BlogGang.com : : flymom : เกริ่น

เกริ่น

เรานั้นเป็นพนักงานต้อนรับบนเครื่องบินของสายการบินแห่งหนึ่งในอเมริกา จับพลัดจับผลูได้งานนี้มา 14 ปีเข้านี่แล้ว ทีแรกว่าจะทำงานนี้แค่สองปีแล้วจะไปหางานที่ตัวเองได้เรียนมาสมกับค่าเล่าเรียนที่พ่อแม่เสียไป ทำไปทำมามันเปลี่ยนงานไม่ได้ เพราะมันกลายเป็น life styleไปแล้วไม่ใช่แค่งาน

คิดดูสิ งานเรานั้น ทำแค่ เดือนละ 10-12 วัน ไม่เคยทำมากกว่า 12 วันเลย เพื่อนบ้านเรานั้นตอนที่ย้ายมาอยู่ใหม่ๆคิดว่าเราเป็นแม่บ้านเลี้ยงลูก เพราะอีนี่ไม่เคยโผล่หัวไปไหนเลย ที่บอกว่าทำงาน 12 วันนี่ จูเนียร์นะคะ พวกที่ซีเนียร์นั้น ทำงานเดือนละ 7-9 วันเท่านั้น แล้วจะไปทำงานออฟฟิซทำบ้าอะไร

สวัสดิการครบครัน ตัวเรา สามี ลูก พ่อแม่ บินไปไหนเมื่อไรก็ได้ มีตั๋วแบบunlimited flying ถ้านั่งเครื่องในประเทศในชั้นประหยัด ไม่ต้องเสียตังเลย ฟรีโลด ถ้านั่นแบบชั้นหนึ่ง เสียเที่ยวละ 15 เหรียญ

ถ้าบินต่างประเทศ เช่นกลับเมืองไทย ในชั้นประหยัด ไม่เสียตังค์เลย นอกจากเสียค่าถาษีและธรรมเนียมประมาณ 20 เหรียญยูเอส ถ้านั่งชั้นหนึ่ง เสีย 150 เหรียญเท่านั้นเอง

งานก็ง่ายประเภทว่า a monkey can do it ยิ่งเดี๋ยวนี้สายการบินต้องการลดค่าใช้จ่าย ไม่มีการเสิร์ฟอาหารบนเครื่อง domestic หวานหมูพวกดิฉันสิคะ ไม่ค่อยมีอะไรทำ

เพื่อนร่วมงานก็อีก พนักงานต้อนรับสายการบินเรามีอยู่หมื่นคน เศษๆ นี่เฉพาะพวก US. based นะคะ เบสที่เราประจำอยู่มีพนักงานต้อนรับ สามพันคน โอกาสที่จะได้บินด้วยกันหลายๆครั้งนั้นยากมาก ทุกทริปจะเป็นเพื่อนร่วมงานที่เราไม่เคยเห็นหน้าเสมอ มันขี้เกียจหรือไม่ชอบขี้หน้ากันก็ทนๆเอาหน่อย ทริปนี้จบก็แยกย้ายกันไป โอกาสได้เห็นหน้ากันซ้ำสองนั้นไม่ค่อยมีอยู่แล้ว

เรื่องที่จะทำงานออฟฟิซแล้วเห็นหน้าคนร่วมงานทุกวันทุกคืน คิดแล้วหนาว....

Create Date : 26 สิงหาคม 2551

Last Update : 26 สิงหาคม 2551 1:43:52 น.

2 comments

Counter : 652 Pageviews.

เรื่องที่จะทำงานออฟฟิซแล้วเห็นหน้าคนร่วมงานทุกวันทุกคืน คิดแล้วหนาว....

เห็นด้วยกับประโยคนี้สุดๆ

โดย: สภาพไร้รักฯ IP: 125.24.135.29 วันที่: 23 กันยายน 2551 เวลา:11:36:20 น.

เป็นงานที่น่าอิจฉามากเลยค่ะพี่แอน

โดย: หนูปูน

วันที่: 5 มกราคม 2552 เวลา:10:44:12 น.