BlogGang.com : : flymom : แสนสเน่ห์..กัวเตมาลา ตอนที่ 6-เมืองฮิปปี้

แสนสเน่ห์..กัวเตมาลา ตอนที่ 6-เมืองฮิปปี้

กลับจากติกัลแล้ว สามคนพ่อแม่ลูกกลับมานอนเล่นที่แอนติกัวอีก 1 คืน เช้ารุ่งขึ้นก็ย้ายวิกไปยังทะเลสาบอัตติลาน (Lake Atitlan) ซึ่งนั่งรถไปจากแอนติกัวขึ้นเขาไปอีก 3 ชั่วโมงกว่าๆ

เอาแผนที่มาลงให้ดูด้วยค่ะ ดูรูปไปถ้างงกลับมาดูที่แผนที่ สังเกตนะคะว่าเมืองปานาที่เป็นเมืองใหญ่ที่สุดริมทะเลสาบ อยู่ทางทิศใต้ค่ะ

อัตติลานเป็นทะเลสาบที่เกิดจากภูเขาไฟ ปัจจุบันก็ยังมีภูเขาไฟที่ยังแอคทีฟขนาบล้อมรอบอยู่อีก 3 ลูกด้วยกัน

รูปนี้ดิฉันไม่ได้ถ่ายนะคะ เอามาให้ดูว่ามันมีภูเขาไฟสามลูกกระหนาบจริงๆ

มีคนว่ากันว่า ทะเลสาบอัตติลานเป็นทะเลสาบที่สวยที่สุดในโลก ซึ่งดิฉันก็เห็นด้วยอย่างยิ่ง ถ้าอัตติลานเป็นสาวสวยโดนจับส่งไปประกวดนางสาวไทย เจ้าหล่อนคงจะได้ตำแหน่งมาครอบครองโดยไม่ยากนัก

รอบๆทะเลสาบอัตติลาน มีชาวมายาตั้งหลักแหล่งเป็นชุมชนหมู่บ้านเล็กๆล้อมรอบทะเลสาบ เมืองที่ใหญ่ที่สุด(ใหญ่ที่สุดนี่ใหญ่ประมาณเมืองปาย แม่ฮ่องสอน นะคะ) เป็นศูนย์กลางของอัตติลานมีชื่อว่า ปานาฮาเชล (Panajachel) หรือที่คนทั่วไปเรียกว่า "ปานา"

คนหนึ่งอาย คนหนึ่งอยากถ่ายรูป

ปานานั้น เมื่อก่อนก็เป็นหมู่บ้านเล็กๆของชาวมายา แต่พอถึงสมัย '50-'60 พวกฝรั่งที่หนีความวุ่นวายของสังคมเมืองใหญ่และสงครามเวียดนามในอเมริกาหรือยุโรปได้เดินทางมาที่ทะเลสาบอัตติลาน ตกหลุมรักอัตติลานกันเป็นแถวแบบถอนตัวไม่ขึ้น ต้องมาตั้งหลักตั้งตัวใหม่ที่ปานา ใช้ชีวิตแบบคอมมูนไม่ยุ่งเกี่ยวกับใคร อยู่แบบพอเพียงจริงๆวันๆก็ปลูกผักปลูกหญ้าปลูกกัญชาพอเลี้ยงตัว

ปานาถึงได้ชื่อว่าเป็น "เมืองฮิปปี้"

ครั้งสุดท้ายที่ดิฉันแวะมานอนที่ปานา มันก็เป็นเวลา 12-13ปีแล้วค่ะ พอลงจากรถคราวนี้ ตกใจแทบสิ้นสติ ด้วยความที่ปานาเปลี่ยนแปลงจากเมืองเล็กๆที่เงียบสงบ มาเป็นเมืองบ้าอะไรก็ไม่รู้ มีการสร้างตึกน่าเกลียดๆขึ้นมากมาย ผู้คนเดินขายของที่ระลึกไปทั่ว ทำให้ดิฉันนึกถึงเมืองปายของเราขึ้นมาทันที

ปายเละเทะยังไง ปานาก็เป็นอย่างนั้น ไม่มีการจัดระเบียบ ควบคุมการก่อสร้างอะไรเลย

ดิฉันไม่ได้ถ่ายรูปปานาเลยค่ะ เพราะตอนนั้นเปลี่ยนใจทันที ความเดิมนั้นตั้งใจจะนอนปานาสักคืนสองคืน ต้องหาทางออกจากปานาแทบไม่ทัน

การเดินทางรอบทะเลสาบอัตติลานนั้น ต้องนั่งเรือค่ะ ไม่มีทางอื่น ทางรถยนต์รอบทะเลสาบเล็กนิดเดียว ทุรกันดารมากๆ

เราสามคนพ่อแม่ลูก นั่งเรือมาลงที่ San Marcos ซึ่งเป็นหมู่บ้านหนึ่งริมทะเลสาบอัตติลาน เป็นหมู่บ้านที่เล็กที่สุด มีประชาการของชาวพื้นเมืองประมาณ 500 คนได้มังคะ มีบ้านเรือนอยู่สัก 50 หลังคาเรือนได้

ร้านขายของในซานมาคอส

นอกจากชาวพื้นเมือง 500 คนนี่แล้ว ซานมาคอสยังเป็นบ้านของ"กริงโก้"(gringo เป็นชื่อที่ชาวกัวเตมาลาเรียกฝรั่งต่างชาติ)อีก ประมาณ 150 คน

ถนนสายหลักและสายเดียวในซานมาคอส มันมีแค่นี้จริงๆนะ

ใน150 คนนี้ 50 คนเป็นชาวต่างชาติที่มาเรียนภาษาสเปน ซานมาคอสมีโรงเรียนสอนภาษาสเปนอยู่ 2 แห่ง

รถตุ๊ก ถ้าใครขี้เกียจเดินไปหมู่บ้านใกล้ๆ สามารถโบกเรียกรถตุ๊กๆได้

อีก 100 คนนั้น เป็นฮิปปี้ค่ะ หรือจะเรียกแบบสวยงามว่า New Age ก็ได้ คืออยู่ที่นี่ถาวร บางคนก็เปิดโรงเตี๊ยมเล็กๆเป็นกิจการส่วนตัว บางคนก็รับจ้างนวดแผนโบราณ บางคนก็เป็นหมอดู บางคนรับจ้างสอนโยคะ บางคนก็ไม่ทำอะไรเลย เพราะซานมาคอสนี้ถือเป็นศูนย์กลางของชาวฮิปปี้ มีmeditation center, detox center, yoga center เยอะมากกว่าโรงแรมเสียอีก

พี่ท่านของดิฉันเรียกฮิปปี้พวกนี้ว่า "Soicially drop-out loosers from the West Coast (of the USA)"

ส่วนมากเป็นคนที่ทนกับสังคมที่มีความผูกมัดมากๆแบบสังคมตะวันตกไม่ได้ ต้องลี้ภัยมาอยู่ที่นี่ บางคนอยู่เป็นสิบปีนะคะ พวกนี้ส่วนมากจะอยู่รวมกันเป็นคอมมูน ไม่สุงสิงกับใคร แต่งตัวแบบตามสบายมากคือ รองเท้าไม่ใส่เดินเท้าเปล่า ผมยาวลากพื้น เสื้อผ้านั้นใส่พอไม่ให้อุจาดตาเท่านั้น

หนึ่งในโรงนวดแผนโบราณ ฮ็อตฮิตมากที่ซานมาคอส

และที่แปลกกว่านั้นก็คือ พวกฮิปปี้กับชาวพื้นเมือง เป็นสองสังคมที่ไม่มีอะไรเหมือนกันเลย แต่อยู่ด้วยกันได้ในหมู่บ้านเล็กๆ โดยที่ไม่สุงสิงกัน ไม่มีความเกี่ยวข้องกัน พวกฮิปปี้จะอยู่ริมทะเลสาบ คนพื้นเมืองจะปลูกบ้านถัดออกไปบนเขา

ไม่ได้ทะเลาะเบาะแว้งกัน แต่ก็ไม่ได้รักผูกพันกัน เรียกว่า separate but together จริงๆค่ะ

พอดิฉันมาถึงซานมาคอส ก็เดินหาโรงแรมทันที โรงแรมที่กู้ดเก๋ที่สุดคือ Posada Shumann มีบังกะโลติดริมทะเลสาบเลย สนนราคา 100 เหรียญต่อคืน ซึ่งดิฉันคิดว่าแพงไปหน่อย แต่มาถึงแล้วก็อยากจะนอนติดน้ำ เลยตกลงจะนอนที่นี่ 5 คืน

แล้วมันก็เกิดเรื่องค่ะพ่อแม่พี่น้อง เนื่องจากพอดูบังกะโลเสร็จ ดิฉันข้ามฟากถนนเล็กๆมาที่ห้องอาหารของ Posada Shumann เพื่อกินข้าวกลางวัน แต่ขอแวะเข้าห้องน้ำก่อน

พอออกมาจากห้องน้ำ มีแม่นางคนนึง(คนละคนกับที่พาดิฉันไปดูบังกะโล)ยืนประจันหน้าอยู่หน้าส้วมเลย ส่งภาษาด้วยสำเนียงจ้วงจาบ ถึงดิฉันฟังไม่ออกก็รู้สึกได้ แปลได้ความว่า เอ็งมาเข้าห้องน้ำที่นี่ต้องเสีย 3 เคทซาล

งานนี้มีเฮสิครับท่าน ชั้นกำลังจะควักเงินจ่ายให้พวกหล่อน 500 เหรียญดอลล่าร์ แล้วหล่อนจะมาคิดเงินค่าห้องน้ำชั้น 3 เคทซาล (ประมาณ 10 บาท) แล้วไหน ไหนล่ะป้าย หล่อนจะคิดเงินอะไรควรจะมีป้ายติดไว้ที่หน้าห้องน้ำ คนเขาจะได้รู้ก่อนที่จะทำธุระ ไม่ใช่มาแอบอ้างกันอย่างนี้

ปริ๊ดแตกมากค่ะ หมดอารมณ์ ออกมาสามีกำลังคุยกับผู้จัดการอยู่ ดิฉันบอกสมาชิกพรรคกระยาจกทั้งสองว่า ไม่ต้องกินแล้วข้าว ไม่นอนที่นี่ด้วย ชั้นจะไปรอยูสองคนข้างนอก

สามีและลูกตามมาด้วยอาการงุนงง ผู้จัดการก็ตามมาอีกในเวลา 5 นาที มาขอโทษบอกว่าแม่นางผู้นั้นมีความจำกัดเรื่องภาษาอังกฤษมาก ขอโทษที่ทำให้โกรธ

Well, if she can't speak English then keep her in the kitchen. Send somebody who has better command in English to speck to the customers.

ดิฉันยังบอกผู้จัดการไปอีกว่า It's not WHAT she said but HOW she said it.

ผู้จัดการเดินคอตกกลับไป ดิฉันเลยบอกให้พี่ท่านไปเดินดูโรงแรมให้หน่อย ตัวเองยังโกรธไม่หาย

ระหว่างที่นั่งรอสามีอยู่นั้น ไทเข้ามาปลอบใจดิฉันด้วยการนั่งตักแม่ แล้วถามว่าทำไมยูถึงโกรธแม่นางคนนั้นนัก

ดิฉันเลยตอบไปว่า ไท จำไว้เลยนะลูก หัดไว้ตั้งแต่ตอนนี้เลย ตอนที่คำพูดมันอยู่ในปากเรานั้น เรียบเรียงให้มันรื่นหูก่อนจะโพล่งออกมา พอออกมาแล้วจะซดกลับเข้าไปไม่ได้ คนเรานั้น มีเงิน มีความรู้ มีอำนาจ แต่ไม่มีมธุรสวาจาแล้ว ทำอะไรก็ไม่สำเร็จ เหมือนกับเรื่องโคนันทวิศาลไงไท

Who is โคนันทวิศาล ? ไทถาม

เอาเหอะ เดี๋ยวคืนนี้แม่จะเล่าให้ฟัง He is a bull who likes sweet talks!

บังกะโลต้นเรื่อง

พี่ท่านเดินหายไปสักครึ่งชั่วโมงก็กลับมาบอกว่า ที่รักจ๋า เจอแล้วโรงแรม บังกะโลเหมือนกัน แต่ไม่ติดน้ำ คืนละ 30 เหรียญเท่านั้น

ดิฉันเดินตามไปอย่างไม่ค่อยไว้ใจ เพราะตามธรรมดาแล้ว การเดินหาโรงแรม การเลือกโรงแรมจะเป็นหน้าที่ของดิฉันไม่ว่าจะไปไหนก็ตาม

ป้ายโรงแรม

เออ ท่าทางเข้าที มิเสียแรงที่อยู่ด้วยกันมาสิบกว่าปีนะที่รัก เธอรู้ว่ารสนิยมชั้นเป็นยังไง

มีมุมน่ารักๆมากมายที่โรงแรมนี้ ร่มรื่นมากๆด้วย นกฮัมมิ่งเบิร์ดที่หนีหนาวมาจากอเมริกาเหนือบินกันว่อนไปหมด

หลังนี้เป็นแบบ hostel ค่ะ มีอยู่สองหลัง หลังละ 6 เตียง ข้างบนสาม ข้างล่างสาม ห้องน้ำรวม(สะอาดมาก) สนนราคาคนละ 80 เคทซาลเท่านั้นเอง

ดูแล้วก็รู้ว่า เจ้าของเป็นคนมีรสนิยม ไม่ใช่ชาวบ้านแถวนี้เป็นแน่แท้ ถามดูก็รู้ว่าเจ้าของนั้นเป็นคนกัวเตมาลาจริง แต่มีนิวาสถานอยู่ที่ลอนดอน อันนี้ทำเล่นๆเพราะเป็นที่ดินตกทอดมาจากปู่

นี่เลยค่ะบังกะโลของดิฉัน เริ่ดสวยสมราคา 30 เหรียญมาก มีสองชั้นด้วยนะคร้า

เปิดประตูเข้ามาก็เจอสวนเล็กๆ

เตียงเดี่ยวสองเตียงข้างล่าง

อีกสองเตียงเดี่ยงอยู่บนเล่าเต๊ง มากันสองคน สามคน หรือสี่คน คิดเท่ากันคือ 30 เหรียญต่อคืน ถูกโคตร

ดูรูปนี้สิคะ มาเที่ยวกัวเตมาลา ดิฉันอุตส่าห์ฝันไว้ว่า จะได้มาถ่ายรูปสามคนพ่อแม่ลูกที่อัตติลาน เพื่อที่จะเอารูปไว้ทำการ์ดแจกตอนคริสมาส

ที่ไหนได้ บอกให้คนรถจอด จ่ายค่าทิปอย่างงามแล้วขอให้ช่วยถ่ายรูปให้หน่อย พี่เขาถ่ายจริงล่ะค่ะ แต่แต่ละรูปนั้นดูไม่ได้เลย บางรูปหัวขาด บางรูปสมาชิกหาย รูปนี้น่ะดีกว่าเพื่อน เห็นแล้วอ่อนใจ

มาดูอีกทีตอนนี้ขำคนถ่ายค่ะ พี่เขาพยายามอย่างสุดฝีมือ แต่ได้แค่นี้จะไปโทษพี่แกได้ยังไงล่ะคะ

ดูแล้วรู้ไหมว่า ครอบครัวนี้โทรมโคตรรรรรรร

มายืนที่ท่าน้ำรอเรือไปปานา

แบกของหลังโกง นี่ล่ะค่ะการแบกของแบบชาวมายาแท้ๆ เมื่อสองพันปีก่อนแบกหินไปสร้างปิระมิดยังไง ตอนนี้ก็ทำอยู่แบบเดิม คือแบกของด้วยหน้าผาก

เด็กก็แบก

ที่โรงแรม

ลืมเล่าให้ฟังว่า ผู้จัดการโรงแรมที่เป็นคนอิตาเลี่ยน(ที่มีผมยาวถึงตาตุ่ม)บอกว่า โรงแรมนี้มีอาหารเช้าฟรีด้วยนะ แปลกมากสำหรับโรงแรมราคาขนาดนี้

แล้วจะต้องเล่าอีกว่า อีโรงแรมนี้นอนดึกมากกกกกกกกกกกกกกกกกก แบบคนสเปนเดี๊ยะ คือ เริ่มกินข้าวเย็นกันตอนสามสี่ทุ่ม อยู่กันแบบพี่น้องเลยคือทุกคนจะมากินด้วยกันรวมทั้งผู้จัดการและพนักงาน กินกับแขกนี่ล่ะ เอาโต๊ะมาต่อกันยาวๆแล้วนั่งกินด้วยกัน

ดิฉันกับพรรคพวกต้องไปหาอะไรกินข้างนอกก่อน รอไม่ไหว สามทุ่มนี่เราก็อยากจะอาบน้ำนอนแล้วนะคะ

กินข้าวเสร็จพวกนี้จะนั่งคุยกันเบาๆ เล่นดนตรีอะคูสติกกันเบาๆไม่ดัง เรื่อยไปถึงตีสองตีสามโน่น ดิฉันตื่นมาเข้าห้องน้ำกลางดึกยังคุยกันอยู่เลย

แล้วก็มีกลิ่นหอมฉุยจรุงใจลอยลมมาให้เตะจมูกอยู่ตลอดเวลา กลิ่นนี้ไม่ว่าจะไปแห่งหนไหนก็จำได้ไม่ลืมเลือน ไม่ว่าจะเป็นกลางแอมสเตอร์ดัม ที่เกาะพะงันเมื่อยี่สิบปีก่อน ที่เกาะสมุย ที่เกาะเสม็ดที่เดี๋ยวนี้ใครก็ชอบไป เมื่อยี่สิบปีก่อนนั้นขายกันที่เสม็ดกระป๋องนมข้นหวานเต็มๆนี่ห้าสิบบาทเองนะ

แถวนี้คงแอบๆปลูกบนภูเขา ใครมันจะมาจับ รถยังเข้ามาไม่ถึงเลย

พีท่านยังมากระซิบถามเบาๆเลย(กลัวลูกได้ยิน)ว่า เธอจ๋าได้กลิ่นที่ชั้นได้กลิ่นไหม

อืม อยากออกไปร่วมสมาคมกับเขาสิท่า อย่าเลยเธอ Your "hippy" time is way over!

ยัง ยังไม่จบค่ะ โรงแรมนี้เรื่องเด็ดๆเยอะมาก

ตื่นเช้ามาก็อาบน้ำแต่งตัวออกมากินข้าวที่ห้องอาหารตอนประมาณ 8 โมงเช้า แต่ว่า...

ห้องอาหารว่างเปล่าปราศจากผู้คน ไม่มีใครอยู่แม้แต่คนเดียว เดินไปดูที่ครัวก็คล้องกุญแจไว้เฉยๆ ไม่ได้ล็อค

เห็นป้ายกระดาษเล็กๆติดอยู่ที่ประตูครัว อ้าว ภาษาสเปนนี่หว่า

ไทเอ๊ย ลูกน้อยหอยสังข์ของแม่ มาอ่านภาษาสเปนนี่หน่อยว่าเขาว่าอีหยัง

ไทเงียบไปครู่ใหญ่ อ่านไปทำปากขมุบขมิบไป แล้วแปลออกมาให้แม่ฟังว่า

"Help-yourself-with-breakfast"

ที่ทำกรรมฐานในเมืองซานมาคอส

เจ้าไทมันมั่วหรือเปล่าหว่า ดิฉันคิดอยู่ในใจแต่ไม่กล้าพูดออกไป เดี๋ยวมันจะเสียใจ

เดินไปตามสามีที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จให้ออกมาดูสิว่าเขาเขียนว่ายังไง

กริ๊ดดดด เป็นดั่งที่ไทแปลให้ฟัง โรงแรมนี้แขกต้องทำอาหารเช้ากินเองค่ะพี่น้อง ขำแตกค่ะ ไม่โกรธนะคะเพราะมันไม่ใช่สปารีสอร์ตสี่ดาวห้าดาวอะไร มันเป็นโรงแรมแบบฮิปปี้ในเมืองฮิปปี้ค่ะท่านผู้ชม

เอ้า ทำก็ทำ อุตส่าห์มาวาเคชั่นยังต้องมาทำกับข้าวให้ลูกผัวกินอีก เอาไงเอากัน

แล้วดิฉันก็เข้าครัว เปิดตู้เย็นหาว่ามีอะไรมั่ง ลืมบอกไปอีกว่าโรงแรมนี้เขาเป็นมังสวิรัติค่ะ ไม่มีเนื้อสัตว์

มีข้าวเย็นเหลืออยู่หน่อย ทำข้าวผัดแล้วกันนะ ง่ายๆ แล้วมีไข่ดาวโปะหน้าคนละใบ

จะทำทั้งทีทำให้มันหม้อใหญ่ไปเลย เดี๋ยวคนอื่นตื่นมาจะได้กินไปเลย ดิฉันเลยทำข้าวผัดหม้อเบ้อเริ่ม

เล่ามานี่ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อค่ะ เพราะว่ามันเป็นเรื่องจริง

เช้าต่อๆมาหลังจากนั้น นังฟลายมามพาสองคนไปหากินข้างนอกค่ะ เพราะเป็นคนที่ขี้เกียจทำกับข้าวที่สุดในโลก

รูปนี้ถ่ายเสร็จ ไทถามว่า"เห็นก้นน้องไทไหมๆๆๆ"เป็นภาษาไทย

อยู่ซานมาคอส 5 วัน 5 คืน ไม่ทำอะไรเลยนอกจากเดินเล่น กิน นอน อ่านหนังสือ มีความสุขที่สุดในโลก เป็นเมืองสำหรับคนที่อยากหลบมาพักจริงๆ

เดินไปที่หมู่บ้านชื่อ San Juan ที่อยู่ไม่ไกล เดินสัก 25 นาทีได้ ที่ซานฮวนนี้ มีชื่อเสียงเกี่ยวกับการทอผ้าและย้อมผ้าด้วยสีจากธรรมชาติค่ะ

เดินเข้าไปดูใน co-op ของพวกผู้หญิงที่ทอผ้า คล้ายๆกับเป็นสหกรณ์การทอผ้าของแม่บ้านนั่นเองค่ะ เห็นจัดโต๊ะสวยด้วยผลิตภัณฑ์ของพวกเธอเอง เลยถามว่าจัดไว้ทำไม

พวกเธอบอกว่า ที่นี่เป็นร้านอาหารเล็กๆด้วยค่ะ มีแต่มื้อกลางวัน เป็นอาหารชาวบ้านทำกันเองแบบโฮมเมด ราคาชุดละ 50 เคทซาล

อ้าว อย่างนี้ก็ต้องอุดหนุนกันหน่อย เป็นการกระจายรายได้สู่ท้องถิ่นและ support small and local business

ไทเบื่อ จะถ่ายรูปไปทำอะไรกันหนักหนา จะกินแล้วยังจะถ่ายอีก

จบแล้วค่ะตอนที่ 6 ครั้งหน้าห้ามพลาดนะคะโดยเฉพาะสาวๆ เพราะจะพาไปช้อปปิ้งค่ะ

Create Date : 18 พฤษภาคม 2552

Last Update : 18 พฤษภาคม 2552 22:34:56 น.

5 comments

Counter : 3156 Pageviews.

บล็อกหน้านี้ อยากคอมเม้นท์เยอะมาก ไม่รู้จะเริ่มจากอันไหนก่อน เอาแบบสั้นๆนะ สาวน้อยรูปเดี่ยวนั่นสวยหยาดหยดมากเลยค่ะ วิวสวย โรงแรมจ๊าบ ขำก้นน้องไท ขำพี่แอนต้องทำอาหารเช้าเอง กระเป๋าสวยๆทั้งงั้นเลย ตกลงอาหารกลางวันที่สามคมแม่บ้านนั่นอร่อยไหมคะ

โดย: Offita IP: 65.82.240.14 วันที่: 19 พฤษภาคม 2552 เวลา:0:25:55 น.

จะำิพิมพ์ว่าสมาคม กลายเป็นสามคนไปได้อย่างไร

โดย: Offita IP: 65.82.240.14 วันที่: 19 พฤษภาคม 2552 เวลา:0:27:02 น.

อ๊อฟจ๋า มาตอบจ้ะว่า อาหารที่สมาคมแม่บ้าน พอแหลกล่ายจ้ะ มันเป็นคล้ายๆกับสตูไก่ในซอสมะเขือเทศนะคะ แต่ไก่นั้น กินแล้วรู้ว่ามันเป็นไก่บ้าน หรืออาจจะเป็นไก่ชน เพราะมัน...เหนียวโคตรๆๆๆๆๆๆ

เลยกินตอร์ติย่าจิ้มน้ำซอสมันแทน

โดย: flymom (flymom

) วันที่: 19 พฤษภาคม 2552 เวลา:12:35:51 น.

ชอบมากๆ ชอบวิธีเล่าเรื่อง ข้อคิดที่แทรกอยู่ อารมณ์ขัน อ่านแล้วเหมือน คุณFlymomมาเล่าเรื่องประกอบการบรรยายภาพอยู่ข้างหน้าเลยครับ

โดย: bite25

วันที่: 22 มิถุนายน 2552 เวลา:17:45:29 น.

ที่ flymom พักน่ารักมากเลยค่ะ อ่านแล้วขำคุณแม่ค่ะ ให้คุณลูกแปลแล้วยังไม่แน่ใจอีก น้องไทน่ารักค่ะ

โดย: ผ่านมา แต่ตั้งใจอ่าน IP: 119.42.102.157 วันที่: 3 ธันวาคม 2552 เวลา:15:42:04 น.