 1 คนดูแลเด็ก 20-22 คน ต่อห้อง

ครูจะมีเพื่อนบัดดี้ คู่หูให้เด็กแต่ละคนในชั้น เพื่อให้ช่วยดูแลกันและกัน โดยเฉพาะเด็กพิการ หรืออทิสติก จะผลัดกันดูแล เด็กที่พิการก็อาจจะส่งเสียงดังที่ผิดปกติบางครั้ง แต่เด็กๆทั้งหมดจะไม่คิดว่าเป็นการรบกวนเพราะ เค้าอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เริ่มต้น เค้าคือเพื่อนคนนึง 

สิ่งที่เด็กเล็กที่นี่ต้องการคือ ไปโรงเรียนทุกวัน มีสนามหญ้ากว้าง มีต้นไม้ใหญ่ ให้หาคราบตัวจิ้งหรีดในหน้าร้อน 

เวลาที่ดีที่สุดในแต่ละวันคือ เวลาที่ครูเล่านิทานในห้อง ซึ่ง ครูจะเปิดโอกาสให้แสดงความคิดเห็นในเรื่องที่เล่าหลังจาก ครูเล่าจบ เด็กต้องอดทนรอพูดในเวลานั้น ครูอ่านหนังสือให้ฟังวันละเล่ม ฝึกความอดทนเด็กวันละครั้ง

ลักษณะร่วมของเด็กที่เรียนในระบบเด็กเล็กของโรงเรียนในนิวซีแลนด์ เด็กๆร่าเริง โรงเรียนคือที่ที่ปลอดภัย โรงเรียนไม่มีรั้ว ครูจะดุเมื่อทำผิด เช่น ทำเพื่อนเจ็บ มีความอดทนในการรอคิวทำอะไรๆต่างๆ เช่น รอคิวในซุปเปอร์มาร์เก็ต รอคิวในการเล่นชิงช้า ม้าหมุน ไม่แย่ง ไม่งอแง ไม่ร้องไห้หากไม่ได้ม้าหมุนที่ตัวเองต้องการเพราะช้ากว่าคนอื่น คอนเซ็ปในเหตุการณ์นี้ของเด็กส่วนใหญ่คือ รอรอบต่อไป หรือ ไม่ก็เอาตัวอื่นก็ได้ มันสนุกเหมือนกันแหละเพราะมันก็คือม้าหมุนเหมือนกัน นี่คือ ความเคารพในตัวเอง เคารพในเจ้าของม้าหมุน (ที่ต้องจ่ายตังค์เล่นนะค่ะ) เคารพในพ่อแม่ที่พาไป และ เด็กๆต้องขอบคุณเจ้าของม้าหมุนด้วย เพราะเค้าอุตส่าห์เอาม้าหมุนมาให้เล่น การจ่ายตังค์ไม่ได้ถูกนำมาคิดแยกว่า เจ้าของม้าหมุนคือพนักงาน เราคือเจ้าของเงิน

มีตอนต่อไปนะค่ะ