Bloggang.com : เหนือฟ้า พาไป : สิกขิม 14 วันฝันเป็นจริง (เพลลิ่ง)

สิกขิม 14 วันฝันเป็นจริง (เพลลิ่ง)

หลังจากนั่งรถจิ๊ปแชร์ (ที่นี่เรียกว่ารถจิ๊ปว่า ซูโม่) ประมาณ 2 ช.ม. โขยกเขยง อัดแน่นเป็นปลากระป๋อง แทบจะนั่งตักกันอยู่แล้ว นับได้ก็ 16 คน ...แล้วเราก็มาถึง เพลลิ่ง (PELLING) เมืองเล็ก ๆ บนไหล่เทือกภูเขาที่สูงประมาณ 2,100 เมตร เป็นเมืองหลวงที่สองแห่งอาณาจักรโบราณสิกขิม ตัวเมืองจะแบ่งเป็น Upper Pelling กับ Lower Pelling แต่ระยะห่างกันไม่กี่ร้อยเมตรเอง ส่วนมากคนเมืองเพลลิ่งจะเป็นชาวพูเธีย...ที่นี่จะมองเห็นยอดเขาคันเชงจุงก้ายอดเขาที่สูงเป็นอันดับสามของโลก ซึ่งยังไม่มีใครพิชิตได้ เพระเป็นที่เคารพ สิงสถิตเทพเจ้า จึงได้มีการขอให้นักปีนเขาไม่ให้ปีนขึ้นไปถึงยอดเขา ทุกคนจึงทำตามคือปีนไปห่างจากยอดไม่กี่สิบเมตรก็กลับลงมากัน...เมืองเพลลิ่งมองเห็นยอดได้อย่างชัดเจนที่สุด ไม่ว่าจะอยู่ส่วนไหนของเมืองก็จะเห็น

ส่วนสถานที่สำคัญก็มี รัปเดนเฌ่ (Rabdentse) เมืองหลวงเก่าของสิกขิม วัดพิมายังเฌ่ (PEMAYANGTSE) อารามเก่าแก่อายุเกือบ 3 ศตวรรษ เป็นวัดฝ่าย น์ญิงมา (NYINGMA) หรือ "ลามะหมวกแดง" ช่วงวันปีใหม่ของทิเบต (วันลอซาร์) จะจัดพิธีเต้นระบำหน้ากากเพื่อไล่วิญญาณชั่วร้าย และนำภาพธังก้า "คุรุ ฆาวัง" (GURU KAWAG) อายุเก่าแก่กว่า 200 ปี มาคลี่คลุมหน้าอุโบสถเพื่อให้พุทธศาสนิกชนและผู้แสวงบุญได้สักการบูชา

...(ป้าตาล่ะอยากชมพิธีนี้มาก...ต้องหาโอกาสไปอีกให้ได้)

แต่ตอนนี้ต้องหาที่พักก่อน ...แบกเป้กัน เข้าที่นี่ เดินขึ้นที่นั่น ก็ไม่ถูกใจพี่ๆ คือบางที่มันก็แพงเกินไป บางที่ก็รับสภาพและกลิ่นไม่ได้....พี่ๆเลยวางเป้ เดินตัวเปล่า...ป้าตาก็เฝ้าเป้ตามเคย (บอกแล้วกินง่าย นอนง่าย

) ช่วงเฝ้าเป้ ป้าตาเกือบจะขายผ้าโพกหัวสีแดงให้สาวฝา-หรั่งที่จ้องมองมาอยากได้มาก...ป้าตาเลยบอกยูไปสยามประเทศสิ มีเยอะหลายสี หลายลาย

แล้วพี่ๆ ก็ได้ที่พักคือ HOTEL ALPIEN ในราคา 700 รูปีต่อคืนห้องสามคน มีทีวี ห้องน้ำในตัว วิวสวยๆ (สองสาวตามใจพี่บอย เพราะที่หยกสมพี่บอยได้ของฝากเป็นตุ่มแดงๆ เต็มขาเลย ไม่รู้โดนอารายกัด ยุงที่ห้องนอนหรือทากที่ทะเลสาบกะตก

) เข้าห้องล้างหน้าล้างตา ไปหาที่กินข้าวกันดีกว่า...หาร้านตามข้อมูลที่เราก้อปมาไม่เจอ ..มองไปในร้านเห็นมีฝา-หรั่งนั่งทานที่นี่ อาหารก็คงจะดีล่ะนะ แต่ แมลงวันตรึมอ่ะ

บินอยู่ข้างๆ หน้าต่าง สั่งข้าวผัด แกง หันไปมองโต๊ะแขกข้างๆ เข้าเอาข้าว แกงที่ใส่ถ้วย เทรวมกันแล้วกินด้วยมือ

นึกถึงตอนเด็กสมัยอยู่บ้านนอกเลย...อยากทานแบบนั้นมั๊ง..

เราดูแผนที่หาทางไปวัดพิมายังเฌ่ วังเก่ารัปเดนเฌ่ จากข้อมูลอีกล่ะ...บอกว่าเดินจากตัวเมืองไปไม่ไกลนักน่าจะครึ่งชั่วโมง ระยะทางน่าจะ 5 ก.ม. เราเลยเลือกเดิน

คิดผิด ..อาจไม่ไกลแต่ลืมไปเดินขึ้นเขานี่หว่า....ทีนี้ทำงัยล่ะ พี่ๆ บอกรอเรียกรถแล้วจ้างไปส่งที่วัดดีกว่า แต่เส้นทางนี้ขึ้นวัดไม่ใช่เส้นที่รถประจำทางวิ่งเลยนั่ง ยืน รอกันสักพักมีรถจิ๊ปมา 1 คัน โบกกันเลย

จอดคร้าบจอดด้วย จะไปวัดพีเมยังเฌ่ คิดเท่าไหร่คร้าบ...เค้าบอกขึ้นมาเลย..อิอิ ให้พี่บอยเจรจาพาที...จึงได้รู้ว่าเป็นรถของเค้าเอง มีคนขับรถด้วย เค้าจะมาวัดนี้พอดี เพราะที่วัดมีงานทำพิธีอารายสักอย่างนี่แหละ คนเลยเยอะ ต้องจอดข้างล่างแล้วเดินขึ้นไปอีกหน่อย...

เราจะจ่ายตังค์ เค้าบอกไม่ต้องหรอก ...เดี๋ยวขากลับนั่งรถเค้ากลับได้ เค้าบอกว่าถ้าพวกเราเข้าไปกราบพระด้านใน และเดินดูรอบๆ วัด ถ่ายรูปเสร็จเค้าบอกให้ไปนั่งกะเค้าในเต้นท์ได้เลย เค้าจะรอนะ

ขณะที่พวกเรานั่งรอถ่ายรูปให้เห็นชัดๆ ไปเลย ...ฮ่า ๆ ๆ นั่งสักพัก มีเจ้าหน้าที่วัด เดินมาเก็บตังค์ค่าเข้าวัด...งง อ่ะตอนแรกเดินผ่านไม่เก็บ ...แต่ก็จ่าย มองไปรอบๆ ไม่มีนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติเลย ..มีแค่เราสามคนเอง

เห็นลามะหนุ่มด้านหลังสนใจเรามาก....ป้าตาเลยเจ๊าะแจ๊ะ ขอถ่ายรูป ลามะหนุ่มก็เต็มใจ จัดชุด จัดท่า ยืนยิ้มให้พี่วีนแชะๆ ๆ

ดูหน้าตาแต่ละคนเค้าดูมีความสุข ยิ้มแย้ม ส่งยิ้มให้เรา...เดินวนรอบๆ อารามคนละสามรอบ พวกเราก็เดินตามด้วย..

เราไปที่บริเวณทำพิธี ลามะมากันเยอะมาก รวมทั้งชาวบ้าน...เราเลยเข้าไปชมภายในพระอาราม ด้านล่างก็เดินวนๆ ดู เป็นภาพของพระโพธิสัตย์อวตารหลายภาค ก็ลองขึ้นไปชั้นสอง ชั้นสามกะพี่วีน ...เห็นคุณยายกำลังสอนหลานสาวให้กราบแบบเบญจางคประดิษฐ์ หลานสาวเห็นพี่วีน ถือกล้องอยู่อายไม่กล้า

...ป้าตาเลยเสนอตัวไปเป็นหลานคุณยาย กราบตามแก

คุณยายก็ใจดี สอนแล้วก็ให้ทำตาม

วนรอบๆ ภายในคล้ายๆ เป็นเจดีย์ทำด้วยไม้อายุ ตามข้อมูลบอกว่าต้องแกะสลักประมาณ 5 ปี จึงแล้วเสร็จ..

เรามานั่งตรงบริเวณที่ทำพิธี เห็นพี่แขกที่รับเราขึ้นรถ โบกมือเรียกให้เราไปนั่ง

แต่พี่ๆ เค้ายังอยากถ่ายรูปกันต่อ ...ป้าตาก็ฟังลามะสวดมนต์

หลับจริงๆ เสียงท่านสวดพร้อมๆกัน ฟังดูสงบ ลมพัดเย็นๆ

บนวัดพิมายังเฌ่ สามารถมองลงมาเห็นเมืองเก่ารัปเดนเฌ่ ได้ด้วย...

เราเลยเดินลงจากวัด เพื่อไปเมืองเก่ารัปเดนเฌ่ ซึ่งก็ลืมร่ำลาพี่แขกใจดีที่รับเราขึ้นรถมา...เดินลงจากยอดเขามาเรื่อยๆ ประมาณ 2 ก.ม. ได้เริ่มไม่แน่ใจว่า เลยจุดแยกที่เข้าไปเมืองหลวงเก่าหรือยัง พลันสายตาก็เห็นเด็กหนุ่มสองคนเดินมา

ส่งยิ้มแล้วสอบถามเส้นทางไปเมืองเก่า หนุ่มน้อยก็ยินดีพาไปถึงที่ เพราะชอบคุย ..พี่บอยให้ได้เพื่อนคุยภาษาปะกิตสมใจ

เดินขึ้นเนินมา อีกยอดเขาหนึ่ง หันหลังกลับไปมองจะเห็นวัดพิมายังเฌ่ อยู่บนยอดเขาอีกด้านหนึ่ง

อากาศเย็น ลมเย็น แดดไม่ร้อน ...

ป้าตาก็หลับอีกล่ะ

พี่ๆ ก็เก็บภาพกันไป ฟ้าไม่ใสกิ๊ก เมฆเยอะเลยมองไม่เห็นยอดคันเชงจุงก้า ...จนถึงประมาณสี่โมงเย็นแล้ว เราก็เลยเดินออกมาเรียกรถกลับเข้าเมืองเพลลิ่ง ไปช้อปของนิดๆ หน่อย ๆ แล้วก็ไปดูพระอาทิตย์ตกดิน

เมฆไปหน่อย...

ยืนดูอยู่สักพัก อากาศเริ่มเย็นแล้วเราก็เดินกลับมาทานข้าวที่ร้านเก่า ...แล้วก็เดินกลับที่พัก พร้อมกับให้เค้าจองรถจิ๊ปแชร์รอบเช้าวันรุ่งขึ้นเพื่อไปเมืองดาร์จีลิ่ง ...

นั่งรถโขยกเขยกอีกแล้ว

ตอนหน้าพาไปเที่ยวเมืองดาร์จีลิ่ง ซึ่งอยู่นอกรัฐสิกขิม เพราะฉะนั้นเราต้องจากสิกขิมไปแล้ว

Create Date : 23 ธันวาคม 2551

Last Update : 26 ธันวาคม 2551 0:53:59 น.

24 comments

Counter : 1635 Pageviews.

สวัสดีครับพี่ตา

มาเที่ยวต่อกับพี่ตาดีกว่า อิอิอิ

ปล่อยหมื่นตาไปตามหารักแท้เองคนเดียว 555

โดย: ก.ก๋า (กะว่าก๋า

) วันที่: 26 ธันวาคม 2551 เวลา:9:40:53 น.

ตอนนี้ยาวแต่น่าสนใจ รูปที่กราบ แรกดูคิดว่าเขาคลานตามกัน เห็นสกุลเงินรูปี ทำให้นึกถึงเงินย่อย เช่น ดอลล่าจะเป็นเซ็นต์ บาทเป็นสตางค์ รูปปีต้องเป็นรูเดือน แน่นอน
มีความสุขวันคริสมาศ ครับ

โดย: bestphuket

วันที่: 26 ธันวาคม 2551 เวลา:10:13:09 น.

สิกขิมนี่ ดู ๆ ไป เหมือนภูฏาน จริง ๆ เลยหล่ะ
ทั้งการแต่งตัว เสื้อผ้า บ้านเรือน ความเป็นอยู่ ศิลปวัฒนธรรม
ดูผิวเผินนี่นึกว่าปท.เดียวกัน ก็อยู่ในหุบเขาหิมาลัยเหมือนกันเน๊าะ

ว่าแต่..เห็นแต่นายแบบ นางแบบอีกคน แล้วป้าตา..ล่ะ
หลบกล้องไปอยู่แถวไหนล่ะเนี่ย ..?

โดย: บ้านดินริมสวน

วันที่: 26 ธันวาคม 2551 เวลา:19:06:28 น.