สิกขิม 14 วันฝันเป็นจริง (กัตกัลตา ก้าวแรก ก็เซ็งเลย)
 ขึ้นเครื่องสายการบินแห่งชาติภูฏาน (ดรู๊กแอร์) เช้าวันอาทิตย์ เวลา 6.50 น. ถึงเมืองกัตกัลตา 9.00 น. ...ไม่ได้ถ่ายรูปสาวแอร์แต่งชุดประจำชาติภูฏานมาสักใบ...เพราะมัวแต่กังวลกับเครื่องลำเล็กจัง แถมผู้โดยสารส่วนใหญ่เป็นผู้ชายอินตะระเดียผิวเข้มเกือบจะเต็มลำ มี 3 หน่อจากไทยแลนด์นั่งหลังสุดติดห้องน้ำอีกต่างหาก...ที่คับแคบมาก แต่อาหารบนเครื่องอร่อย...
นั่งมาได้ประมาณ 2 ช.ม. ก็ถึงแล้วสนามบินเมืองกัตกัลตา (มีที่เที่ยวที่มีชื่อเสียงดังๆ หลายแห่ง ...แต่เราเก็บไว้เที่ยวตอนขากลับ) ลงมาเดินเข้าอาคารเพื่อยื่นเอกสาร ..เอ๊ะ ทำไมคนน้อยจัง ...ไหนว่าอินเดีย คนเยอะแยะมากมายเหมือนจีน.. เลยแยกกันเข้าคนละช่องกับพี่วีน พี่บอย ... ส่งยิ้มให้พี่แขกเจ้าหน้าที่ก่อนเลย (ตัวดำหน้าตาดุดันมาก)...พี่แขกก็พลิกพาสปอร์ตดูๆ แล้วก็มองมาด้วยสายตาดุๆ แล้วพูดว่า...กลับบ้านที่กังต๊อกเหรอ (ตอนขอวีซ่าจะปั๊มว่าขอเข้ารัฐสิกขิม) ..ป้าตาก็หัวเราะคิกๆ ขำมุขอำพี่แขกอ่ะ.(แต่มารู้ทีหลังว่าไม่ใช่มุขหรอก...เค้าคิดจิงๆ ว่าเป็นคนกังต๊อก เพราะไปเดินในเมืองกังต๊อกก็มีคนทัก..เฮ้อ ผิดเหรอที่เกิดมาดำ อวบ สวยอ่ะ..) ...ยังถามต่ออีกว่าทำงานแล้วเหรอ ...ทำงานอาราย..(ตรูหน้าเด็กมากเหรอเนี่ย ดีใจดีมั๊ยน๊า..) ป้าตาเลยตอบไปว่า เป็นคนไทยแต้ๆ จ้า...มาเที่ยวกับเพื่อนๆ โน่น ยูเห็นมั๊ยสอคน..เค้ายืนรอช้านอยู่ (อ่านแบบชาวดอยนะ) ...พี่เจ้าที่ทำหน้านิ่งๆ หันหน้ากลับไปจิ้มแป้นคอมฯ รุ่นพระเจ้าเหาเก่าๆ ดังโป๊ก ๆ ๆ จิ้มทีละนิ้ว ตอนนี้เลยมีผู้หวังดี พี่เจ้าหน้าที่แขกตัวดำๆ ใหญ่ๆ มาอีกสองคน รุมตรูอีกล่ะ...ดูพาสปอร์ตกันใหญ่ อารายฟร่ะ ยังไม่เชื่ออีกเหรอว่าคนไทยแต้ๆ เเน้อ
กว่าจะพ้นด่านแขกดำมาได้ก็ไม่เหลือผู้โดยสารเลย...รีบมารับกระเป๋าตรงสายพาน เจอะเจ้าพวกแขกดำบนเครื่องหอบกระเป๋าใหญ่คนละใบ สองใบ (สงสัยจะหอบเสื้อผ้าจากไทยมาขาย) ....เป้ พี่วีน มาแล้ว ...เป้ พี่บอย ก็มาแล้ว... แล้วของช้านล่ะไปไหน ( คือเพิ่งหัดแบกเป้เที่ยวเลยมีกระเป๋ามา 3 ใบ เสบียงของกิน 1 ใบ หนังสือ สมุดโน้ต ของเล็กๆ น้อย 1 ใบ เสื้อผ้าของจำเป็นทุกอย่าง 1 ใบ ) รอนานจนเหลือแค่ 3 คน จู่ๆ สายพานก็หยุดกึก...เงียบ เฮ้ย เป้ช้านล่ะ..พี่วีน บอกให้ไปบอกเจ้าหน้าแขกที่ยืนอยู่ตรงสายพาน ว่ายังไม่ได้เป้ ...ป้าตา วิ่งแจ้นไปหา ...แล้วบอกว่า..ยูๆ มายเป๋า ช้านยังไม่ได้รับ 1 ใบนะ ...เจ้าหน้าที่แขก ก็เดินไปดูๆ ก้มๆ เงยๆ อย่างเชื่องช้า สีหน้าแววตาเฉยๆ ผิดกะป้าตา ...กระโดดเหย่งๆ  แล้วเจ้าหน้าที่แขกก็มาบอกว่า ...ไม่มีนะ เครื่องขึ้นไปแล้ว (ไปภูฏานอ่ะ...น่าภูมิใจมากเลย คนไม่ได้ไปเที่ยวแต่กระเป๋าไปแทน ) ต้องไปแจ้งเจ้าที่แขกอีกคนตรงโน้น ...ป้าตา ก็รีบวิ่งมาบอกพี่วีน แล้วสองสาวก็แจ้นไปหาเจ้าหน้าที่ว่าตรูต้องทำยังงัยเนี่ย...ป้าตาพูดและฟังมานไม่รู้เรื่องราวแล้วล่ะ ให้พี่วีนช่วยสปิคพ่นไฟใส่ให้....เค้าก็กรอกใบแจ้ง แล้วก็บอกว่า ...ต้องรอวันอังคารนะ เครื่องถึงจะมาที่กัตกัลตา (วันนี้อาทิตย์ รอวันอังคาร เครื่องลำนี้ต้องบินไปส่งคนที่ภูฏาน แล้วบินไปกรุงเทพฯ ก่อนจะบินมากัตกัลตาวันอังคาร) ...โอ้ย ทำงัยดีหว่า...พีวีนเลยถามว่า บริษัทสายการบินอยู่ตรงไหน จะไปขอให้ชดใช้ค่าเสียหาย ..เค้าบอกอยู่ชั้นสอง ไปหาเอาเอง...ป้าตา เลยเดินซึมออกมาหา พี่บอย ซึ่งนั่งเฝ้าเป้ไว้ ...พี่บอย พี่วีน ไปแลกเงินรูปี ป้าตานั่งคิด ...จ๊าก เฮ้ย เป้ใบนั้นไม่ได้ใส่เสื้อผ้ากันหนาวอย่างเดียวนี่หว่า ...มันมีสายชาร์ตแบตกล้อง แบตสำรอง 2 ก้อน ที่สำคัญเครื่องในส่วนตัวล่าง-บน พอพี่บอย กะพี่วีนแลกเงินมาปุ๊บ ..ป้าตา ก็บอกๆ ๆ ไปว่าเสื้อผ้าไม่สำคัญ แต่แบต สายชาร์ต มันอยุ่ในเป้ใบนั้น...พี่วีนบอกยังมี่เวลาเราสองคนเลยไปหาบริษัทสายการบินดรู๊กแอร์ชั้นสองกัน เพื่อจะเรียกค่าเสียหาย (กะไปซื้อกล้องใหม่เลยนะเนี่ย ) วิ่งหน้าตั้งไปกันสองคน ....หายังงัยก็ไม่เจอ และมันวังเวงน่ากลัวมาก...ไม่มีคนเลย เออนี่มานวันอาทิตย์นี่หว่า เลยหงอยอีกล่ะ....ป้าตาบอกพี่ๆ ว่าไปตามแผนเดิมเถอะพี่ ช่างมาน ไม่ต้องรอเป้ ...เพราะยังไม่ได้จองตั๋วรถไฟกันด้วย ...(จริงๆ เค้าต้องจองล่วงหน้ากันเป็นอาทิตย์....แต่เราระดับเทพ มาจองเอานั้นเลย..) แต่มาคิดๆ ดูแล้ว ให้เป้ของป้าตา หายไปนะดีแล้ว เพราะตอนนั้นใช้กล้องเบบี๋อยู่...พี่ๆ เค้ากล้องไฮโซกัน..รูปออกมาเจ๋งกว่าของป้าตาอีก (ไป 14 วัน แบตก้อนเดียว...คิดว่าป้าตาได้มากี่ภาพล่ะ)
แท็กซี่เยอะมากจอดเป็นแถวติดๆกันเลยอ่ะ....สองข้างทางดูมันสกปรก บ้านเก่าๆ ทางเล็กๆ คนขับจะพาไปไหนอ่ะเนี่ย.. พี่วีน หาข้อมูลจากเว็บเที่ยวแนะนำให้มาหาที่พักแถวๆ ถนน Sunder Street เหมือนถนนข้าวสารบ้านเฮา จะมีพวกแบกเป้ไปเช่าห้องอยู่ ราคาถูก แต่เราไม่ได้นอน แค่เอาเป้ไปฝากไว้ แล้วไปจองตั๋วรถไฟ ถ้าได้ไปเที่ยวเย็นนี้เลยยิ่งดี....เราเลือก Paragon Hotel ตามข้อมูล ..อ่ะ คิดว่าหรูล่ะซิ...คิดเหมือนป้าตาเลย ...แต่ไม่ใชอย่างที่คิดหรอกนะ ...แค่ทางเข้าโรงแรมก็ แถมมีห้องนอนรวมแบบสิบเตียง ห้องน้ำรวมแต่สะอาด ..ดูจากภายนอกและในแล้วไม่น่าจะเรียกว่าโรงแรมเลยนะ..เราเลือกห้องสามเตียง ราคา 270 รูป ถ้าจะนอนบนเตียงต้องเอาถุงนอนมาปูทับอีกทีนะ..
ล้างหน้าล้างตา...ว่าจะอาบน้ำซะหน่อย อากาศที่กัตกัลตา ร้อนกว่าบ้านเราหลายๆ เลย ...แต่ไม่มีชุดเปลี่ยนสักชุดเลย พี่ๆ เค้าบอก เดี๋ยวจองตั๋วรถไฟได้แล้ว ค่อยไปเดินหาซื้อเสื้อผ้าใหม่ (มีชุดเดียวคือที่ใส่อยู่รวมทั้งเครื่องใน..) ใส่ชุดเก่าออกมาเดิน เดิน หาบริษัททัวร์ เพื่อจะจองตั๋วรถไฟ เพราะเราไม่อยากไปต่อคิวซื้อเอง...แต่ก็ไม่เจอ เลยสอบถามได้ความว่าที่จองตั๋วรถไฟ (Railway Station จองได้ทุกสาย แต่ต้องดูว่าเราไปขึ้นที่สถานีไหน) จะปิดบ่าย 2 โมง ต้องรีบกันแล้ว เลยไม่อยากเสียเวลาเดินหา เดินตามแผนที่ เรียกใช้บริการ Sumo (แท็กซี่) ..ไปถึงผิดคาดหมาย นึกว่าคนจะเยอะ ...เค้าจะแบ่งช่องขายตั๋วรถไฟไว้สำหรับชาวอินเดีย และชาวต่างชาติ ต้องนั่งกรอกรายละเอียดในใบซื้อตั๋วอีกนะเราโชคดีได้ตั๋วรถเที่ยว 17.35 น. ชั้นนอน ไม่แอร์ ราคาคนละ 260 รูปี
ระหว่างทางนั่งรถแท็กซี่กลับโรงแรม ก็เจอตลาด เลยให้จอดเดี๋ยวแวะช้อปซะหน่อย (แถวนี้มีห้างแต่วันอาทิตย์ปิด) ...คนขายมีแต่ผู้ชายอ่ะ..(ผู้หญิงอยู่บ้านเลี้ยงลูกทำงานบ้านไป) ได้กางเกงขายาวมา 1 ตัว ต่อจาก 250 รูปีเหลือ 150 รูปี (มีกางเกง 2 ตัวใส่มาน 14 วัน..) เสื้อมีแต่เสื้อยืดแขนสั้นบางๆ (ตรูต้องไปผจญกะหิมะนะ)...เลยเอามาซะ 4 ตัว โชคดีมีเสื้อแขนยาวอยู่อีกเป้ คงไม่ตาย ...ทีนี้ล่ะเรื่องใหญ่...อันเดอร์แวร์...แวร์ อาร์ ยู เจ๊อะแล้ว...กกน. โห ไซต์มาน...หย่ายจังอ่ะ.(มาตรฐานสาวอินเดีย แต่ผู้ชายขายนะ) .ก็ต้องเอา ได้กกน. 4 ตัว (ผู้ชายขายนะ) แต่หาท่อนบนไม่มี ป้าตาเลยต้อง..โนรา..ไปจนกว่าจะหา สน. เจอ
กลับมาห้องพัก อาบน้ำ กินข้าว (พี่บอยหอมข้าวและแกงกระป๋อง มาด้วย โอ้..มื้อสุดท้ายที่จะได้กินอาหารไทย) เอาขนมในเป้เสบียงมาจัดการจะได้ยัดเสื้อผ้าใหม่ที่ซื้อมาแทน...เดินสำรวจบนดาดฟ้าของโรงแรมเล่น .ยังมีห้องให้เช่าอีก..มีแต่พวกแบกเป้ต่างชาติ ..สาวไทยร่างเล็กท้วมส่งยิ้มทักทาย....แก้เขินจะตาก สน. ตัวเดียวที่มีอยู่เพื่อจะใส่อีก
ได้เวลาแบกเป้ไปสถานีรถไฟ Howrah ตรงข้ามแม่น้ำไปอีกฝั่งมีสะพานแขวนด้วย (เหมือนบ้านเราเลย..) ปัญหาต่อมาคือ เราจะหาขบวนรถ ชานชาลา ที่นั่ง ยังงัย เลยส่งพี่บอย ไปเป็นทัพหน้า....ได้ความว่า...ให้คอยดูบนป้าย (Stand) เวลารถไฟเข้าออก (พี่บอยบอกว่า...เจอคำตอบแบบนี้ จึงหมดคำถาม) เรานั่งขบวนรถชื่อ Express มีที่นั่งรอคือชั้นสองของอาคาร ....แต่เก้าอี้เต็มต้องมานั่งด้านนอกดาดฟ้า.....เลยได้ถ่ายรูปวิว มีเสียงแว่วๆมาว่า...แบตมีก้อนเดียวนะจ๊ะ...อุ้ยลืมตัว
 
 
 
พอป้ายโชว์ชื่อขบวนรถไฟของเราเข้ามาแล้ว..ก็รีบแบกเป้ทุกลักทุเล 3 คน เดินๆ หา ตู้นอนของพวกเรา ...เดินวนไป วนมา..ขอตัวช่วยคร้าบ เจ้าหน้าที่แขกชี้ทางโน่นทางนี้..ทางไหนล่ะคร้าบ...เดินกันจนมาเกือบตู้สุดท้าย ข้างๆ ตู้ทางขึ้นจะมีชื่อ-นามสกุล เลขที่นั่ง แจ้งติดอยู่...พอขึ้นไป โอ้..ที่นอนดีมากอยู่ใกล้ห้องน้ำ รถไฟตู้นอนของที่นี่เค้าจะมีที่มากกว่ารถไฟบ้านเราอ่ะ...บางคนน่าจะเคยเห็นนะ เค้ามีฝั่งละ 3 ชั้นแต่เป็นแนวขวางหันหน้าหากันเหมือนตอนนั่ง อีกฝั่งเป็นแค่ 2 ชั้นเหมือนบ้านเราตามแนวยาว อยากนอนเมื่อไหร่ก็เอาเตียงลงเอง ง่ายๆ (รวมแล้วเราต้องนั่งกะแขกหันหน้าปะกัน เรา 3 แขก 3 ข้างๆ อีก 2 ) แล้วต้องเอาโซ่มาล่ามกระเป๋าด้วยนะ (นี่ขนาดแขกเองยังกลัวกันอ่ะ..) เราได้นั่งกะคุณลุงแขกตัวดำ หน้าตานิ่ง น่ากลัว แต่ใจดีหลายๆ ...ถึงจะสื่อสารกันติดขัดแต่คุยกันตลอด ...แกบอกว่าเอามาล่ามกับลุงก็ได้ ..เพราะเราลงก่อน ลุงไปโน่นรัฐอัสสัม (ปลูกชาเยอะมาก ติดกับพม่า เลยตัวดำตาโต) แต่พวกเรามองหน้ากัน...ส่งสายตาว่า...แล้วเราไว้ใจลุงได้ก๋า
ยังไม่หายเปื่อยจ้า...แต่ดีขึ้นมากล่ะ  ขอบคุณที่มาเยี่ยมกันนะจ๊ะ ...
ตอนต่อไปก็มีฮาอีกล่ะ และจะจิ๊ก เฮ้ยขอรูปจากกล้องไฮโซของพี่วีน พี่บอยมาลงด้วย ...เพราะอะไรคงรู้นะ
| Create Date : 25 พฤศจิกายน 2551 |
| Last Update : 27 พฤศจิกายน 2551 13:19:33 น. |
|
23 comments
|
| Counter : 1299 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: nLatte  วันที่: 25 พฤศจิกายน 2551 เวลา:9:03:30 น. |
|
|
|
| โดย: Neilnuch_T วันที่: 25 พฤศจิกายน 2551 เวลา:9:29:42 น. |
|
|
|
| โดย: big-lor วันที่: 25 พฤศจิกายน 2551 เวลา:9:54:38 น. |
|
|
|
| โดย: อุ้มสี วันที่: 25 พฤศจิกายน 2551 เวลา:11:49:38 น. |
|
|
|
| โดย: สาวเนปาลี (เหนือฟ้า พาไป ) วันที่: 25 พฤศจิกายน 2551 เวลา:13:24:56 น. |
|
|
|
| โดย: vanilla_ole วันที่: 25 พฤศจิกายน 2551 เวลา:13:59:24 น. |
|
|
|
| โดย: chalawanman วันที่: 25 พฤศจิกายน 2551 เวลา:19:16:07 น. |
|
|
|
| โดย: merecat วันที่: 25 พฤศจิกายน 2551 เวลา:23:36:23 น. |
|
|
|
| โดย: อานีล (Neilnuch_T ) วันที่: 26 พฤศจิกายน 2551 เวลา:8:56:49 น. |
|
|
|
| โดย: nLatte วันที่: 26 พฤศจิกายน 2551 เวลา:15:53:11 น. |
|
|
|
| โดย: Neilnuch_T วันที่: 26 พฤศจิกายน 2551 เวลา:16:13:44 น. |
|
|
|
| โดย: chalawanman วันที่: 26 พฤศจิกายน 2551 เวลา:19:40:45 น. |
|
|
|
| โดย: merecat วันที่: 27 พฤศจิกายน 2551 เวลา:1:15:46 น. |
|
|
|
|
|
|
|
|
Location :
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 12 คน [?]
|
เมื่อเธอยังอยู่... ทำไมไม่พูดคำว่ารัก
แต่เมื่อเธอจากไป... ทำไมอยากพูดคำว่ารัก
ทุกทุกวัน ทุกทุกชั่วโมง ทุกทุกนาที ทุกทุกวินาที
ณ เวลานี้ ฉันทำได้เพียงพาเธอไปกับฉันทุกทุกที่
เพราะฉันต้องการอยู่กับเธอ... ตลอดเวลา
...ณ ที่เหนือฟ้า ฉันจะพาเธอไปด้วยกัน...
Color Codes ป้ามด
|
|
|
|
|
| | 1 |
| 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 |
| 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 |
| 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 |
| 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 |
| 30 | |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ขึ้นเครื่องสายการบินแห่งชาติภูฏาน (ดรู๊กแอร์) เช้าวันอาทิตย์ เวลา 6.50 น. ถึงเมืองกัตกัลตา 9.00 น. ...ไม่ได้ถ่ายรูปสาวแอร์แต่งชุดประจำชาติภูฏานมาสักใบ...เพราะมัวแต่กังวลกับเครื่องลำเล็กจัง แถมผู้โดยสารส่วนใหญ่เป็นผู้ชายอินตะระเดียผิวเข้มเกือบจะเต็มลำ มี 3 หน่อจากไทยแลนด์นั่งหลังสุดติดห้องน้ำอีกต่างหาก...ที่คับแคบมาก แต่อาหารบนเครื่องอร่อย...
ทำไมคนน้อยจัง ...ไหนว่าอินเดีย คนเยอะแยะมากมายเหมือนจีน.. เลยแยกกันเข้าคนละช่องกับพี่วีน พี่บอย ...
ส่งยิ้มให้พี่แขกเจ้าหน้าที่ก่อนเลย (ตัวดำหน้าตาดุดันมาก)...พี่แขกก็พลิกพาสปอร์ตดูๆ แล้วก็มองมาด้วยสายตาดุๆ แล้วพูดว่า...กลับบ้านที่กังต๊อกเหรอ
(ตอนขอวีซ่าจะปั๊มว่าขอเข้ารัฐสิกขิม) ..ป้าตาก็หัวเราะคิกๆ ขำมุขอำพี่แขกอ่ะ.(แต่มารู้ทีหลังว่าไม่ใช่มุขหรอก...เค้าคิดจิงๆ ว่าเป็นคนกังต๊อก เพราะไปเดินในเมืองกังต๊อกก็มีคนทัก..เฮ้อ ผิดเหรอที่เกิดมาดำ อวบ สวยอ่ะ..) ...ยังถามต่ออีกว่าทำงานแล้วเหรอ ...ทำงานอาราย..(ตรูหน้าเด็กมากเหรอเนี่ย
ดีใจดีมั๊ยน๊า..) ป้าตาเลยตอบไปว่า 
ตอนนี้เลยมีผู้หวังดี พี่เจ้าหน้าที่แขกตัวดำๆ ใหญ่ๆ มาอีกสองคน รุมตรูอีกล่ะ...ดูพาสปอร์ตกันใหญ่ อารายฟร่ะ ยังไม่เชื่ออีกเหรอว่าคนไทยแต้ๆ เเน้อ
แล้วของช้านล่ะไปไหน ( คือเพิ่งหัดแบกเป้เที่ยวเลยมีกระเป๋ามา 3 ใบ เสบียงของกิน 1 ใบ หนังสือ สมุดโน้ต ของเล็กๆ น้อย 1 ใบ เสื้อผ้าของจำเป็นทุกอย่าง 1 ใบ ) รอนานจนเหลือแค่ 3 คน จู่ๆ สายพานก็หยุดกึก...เงียบ
เฮ้ย เป้ช้านล่ะ..พี่วีน บอกให้ไปบอกเจ้าหน้าแขกที่ยืนอยู่ตรงสายพาน ว่ายังไม่ได้เป้ ...ป้าตา วิ่งแจ้นไปหา ...แล้วบอกว่า..ยูๆ มายเป๋า ช้านยังไม่ได้รับ 1 ใบนะ ...เจ้าหน้าที่แขก ก็เดินไปดูๆ ก้มๆ เงยๆ อย่างเชื่องช้า สีหน้าแววตาเฉยๆ ผิดกะป้าตา ...กระโดดเหย่งๆ 
แล้วเจ้าหน้าที่แขกก็มาบอกว่า ...ไม่มีนะ เครื่องขึ้นไปแล้ว (ไปภูฏานอ่ะ...น่าภูมิใจมากเลย คนไม่ได้ไปเที่ยวแต่กระเป๋าไปแทน
) ต้องไปแจ้งเจ้าที่แขกอีกคนตรงโน้น ...ป้าตา ก็รีบวิ่งมาบอกพี่วีน แล้วสองสาวก็แจ้นไปหาเจ้าหน้าที่ว่าตรูต้องทำยังงัยเนี่ย...ป้าตาพูดและฟังมานไม่รู้เรื่องราวแล้วล่ะ ให้พี่วีนช่วยสปิคพ่นไฟใส่ให้....เค้าก็กรอกใบแจ้ง แล้วก็บอกว่า ...ต้องรอวันอังคารนะ เครื่องถึงจะมาที่กัตกัลตา (วันนี้อาทิตย์ รอวันอังคาร เครื่องลำนี้ต้องบินไปส่งคนที่ภูฏาน แล้วบินไปกรุงเทพฯ ก่อนจะบินมากัตกัลตาวันอังคาร
พอพี่บอย กะพี่วีนแลกเงินมาปุ๊บ ..ป้าตา ก็บอกๆ ๆ ไปว่าเสื้อผ้าไม่สำคัญ แต่แบต สายชาร์ต มันอยุ่ในเป้ใบนั้น...พี่วีนบอกยังมี่เวลาเราสองคนเลยไปหาบริษัทสายการบินดรู๊กแอร์ชั้นสองกัน เพื่อจะเรียกค่าเสียหาย (กะไปซื้อกล้องใหม่เลยนะเนี่ย
) วิ่งหน้าตั้งไปกันสองคน ....หายังงัยก็ไม่เจอ และมันวังเวงน่ากลัวมาก...ไม่มีคนเลย เออนี่มานวันอาทิตย์นี่หว่า
มาจองเอานั้นเลย..) แต่มาคิดๆ ดูแล้ว ให้เป้ของป้าตา หายไปนะดีแล้ว เพราะตอนนั้นใช้กล้องเบบี๋อยู่...พี่ๆ เค้ากล้องไฮโซกัน..
เจ๊อะแล้ว...กกน. โห ไซต์มาน...หย่ายจังอ่ะ.(มาตรฐานสาวอินเดีย แต่ผู้ชายขายนะ) .ก็ต้องเอา ได้กกน. 4 ตัว
ขอบคุณที่มาเยี่ยมกันนะจ๊ะ ...
อ้อ แล้วในที่สุดได้เป๋าคืนมารึเปล่าอ่ะน๊อ สงสัยเขียนไว้ให้รอติดตามตอนหน้าใช่ม๊า
หายเปื่อยเร็วๆนะคร๊า