เมื่อวานกลับบ้าน...เลยถือโอกาสถ่ายภาพม้วนเทปเก่าๆที่เคยเก็บสะสมสมัยยังเรียนอยู่ เปิ้นเริ่มสะสมตั้งแต่ตอนเรียนอยู่มอต้น จำได้ว่า...ไม่ว่าอัลบั้มไหนออกใหม่ ดังไม่ดังเปิ้นจะรู้หมด และก็ซื้อมาเก็บจนได้ บางทีไปถามหาจากร้านขายเทป เจ้าของร้านยังไม่รู้จักเลย...

แต่...ไอ้หมูเปิ้นก็หามาเก็บจนได้ กลับไปบ้านพอไปนับม้วนเทปเก่าๆแล้ว ยังนึกเสียดายตังค์ที่ซื้อไป ตอนนี้คิดว่า...ทำไมเราถึงบ้าได้ขนาดนี้ เมื่อวานนับได้ เกือบสี่ร้อยม้วนแน่ะ โฮ๊ะๆ พอคูณกับ 80 บาท(ตอนนั้น) โห...ไมหมดเงินไปกับม้วนเทปเยอะเยี่ยงนี้หนอ?

แต่พอคิดอีกที...อืม กับความทรงจำเก่าๆ ถ้าเราได้เก็บไว้ พอมาดูอีกทีก็ให้ความสุขกับเราได้เหมือนกันเนอะ อย่างเช่นเพลงเก่าๆ เปิ้นมักจะเซ็นต์ชื่อ พร้อมบอกวันเดือนปีที่ซื้อมาไว้ ทำให้รู้ว่าม้วนเทปแต่ละอันนั้นออกตอนปีไหน (อันนี้บ่งถึงอายุอย่างแรง)

สังเกตได้ว่า...เทปที่เปิ้นสะสมนั้น ทุกม้วนยังอยู่ในสภาพที่ดี ปกยังอยู่เหมือนเดิม ทุกอย่างที่เปิ้นสะสมจะเป็นแบบนี้ แม้กระทั่งหนังสือ...เปิ้นไม่มีการพับหน้า ปกเทปก็เช่นกัน จะไม่มีรอยยับเลยแม้แต่นิดเดียว จนเหมือนกับว่า ม้วนเทปเหล่านี้ซื้อมาเก็บอย่างเดียวไม่มีการฟัง...ซึ่งแท้ที่จริงแล้ว เปิ้นฟังนะ ฟังจนเบื่อไปข้างเลยล่ะ (ตอนนั้น)

แต่พอมาตอนนี้...ทุกอย่างเปลี่ยนไป ไม่มีใครเลือกซื้อเทปคาสเซ็ทกันอีกต่อไป นอกจากจะซื้อ ซีดี ดีวีดี เอ็มพีสาม และตอนนี้ส่วนใหญ่ก็คงจะโหลดฟังจากเน็ตกันชิมิเคอะ เพราะเปิ้นก็เป็นแบบนั้น หุหุ

ขนาดเทปเหล่านี้ก็ยังไม่มีที่จะเปิดฟังเลย...เพราะเทปที่ใช้เปิดคาสเซ็ท ได้หายไปจากเทคโนโลยีสมัยใหม่ซะแล้ว...